Ταξίδια με Μοτοσυκλέτα - Πρόλογος

Ένας πρόλογος στα ταξίδια της ζωής μου.

Το ταξίδι με μοτοσυκλέτα είναι δοκιμασία ψυχής και νου.
Οταν σε κυριεύει η κούραση, που δεν είναι και σπάνιο φαινόμενο, τότε είναι που καλείται η ψυχή σου να μη σε προδώσει,να σε κρατήσει στον στόχο, και ο νους να μην κάνει λάθη, φυσικά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, γιατί μπορεί ακόμη να σου στοιχίσει και την ζωή .

Ένα ταξίδι είναι περισσότερο πνευματικό επίτευγμα παρά υλικό, χειρωνακτικό

Όλοι μας κάποτε συνδεόμαστε με κάτι υλικό που του προσδίδουμε ψυχή, εμείς οι μοτοσυκλετιστές για παράδειγμα πιστεύουμε ότι η χρήση της μοτοσυκλέτας δεν παύει να είναι μια διαφορετικότητα που κοστίζει και φυσικά αξίζει, όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε κάθε μορφής επικινδυνότητα Κάποιοι από εμάς προχώρησαν πιο πέρα ψάξανε τα προσωπικά τους σύνορα, σε πολυήμερα ταξίδια σε πραγματικά δύσκολα μέρη, με την επικινδυνότητα κυρίως, να ανεβαίνει αρκετά ψηλά.

Εγώ δυστυχώς πάτησα μόνο τα εδάφη της Ευρώπης.
Ασία και κυρίως Αφρική, απλά δεν....

Και υπάρχει λόγος να γίνουν όλα αυτά?
Όχι απολύτως κανένας, αν όμως γνωρίσεις την μοναδικότητα του μοτοτουρισμού, τότε μάλλον θα βρεις πολλούς λόγους για να το επιχειρήσεις .

Γιατί κάποιος καβαλάει το σιδερένιο άλογό του και εξαφανίζεται σε μέρη μακρινά ίσως και επικίνδυνα ?.
Η λέξη «επικίνδυνο» είναι τελικά μόνο στα λεξικά, στην πράξη, η μοτοσυκλέτα ποτέ δεν φοβίζει τούς «επικίνδυνους ντόπιους».
Συνήθως σε βλέπουν σαν γραφικό αισθηματία ίσως και λίγο τρελό, έτσι όλοι σχεδόν σε πλησιάζουν

Σε ένα πολυήμερο μοναχικό ταξίδι βιώνεις, το απόλυτο συναίσθημα. Πως αλλιώς εξηγείται να ξεκινάς μόνος, και στο τέλος του ταξιδιού να μην έχεις βαρεθεί ούτε για μια στιγμή
Να γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους, σε βενζινάδικα, σε πάρκινγκ, και κυρίως στα κάμπινγκ, όρεξη να΄χεις να μιλάς.
Πολλές φορές με κερνάνε, γιατί ταξιδεύω μόνος, και κυρίως γιατί δίνεις στον άλλον αφορμή για συζήτηση, ενώ αν σε δει με παρέα και μιλάς στην δική σου τοπική γλώσσα, λίγοι θα σου πιάσουν την κουβέντα.
Το μοναχικό ταξίδι είναι αφετηρία γνωριμιών. Όταν είσαι μόνος σου μιλάς αρκετά με τον εαυτό σου, τόσο ώστε να τον γνωρίσεις καλά. Μέσα σε ένα μήνα βιώνεις καταστάσεις, τόσες που μαζεύεις λεφτά για το επόμενο "γύρισμα". Όταν ακόμη και ένστολοι αστυνομικοί έρχονται σε σένα για να σου μιλήσουν για ταξίδια με μοτοσυκλέτα , μόνο να χαμογελάς μπορείς . Μπροστά στο Ιρλανδικό κοινοβούλιο, αστυνομικός φύλακας με σταματάει και τελικά ο τύπος είχε BMW R100RS, είχε ταξιδέψει Ελλάδα και με συμβούλευε που να πάω να μείνω και τι να δω, όλα αυτά μπροστά στο κοινοβούλιο.

Το 1988 στο πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, αντιμετώπισα πολυήμερες βροχές, πρωτόγνωρη κατάσταση για έναν μεσόγειο , ένα απόγευμα λοιπόν εκεί που ρούφαγα την μπύρα μου σε ένα μπαρ έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο καλύτερα θα ήταν να είχα αυτοκίνητο, τότε όμως ως νέος και φανατισμένος μοτοσικλετιστής το θεώρησα ντροπή να σκέφτομαι την ασφάλεια των τετράροδων οχημάτων, και διέγραψα την ιδέα παραγγέλλοντας ακόμη μια μαύρη (όχι καλλονή) μπύρα.
Δύο δεκαετίες μετά, έχοντας φυσικά τον ανάλογο υλικό εξοπλισμό και πνευματικό " οπλισμό" , χορτασμένος εμπειρία και απόλαυση, δεν ξαναντιμετώπισα τέτοιες σκέψεις και έκτοτε πίνω τις μαύρες μου αμέριμνος .

Γυρίζοντας τον κόσμο, νιώθεις ότι βιώνεις μια αέρινη κατάσταση , σε αγγίζουν μόνο τα καλά του τόπου , η ταχύτητα, σου επιτρέπει, να φιλτράρεις καταστάσεις , στο κάτω-κάτω , ανοίγεις γκάζι και φεύγεις, αν και μέχρι σήμερα δεν το έχω κάνει ποτέ , εκτός από την Τυνησία, επειδή κινδύνεψε η σωματική μας ακεραιότητα .

Άλλη μια ευχάριστη εμπειρία από συνάντηση έχω από το 1990 όταν επισκεπτόμενος την Eire Poplacht ( Ιρλανδία ) διανυκτέρευσα στο κάμπινγκ της πόλης Bell ai Atha Gliath ( Δουβλίνο ) .
Καθήμενος πλησίον της σκηνής μου , βλέπω δυο πιτσιρίκια να έρχονται προς τα εμένα, αρχικά πίστεψα ότι έρχονται για δουν την Ducati μου, μόλις με πλησίασαν μου ζήτησαν να τα ακολουθήσω στο τροχόσπιτο τους, σηκώθηκα και τα ακολούθησα, σε λίγο πέρναγα το κατώφλι ενός μεγάλου τροχόσπιτου που χρησίμευε σαν εξοχική κατοικία , στην πόρτα με περίμενε η γιαγιά τους , μπαίνοντας με καλωσόρισαν οι γονείς των παιδιών , το τσαι δεν θυμάμαι τι γεύση είχε , θυμάμαι όμως την ευχαρίστηση που είχαν , όταν με είδαν να πηγαίνω στο σπίτι τους , το ζευγάρι είχε περάσει μήνα του μέλιτος στην Κέρκυρα , στην συνέχεια πριν ακολουθήσει ένα ελαφρύ βραδινό γεύμα , συζητήσαμε για το Ιρλανδικό πρόβλημα αφού τους ανέφερα ότι είχε πέσει στην αντίληψή μου στην Βόρειο Ιρλανδία , σύντομα τα παιδιά μας αποχαιρέτησαν για ύπνο και με τον σύζυγο πήγαμε στην pub του διπλανού χωριού , φυσικά μπεκρουλιάσαμε με Guiness .
Την επόμενη ημέρα πριν αναχωρήσω από το κάμπινγκ πρόσφερα δυο μπουκέτα λουλούδια στις κυρίες του σπιτιού . Μια θετική συνάντηση για όλους μας .

Μιας και ζούμε στο σήμερα σε προκαθορισμένους βιολογικούς χρόνους , η πλαστότητα του αύριο δεν δείχνει να μας πολυ νοιάζει, η έκφραση " ότι βρέξει ας κατεβάσει " μας καθρεφτίζει σχεδόν απόλυτα , ίσως να συνδέεται με την μοιρολατρία , προίκα από τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας,
Η Ζωή είναι ένα τίποτα, αλίμονο αν καταπιαστείς με μικρότητες , έχασες ένα κομμάτι , ίσως και την πίτα από την έτσι και αλλιώς μικρή ζωή σου , τόσο μικρή συγκρίνοντας την με αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα , εκεί που και τα νούμερα δυσκολεύονται , τα μεγέθη προσπάθησαν να μας δείξουν την μεγαλοσύνη τους αλλά δεν τα αφήσαμε , αντ' αυτού ο λίγον γραμμαρίων εγκέφαλος μας έχει συλλάβει τον εαυτό του ως αιώνιο είδος .
Μπροστά σε όλα αυτά τα πλαστικά είδη που μας κατακλύζουν , το μόνο που καιγόμαστε είναι πως να βρούμε τρόπο για την απόκτηση όλο και περισσότερων, σίγουρα ο χαμένος δρόμος της αρετής ανήκει στους προγόνους μας.
Σίγουρα φοβάσαι και πάντα θα φοβάσαι , το ίδιο κάνουν και όλα τα ζώα , πόσο μάλλον εσύ το λογικό ον .
Νίκα τους φόβους σου , αντιμετώπισε κατάματα τον εφιάλτη που σε βασανίζει , μόλις το κάνεις ξαλαφρώνεις , αγαλιάζει η ψυχή σου , και σκέφτεσαι τόσα χρόνια χαμένα με τον ανομολόγητο φόβο σου .
Μια κατάδυση σε βαθιά νερά έστω και αν κατέβεις έως τα 30 μέτρα , αν μια ολόκληρη ζωή φοβόσουνα το μαύρο αβυσσαλέο σκοτάδι , είναι μια περίλαμπρη νίκη , και ξεκινάς με καινούργια όρια .
Ένα ταξίδι σε όλη την Ευρώπη έστω, είναι μια τρομερή κατανίκηση των πρωτόγονων φόβων για κάτι νέο και άγνωστο , αφού το πραγματοποιήσεις βλέπεις ότι δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φανταζόσουν , σου λένε ότι είναι δύσκολο όλοι αυτοί που δεν έχουν όρεξη να δουν πέρα από την μύτη τους , είναι με μαθηματική ακρίβεια εξακριβωμένο, κάποιος που γυρνά από την πρώτη, προσωπική του μεγάλη κατάκτηση, στο μυαλό του σχεδιάζει νέες διαδρομές .

Τέσσερις μηχανές κατεβαίνουν στυφτερό δρόμο , πηγαίνοντας όσο αυτοί αντέχουν , τα οχήματά τους , η ψυχή τους , η παραγωγή αδρεναλίνης στο απόγειο , τηρούν και όλους τους κανόνες, στο μισό μέτρο η απόσταση μεταξύ τους , όπως ίσως και η ζωή τους και αυτή στο όριο , δεν παίζουν παιχνίδια εξουσίας με τον Άδη , μέσα από τον φόβο του θανάτου, απολαμβάνουν την ηδονή .
Δεν είναι μόνο ψυχολογικό , είναι καθαρά βιολογικό, τρείς οπιούχες ουσίες τριγυρνάν στο σώμα μας , μόνο και μόνο για να αποθαρρύνουν τον φόβο , και να φτάσουν τις αισθήσεις μας στα υψηλότερα σκαλοπάτια της ηδονής . Μια απο αυτές η ενδορφίνη επηρεάζεται άμεσα και απο τον ήλιο και το αέρα τα κυρίαρχα στοιχεία της Ελλάδικής και γενικότερα της Μεσογειακής ζωής .
Τόλμησε την γνωριμία με τον εαυτό σου , δεν είναι εχθρό σου .
Καθυπόταξε οτι σε βασανίζει άρπαξε την ζωή και απολαυσέτη , στο άπειρο σύμπαν, έτσι κι αλλοιώς είσαι ένα τίποτα .

Πάνε χρόνια που μόλις είχα απολυθεί απο φαντάρος και βρέθηκα να δουλεύω ως ντελιβεράς στο κέντρο.
Παπάκι δανεικό απο τον αδερφό μου μέχρι να ορθοποδήσω και να πάρω δικό μου. Δούλεψα τρελλά ωράρια και κατάφερα και πήρα δικό μου σύντομα, συνέχισα να δουλεύω σκληρά και, το καλοκαίρι βρίσκομαι με το πρώτο μου μηχανάκι ενα YAMAHA FS 80 να γυρνάω καλοκαίρι του 1986 στην Κρήτη, εννοείται βέβαια χωρίς λεφτά, για ύπνο έκλεινα στο χοτέλ «τα άστρα», ψάρευα και «δανειζόμουνα» πολλά φρούτα και καλαμπόκια απο χωράφια.
Λεφτά μόνο για βενζίνα υπήρχαν.
Γλυκάθηκα και ενα χρόνο μετά με νέο όχημα.
Ενα MZ ETZ 250 βρέθηκε να με φιλοξενεί στη σέλλα του, έτσι βρέθηκα με αυτή τη σκοτώστρα να περιπλανιέμαι Πήλιο, Μακεδονία, Θράκη, Ευρυτανία για κάπου 20 μέρες.
Σε κάποια απο αυτές τις μέρες αγόρασα ενα ΜΟΤΟ και τότε διάβασα για κάποιον άλλον που είχε παέι ταξίδι στην Βουλγαρία.....τα μάτια μου γούρλωσαν, το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται περίεργα, οι ταμπέλες που έδειχναν τον δρόμο για Βουλγαρία σα να ΄χανε Νέον και καρφωνόμουνα σε αυτές.

Την επόμενη μέρα του γυρισμού, κατέβηκα την πάροδο στην Καλλιρόης33, όπου υπήρχε και υπάρχει ακόμη η θρυλική ΛΕΜΟΤ.
Ως άνθρωπος τυχερός, βρέθηκα να μαθαίνω την τέχνη των μεγάλων ταξιδιών με μοτοσυκλέτα δίπλα στον Κώστα Ανδρόνικο και Αγγελο Σινάνη.

Οι γνώσεις τους που μου μετέδωσαν με ακολούθησαν για πολλά πολλά χρόνια, χωρίς αυτούς ίσως να μην έφτανα ποτέ εκεί που έφτασα.

.






Ο χειμώνας του 1987 πέρασε γρήγορα, το βλέμα μου πλέον έβλεπε μόνο Βόρεια...