Της φυλής μας τα βαρίδια

Αλίευσα και σας μεταφέρω τον υπέροχο λόγο του φίλου μου Ι. Γκρίτση, απολαύστε τον.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος εορτάστηκε η Επέτειος για την Απελευθέρωση της Αθήνας από τους Τούρκους, την Παρασκευή 28 Μαΐου, στον Ιερό Ναό Αγίου Βλασίου. Την εκδήλωση διοργάνωσε η Ιστορική & Λαογραφική Εταιρεία Αχαρνών (ΙΛΕΑ).

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΙΛΕΑ Ιωάννης Γκρίτσης, ο οποίος αναφέρθηκε σύντομα στο ιστορικό της επανάστασης του 1821 και ειδικά της απελευθέρωσης των Αθηνών. Ακολούθησε προσκλητήριο πεσόντων και αγωνιστών και ενός λεπτού σιγή. Εν συνεχεία έγινε η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του ντόπιου αγωνιστή Μήτρου Λέκκα από τον Δήμαρχο Αχαρνών Παναγιώτης Φωτιάδης, τον Βουλευτή Αττικής του ΠΑΣΟΚ Ντίνο Βρεττό, τον Νομάρχη Ανατολικής Αττικής Λεωνίδα Κουρή, τον Δήμαρχο Θρακομακεδόνων Θέμη Οικονόμου και τον Διοικητή Υποδιεύθυνσης Δυτικής Αττικής Αστυνομικό Διευθυντή Δημήτρη Φρουζάκη. Στην εκδήλωση παρέστη και ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Νίκος Καντερές.

Μετά το πέρας της τελετής ακολούθησε επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο με ιστορικά κειμήλια που διατηρεί η ΙΛΕΑ.

Θα ήταν μεγάλη μας παράλειψη να μην σας παρουσιάσουμε αυτούσια την ομιλία του κ. Γιάννη Γκρίτση που πραγματικά συγκίνησε όλους όσους την άκουσαν. Μία ομιλία που αναφέρει πολύτιμα ιστορικά στοιχεία και κυρίως μας εξηγεί γιατί είναι τόσο σπουδαία η συγκεκριμένη ημέρα όχι μόνο για τους Μενιδιάτες αλλά για όλους τους Αθηναίους….

«Σας καλωσορίζω και εκ’ μέρους του Δ.Σ. της ΙΛΕΑ, αλλά και όλων όσων κατοικούν σήμερα σ΄ αυτόν τον Τόπο,σε ένα Μνημόσυνο Τιμής στις Ψυχές ……και Μνήμης, για τα κατορθώματα των προγόνων μας!!! Ανθρώπων Απλών και Μέγιστων συγχρόνως, που ζήσαν εδώ , μόλις λίγες γενιές πιό πρίν και που το αίμα τους ρέει στις φλέβες μας, Βρεττοί --κε Ντίνο-, Γκικαίοι –Χρήστο-, Δαμασκαίοι –Χάρη-, Λεκκαίοι –Γιώργο-, Νικαίοι,Ντουραίοι –Χρήστο- , Στριφτοί –Σπύρο-, Φυτάδες –Γιώργο-, Γκριτσαίοι και τόσοι άλλοι που στα ονόματά τους , θα αναγνωρίσετε τα δικά σας και των συγγενών ή φίλων σας και που μας τα άφησαν αυτοί Τιμημένα, για να τα Τιμούμε εμείς και όπως θα πρέπει, με τις δικές μας πράξεις, σήμερα.

Και είμαι σίγουρος πως οι ψυχές τους, τώρα κάπου εδώ τριγυρνούν, ήλθαν γιαυτό το Μνημόσυνο σ΄αυτή την πλατεία, όπως τότε και μας βλέπουν, μας ακούν, μας κρίνουν και σίγουρα αναθυμούνται!!!!.

Αναθυμούνται εκείνη την Άνοιξη, τ΄Απρίλη, πρίν από 189 χρόνια, που δεν μεθούσε τις αισθήσεις με τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών αλλά τις Ψυχές, με τα λόγια και τις προετοιμασίες για τον Εθνικό ξεσηκωμό.Αυτά που είχαν ήδη καλλιεργήσει πρώτα οι Φιλικοί Αθανάσιος Ζαρίφης και Δημήτριος Ζωγράφος ώστε να συνεχίσουν την μύηση και να την θεμελιώσουν στους Μενιδιάτες, οι Μήτρο Κιούσης και Αναγνώστης Κιουρκατιώτης.

Αναθυμούνται στις 23 Απρίλη, τον Φιλικό Δήμο Αντωνίου, να φτάνει με 25 παληκάρια από την Λειβαδιά και μαζί με τους Καπεταναίους της Αττικής, τον Αναγνώστη Κιουρκατιώτη απ΄το Μενίδι, τον Μελέτη Βασιλείου απ΄την Χασιά, τον Γιάννη Ντάβαρη απ΄τα Μεσόγεια, αλλά και τους Γεώργιο Κλείστη και Αναγνώστη Χατζημπιρμπίλη από την Σαλαμίνα με τα «μπουλούκια» τους, καθώς και λίγους νεαρούς Αθηναίους με τους Δημήτριο Σαρή και Γιαννάκο Βλάχο και όλοι μαζί, ομοψυχούντες, ομονοούντες και την ανάστασή τους και του Έθνους οραματιζόμενοι, να καταστρώνουν τα σχέδια για την κατάληψη της Αθήνας και του Κάστρου, πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Αναθυμούνται πως ήδη οι Τούρκοι, έχοντας λάβει τα μηνύματα από μικροσυμπλοκές στην ύπαιθρο, είχαν αρχίσει να οχυρόνονται, να εξοπλίζονται,έχοντας μάλιστα φυλακίσει προληπτικά και τους Αθηναίους Πρόκριτους, που έτσι κι αλλιώς είχαν εκδηλώσει τον σκεπτικισμό ή και τις αντιρρήσεις τους για όλα αυτά, ψευτοκρυμένοι και προφασιζόμενοι, πίσω από λογικές, άγνοια των «πολεμικών» ή υστεροβουλίες.

Αναθυμούνται πώς γι’ αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν μέτραγε και άλλο τους φλόγιζε την ψυχή. Ο τόπος ήταν δικός τους, ήταν η Πατρίδα τους, τους τον είχαν αφήσει οι δικοί τους πρόγονοι, τιμημένο με τον ιδρώτα τους αλλά και το αίμα τους, πάμπολες φορές και τώρα αυτοί μοχθούσαν και ίδρωναν σ΄αυτή την γή, την θέλαν δική τους να την ορίζουν, για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, για κανένα Χασεκή, που «δεκάτιζε» το βιός τους για τον Σουλτάνο ή για να πλουτίζει ο ίδιος στο όνομα του Αλλάχ, για κανένα γενίτσαρο ή τιμαριούχο σπαχή, που τους «τσιγκέλωνε» την ζωή και την ψυχή. Δέν άντεχαν άλλο τέτοια ζωή.Γιαυτό και ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν και να θυσιάσουν.

Αναθυμούνται τα χαράματα της 25ης Απριλίου, όταν έφτασαν αθόρυβα κάτω από το τείχος της Αθήνας, οπλισμένοι με λιγοστά όπλα και γεωργικά εργαλεία, αλλά πολύ ψυχή, ευλογημένη από τους μπροστάρηδες κληρικούς, πού είχαν ήδη μετατρέψει την Εκκλησία σε Πίστη και την Πίστη σε Εκκλησία.

Πώς,…. έχοντας ανοίξει την πύλη της Μπουμπουνίστρας εξουδετερώνοντας τους Τούρκους φρουρούς και κλείνοντας τους υπόλοιπους στο Κάστρο της Ακρόπολης, είχαν ανοίξει το παράθυρο της Λευτεριάς τους, τον δρόμο για ζωή και δημιουργία Ελλήνων και όχι ραγιάδων.

Πώς είχαν τον τόπο τους, την Αθήνα λεύτερη πιά, ύστερα από 252 χρόνια Φραγκοκρατίας και 365 Τουρκοκρατίας, 617 ολόκληρα ματωμένα χρόνια σκλαβιάς.

Αναθυμούνται την χαρά τους καθώς βλέπαν τη σημαία της Φιλικής, υψωμένη στις 28 του Απρίλη στο Διοικητήριο, να κοιματίζει χωρίς δεσμά σκλαβιάς και αλυσίδες, ολόλευκη με τις 16 κόκκινες λωρίδες των ηγετών της Φιλικής στην μιά πλευρά και στην άλλη, με κόκκινο σταυρό στη μέση, ανάμεσα στα σύμβολα με τα μάτια της Φιλικής, την Σοφία της Κουκουβάγιας και την προαιώνια Ελληνική και για χάρη της Πατρίδας προτροπή : « Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ».

Σίγουρα όμως θα θυμούνται την «διχόνοια που κρατούσε ένα σκήπτρο η δολερή», αυτή που μπήκε ανάμεσα στους «ξωτάρηδες της Αττικής» και στο αρχοντολόι της Αθήνας, αυτή που οδήγησε την πληγωμένη υπερηφάνεια του Μελέτη Βασιλείου και τον ίδιο στην αποχώρηση και τους Κιουρκατιώτη και Μήτρο Λέκκα στην πικραμένη παραμονή.

Σίγουρα θα θυμούνται και πώς να ξεχάσουν, πώς αυτά και άλλα της Φυλής μας βαρίδια, φέραν το ασκέρι του Πασά της Καρύστου, του Ομέρ Βρυώνη πίσω, ξανά κατακτητή και τους Επαναστάτες νικημένους, σπαρμένους στα κοντινά νησιά, όσους γλυτώσαν δηλαδή, ή σφαγιασμένους στην αιωνιότητα.

Σίγουρα θα αναθυμούνται πως αναθάρησαν μετά τις μάχες στο Δραγουμάνο και στο Χαλάνδρι, που στείλαν τον Ομέρ Βρυώνη μακριά στην Λαμία στις 28 Σεπτέμβρη και πώς ξεκίνησαν την Β! Πολιορκία του Κάστρου της Ακρόπολης στις 3 Νοεμβρίου του 21,μέχρι την παράδοσή του από τον Τούρκο Διοικητή, στις 10 Ιουνίου του 1822. Αλλά και το έρεβος που ακολούθησε με τους νέους Εμφύλιους σπαραγμούς και αργότερα την πτώση του Μεσολογγίου και την υποταγή της Επανάστασης στις δυνάμεις του Κιουταχή το 1826. Τις ατέλειωτες μάχες και τους αγώνες τους, παντού όπου τους καλούσε το καθήκον και όχι μόνο στην Αττική, ώσπου να σιγήσουν τα τουφέκια στις 27 Μαίου του 1829, μετά την μάχη στον Άη Γιάννη της Χασιάς και την απώθηση των Τούρκων στο Μενίδι, το κλείσιμό τους και πάλι στην Ακρόπολη, την τελική παράδοση του Ιερού Κάστρου στις 12 Σεπτέμβρη του 1829 έως τον Μάρτη του 1833, που έφυγε και το τελευταίο Τούρκικο ποδάρι από τον Τόπο τους.

Είμαι όμως σίγουρος, πώς τελικά, βλέποντας από ψηλά όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ευτυχείς, μια που οι Θυσίες τους, σπείραν καρπό που άνθησε.

Ήταν ευτυχείς, που τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους και οι επόμενες γενιές τους, απέκτησαν Πατρίδα και Ζωή Ελεύθερη.

Πατρίδα, που με νέους αγώνες και πρόσθετο αίμα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και Ζωή που με ιδρώτα και πόνο πολύ ακόμα είναι αλήθεια, ανέβασε το Έθνος μας ψηλά, ίσως όχι όσο ψηλά πραγματικά του άξιζε, αλλά ψηλά ανάμεσα στα άλλα Έθνη.

Θα μπορούσαμε με τις ώρες να μνημονεύουμε και να αναφερόμαστε στις διάφορες πτυχές αυτού του ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ.

Να μιλάμε για τις στρατηγικές, τα στρατηγήματά τους στην μάχη και τις συνέπειές τους στον Αγώνα του Έθνους αλλά και στην ελεύθερη ζωή του.

Να μιλάμε για την καρτερία τους, την ανιδιοτέλεια, την επιμονή και την μαχητικότητά τους στην ιδέα, στους στόχους και στην τελική Νίκη.

Να μιλάμε για την δυνατότητα και την προσαρμοστικότητά τους στις συνθήκες, όπου από απόλεμοι ξωτάρηδες, μεταμορφώθηκαν σε θεριά ανήμερα του πολέμου.

Να μιλάμε για το πώς επέλεξαν τους ηγέτες τους και πώς στάθηκε καθένας από αυτούς, σ΄αυτόν τον Τιτάνιο για τα τότε μέτρα τους, Αγώνα.

Να μιλάμε ακόμα και για τα λάθη τους, τις ζήλιες και τις αιματηρές αντιπαλότητες, που με τόσο αίμα αδελφικό πλήρωσε και επαναλαμβανόμενα πληρώνει, αυτός ο τόπος και για πολλές γενιές.

Μπορούμε κάλλιστα να οργανώσουμε ημερίδες ολόκληρες για κάθε τι από αυτά.

Ακόμα αν θέλετε και το γλέντι να αρχίσουμε για να γιορτάσουμε την μεγάλη τους νίκη, την προσφορά και την διδαχή τους.

Το θέμα μας όμως σήμερα, δεν είναι αυτό.

Σήμερα, σ΄αυτό το Μνημόσυνο, καλούμαστε να τα δούμε και να τα κρίνουμε όλα αυτά με τα δικά μας μάτια, με τα δικά μας δεδομένα, με την εικόνα που έχει σήμερα η Πατρίδα, που η ΘΥΣΙΑ τους μας παρέδωσε, ειδικά τώρα που αυτή η καταιγίδα συγκυριών, απειλών και προκλήσεων, γεμίζει τον ουρανό μας.

Γιατί στο σήμερα, αναλογίες με το τότε μπορούμε πολλές να βρούμε.

Γιατί σήμερα μπορεί η απειλή της σκλαβιάς να είναι οικονομική αλλά και αυτή πόλεμο απαιτεί, έστω και με άλλα μέσα.

Γιατί η επιβουλή είναι εδώ, από έξω και από μέσα, έστω και αν οι λύκοι έχουν προβιά.

Γιατί το οικόπεδό μας το ορέγονται πολλοί, ακόμα και αυτοί που τότε κατατροπώσαμε και τώρα επιστρέφουν χαμογελαστοί και ζητούν συνεργασία.

Σήμερα, καλούμαστε σιωπηλά να αυτοελεγχθούμε, όλοι, με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια και ειδικά εσείς, οι Ταγοί, αυτού του Τόπου, από όποια θέση ευθύνης και αν είστε.

Σήμερα, καλούμαστε σιωπηλά να συγκρίνουμε τις δικές τους με τις δικές μας πράξεις, τα έργα μας, τα αποτελέσματα και τις συνέπειές τους, στα παιδιά και στα εγγόνια μας και να διδαχθούμε από αυτές.

Σήμερα καλούμαστε να αναρωτηθούμε, αν την ελευθερία μας την έδωσε η δήθεν σύνεση των προκρίτων ή το θάρρος και η δήθεν αποκοτιά των ξωτάρηδων.

Σήμερα καλούμαστε, σιωπηλά καθένας για τον εαυτό του, να συγκριθούμε μαζί τους, για το πώς σταθήκαμε απέναντι στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας, στον τόπο μας.

Και επειδή αυτό το ζύγι θα βγει υπέρ τους, να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας και σ΄αυτούς, που από ψηλά μας βλέπουν και μας κρίνουν, εδώ και τώρα !!!!!

«ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ» , «ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΑΣ» και να αγωνιστούμε με πίστη όλοι γι’ αυτό!!!!

Όπως μπορεί ο καθένας!!!

Τώρα το ζητά ό τόπος, τα παιδιά μας, η ιστορία.

Τώρα, για να μην έχουμε ξανά μνημόσυνα, όπως το αυριανό της Άλωσης της Πόλης ή το προχθεσινό της Γενοκτονίας των Ποντίων!»