Αράζοντας στη Λιμνοθάλασσα

Διακοπές χωρίς θάλασσα και χωρίς καράβι, δεν γίνονται.

Οι μπαταρίες θέλουν φόρτωμα, έστω και με τρικ

Τούτη εδώ η φωτογραφία δεν είναι από αιγαιοπελαγίτικο νησί, αλλά από το Ρίο- Αντίρριο, τόσο καλά.
Και να' σου, εκεί που δεν βλέπαμε τον καιρό να εγκαταλείψουμε τα παμπάλαια φέρυ - μπώτ και να περνάμε οδηγώντας πάνω από το όραμα του Τρικούπη χωρίς στάση, ήρθε ο καιρός που τα φέρυ - μπώτ ξαναγεμίζουν με κόσμο.

Μέσα στο φέρυ περπατάς, χαλαρώνεις, ξυπνάς και είσαι και πάλι έτοιμος για οδήγημα, στο παμπάλαιο ¨εθνικό¨ δίκτυο, με τις υπερσύγχρονες υποσχέσεις ότι σύντομα θα εκλείψει

Φαντάζεστε τούτη τη γέφυρα να είχε και σιδηροδρομικό δίκτυο για μεταφορά container Αθήνα - Ηγουμενίτσα ? Πόσα λιγότερα φορτηγά στο δρόμο θα είχαμε ?
Να και ο μεζές που συνοδεύει την ατομική μπύρα.

Μοσχοβολάει θάλασσα ο αέρας, η μπύρα παγωμένη και η μέρα κυλάει ήσυχα και απλά.

Τιμές απόλυτα προσγειωμένες, για να συνεχίσουμε να μένουμε Ελλάδα.
Η μόνη στιγμή που κουράστηκα μυϊκά, όταν έκανα κουπί με την μικρή μου με νοικιάρικο καγιάκ, σε μια θάλασσα λάδι, χωρίς καθόλου αέρα, στην περιοχή της Τουρλίδας.

Η θάλασσα εδώ 11 με 1 είναι πάντα λάδι.

Πέρυσι χάσαμε και την Μπλε σημαία, να' ναι άραγε από κάποια έλλειψη τυπική ?

Φέτος μας πήρανε ευτυχώς και το "Πολεμικό Μουσείο", τα λεηλατημένα ερείπια που ποτέ δεν φυλάξαμε, φέτος εξαφανίστηκαν

Καλές διακοπές.