Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 20η . 20 Μαΐου 2025.

 

Bercianos del real Camino – Mansilla de la Mulas

Η νύχτα ακόμη βασιλεύει.

Τουλάχιστον ευτυχώς τα ρούχα μου είναι στεγνά. Όλο το προηγούμενο βράδυ έβηχα. Υποτίθεται ότι κοιμήθηκα. Εδώ πρωινό δεν βολεύει να φάω . Ευτυχώς το Albergue Perala είναι κυριολεκτικά δίπλα στο χωριό Bercianos del Real Camino. Τα καφενεία αναμένουν από τα άγρια χαράματα επιδρομές πεινασμένων περιπατητών. Οι τορτίγιες χορταστικές. Χοντρές ομελέτες με πατάτα, σε πολλές παραλλαγές. Συνήθως δεύτερη τορτίγια δεν χρειάζεται, μια είναι αρκετή.

Εδώ όλες οι σημειώσεις και χάρτες μιλάνε για την πιο απομονωμένη διαδρομή σε όλο το Camino Frances . Ούτε φαγητό, ούτε νερό. Απολύτως τίποτα. Από το El Burgo Raniero έως και το Reliegos, μια απόσταση δεκατριών χιλιομέτρων. Περισσότερος ήταν ο φόβος πάρα η πραγματικότητα.

Έχοντας προμηθευτεί από πριν νερό και τρόφιμα, κανείς δεν φάνηκε να υποφέρει. Άσε που τόσες ημέρες πια συνηθίσαμε.

Στο Reliegos ωραίο χωριό με υποσκαφα οικήματα. Επίσης εδώ το 1947 έπεσε μετεωρίτης βάρους 17 κιλών, σκορπώντας τρόμο στην γειτονιά, ευτυχώς χωρίς θύματα. Σήμερα ο μετεωρίτης αυτός βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών της Μαδρίτης.

Η Mansilla de las Mulas δεν απέχει πολύ, αλλά ο μεσημεριανό ήλιος με έχει κουράσει. H πόλη Mansilla de las Mulas συνδέει το Camino Lebaniego με το Camino Frances.

 Πόλη από την Ρωμαϊκή εποχή η οποία γνώρισε μεγάλη άνθηση στον Μεσαίωνα. Τα τείχη της υπάρχουν ακόμη.  Όταν έφτασα στην πόλη «των Μουλαριών» στο Albergue GAIA , συνάντησα τους Πορτογάλους και την ιρλανδή γιαγιά. Αφού τακτοποιήθηκα,  πήγα στην αγορά για τα ψώνια μου. Μακαρόνια για δυο δόσεις γεύμα και δείπνο. Καταναλώσαμε ο καθένας τα δικά του στο γεύμα που ετοίμασε ο καθένας τα δικά του.

Για δείπνο οι Πορτογάλοι μου είπαν ότι έχουν πάρει ήδη τα υλικά και θα μαγειρέψουν σούπα με τόνο, σε πορτογαλική έκδοση. Πράγματι η κατσαρόλα το βράδυ ήταν γεμάτη μέχρι επάνω. Γύρω της ήταν τρεις Πορτογάλοι και ένας Έλληνας. Ήταν τόσο νόστιμη που συμπλήρωσα λίγο και τρίτη φορά.

Μόνο η Ιρλανδέζα γιαγιά δοκίμασε λίγο. Ήταν πολύ χαρούμενη σήμερα, καθώς μετά από ένα τηλεφώνημα που είχε με το γιό της, μας ανέφερε ότι έχει κανονίσει να συναντηθεί στο Santiago με τον εγγονό της. Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου είναι σίγουρα μοναδικός.

O ξενώνας μας βρίσκεται δίπλα στο εκκλησάκι του 13^ου αιώνα, Ermita de Nuestra Senora de Gracia (Παναγία της Χάριτος). Εδώ ήταν και το νοσοκομείο San Lazaro για τους περιπατητές – προσκυνητές στον Μεσαίωνα. Από το μικρό μου δάχτυλο έχει φύγει μόνο του το πύον από την φουσκάλα, το δέρμα παραμένει. Μετά από 27 χιλιόμετρα κάτω από τον ήλιο και τα υπέροχα φαγητά της ημέρας, ο ύπνος ήταν χορταστικά απολαυστικός.

Για κάποιον λόγο που δεν κατανοώ, καθημερινά κοιμάμαι καλά. Έχω την αίσθηση ότι δεν ροχαλίζω. Ξύπνησα γεμάτος ενέργεια.