Η Αθήνα μας, θαυμάστε νέφος, εδώ μέσα ζούμε 6.000.000 ψυχές.
Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για να φεύγουμε όσο συχνότερα μπορούμε.
Το ραντεβού μας ήταν στις 17:00 το απόγευμα της Κυριακής, 22 του Νοέμβρη .
Υπάρχουν τρόποι εύκολοι και δύσκολοι για να ανέβεις ένα βουνό, διαλέξτε τον δύσκολο και στο τέλος θα κερδίσετε υγεία.
Η κούραση είναι πρόσκαιρη, η ευεξία είναι μόνιμη.
Χωρίς νερό μην πάτε πουθενά.
Οι απαραίτητες στάσεις γίνονται αφορμή για κουβεντούλα.
Ανάβαση συνεχώς, ήδη έχουμε διασταυρωθεί με το ρέμα της Χούνης κάπου 4 ή 5 φορές, έχουμε ήδη αφήσει τον επιβλητικό όγκο του φλαμπουρίου στα δεξιά μας, έχουμε πια φτάσει σε υψόμετρο τα 1100 μέτρα και θα στρίψουμε δεξιά για το καταφύγιο Μπάφι.
Να 'μαστε στο καταφύγιο, από το πάρκινγκ έχουμε κάνει 9.000 βήματα, το τζάκι μέσα στο καταφύγιο έκαιγε για τα καλά, μακαρονάδες με κιμά και στη συνέχεια τσάι με μέλι, καφέδες γλυκά κ.λ.π. για άμεση αναπλήρωση δυνάμεων.
Έχει αρχίσει η κάθοδος, στομάχια γεμάτα, πνευμόνια καθαρά και πλέον στην κατηφόρα, όρεξη για πειράγματα.
Στον κατήφορο τραβάμε πάντα περισσότερες φωτογραφίες, τυχαίο άραγε ?
Η ωραία παρέα λίγο πριν το καζίνο.
Από κει πλέον θα παίρναμε το τελεφερίκ για να κατέβουμε.
Συνολικά κάναμε 15.000 βήματα ή σύμφωνα με το GPS του Μεθόδιου κάπου 8.100 μέτρα.
Στη βάση του τελεφερίκ, μου έκανε εντύπωση αυτός ο πολυέλαιος, άσχετος με την βόλτα, αλλά μου άρεσε στο μάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου