Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 17η . 17 Μαΐου 2025.

 

Fromista – Carrion de los Condes  

Όταν ξεκίνησα από την Fromista για τον επόμενο σταθμό του Carrion de los Condes, ο ουρανός ήταν ακόμη μαύρος, μέχρι να φτάσω στην έξοδο της πόλης είχε αρχίζει να ξημερώνει. Η Πόλη κοιμάται αλλά οι τοιχογραφίες της είναι τεράστιες για να μας αποχαιρετούν. Τα μονοπάτια πλησίον του δρόμου είναι γεμάτα υγρασία. Ευτυχώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται ούτε ένα σύννεφο.

Όσο μούσκεμα και να γίναν τα παπούτσια, είναι πλέον θέμα χρόνου να στεγνώσουν. Σχετικά σύντομα βρέθηκα στο επόμενο χωριό το Poblaciónón de Campos.

Μικρό χωριό που με υποδέχεται με τοιχογραφίες πολύχρωμες και ολοζώντανες που τις λούζει το πρωϊνό φως του ζωοδότη ήλιου μας. Τα χρώματα είναι καθηλωτικά. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο να τίς φωτογραφίσει. Μία δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε στο καφέ του χωριού, είχε ταμπέλα στην τουαλέτα 2 ευρώ , εκτός και είσαι πελάτης. Το θεώρησα αγένεια παρόλο που σκόπευα να γίνω πελάτης. Είναι απρέπεια να ζητάς λεφτά από αυτή την μερίδα ανθρώπων που κρατάει ζωντανό το χωριό τους και πολλά ακόμη χωριά. Μια τουαλέτα όλοι την θέλουμε το πρωί. Από ευχαρίστηση μετά όλοι προμηθεύονται διάφορα. Δεν ήπια ούτε καφέ και έφυγα. Η πρωινή μιζέρια δεν θα μου χαλάσει την ημέρα. Ευτυχώς που έφυγα από αυτό, γιατί το αμέσως επόμενο χωριό, είναι περίπου στα 2 χλμ., το Revenga de Campos .

Στην είσοδο του χωριού διασκεδαστική ταμπέλα μας πληροφορεί ότι εδώ υπάρχει θόρυβος από το καμπαναριό και από κοκόρια, επίσης υπάρχει μποτιλιάρισμα από τα τρακτέρ. Απλωμένο χωριό με ωραία καφετέρια που δέχεται και πληρωμή με Tarcheta και μοντέρνο καθαρό χώρο για καφέ και χωρίς ταμπέλα πληρωμής στην τουαλέτα. Με οποιαδήποτε κάρτα και κάτω από 10 ευρώ, σπάνια γίνεται συναλλαγή, τα μετρητά είναι ο βασιλιάς. Ευτυχώς είχε βγει και ο ήλιος. Οι ακτίνες του μας στεγνώνουν από τον ιδρώτα και μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ζωντανοί. Ο Ήλιος, μας το θυμίζει καθημερινά. Τεντώνω τα πόδια μου. Απολαμβάνω την στιγμή. Αφήνω τον ήλιο να με λούσει. Να παγώσω τον χρόνο δεν μπορώ , μπορώ όμως να απολαμβάνω το κάθε δευτερόλεπτο στην κάθε μου αναπνοή . Το τοπίο δεν σου κόβει την ανάσα με την ομορφιά, όμως αν κλείσεις τα μάτια και χαλαρώσεις, θα είναι το καλύτερο δώρο στην ψυχή σου. Κάθε μέρα που αναπνέουμε είναι δώρο. Το κυριότερο έχω και ένα μεγάλο φλυτζάνι καφέ Americano. Είναι ο espresso με πολύ νερό. Μοσχοβολάει ο καφές. Ένας καφές που μέχρι τώρα δεν ξεπερνάει σε κόστος το 1,5 ευρώ !!!.  Το καφεδάκι μου τελείωσε. Παίρνω το σακίδιο μου και φεύγω. Πολλοί λένε ότι ο κάμπος είναι βαρετός, προσωπικά τον βλέπω σαν ευκαιρία για περπάτημα. Το τοπίο μοιάζει ίδιο αλλά δεν είναι . Το παιχνίδι είναι να δεις τις διαφορές. Να εντοπίσεις το οτιδήποτε θα άξιζε να φωτογραφήσεις.

Πριν το μεσημέρι φτάνω στο Villalcazar de Sirga και κάθομαι στην πλατεία του χωριού μπροστά από την προτογοτθικού ρυθμού, εκκλησία Santa Maria la Blanca, του δωδέκατου αιώνα. Σε αυτή την εκκλησία είναι φανερό το πέρασμα από τον ρομανικό στον Γοτθικό ρυθμό. Χρησίμευσε ως διοικητήριο των Ναϊτών έως το 1312 που οι Ναΐτες διαλύθηκαν. Η πλατεία είναι γεμάτη από φίλους, όλοι γνωριζόμαστε. Τώρα πια δεν ρωτάμε για να καθίσουμε. Κάθομαι να θαυμάσω τον ναό με το καφέ στο χέρι. Το merinos μπλουζάκι μου στεγνώνει γρήγορα.

Ο ιδρώτας είναι παρελθόν προς στιγμήν, μιας και το Carrion de los Condes απέχει λίγο, αλλά ο ήλιος καίει.  Περπατώντας ανάμεσα σε πυκνοφυτευμένα λαχανικά και στον δρόμο P-980, δεν αργώ να μπω στην πόλη.

Το Carrion de los Condes δείχνει μεγαλύτερη πόλη από τους 2.000 κατοίκους που έχει. Ίσως φταίει το υπερδραστήριο  Ayuntamento (Δημαρχείο) στην Plaza Mayor. Στο Δημαρχείο προβάλλονται με ωραίο τρόπο όλα τα φεστιβάλ του καλοκαιριού. Σε κάνει να θες να πάρεις μέρος σε κάποιο από αυτά.

Όπως σε ΟΛΕΣ τις πόλεις και χωριά της Ισπανίας, τα πεταμένα σκουπίδια και η βρώμα, είναι άγνωστες λέξεις. Στην Plaza Mayor επιβάλλεται μια μαύρη μπύρα για να συνέλθω και μερικά στενά από πίσω βρίσκεται το 97θέσιο Albergue Espiritu Santo.

Καταφθάνω σε αυτό το μεσημέρι. Σήμερα κάτι ο πονόλαιμος κάτι τα υγρά μάτια,  δεν μου επέτρεπαν αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα, ίσως και λόγω του ήλιου, ένιωθα τόσο εξαντλημένος, που πίστευα ότι την επόμενη ημέρα δεν θα φύγω από την πόλη αλλά θα μείνω εδώ, σε κάποιο ξενοδοχείο να περνάω την αυριανή μέρα μου. Οι κανόνες είναι αυστηροί σε όλα τα Albergue, αυστηρά μια διανυκτέρευση μόνο.

Μπαίνω στο Albergue και με υποδέχεται κυρία ντυμένη ως μοναχή, όχι με μαύρη στολή αλλά με γκρι, της θρησκευτικής κοινότητας Hijas de la Caridad (Κόρες της Φιλανθρωπίας). Τηρούμε τα τυπικά, πληρώνω τα 10 ευρώ για να κοιμηθώ, και πάω να φύγω, με σταματάει , περνάει γύρω από το γραφείο έρχεται μπροστά μου και μου δίνει ένα μενταγιόν που απεικονίζει την Παναγία με ένα φίδι στα πόδια της( συμβολίζει την ήττα του κακού). Μέρος της επιγραφής γύρω της γράφει «πρέσβευε υπέρ ημών». Στην πίσω όψη έχει το γράμμα Μ (από το Μαρία, το όνομα της Παναγίας), δύο καρδιές ( του Ιησού και της Παναγίας να συμβολίζουν Αγάπη και Πόνο) με 12 αστέρια όσα και οι Απόστολοι.  Ονομάζεται «Θαυματουργό Μετάλλιο». Μου δίνει το μετάλλιο προστασίας και χάριτος και, μου λέει να το φορέσω σε όλη την διαδρομή και δεν θα πάθω τίποτα. Μέχρι να φτάσω στο τελικό προσκύνημα δεν θα είμαι μόνος. «Αυτό» θα μου δείχνει τον δρόμο. Συνηθισμένος την ρωτάω πόσο κοστίζει ? Η δικιά της απάντηση συνοδεύεται από χαμόγελο, δεν θέλει χρήματα, είναι δώρο, το φοράω και την ευχαριστώ. 

Το απλά περπατάω έχει ήδη γίνει προσωπικό και πνευματικό ταξίδι.

Ακολουθούν όλες οι καθημερινές συνήθειες με τα πρέποντα πλυσίματα και άπλωμα ρούχων. Σήμερα θα μαγειρέψω εδώ  οπότε πάω σε ένα κοντινό super mercado DIA (Supermarket). Βγαίνω με λίγα πράγματα. Τα μακαρόνια που θα περισσέψουνε θα τα πάρω αύριο μαζί μου, ίσως και στο ξενοδοχείο που μάλλον θα κατακλείσω λόγω πιθανής ασθένειας. Λόγω ζέστης επισκέπτομαι και ένα κουρείο. Με χειρονομίες του δείχνω τι θέλω. Με κόστος μόλις 12 ευρώ, ένιωσα καλύτερα.

Το απόγευμα για τσιμπολόγημα οι περισσότεροι κάθονται στο La muralla, το οποίο εξυπηρετεί τους ντόπιους και σαν σταθμός υπεραστικών λεωφορείων. Κάθομαι με τον Σουηδό και τον Αμερικανό. Οι Αυστραλοί ενθουσιάστηκαν που κουρεύτηκα και μου χάιδευαν το κεφάλι. Οι Κορεάτες δεν είπαν τίποτα για το κούρεμα. Μετά από τόσες ημέρες και να θέλεις να μείνεις μόνος δεν σε αφήνουν οι άλλοι. Σε τραβάνε στα τραπέζια τους.

Σήμερα ήταν η Τρίτη ημέρα στη σειρά που κλείνω το Albergue της επόμενης ημέρας, μιλώντας Ισπανικά. Υπόψη ότι δεν γνωρίζω Ισπανικά.

-         --- Por favor una cama per la maniana (παρακαλώ 1 κρεβάτι για αύριο).

-          …. Κάτι λένε οι Ισπανοί που δεν καταλαβαίνω, και απαντάω.

-        ---  Me llama Dimitris (με λένε Δημήτρη)

-          Τώρα ή λένε ΟΚ αυτοί,  ή κάτι άλλο που δεν το καταλαβαίνω

-        ---  ΟΚ ?  SI ?  ζητάω θετική επιβεβαίωση, ξανά. (Όλοι τους καταλαβαίνουν ότι δεν μιλάω ισπανικά. Ο ρυθμός ομιλίας του επιβραδύνεται.)

-          Συνήθως μου απαντάνε με OK ή SI . Τώρα ακούγεται ξεκάθαρα. Εάν , πούνε NO όλα καλά, πάμε στο επόμενο τηλεφώνημα. Τα παραπάνω δουλεύουν εγγυημένα. Λατρεύω Ισπανία.

Στην πορεία ανακάλυψα για λόγους που δεν κατάλαβα, μάλλον όπως και στα σκυλιά το όνομα με ρ, το ακούνε καλύτερα, έτσι και δω, όσες φορές είπα το επώνυμο, σαν να μπερδεύονταν. Το όνομα το έπιαναν με την πρώτη. Οπότε Dimitris λοιπόν.

Το βράδυ νωρίς για ύπνο και μια δυσάρεστη εμπειρία. Πάω να πάρω μια κουβέρτα για να σκεπαστώ, την οποία καθώς ανοίγω, βλέπω έντρομος αποικίες ζωντανών εντόμων…. Την ξαναδιπλώνω και την βάζω στο καλάθι με τα άπλυτα. Η κούραση βοηθάει να αποβάλεις την σιχασιά. Πάω ξαπλώνω με το liner μου σκεπασμένος και ντυμένος με το μπουφάν, το φερμουάρ κανονικά μέχρι επάνω.