Mansilla de la Mulas - LEON
Άραγε να έχει υπάρξει ημέρα που οι περιπατητές – προσκυνητές να ξυπνάνε με το φως του ήλιου ? Ακόμη ένα σκοτεινό πρωινό, από εμπειρία βάζω στο μπολ μου νιφάδες βρώμης (Avena sativa) και γάλα. Όταν δεν έχω γάλα βάζω νερό. Απλά πράγματα. Η βρώμη είναι η λατρεμένη τροφή των αλόγων και η δικιά μου.
Για λόγους ευγένειας κανείς μας δεν χρησιμοποιεί τα μπατόνς μέσα σέ κατοικημένες περιοχές. Μόλις απομακρυνθούμε, τότε τα χέρια μας αποκτάνε την προέκτασή τους.
Κατά την πορεία , βρίσκω μόνο μια καντίνα , αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι βρισκόμαστε στην Villamoros de Mansilla και εκεί βρίσκονται μαζεμένοι, όλος ο καλός ο κόσμος. Οι Αυστραλοί, οι Κορεάτες , οι Ιρλανδοί , οι Αμερικάνοι , οι Κινέζοι και οι γιαπωνέζοι εκεί. Για φαντάσου, όλη μια παρέα. Οι Γιαπωνέζοι παραμένουν οι πιο φιλικά απόμακροι, και πάντα ευγενείς . Η κλασσική ερώτηση από όλους, δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον και όχι για τα ματιά του κόσμου. Ρωτάμε για πόνο, κούραση και φουσκάλες. Και είναι από τις φορές που αρχίζω να πιστεύω στο μάτι. Είκοσι μία μέρες τώρα δηλώνω άτρωτος. Πως να τα βάλω με τις συμπαντικές δυνάμεις που μου θυμίζουν ότι δεν είμαι άτρωτος και αλεξίσφαιρος. Αυτές οι δυνάμεις μου στέλνουν μια φλύκταινα, γύρω στα τρία εκατοστά στην φτέρνα, στην πάνω πλευρά του κυρτώματος. Ολοφάνερα προήλθε από το αμελώς δεμένο παπούτσι, μιας και χάριν ευκολίας τα παπούτσια δεν λύνονται αλλά φοριούνται απ’ ευθείας κάθε πρωί για να μην σκύβω. Μετά από είκοσι μια ημέρες, η τριβή έκανε την δουλειά της.
Από ηθικό παραμένω ακατάβλητος. Μπορεί να έχω τον πιο αργό ρυθμό από όλους αλλά νοιώθω ασταμάτητος. Αρκετές στιγμές μετά, στον δεύτερο καφέ της ημέρας, κάθομαι με τους Αμερικάνους μαζί. Είμαι λιγότερο ιδρωμένος και κουρασμένος από εκείνους. Καθόμαστε στη αυλή μιας καφετέριας κάτω από τον ήλιο. Σκέφτομαι εδώ στην αυλή όπως καθόμαστε όλοι κάτω από τον ήλιο, απλωμένοι σαν σταφίδες, ότι είμαστε παιδιά διαμάντια. Πονάμε και υποφέρουμε αλλά, όταν σηκωθούμε όρθιοι και φορέσουμε τα σακίδια μας, προσποιούμαστε ότι είμαστε πολεμικές μηχανές. Δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, πετάμε και μια ευχή Buen Camino, και δρόμο για τη επόμενη πόλη.
Από τον δρόμο που κατηφορίζουμε στο βάθος διακρίνεται ο Καθεδρικός ναός την Leon. Ο επόμενος καφές μου θα είναι μπροστά από αυτήν την κουκίδα. Μεγαλώνοντας η κουκίδα στο οπτικό μου πεδίο, πέφτουμε πάνω στην πολιτική προστασία. Με σφραγίζουν και ρωτώντας με από που έρχομαι , στο άκουσμα της χώρας μου, μου λένε ότι είμαι ο πρώτος που συναντάνε. Αργότερα η πρώην κουκίδα έγινε επιβλητικός ναός και εγώ πίνω τον καφέ μου εκεί.
Στην μεγάλη πλατεία Plaza de Regla. Ρουφώντας τον διπλό μου espresso, χαζεύω τις προσπάθειες των περιπατητών να αυτοφωτογραφηθούν μπροστά από τον επιβλητικό ναό. Οι τηλεφωνικές κλήσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Μιλάω με όλη την οικογένεια στο τηλέφωνο και εναλλάξ με κόσμο που γνωρίζω και χαιρετιόμαστε. Κάποια στιγμή βοηθάω και τους πορτογάλους στην φωτογράφιση. Το Hostel ALEA που θα μείνω απόψε, κόστισε 23 ευρώ και είναι κυριολεκτικά 20 μέτρα από το μεγάλο μουσείο του καθεδρικού ναού Museo Catedralicio Diocesano de Leon και κάπου 50 μέτρα από την κεντρική πλατεία. Έχει όμως δυο αρνητικά, το πρώτον δεν υπάρχει απλώστρα για τα ρούχα, οπότε μείον 4 ευρώ στον προϋπολογισμό για στεγνωτήριο και, το δεύτερο αρνητικό, δεν έχει σφραγίδα - celo για το διαπιστευτήριο και το ημερολόγιο μου.
Ο υπεύθυνος, πάντα τηλεφωνικά, μου είπε να πάω δίπλα στο Μουσείο για σφραγίδες. Το σημερινό Albergue είναι πλήρως ανακαινισμένο και μοντέρνο εσωτερικά. Κυριαρχεί η καθαριότητα. Όλα καινούργια. Η συνεννόηση γίνεται με μηνύματα. Στέλνουν κωδικό αφού πληρωθούν ηλεκτρονικά. Φαίνεται να δουλεύει καλά το σύστημα αρκεί να μην χρειαστείς βοήθεια. Μεσημεριανή σιέστα για μένα σημαίνει φαγητό και μετά περπάτημα στην πόλη για να την δω. Τον μεσημεριανό ύπνο πάντα τον αντιπαθούσα. Μείον δυο ώρες από την ζωή. Στο περπάτημα μιλάμε με τούς Κορεάτες. Έχουν κουραστεί και θα μείνουν για δεύτερη ημέρα στην Leon.
Για βραδινό έφαγα τα χθεσινά μου μακαρόνια που είχα φυλάξει , μόνο που τα εμπλούτισα με το περιεχόμενο μιας κονσέρβας με σαρδέλες ατλαντικού. Μάλλον σαν πιάτο δεν θα πέρναγε πάγκο, αλλά το μακαρόνι λουσμένο με το λάδι της σαρδέλας ήταν τέλειο. Μακάρι να είχα να συμπληρώσω στο πιάτο μου, κάπαρη και κρίταμο. Αυτά μόνο στην πατρίδα. Κάθε ημέρα πρέπει να κουβαλάω τις ιδιαίτερες τροφές μου στην πλάτη. Παρ όλα αυτά νοιώθω απίστευτα δυνατός με πλήρη ενέργεια. Τα γλυκά σχεδόν τα έχω εξαλείψει από την διατροφή μου, αλλά παρ’ όλα αυτά με το καφεδάκι μου, κάποιες φορές δεν αντιστέκομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου