Φαντάζομαι φωτογράφοι, κυνηγοί και ψαράδες θα έχουμε πολλά να πούμε. Ξυπνάμε από τα άγρια μεσάνυχτα, χανόμαστε με τις ώρες και εκεί κάπου την ώρα που ο ήλιος πάει για να χαθεί, στο τέλος της ημέρας πια, πάλι στημένοι ταλαιπωρούμε τα κλείστρα μας.
Εκείνοι κουβαλάνε δίκανα και καλάμια, εμείς τρίποδα.
Εκείνοι βολεύονται με μπεκάτσες από κρεοπωλείο, και ροφούς από ιχθυοπωλεία, ενώ εμείς οι ταλαίπωροι ρίχνουμε το ανάθεμα στον φτωχό μας εξοπλισμό. Εννοείται ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Σκέψεις μοναχικές στο άδειο από κόσμο πλακόστρωτο που οδηγεί στις πηγές Κρύας στη Λιβαδειά.
Αρκετά αργότερα με τον ήλιο να λούζει την Βοιωτική γη, έγινα ένα με την ράτσα των φραπεδόβιων στην πλατεία.
Ιστορίες χωρίς τελειωμό μέχρι να γίνει το μεσημεριανό στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου