ΑΜΠΛΙΑΝΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

 Στα νότια του Νομού Ευρυτανίας, κοντά στα σύνορα με την Αιτωλοακαρνανία, βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1200 μέτρα χωριό με το όνομα Αμπλιανη. Πρωτοαναφέρεται σε γραπτές πηγές ως χωριό από τον 15^ο αιώνα.

 Το όνομα το δανείστηκε από τους αμπλάδες, ανοιχτές πηγές νερού διασκορπισμένες σε όλο το χωριό.

Τόπος αποκλειστικά θερινής κατοικίας, αγαπήθηκε τόσο πολύ, που ειδικά Μεσολογγίτες εδώ έφτιαχναν πέτρινα σπίτια με πλούσια διακόσμηση ενώ στον κάμπο έμεναν πρόχειρα σε καλύβες, περιμένοντας να καλοκαιριάσει για να επιστρέψουν στα ορεινά.

 Η Υπεροπτική στάση των Αμπλιανιτών τους οδήγησε στην ενδογαμία με σπάνιες εξαιρέσεις κατά καιρούς, θεωρούσαν τα γειτονικά χωριά κατώτερα. Ίσως όχι κι άδικα μιας και ‘’πλούσιοι’’ οι ίδιοι δεν οδηγήθηκαν ποτέ στην μετανάστευση, αντίθετα από τα γειτονικά χωριά που γνώρισαν το πικρό ψωμί της ξενιτιάς. Η παραγωγή και εμπορία μαλλιού κράτησε ζωντανό το χωριό.

Το τέμπλο της Εκκλησίας μας, αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή, έργο του 1801, ίσως Ηπειρωτών τεχνιτών. Αριστερά Ο Αη-Γιώργης και στα δεξιά ο Αη-Δημήτρης, συμβόλιζαν τις ημερομηνίες που το χωριό ζούσε, δηλαδή από Απρίλη έως Οκτώβρη .

 Εδώ το 1895 υπηρέτησε και ο Ανδρέας Καρκαβίτσας ως Ιατρός, ο οποίος περιέγραψε  το χωριό με ενθουσιώδη λόγια.

 Μέχρι να αποκτήσουμε την άνεση της μεταφοράς στα τωρινά χρόνια, οι κάτοικοι οι οποίοι διαχείμαζαν σε Μεσολόγγι , Νεοχώρι, Αιτωλικό και Λαμία έπαιρναν τον δρόμο για το χωριό πεζοί. Από το Μεσολόγγι και μέσω του ποταμού Εύηνου η πορεία ολοκληρώνονταν σε τρεις μέρες. Την δεκαετία του 60-70 το μικρό Μερτσέντες λεωφορείο του Λουκά από την Ναύπακτο με τρία δρομολόγια την εβδομάδα, πλημμύριζε το χωριό με κόσμο.

Σήμερα το χωριό απολαμβάνει ασφαλτοστρωμένο δίκτυο, μαγαζιά για φαγητό  και καφέ, διώροφο ξενώνα (σύντομα θα ξαναδουλέψει πλήρως ανακαινισμένος), ένταξη στο χάραγμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 (διαδρομή από το Γιβραλτάρ έως την Κρήτη), χωμάτινες διαδρομές για 4χ4 και enduro.   

Εδώ πάνω η ζέστη είναι άγνωστη λέξη, ακόμη και το καλοκαίρι κοιμάσαι με κουβέρτα.

Χρήσιμα στοιχεία άντλησα από το βιβλίο «Η Αμπλιανη του Μεσοπολέμου» της Σ. Αλεξανδροπούλου.