Πεντέλη και Αττικό πάρκο.

Μεσημεριάτικα με το ψιλοβρόχι βρέθηκα να ανηφορίζω από την Κλεισθένους στην Πεντέλη, τα καμμένα σε πρώτο πλάνο, σαν να περιμένουν να χτιστούν για να μην φαίνεται καμένο το τοπίο.

Από κει ψηλά στο δρόμο που μας ενώνει με την Νέα Μάκρη, στάθηκα για λίγο και θυμήθηκα που το 1983 δούλευα στην Αναδάσωση.

Τα δέντρα που τότε φύτευα, σήμερα είναι καμμένα.

Εκείνη την εποχή δούλευε πολύς κόσμος εκεί πάνω.

Η Δουλειά ξεκίναγε στις 07:00 το πρωί, με κύρια υποχρέωση των εργατών να χωρίζονται σε ζευγάρια και έως το τέλος της βάρδιας να έχουν σκάψει ανα ζευγάρι 40 τρύπες, περίπου 30 εκατοστά η μία.

Ο ένας είχε ένα μικρό λοστό και ο άλλος το φτυάρι.

Ευτυχώς ο επιστάτης δεν μας πίεζε, ενώ καθημερινά έκανε τα στραβά μάτια και μας άφηνε να σκάβουμε 10-15 τρύπες μόνο.

Λόγω του νεαρού της ηλικίας των εργαζομένων, γίνονταν απίστευτο καλαμπαλίκι, το μεσημέρι γυρνάγαμε σπίτια μας κουρασμένοι από τα γέλια.

Μην τα καίτε ρε αλήτες τα δάση, και τα δικά σας παιδιά εδώ θα ζήσουν.

Μελαγχόλησα και πήρα τον δρόμο για το Αττικό Πάρκο, η αδυναμία της κόρης μου, άδειο από κόσμο λόγω κρύου, ευτυχώς η μικρή κυνήγαγε ένα παγόνι για να το χαϊδέψει και εγώ κυνηγούσα την μικρή, ευτυχώς ζεσταθήκαμε και οι τρεις μας (βάζω και το παγόνι μέσα, ελπίζω να κατάλαβε το αστείο μας)

Τα ζώα γενικά ενοιωθαν βολικά και μας πλησίαζαν πολύ κοντά σε αντίθεση με τις Κυριακές.

Φυσικά έχουμε βγάλει ετήσια κάρτα, καθώς το απλό εισιτήριο δεν συμφέρει με τίποτα.

Έχω την εντύπωση ότι αυτό το πάρκο θέλει λίγο βελτίωση στην αποστράγγιση των υδάτων του, πολύ λάσπη, ίσως να φταίει και η ποιότητα του χώματος.