Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 27η 27 Μαΐου 2025

 

Villafranca del Bierzo – Ambasmestas  

Νύχτα έξω και οι περισσότεροι κατεβαίνουν στην τραπεζαρία για φαγητό. Ξυπνάω καλά και η μέση δεν με ενοχλεί. Οι φουσκάλες στα πόδια δεν είναι ζήτημα. 

Μετά το πρωινό κι ένα ακόμη mesulid, σκέφτομαι να δοκιμάσω αυτό που κάνουν κάποιοι για να αντιμετωπίσουν τις φουσκάλες. Το περπάτημα με σανδάλια. Βάζω τα Merrell στο σακίδιο και παίρνω την πεζοδρομημένη ανηφόρα της οδού του Αγίου Πνεύματος (cale Espiritu Santo), μέχρι που συναντάω τον Αυτοκινητόδρομο Α6 (Madrid – La Coruna). 

Σε αυτό το σημείο πάω δεξιά και για αρκετά χιλιόμετρα η διαδρομή κινείται παράλληλα με τον αυτοκινητόδρομο. Ωραίο θέαμα για να μην βαριέσαι. Ειδικά οι πολύ ψηλές γέφυρες που μόνο οι νταλίκες ξεχωρίζουν. Είμαι παρέα με τους Αυστραλούς και την συμπαθέστατη Ιρλανδή γιαγιά, έως το Trabadelo. Εκεί στο πράγματι απίθανο καφενείο με πολλά τρόφιμα και εφόδια, η παρέα κάθεται λίγο. Νοιώθω ότι πρέπει να ξεκουραστώ περισσότερο. Τα πόδια όπως και ο ύπνος είναι ότι πιο σημαντικό. 

Αργότερα σε ένα από τα σπάνια παγκάκια κάπου στο δωδέκατο χιλιόμετρο της ημέρας δεν αντέχω άλλο, να περπατάω με τις σαγιονάρες. Νοιώθω το αριστερό μετατάρσιο να έχει πάρει φωτιά. Αλλαγή υπόδησης με τα παπούτσια, περιποίηση στα πόδια, και στις άθλιες φουσκάλες betadine και φάσκιωμα, φοράω νέες κάλτσες, ακολουθεί καλό σφίξιμο στα κορδόνια και συνεχίζω μέχρι την La Portela για ξεκούραση και πάλι. Με ακόμη μια σταση για δροσερή σαλάτα στο Rock & Roll. Εδώ υπάρχει και το μικρότερο Albergue σε χωρητικότητα. Μόλις τέσσερα κρεβάτια. 

Ούτε δυο χιλιόμετρα και βρίσκω το χωριό Ambasmestas. Εδώ σταματάω για σήμερα στο Albergue Casa Cantadora. Μόλις 17 χιλιόμετρα για σήμερα. Αύριο έχει ανάβαση. Πρέπει να ανεβώ. Σήμερα ξεκούραση. Κι ένα σημαντικό μάθημα σήμερα που πήρα ήταν να μην εμπιστεύομαι μόνο τα δυο μου ματιά, αλλά και το άλλο το τρίτο μάτι, αυτό που λέμε διαίσθηση. Αν σήμερα ήμουνα ξεκούραστος, από την εξωτερική εικόνα του Albergue και μόνο δεν θα το είχα επιλέξει ποτέ. Λίγα λεπτά αργότερα ο ιδιοκτήτης με οδήγησε στο δωμάτιο, και μου έδωσε το κάτω κρεβάτι. Στο επάνω κρεβάτι κοιμόνταν μια γάτα !!! Απορημένος του την δείχνω μου απαντάει. «Αυτή ζει εδώ πολλά χρόνια» και, φεύγει χωρίς να πει τίποτα άλλο. Μη έχοντας φυσικά το οποιοδήποτε πρόβλημα με το συμπαθές τετράποδο, ξεκινάω την ρουτίνα μου. Μπάνιο, πλύσιμο ρούχα και φαγητό. Είναι νωρίς μεσημέρι. Περπατάω στο χώρο του Albergue, το οποίο εκμεταλλευόμενο την γειτνίαση του με το μικρό ποταμάκι Rio Valcarce έχει δημιουργήσει ένα μικρό χώρο με γκαζόν για να καθόμαστε μα τα πόδια μέσα στο ποτάμι. Κι άλλες γάτες έρχονται και λιάζονται μαζί μας. Πλάκα έχει. Δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις. Στο μεταξύ όλος ο χώρος έχει μικρά αγάλματα του Βούδα. Ησυχία ηρεμία με το ποτάμι μόνο να ακούγεται. 

Παίρνω τηλέφωνα για να βρω κατάλυμα για αύριο . Ατυχώς το O Cebreiro είναι ακριβοθώρητο. Ελεύθερο κατάλυμα κανένα. Μόνο σε ένα μικρό χωριό πριν βρήκα κρεβάτι στο Laguna de Castilla. Κάθομαι παρέα με τους Κινέζους αρκετές ώρες. Έκπληξη για μένα ο θαυμασμός που έδειξαν για την Ελλάδα. Αρχικά τους είπα Greece, δεν το κατάλαβαν και στο κινητό του ο ένας από αυτούς πληκτρολογεί. Τότε μου λέει γουρλώνοντας τα μάτια και δείχνοντας με στους άλλους Κινέζου… ΣΙ-ΛΑ. Σαν να με κοίταζαν με θαυμασμό. Τον θαυμασμό τον νοιώθεις. Στο παρελθόν είχα ακούσει τις φήμες ότι αυτό σημαίνει ο «άλλος πολιτισμός».  Νομίζω ότι είναι λαϊκός μύθος και το Σι-λα είναι ότι πιο κοντινό σε προφορά για το όνομα ΕΛΛΑΣ. Αλλά τότε, προς τι η τόση έκπληξη τους !. 

Οι βόλτες συνεχίζονται στην διπλανή εκκλησία του San Pedro. Κάθομαι σε ένα στασίδι. Είμαστε αρκετοί μέσα στην εκκλησιά. Δεν λειτουργεί, απλά καθόμαστε. Επιστροφή στο Albergue και οι Κινέζοι με βάζουν στην παρέα τους . το τραπέζι στην δικιά τους μεριά γεμίζει από φαγητά. Παραγγέλνω και εγώ το δικό μου. Το κοινό που έχουμε είναι ότι και οι δυο πλευρές δεν γνωρίζουμε καλά αγγλικά. Μεγάλο φρένο στην συνεννόηση μας. Ωστόσο μιλάνε τα μάτια. Η μια κινέζα είχε ακόμη κεράσια, από την χθεσινή ημέρα, τα οποία και βγάζει στο τραπέζι. Εγώ αρνούμαι ευγενικά, αλλά η κυρία με κοιτάει επίμονα. Τι ωραίο να σπας προκαταλήψεις για άλλους λαούς. Το ότι είμαστε όλοι απλά άνθρωποι γιατί άραγε μας δυσκολεύει να το κατανοήσουμε. Ο απίθανος ιδιοκτήτης τρέχει να ικανοποιήσει όλους τους οδοιπόρους. Κάποιοι βοηθάνε στις δουλειές . ο φίλος Σουηδός μαγείρεψε το κρέας, για την ακρίβεια το πρόσεχε, δοκιμάζοντας το. Έτσι βοηθάω κι εγώ. Μετά το βραδινό δείπνο ο ιδιοκτήτης μας ετοιμάζει γλυκό. Του λέω ότι αποφεύγω την ζάχαρη και φεύγει. Δέκα λεπτά μετά γυρνάει με ένα μήλο τριμμένο στον χοντρό τρίφτη και από πάνω ένα λευκό τυρί κρέμα κάπως γλυκό. Του επαναλαμβάνω ότι δεν τρώω ζάχαρη και μου απαντάει, ότι αυτό δεν έχει ζάχαρη, και ότι είναι για εμένα. Αυτό μου λέει ότι το έφτιαχνε η γιαγιά του στην Δανία όταν ήταν μικρός. Τότε εποχές μεγάλης φτώχειας. Το δοκιμάζω και δεν έμαθα ποτέ τι σοι τυρί ήταν αυτό. Είχε γλυκιά αίσθηση χωρίς να είναι γλυκό. Ακροβατούσε τέλεια ανάμεσα στη γλυκιά αίσθηση του μήλου και στο αλμυρό του τυριού.  Η ισορροπία των γεύσεων ανάμεσα σε αλμυρό - γλυκό σε νέα επίπεδα. Απολαμβάνω χωρίς τύψεις.

 Ο ιδιοκτήτης είναι ένας Δανός που έκανε κάποτε το μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου και κόλλησε το μικρόβιο όπως πολλοί άλλοι. Ο απίθανος ιδιοκτήτης έτρεχε συνεχώς να ικανοποιήσει τους πάντες. Όποιος περάσει από Abasmestas να ΜΗΝ προσπεράσει το Casa Cantadora. Ίσως το καλύτερο Albergue που έχω μείνει.