Λίγες μέρες μετά ''το τέλος του κόσμου''.

Στάση στο μαρτυρικό Δίστομο, που μισό αιώνα μετά, κι ακόμη γυρεύει την δικαίωση.

 Κάποτε ρώτησαν τον πρώτο κατακτητή του Έβερεστ, τον Έντμουντ Χίλαρι, γιατί τα έδωσε όλα για αυτή την πρώτη ανάβαση με την αβέβαιη επιτυχία και εκείνος είπε, γιατί απλά βρίσκεται εκεί, εννοώντας βέβαια το βουνό.

Κάτι τέτοιες αβέβαιες σε έννοια απαντήσεις θα δίναμε και εμείς χθες, προσπαθώντας να φανούμε λογικοί, γνωρίζοντας ότι είναι απλά μια βόλτα και τίποτα άλλο, μια βόλτα μέσα σε κρύο, ομίχλη και βροχή. Γιατί να αφήσεις το ζεστό σου σπίτι χειμωνιάτικα? ή ακόμη χειρότερα γιατί δεν πήγαμε τα αυτοκίνητά μας ?  

Τελικά ποιοι από όλους είναι οι λογικοί ?

Ο χάρτης είναι "δικαιολογία", δήθεν χαθήκαμε, ενώ ψάχνουμε για λίγο χρόνο ξεκούρασης στα γρήγορα. 

Αφήστε κατά μέρος λοιπόν την βαρετή εθνική και πάμε στα ‘’Ηλύσια πεδία’’ μας, στα σφιχτά στροφιλίκια, εκεί που τα τακάκια στιγμιαία ακινητοποιούν τον δίσκο, τότε που η θερμοκρασία ανεβαίνει στα ύψη και στο λιγότερο δυνατόν χρόνο, αρκετά  πριν βράσουν τα υγρά, μπαίνουμε στο επόμενο ισιάδι για να τα ψύξουμε.  Μπαίνοντας στην είσοδο της στροφής οι μπροστινές μπουκάλες συμπιέζονται, σαν τρελά από ταχύτητα τα λάδια περνάνε μέσα από τις βαλβίδες, ενώ βγαίνοντας από την στροφή το λάδι επιστρέφει από την ίδια διαδρομή πίσω, τα ελατήρια αποσυμπιέζονται ενώ υποτίθεται ότι ξεκουράζονται για όσο χρόνο διαρκεί ακόμη η ευθεία. Στο αυτό διάστημα τα λάδια των αναρτήσεων προσπαθούν να αποβάλουν κι αυτά τους κακούς βαθμούς Κελσίου που κέρδισαν πριν λίγο λόγω τριβής.  Όσο για το μαρκούτσι που το γνωρίζουμε ως επιλογέα ταχυτήτων τι να πεις, τέτοια μανία πια, οι ταχύτητες μπαινοβγαίνουν με κοπανήματα μίσους, όσο για τα γρανάζια του κιβωτίου μερικά εκατοστά πιο πέρα, αυτά έχουν να λένε τα χειρότερα για τα ξερά κατεβάσματα μας. Σαν το κοντορεβυθούλη που άφηνε ψίχουλα ψωμιού για να βρει τον δρόμο του, εμείς αφήνουμε λάστιχο, γιατί έτσι με τη βία η μηχανή μπαίνει καλύτερα, κερδίζει στην είσοδο μια καλύτερη θέση, τόσο απλά και τόσο στριγγλιστά.

Χέρια απαλά και γόνατα σφιγμένα, εγκέφαλος στο 101%, μάτια που σαρώνουν την περιοχή. Σε τριψήφια νούμερα και επαρχιακό τίποτα δεν λειτουργεί χαλαρά. Ανάλογα με το υπόβαθρο και την εκπαίδευση του καθενός, το σώμα μετακινείται, βγαίνει ή παραμένει ακλόνητο πάνω στη στενή και σκληρή σέλα.  Μαλακή σέλα και ¨οδήγηση¨ απλά δεν γίνεται.

       Από την εποχή της Michele Mouton. Την θυμάστε από το Ράλλυ Ακρόπολις ?

Σύμφωνα με την παροιμία από τρελό κι από παιδί μαθαίνει της αλήθεια.  Εμάς από τα περάσματά μας όλα τα παιδιά μας χαιρετάνε με τα δύο χέρια σαν ναυαγοί απεγνωσμένοι, μας χαμογελάνε και τρέχουν ξοπίσω μας. Τι λέτε ? ποιοι είναι οι λογικοί στις μέρες μας.

Τελικά  ‘’η δική μας λογική ‘’ μας λέει να αναβάλουμε την άνεση για αύριο, σήμερα ας ψωνίσουμε από την απόλαυση.

Αν μαζέψω μπόλικα μηνύματα συμπαράστασης θα τα δείξω στη γυναίκα μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά το πρωί που ντυνόμουν να φύγω με έλεγε τρελό .