Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 19η . 19 Μαΐου 2025.

 

Teradillos (Los Templarios) – Bercianos del real Camino

Η βροχή σταμάτησε αλλά μας άφησε πολύ λάσπη και υγρασία.

Στο moratinos έχει βγει ο ήλιος, ευκαιρία μέχρι να στεγνώσει το χορτάρι για να μην βρέχω τα παπούτσια μου, να πιώ ένα καφεδάκι στον ήλιο.  Κατά τις 10 το πρωί φτάνοντας στην Sahagun, συνοδοιπορώ με κύριο μεγαλύτερο από εμένα ηλικιακά, πάει πολύ πιο αργά από όλους, και κουβαλάει ένα πολύ μικρό σακίδιο…. όχι δεν είναι σακίδιο, είναι αναπνευστική μηχανή. Φοράει μάσκα και το μηχάνημα του στέλνει οξυγόνο. Τόνοι υπομονής, αντοχής και καρτερίας. Πόσο καιρό να είναι άραγε στον δρόμο.

 Εδώ στο  Sahagun,θεωρείται το γεωγραφικό κέντρο της διαδρομής, του Αγίου Ιακώβου, Camino Frances, μετρημένο από την Roncesvalles και όχι από το saint jean pied de port . Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες στο γεωγραφικό κέντρο πάω στο κέντρο της Sahagun για πρωινό. Ήλιος χωρίς να έχει ζέστη. Πολύ καλές συνθήκες.

Στην άκρη της πόλης η εκκλησία  Santuario de la Virgen Peregrina, στις παρυφές της πόλης του Sahagun, δίνουν αναμνηστικό δίπλωμα σε όσους φτάνουν μέχρις εδώ.

Ακολουθεί δεύτερος καφές λίγο πριν την έξοδο από την πόλη. Κούραση δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια. Από την παρέα ο μοναχικός Κινέζος μου είπε ότι σήμερα θα έκανε 40 χιλιόμετρα, και πράγματι δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ο Ιρλανδός με δυσκολία περπατάει, αλλά συνεχίζει.

Τους Κορεάτες δεν τους βρήκα σήμερα. Με Αμερικάνους και Αυστραλούς παρέα κύλησε η ημέρα.  Έξω από την Sahagun ξεκίνησε η βροχή. Κάποια στιγμή που δυνάμωσε αρκετά, χρησιμοποίησα όλα μου τα όπλα. Δίπλωσα τα μπατον και άφησα το πόντσο να καλύπτει όλο μου το σώμα. Και το καλύτερο όπλο, η ομπρέλα, μου δίνει φοβερή άνεση να παρατηρώ και να ακούω. Με το πόντσο και κουκουλωμένο το κεφάλι δεν ακούς τίποτα.

Από το γόνατο και κάτω είμαι εντελώς μούσκεμα. Εντάξει και ο πάνω κορμός είναι ιδρωμένος. Ευτυχής κάτοχος ρούχων μάλλινων merinos, απλά δεν ανησυχώ.  Το κρύο νερό της βροχής δεν ανανεώνεται συνεχώς, καθώς έχει εγκλωβιστεί και στο μάλλινο μου λίγο νερό, και αυτό έχει ζεσταθεί από το σώμα μου, οπότε δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Όπως και στις στολές καταδύσεων, αν έχεις εγκλωβίσει λίγο νερό και αυτό δεν ανανεώνεται , τότε δεν κρυώνεις. Στην διαδρομή δυο Γιαπωνέζες έχουν πιάσει στασίδι στην άκρη του δρόμου ελπίζοντας να περάσει η μπόρα.  

Όλα τα καλά μαζί. Τελειώνοντας η μπόρα, μπαίνω στο μεγάλο Albergue La Perala λίγο πριν το χωριό Bercianos de real Camino . Μετά τις καθημερινές διαδικασίες, γραμμή στο ευρύχωρο εστιατόριο. Το κοτοπουλάκι ήταν θεσπέσιο. Καφές και άραγμα στο σαλόνι.

Εκεί έχει τεύχη του περιοδικού Peregrino.Eκεί λοιπόν βρήκα άρθρο για την ναυμαχία της Ναύπακτου. Ενέπλεκε το τάγμα του Σαντιάγο ως ενεργή συμμετοχή στην ναυμαχία. Σε αυτή την ναυμαχία που στην πραγματικότητα δεν έγινε στην Ναύπακτο αλλά στο ακρωτήριο Σκρόφα έξω από το Ιερά πόλη Μεσολογγίου. Σε αυτή την ναυμαχία το 1571 έχασε το χέρι του ο Μιγκέλ Θερβάντες, ο δημιουργός του Δον Κιχώτη.

Το απόγευμα στο κρεβάτι είδα δίπλα μου τις Γιαπωνέζες που είχα προσπεράσει στην βροχή. Ήταν μανά και κόρη. Η κόρη έδειχνε να την πονάει ο αστράγαλος της. Τους δίνω κρέμα για πόνους να βάλουν. Οι Γιαπωνέζοι ευγενικά φιλικοί και τίποτα περισσότερο. Παραδόξως Κινέζοι και κυρίως Ταϊβανέζοι και Κορεάτες φαίνονται οι πιο φιλικοί. Αυτά τα είδανε τα μάτια της ψυχής μου. Το κακό με τούτω εδώ το Albergue είναι το δεν έχει στεγνωτήριο. Πραγματικά τα ρούχα μου είναι ακόμη βρεγμένα. Ευτυχώς φυσάει δυνατά.  

Στο Albergue La Perala ο ύπνος μαζί με μεσημεριανό γεύμα και βραδινό δείπνο, πήγε στα 48 ευρώ. Είναι από τα ακριβά.  Έως το βράδυ ευτυχώς δεν ξανά έβρεξε. Μάζεψα τα ρούχα από τις απλώστρες και τα ακούμπησα πάνω στο σακίδιο μου . Το πρωί σιγουρά θα είναι έτοιμα.  Στο La Perala δεν υπήρχαν διώροφα κρεβάτια. Είναι πολύ πιο ανετά αυτό. Οι τουαλέτες – ντουζιέρες εννοείται μεγάλες και πεντακάθαρες.

Κάτι που μου έκανε εντύπωση. Μπαινόβγαινα στο δωμάτιο για να πάρω το ημερολόγιο μου, είτε για αλλά πράγματα. Κάθε φορά που μπαινόβγαινα , έβλεπα πάνω στα κρεβάτια τηλέφωνα ακριβά, μόνα τους, στην φόρτιση χωρίς τον ιδιοκτήτη τους δίπλα. Οπωσδήποτε φαίνεται περίεργο. Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι δεν ακούστηκε ποτέ το παραμικρό για κλοπή από κανέναν μας και πουθενά.