Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 26η 26 Μαΐου 2025.

 Molinaseca – Villafranca del Bierzo  

Ωχ, μια λέξη που δηλώνει καταστροφή.

Σκυμμένος δένοντας τα κορδόνια μου, φταρνίζομαι. Ωχ. Νοιώθω πιάσιμο στην μέση. Αν δεν έχεις ευαισθησία όλα καλά. Εγώ όμως έχω. Έντρομος ιδρώνω από αγωνία, παίρνω επι τόπου ένα χαπάκι. Σηκώνομαι σιγά σιγά και περπατάω όσο σε πιο σε όρθια στάση γίνεται. Τώρα τι κάνουμε ?

Να καθίσω εδώ και είναι νύχτα ακόμη, δεν μπορώ. Αν πάω να ξαπλώσω ίσως δεν ξανασηκωθώ. Ξέρω από εμπειρία ότι, όταν κινείσαι σε αφήνει λίγο. Σχεδιάζω να πάω μέχρι τη έξοδο της πόλης. Αν είναι απαγορευτική η συνέχιση του περπατήματος, βρίσκω ξενοδοχείο για όσες μέρες χρειαστεί. Τι μπορεί να σε βρει πρωινιάτικα. Αργά και απολύτως χωρίς καμία απότομη κίνηση, βγαίνω στον δρόμο. Στη έξοδο της πόλης βλέπω ξενοδοχείο, αλλά αντέχω και συνεχίζω. Πριν την Ponferada άρχισε να ξημερώνει και καθώς με είχε πιάσει το χαπάκι, δεν ξαναέκανα άλλες σκέψεις για να σταματήσω. Συναντάω τους Πορτογάλους στον δρόμο και συνεχίζουμε παρέα.   

Μπροστά μου στέκεται μεγάλο και στιβαρό το κάστρο των Ναϊτών ιπποτών.    Η Μεσαιωνική οχύρωση του Castillo de los Templarios.

 Ο άνεμος περνάει από τις πολεμίστρες του κάστρου και σαν να θέλει να μας ψιθυρίσει ιστορίες αιώνων. Μετράει 800 χρόνια από τότε που οι Ναΐτες ιππότες σε τούτο εδώ τον τόπο, υποδέχονταν τους προσκυνητές.  Μετά την Ρωμαϊκή εποχή το κάστρο παραχωρήθηκε στους Ναΐτες, (sede el senorio de Ponferrada a los Templarios) από τον Alfonso IX του οποίου το άγαλμα στην Leon, είχα δει πριν πέντε ημέρες. Για εκατό χρόνια το επέκτειναν και το ενίσχυαν, από το 1178 έως το 1282. 

Έξω από το κάστρο οι σύγχρονοι περιπατητές, προσκυνητές και οδοιπόροι, μπορεί να μην έχουν την ανάγκη προστατών, έχουν όμως ανάγκη καφέ. Πρωί πρωί και οι καφετέριες είναι γεμάτες . Έλπιζα να προλάβω το άνοιγμα του κάστρου για να δω την βιβλιοθήκη, αλλά καθυστερεί πολύ. Οι φίλοι Αυστραλοί , Αμερικανοί, Γιαπωνέζοι και κυρίως με τους Πορτογάλους που κάθομαι μαζί, ξεκινάμε ένα τσούρμο όλοι μαζί. 

Τους φίλους μου Κορεάτες έχω μέρες να τους δω, από την Leon ακόμη.  Η μέρα προβλέπεται μεγάλη . Όμορφη πόλη η Ponferrada. 

Στην έξοδο της πόλης, βρίσκεται η Compostilla.  Μάλλον είναι η ακριβή περιοχή με τα υπέροχα σπίτια και τα μεγάλα γήπεδα τένις. Ακόμη και τα σήματα για την διαδρομή εδώ είναι διαφορετικά. 

Στην Ermita της Santa Maria de Compostilla δεν αντιστάθηκα σε μια ακόμη φωτογραφία της ωραίας τοιχογραφίας. (Ermita είναι το μικρό παρεκκλήσι για προσευχή και περισυλλογή) . Δυστυχώς εδώ στην ωραία συνοικία δεν έχει ούτε ένα καφέ. Μια ταμπέλα για το επόμενο χωριό Columbrianos και κανείς δεν αντιστέκεται σε μια στάση εκεί για καφεδάκι. Κάθομαι με τους Ιταλούς. Κρυφά τους περιεργάζομαι να δω πως απολαμβάνουν τον espresso. Κι αυτοί τελικά πίνουν τον καφέ με θρησκευτική ευλάβεια, απλά πιο γρήγορα από μένα όμως. Στην Camponaraya η ταμπέλα μας ενημερώνει ότι έχουμε ακόμη 200 χιλιόμετρα για το τέλος.

 Στους απέραντους κάμπους, τα σώματα μας μοιράζονται με τα αμπέλια την ηλιακή ακτινοβολία. Η θερμοκρασία μας ανεβαίνει. Για να ψυχθεί το σώμα μας, παράγει ιδρώτα, ο ιδρώτας ψύχει το σώμα μας, και η μπύρα την ψυχή μας. Οι φίλοι Ιταλοί επέλεξαν άλλη μέθοδο, όταν στο μικρό ποτάμι Rio Magaz, δεν αντέχουν άλλο και βουτάνε τα πόδια τους στις άκρες του δροσερού ποταμού. Δεν καθυστερώ στο ποτάμι και συνεχίζω για μια κρύα μπύρα στο Cacabelos. Η Ωραία αμπελόφυτος κωμόπολη των 5.000 κατοίκων, με τα πολλά καταστήματα είναι ότι καλύτερο αυτή την ώρα. Οι Γερμανοί, είναι ήδη εκεί και μου υποδεικνύουν τα καλύτερα στον κατάλογο. Όλα καλά, αλλά αυτή την σούπα πως την τρώνε με τέτοια ζέστη, άγνωστο. Προτιμώ στερεά τροφή. Η σούπα είναι για τον χειμώνα. Θεωρητικά θα μπορούσα να διανυκτερεύσω στο Cacabelos, όπως και οι Ιταλοί. Αλλά οι Γερμανοί και οι Αυστραλοί συνέχισαν, οπότε μπαίνω στο γκρουπάκι τους μαζί κι εγώ. Ο γρηγορότερος ρυθμός τους του βγάζει από το οπτικό μου πεδίο σχετικά σύντομα,  αλλά από μακριά βλέπω μετά το Pieros ότι ακολουθούν την παραδοσιακή αλλά μεγαλύτερη διαδρομή. Λόγω του προβλήματος στην μέση αποφασίζω να μείνω στο πλάι του κεντρικού δρόμου και να τους πετύχω αργότερα. Κάποια στιγμή τα σήματα με κατευθύνουν μέσα από αμπελώνες . Είμαι μόνος μου αλλά συνεχίζω καλά. Ξέρω ότι πάω σωστά. ο δρόμος μου συναντιέται με την μεγαλύτερη διαδρομή. 

Εδώ είναι ένα μοναδικό σημείο για φωτογραφία. Απέναντι μου βρίσκεται το διάσημο λευκό σπίτι ανάμεσα στα δυο πεύκα και όλα αυτά στο κέντρο ενός μεγάλου αμπελώνα. Μένω για λίγα λεπτά να το θαυμάσω και συνεχίζω την πορεία μου. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα και γνώριμες φιγούρες στις κερασιές, τα φιλαράκια μου οι Κινέζοι. Μαζί κι εγώ χορταίνω την πείνα μου με αυτούς τους μοναδικά νόστιμους κόκκινους καρπούς. Τι θείο δώρο αυτό το δέντρο. 

Στο κάτω κάτω, από την Μαύρη θάλασσα  Αρχαίοι Έλληνες και αργότερα Ρωμαίοι, το έφεραν εδώ στην ιβηρική. Έχω δικαίωμα να φάω μερικά. Οι φίλοι γέμισαν μια σακούλα, την οποία το βράδυ την αδειάσαμε. Η Villafranca del Bierzo είναι κοντά, αλλά το Albergue De la Piedra είναι στο τέρμα της πόλης. Τα πόδια μου έχουν πάρει φωτιά, η μέση μου δεν ξέρω πως θα αντιδράσει στον νυχτερινό ύπνο και τα κεράσια με πείνασαν. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω. 

Ο ποταμός Rio Burba κόβει την πόλη στα δύο. Όταν πια φτάνω παραγγέλνω μια πίτσα, καθώς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο. Τα ρούχα πάνε πλυντήριο και στεγνωτήριο. Είμαι λίγο κουρασμένος για το πλύσιμο των ρούχων στο χέρι σήμερα. Βγάζοντας κάλτσες ανακαλύπτω φουσκάλα. Πως έγινε δεν κατάλαβα. Πλένω και απολυμαίνω τα πόδια με betadine όπου πρέπει. Φρέσκιες κάλτσες με σαγιονάρα, καταβροχθίζω την πίτσα και βγαίνω στην πανέμορφη πόλη που δεν την χορταίνει το μάτι μου. Κάθομαι στην γέφυρα και αγναντεύω στο βάθος τα αμπέλια. Το ορμητικό ποτάμι κάτω από τα πόδια μου, φέρνει μαζί του φρέσκο δροσερό βουνίσιο αέρα. Ετούτη εδώ η όμορφη πόλη δεν είναι για μια ημέρα μόνο. Η μέση μου με φοβίζει , τα πόδια μου μάλλον υποφέρουν , η ψυχή μου και το μυαλό μου όμως στέκουν ψηλά στα σύννεφα. Σιγουρά δεν πατάω στην Γη. Συναντιέμαι με τους Γερμανούς για καφέ. Νωρίς κι αυτοί πάνε για ύπνο. Ακολουθεί γεύμα στο casa Mendez. Μπακαλιάρος, κρασί κόκκινο, σαλάτα και μια κρέμα γλυκό με στείλανε χορτάτο στο κρεβάτι με ένα ακόμη χαπάκι για την μέση.

 Το Albergue De la Piedra (17 ευρώ μαζί με το αυριανό πρωινό) είναι χτισμένο στα βράχια του βουνού. Ο ιδιοκτήτης έχει αφήσει τα βράχια να φαίνονται μέσα στα δωμάτια. Στο καθαρογυαλισμενο αυτό βράχο ακουμπάω το σακίδιο μου. Όλα τα κρεβάτια είναι μονώροφα . Δίπλα μου ο Κορεάτης προσεύχεται με ροζάριο στα χέρια για πολύ ώρα. Ξαπλώνω αθόρυβα στο κρεβάτι μου. Όταν τελειώνει με τις προσευχές του μου συστήνεται. Αποκοιμιέμαι με τις σκέψεις μου στο αυριανό εγερτήριο.