Παραμονή Κυριακής των Βαΐων με την απίστευτη καλοκαιρία, άδραξα
την ευκαιρία να βολτάρω το GSXR 750 του ανιψιού
μου. Τα θετικά σχόλια περί του πόσο στριφτερού είναι, καταντάνε γραφικά. Άμα έχεις χέρια
το μηχανάκι πάει τρελά.
Σκέφτομαι να σας πω τα δικά μου συν και πλην μιας μηχανής
ορόσημο στην παγκόσμια μοτοσυκλετιστική βιομηχανία.
Συγκρίνοντάς το πάντα με την δικιά μου KTM Adventure, θα
ήθελα το GSXR με λιγότερους υψίσιχνους κραδασμούς. Μικρό ίσως το πρόβλημα καθώς με άλλα αντίβαρα τιμονιού και φυσικά πιο χαλαρό κράτημα απο τα χέρια το πρόβλημα λύνεται.
Χοντρότερης διατομής γκαζιέρα
για καλλίτερο χούφτωμα και περισσότερη ακρίβεια στους μικρομετρικούς χειρισμούς
του δεξιού γκρίπ.
Επίσης κάτι που δεν φταίει η Suzuki, θα ήθελα ελαστικά που να
έρχονται γρηγορότερα σε κατάσταση λειτουργίας μέσα στη πόλη.
Mια υπόνοια σχετικά με την
αντοχή του σκελετού την έχω. Ποτέ μου δεν χώνεψα το αλουμίνιο σαν υλικό.
Τα ποδωστήρια
τα θεωρώ πολύ μεγάλα, πιστεύω πιο μικρά θα βόλευαν το πόδι καλύτερα.
Αν και από διαφορετικό κόσμο, μου άρεσε το στρίψιμό του, οι
καλές γραμμές που ακολουθάς άνετα στο επαρχιακό δίκτυο. Επίσης για όσο κινήθηκα
με καλή μέση ωριαία, εξαφανίστηκαν οι ενοχλήσεις στους καρπούς και στον αυχένα.
Σε απλά Ελληνικά αυτή η μηχανή δεν είναι για πόλη.
Οι καθρέφτες του άψογοι καθώς
βλέπεις τα πάντα πίσω, απορώ πως «κάποιοι» τους έχουν μόνιμα κλειστούς.
Η εξάτμιση με την
στριγκλιά της αφήνει λίγες ευκαιρίες στους απρόσεκτους ΙΧήδες να σας κλείσουν
τον δρόμο ξαφνικά.
Η κατανάλωση σε απόλυτα λογικά επίπεδα.
Τα θετικά τελειώνουν με αρκετή δύναμη από το μοτέρ
και περισσότερη αξιοπιστία από το σύνολο.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν την μηχανή από το Hamamatsu σε τρελά
νούμερα πωλήσεων παγκοσμίως.
Αναμφίβολα η τελειομανία των Γιαπωνέζων ανέβασε τον πήχη
ψηλά. Ο πλανήτης απολαμβάνει μοτοσυκλέτες φτηνές και άψογες. Αν δεν υπήρχαν οι Γιαπωνέζοι ακόμη θα είχαμε «λαδωμένα
πεζοδρόμια» από ανάγκη κι όχι από επιλογή.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι από
Ευρώπη μεριά.
Ανιψιέ, πότε θα μου το ξανά αφήσεις στα στοργικά μου χέρια ???
