Camino de Santiago - Camino Frances Ημέρα 25η. 25 Μαΐου 2025

 Rabanal del Camino - Molinaseca

Από νύχτα ξεκινάω και κάνοντας μια μικρή ανάβαση 400 μετρά, σε λασπωμένα μονοπάτια και δρόμους, βγαίνω ξημέρωμα στο Foncebadon.

 Ο Ήλιος βγήκε να με συναντήσει. Στην άκρη του χωριού όλη η Ισπανία φαίνεται να ναι στα πόδια μου. Φημισμένο χωριό για την ομορφιά του. Συναντώ και πάλι τον Γερμανό, είναι παρέα με ένα ακόμη Γερμανό και μαζί παίρνουμε ένα δυνατό πρωινό. 

Οι Γερμανοί συνεχίζουν να πίνουν και εγω καθώς πάω αργά φεύγω πρώτος, συνεχίζω για Cruz de Ferro τον σιδερένιο σταυρό πάνω σε ένα ψηλό πάσσαλο. Εδώ λένε ότι κουβαλάς ένα πετραδάκι από την πατρίδα σου για να το αποθέσεις πάνω στον σωρό από πέτρες ο οποίος με τα χρόνια βλέπω να αλλάζει το υψομετρικό της περιοχής. 

Η άφεση πέτρας συμβολίζει τα βάρη σου που τα αφήνεις πίσω. Οι εύπιστοι και γραφικοί κουβαλάνε πέτρες, προσωπικά τους χαζεύω. Άλλοι προσεύχονται κι άλλοι κοιτάμε τους άλλους. Κι άφησα τον τεράστιο σωρό από πέτρες χωρίς Ελλαδικό αντιπρόσωπο.  Στο Manjarin  μια πολύ όμορφη καντίνα στον αυχένα του βουνού Monte Irago με περιμένει.  Η κυρία που μας εξυπηρετεί σε πολύ περιποιημένο και καθαρό χώρο.  Ένα κομμάτι σπιτικού Κέικ, καφέ φίλτρο μια κούπα ολάκερη, δυο αυγά βραστά και μια μπανάνα για μετά βρήκε την θέση της στα πλαϊνά του σακιδίου μου. Από την καντίνα η θέα όσο φτάνει το μάτι, σε κάνει να μην μπορείς να σηκωθείς. 

Κάνει λίγο παγωνιά αλλά ο καφές με συνεφέρνει. Ίσως το βράδυ να έβρεχε ή είχε πολύ υγρασία η περιοχή. Τα παπούτσια μου Merrell Moab 2 μοιάζουν με λάστιχα τρακτέρ που βγαίνει από χωράφι. Ευτυχώς όλα τα επόμενα χιλιόμετρα μακαρίζω την τύχη μου που ήρθα με αυτά τα παπούτσια και όχι με Trail running . Τα κακοτράχαλα και κοφτερά βράχια θέλουν παπούτσι πεζοπορίας. Τα αθλητικά μπορεί αν έχουν το μισό βάρος αλλά στις προπονήσεις μου στον Υμηττό φάνηκαν λίγα. Είναι για βατά μέρη μόνο. Για κάτι μέρη σαν και το σημερινό έχει αξία κάποιος να ψαχτεί περισσότερο με το σημαντικότερο κομμάτι του εξοπλισμού, τα παπούτσια . Παλαιότερα το ενδιαφέρον μου μονοπωλούσε η Asics με το Kayano. Με την χιλιομετρική αύξηση, έχοντας κάνει πολλά περιπατητικά χιλιόμετρα, τα πόδια μου υπέφεραν. Ο ποδολόγος μου, μου εξήγησε ότι με τα χρόνια το πέλμα ανοίγει . Κατάλαβα ότι έφταιγαν τα παπούτσια. Βασικός παράγοντας είναι και το Drop (heel to toe drop) δηλαδή η διαφορά ύψους, μεταξύ φτέρνας και δάχτυλα σε χιλιοστά ) το οποίο επηρεάζει τον τρόπο που πατάς, τα φορτία σε αρθρώσεις και μύες και γενικότερα την όλη αίσθηση.  Γενικά μιλώντας, το υψηλό Drop έχει λιγότερη πίεση σε γάμπες και αχίλλειο τένοντα αλλά ενοχλεί γόνατα. Το χαμηλό Drop ενεργοποιεί τους μύες γάμπας και πέλματος αλλά απαιτεί τεχνική και προσαρμογή. Διάβαζα παντού ότι το ιδανικό Drop για Camino είναι 8-12 χιλ. με τους πιο προπονημένους στα 6-8 χιλ.. Ενώ στον Μαραθώνιο τα 8-10 χιλιοστά είναι καλά.  Όταν πήρα τα MERRELL MOAB 2, ήταν στενά στα δάχτυλα. Τα βάζω στο καλαπόδι πλαϊνού ανοίγματος, με καυτό νερό. Και το θαύμα έγινε. Με τα Merrell θα βγάλω το Camino εύκολα και άνετα. Με 1300 χιλιόμετρα φορτωμένα, δείχνουν σαν να με παρακαλάνε να τα ξαναπάω στην Ισπανία. Δοκιμάζοντας τα New Balance X MORE V4. Ο πάτος τους εξέχει στο πλάι με αποτέλεσμα στα βράχια το πόδι να κινδυνεύει με στραμπούληγμα. Είναι για ίσιο δρόμο, ενώ απέδωσαν μέχρι 700 χλμ., οπoτε δεν κάνουν για  Camino. Τα Trail New Balance MORE Fresh Foam X4, μπήκε κι αυτό στο καλαπόδι αλλά δεν κάνει για δρόμο. Είναι κουραστικό στα πολλά χιλιόμετρα . Στο μεταξύ ο ποδολογος μου, σχετικά με την ενόχληση στην περιοχή του Μεταταρσίου, μου είπε ότι είναι απλά ένα λιπίδιο στην περιοχή που προκαλεί πόνο στα αγύμναστα άτομα, είναι απλά μια ενόχληση. Η καλύτερη θεραπεία είναι αρχικά ξεκούραση και συνεχής μετά επιβάρυνση. Επόμενη δοκιμή τα Altra Experience Flow είναι όντως άνετα,  όμως τα ΝΒ είναι πιο απορροφητικά. Μετά τα 30 χιλιόμετρα δεν μου άρεσαν.  Τα πραγματικά Drop εργαστηριακά μετρημένα από το Run repeat.com είναι Kayano 28  8,7 χιλ. Kayano 30  12 χιλ. NB XMORE V4 4,6 χιλ. Altra Exp. Flow 4,1 χιλ. Merrell Moab 2 10,3 χιλ.. Κακό παπούτσι δεν υπάρχει, με όλα πάς μακριά. 

Τα κακοτράχαλα μονοπάτια φαίνεται να μην έχουν τέλος, κάποιοι προτιμούν το παράλληλο ασφαλτινο δρόμο. Νοιώθοντας άνετά παραμένω στο μονοπάτι. Πρέπει να αποφασίσεις ή να κινδυνεύεις κινούμενος σε ασφάλτινο δρόμο ή να στραμπουλήξεις αστράγαλο στο μονοπάτι. Κι αφού μια ζωή διάλεγα το χώμα παραμένω εδώ. Άσε που το χώμα το δημιούργησε ο θεός και την άσφαλτο ο άνθρωπος, οπότε η επιλογή είναι μονόδρομος. Περπατάω για ώρα σε ολάνθιστο αυχένα κορυφογραμμής. 

Η θέα μοναδική. Κάποια στιγμή στο βάθος χαμηλά ξεχωρίζει το El Acebo de San Miguel, το οποίο βρίσκεται στα μισά της σημερινής, των 25 χιλιομέτρων διαδρομής. Τώρα μέχρι και το τέλος της διαδρομής στην Molinaseca ο δρόμος είναι μόνο κατηφορικός και σπαρμένος με βράχια και πέτρες. Νοιώθω να έχω πάρει φωτιά. Οι μύες στα κακοτράχαλα κατηφορικά δουλεύαν υπερωρίες. Θέλει πολύ προσοχή. Τα γλιστρήματα μπορεί να αποβούν και επικίνδυνα. Τα φρεναρίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ένιωθα τούς τετρακέφαλος να καίνε, γλουτιαίοι, οπίσθιοι μηριαίοι και όλοι της ποδοκνημικής ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο κορμός μαζί με το σακίδιο καλά ζυγισμένα ήταν σε άψογη κατάσταση. Στο El Acebo μια γενναιόδωρη στάση την χρειαζόμουνα.

Μιας και είμαι μούσκεμα από ιδρώτα, κάθισα μέσα στο μαγαζί για να μην κρυώσω. Μπύρα, κι άλλη μπύρα και κάτι ψιλά. Έχω ακόμη δρόμο και φρέσκος συνεχίζω την κατηφόρα μου. Σε κάποια πιο απότομα σημεία, πάω ζιγκ ζαγκ. Αν κατηφόριζα εντελώς ευθεία νοιώθω ότι  θα έχανα τα γόνατα μου.

Όλη η υπόλοιπη κατηφορική διαδρομή μέχρι το Riego de Abros είναι βατή και  κουραστική. Μέσα στο χωρίο, μια κυρία έχει στήσει πάγκο και πέρα από όλα τα αλλά έχει και φέτα καρπούζι.  Φέτα ΚΑΡΠΟΥΖΙ !!!. Τι νοστιμιά. Όλοι έχουμε πάρει από μία φέτα κα τρώμε μέχρι και την άσπρη φλούδα. 

Ξεκούραση γιατί το μονοπάτι μέχρι και την Molinaseca είναι αρκετά κακοτράχαλο. Το αέρινο πέρασμα μου πάνω από τις μυτερές κροκάλες προκαλεί έκπληξη στους Αυστραλούς. Πάω πολύ άνετα και παράλληλα τραβάω βίντεο. Με λένε τρελό αλλά καθώς φαίνεται δεν ξέρουν από Ευρυτανία και Υμηττό. 

 Όλα   θα λήξουν μέτρα πριν την είσοδο στην πόλη, στο γνωστό πέρασμα της γέφυρας της Molinaseca. Φωτογράφιση της υπέροχης τοποθεσίας. Περνάω την γέφυρα σιγά να την απολαύσω, και γραμμή για το Albergue Lua Bierzo. Η κούραση παραδίδει την σκυτάλη στον θυμό. Πολλά Albergue έχουν ηλεκτρονική συνεννόηση για κράτηση , πληρωμή και κωδικούς εισόδου. Στην είσοδο βλέπω ταμπέλα με το όνομα μου. Λένε ότι μου στέλνουν μηνύματα και δεν τους απαντάω … στο WhatsApp !!! Το γιατί θα πρέπει να έχω την συγκεκριμένη εφαρμογή δεν το καταλαβαίνω. Τους παίρνω τηλέφωνο μιλώντας στα αγγλικά, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, εμφανίζεται άλλος στην γραμμή και με απλοϊκά αγγλικά μου δίνει τα νούμερα για να μπω. Κράτησε μερικά λεπτά η συνεννόηση. Όσο δεν ίδρωσα στην διαδρομή ίδρωσα στην είσοδο. Τουλάχιστον θα πέρναγα την νύχτα μου σε σύγχρονου Albergue και φυσικά πεντακάθαρο. Το απόγευμα το πέρασα με τούς Αυστραλούς λιαζόμενοι στο καφέ, πλάι στο ποτάμι.

Αρκετή πρωτεΐνη το βράδυ από μεγάλη μπριζόλα, σαλάτα, μπύρα και πάω για ύπνο.