Με Μοτοσυκλέτα στην Ανατολική Ευρώπη 1988

Το 1987 έπεσε η σπορά και το καλοκαίρι του 1988 ακολούθησε ο θερισμός.
Πέρισυ είχα δεί ενα ταξιδιωτικό σε περιοδικό που με είχε στοιχειώσει.
Αυτο-απολύομαι απο το βαφείο που δούλευα αφού πρώτα εξασφάλισα την περίφημη αποζημίωση και , ήταν πλεόν ώρα να απολαύσω για πρώτη μου φορά ενα ταξίδι έξω απο την Ελλάδα παρέα με το αγαπημένο μου αναξιόπιστο και κακότροπο οδηγικά MZ ETZ 250, Ανατολικογερμανικής εμπνέυσεως και προέλευσης δίτροχη διχρονίλα, που βρωμοκόπαγαν τα ρούχα άκαυστο λαδάκι.

15 Αυγούστου ανήμερα της Παναγίας, χαράματα μπάινω Βουλγαρία.
Αυτό ήταν, έτσι απλά.
Εκτοτε ζω και αναπνέω για τα ταξίδια.
Γυρνωντας λίγο πίσω, ενα ταξίδι και ειδικά στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήθελε και λίγο τρέξιμο.
Διεθνές δίπλωμα και πολύπτυχο απο την ΕΛΠΑ, Πράσινη απο την ασφαλιστική μου, βίζες που ευτυχώς, μια ευγενική κυρία απο ταξιδιωτικό γραφείο μου της ετοίμασε για να μην τρέχω.
Η 14η Αυγούστου με βρίσκει να κοιμάμαι σε μια παραλία στην Κυανή Ακτή κοντά στα Ασπροβάλτα, την επομένη το πρωϊ που μάτι δεν έκλεισα ολο το βράδυ, με βρήκε καβάλα στο ΜΖ να ταξιδεύω στο ήσυχο πρωϊνό.

Στην αρχή του ταξιδιού μπαίνοντας Βουλγαρία κακή εντύπωση μου έκαναν τα πολλά κόπρανα των ζώων στους δρόμους, και οι πανύψηλες πολυκατοικίες κουτιά.
Επίσης κακή εντύπωση μου έκανε αστυνομικός πρίν την Sofia, με Lada όταν με σταμάτησε για να μου ‘’αγοράσει’’ το Lewis παντελόνι μου , φυσικά η πείνα ρίχνει κάστρα , έτσι έπεσε και το κομμουνιστικό σύστημα .
Οι Ανατολικοί λαοί είχαν χορτασμένο μυαλό και στομάχι αλλά πείναγαν τα μάτια.
Η λιτότητα κυριαρχεί, την είδα μπαίνοντας στην Σόφια αφού πρώτα είχα καταλύσει στο camping της Slivinitsa ( 20 χλμ. έξω απο την Σόφια ) , μη έχοντας να βρώ τίποτα για φαγητό, κατέφυγα σε ενα πεπόνι και μπισκότα , όλος περιέργως τα μπακάλικα ήταν άδεια , θυμάμαι συγκεκριμμένα σε ενα ψυγείο-βιτρίνα το μόνο που υπήρχε ήταν ενα τέταρτο τυρί, έβρισκα φυσικά άφθωνα όσπρια, αλλά όλα στην ίδια άχαρη συσκευασία.
Εννοείται οτι δεν ήθελα να πάω στα εστιατόρια για δυτικούς που έβρισκα αρκετά και είχαν τα πάντα.
Ενα εστιατόριο για τούς ντόπιους το βρήκα τυχαία στην Λεωφόρο Papaparaskeva 120, τουλάχιστον είχε ωραία φαγητά, έτσι φαίνονταν, η δυσκολία στην συννενόηση όμως, με την έλλειψη φαντασίας απο μεριάς τους στάθηκε αδύνατον να παραγγείλω, απλά στο τέλος ήπια μια μπύρα .
Ευτυχώς την επομένη ημέρα στην Γιουγκοσλαβία έβρισκα αρκετά φαγητά και μεγάλη ποικιλία, στην Ουγγαρία ένοιωσα κάτι σαν να είμα στον παράδεισο, μαγαζιά ακόμη και για πρωϊνό , μια κούπα γάλα με μηλόπιττα ή κεικ , κρέπες γλυκιές ή αλμυρές και συνοδεία απο χυμό καλαμπόκι , τρομερό παγωτό αχλάδι κ.λ.π. πολύ ωραία και φτηνά φαγητά , η Αυστρία κλασικά τα πάντα , και η τσεχοσλοβακία οπου η κουζίνα της είχε πιο πολύ κρέας .
Απο φαγητά μόνο στη Ουγγαρία καλύφθηκαν οι γαστριμαργικές μου ανησυχίες, εκεί πραγματικά χόρτασα γεύσεις και ποικιλία .

Ταξίδι διαψεύσεων το 1988 , δεν πέρναγαν και τόσο άσχημα ειδικά οι Ούγγροι , είχαν κατ'ευφημισμό κομμουνισμό , στην σκιά, τους ακολουθούσαν οι Γιουγκοσλάβοι που μόνο κλέφτες δεν ήταν, έξω απο το Βελιγράδι με κυνήγησαν για να μου επιστρέψουν ρέστα που είχα ξεχάσει μπερδεμένος απο τις ισοτιμίες και δεν ήταν και λίγα.
Πρός θεού ποτέ μην παίρνετε στα σοβαρά τις γενικότητες και φήμες για τούς λαούς.
Το χρώμα που πλανώνταν στον αέρα ήταν αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο , αν είχαν ψυχολογικά προβλήματα οι τσεχοσλοβάκοι σίγουρα θα οφείλονταν σε αυτό το χρώμα .
Τα χρόνια μέχρι την πτώση του συστήματος απο το 1945 έως και τα πρώτα χρόνια τις δεκαετίας του 90 ήταν πολύ δύσκολα για όλους, αν και το 1988 θυμάμαι στην πλατεία της Μόσχας στην Βουδαπέστη ήδη πούλαγαν κονκάρδες με την Glasnost και Perestroika τα δύο κυρίαρχα συνθήματα για τον άνεμο της αλλαγής που έπνευσε ως και την αχανή Σιβηρία , μια αλλαγή τόσο γρήγορη που κατέστρεψε αρκετά γρανάζια του μηχανισμού της, για αρκετές δεκαετίες τα σπασμένα αυτά γρανάζια έκανα δύσκολη την ζωή οχι μόνο αυτών των χωρών αλλά και των όμορων κρατών , κυρίαρχο όλων η τρομακτική αύξηση της εγκληματικότητας πράγμα προτόγνωρο για τα πρωκτοσφυκτικά κράτη των τέλειων εργατοπατέρων .
Ολα όσα μαθαίναμε στην δυτική απομόνωση οτι οι γυναίκες τους ξεπουλιούνται , ζούνε πολύ φτωχά , είναι θλιμμένοι και άλλα φαιδρά μόνο ως αποκύηματα της φαντασίας τους μπορώ να τα χαρακτηρίσω , βέβαια εκείνο το γκρίζο χρώμα δεν ξεχνιέται και οσο για τις δυσκολίες που τους είχε επιβάλει το καθεστώς, τελικά ήταν και περήφανοι και χαμογελαστοί και πλούσιοι και προπάντων πάρα πολύ καθαροί τόσο που όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, στα σύνορα αντικρύζοντας βρώμικες τουαλέττες και κάτι βλάχους που την πέφτανε στίς τουρίστριες κάθησα στα σκαλάκια του τελωνείου μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα, για πάνω απο μισή ώρα, γαμώτο 21 χρόνια άλλα άκουγα για αυτούς.
Σπιτικό φαγητό δοκίμασα όταν επισκεπτόμενος σπίτι ανατολικογερμανού φυγάδα (στην ουγγαρία) καλεσμένος απο την υπόλοιπη παρέα των γερμανών συνταξιδιωτών μηχανόβιων , για βράδυ φάγαμε λίπος με μια κουταλιά κρέας στην κυριολεξία , πιπεριές πράσινες , και τσάϊ .
Πρώτη επαφή με την διοργάνωση πανευρωπαικών συγκετρώσεων εγινε τυχαία στο Szeged όταν καταφθάνοντας απόγευμα, ρωτάω περιπλανόμενο μηχανόβιο "Camping?"
Πριν προλάβω καλά-καλά να τελείώσω μου κάνει σήμα να τον ακολουθήσω , σε λίγο με οδηγούσε στην είσοδο του camping , ήταν γεμάτο μηχανές και πούχρωμα ντυμένους αναβάτες κυρίως απο τα Ανατολικά κράτη, ενω ταυτόχρονα έρχονταν και άλλοι, στη Γραμματεία με βάλανε να συμπληρώσω τα απαραίτητα έντυπα , μου έδωσαν και το μετάλλιο της συμμετοχής μου, και όλα καλά.
PANNONIA λέγονται οι συγκεντρώσεις αυτές, και γίνονται κάθε χρόνο σε διαφορετικά σημεία της χώρας , αυτή την χρονιά συμμετείχαν γύρω στους 3.000 μοτοσυκλετιστές , ήμουν ο μόνος απο Ελλάδα , γνώρισα και κόσμο που είχα αλληλογραφία για τα επόμενα 2 χρόνια μετά.
Κατά βάθος λυπόμουνα τους Ανατολικούς που ήθελαν με οποιοδήποτε τρόπο να μοιάσουν στούς Δυτικούς.
Οτι κι αν είχε ο καθένας, όσο χρέπι κι αν ήταν, το στόλιζε του έβαζε αυτοκόλητα ή το έκανε να μοιάζει με τσόπερ, με ρεϊσινκ ανάλογα την πείνα του καθένα.
Ηταν ολοφάνερο ότι ο κόσμος ήθελε ελευθερία, απορώ πως δεν το κατάλαβαν, ότι κάποια στιγμή θα έσκαγε με κακό τρόπο αυτό το καζάνι.

Η Διαδρομή της Αυστρίας σε εκείνο το κομμάτι που πέρασα δεν έλεγε τίποτα εκτός φυσικά απο την πολύβουη Βιέννη .
Διαδρομή αρκετά ωραιότερη βρήκα τις φιδισιες διαδρομές ανάμεσα στα ψηλά έλατα στην Τσεχοσλοβακία . Σίγουρα σε αυτή την διαδρομή θα έχουν γυρίσει ταινίες, επιβλητικό τοπίο, έρημα δάση, καμπύλες τόσες ώστε να ομορφαίνει το τοπίο. Ταξίδευα με το ΜΖ γύρω στα 80 - 90 χαλαρά και άνετα, απολάμβανα την διαδρομή .
Απο Jihlava πηγαίνοντας για την πρωτεύουσα , το κακό δέσιμο των πραγμάτων με έκανε εξω απο την Πράγα να χάσω το αντίσκηνο, με αποτέλεσμα να ψάχνω για camping με δένδρα για να κάνω πατέντα με ενα απλό τεντόπανο για την βροχή .
Ο Αγγλικός ήχος της λέξης camping σε κανένα δεν έλεγε τίποτα , ούτε ακόμη και στους νεαρούς, δυστυχώς για μένα, όλοι σχεδόν μίλαγαν Γερμανικά όσο για Αγγλικά άστο καλύτερα.
Για καλή μου τύχη παρέα με ενα ανατολικογερμανό βρήκαμε ενα camping εξω απο την mala strana .
Η Πράγα πόλη ωραία , μπορεί ολη η Τσεχοσλοβακία να είναι γκρίζα και μουντή η μητροπολή της όμως είναι πόλη φωτεινή και ωραία .
Στην πόλη της μπύρας την Česke Budesoviče , για πρώτη μου φορά χάθηκα οχι τυχαία, εδώ στην Česke Budesoviče παράγεται η περίφημη Βudweiser, και με το όνομα Bud στην αμερική.
Εδω και το μπάνιο μέσα σε μπύρα γίνεται, οπότε οι μπυρομανείς έχουν ενα θέμα.
Φτάνοντας στα σπήλαια του Agtellek του οποίου οι στοές γυρνάνε κάτω απο την Ούγγρο-τσεχοσλαβάκικη μεθόριο , ( Είναι τόσο μεγάλο που δίνονται και συναυλίες στο εσωτερικό του ) διεπίστωσα θορύβους στο κιβώτιο , και σύντομα με εγκατέλειψαν οι τέσσερις πρώτες ταχύτητες . Μόνο η 5η δούλευε και έκανα 220 χλμ. μέσα απο χωριά , μέχρι το debrecen να βρώ το συνεργείο του Istvan Gyongosi στην Bartok Bela utca 40 , ( διεύθυνση που μου την έδωσαν έξω απο το Agtellek, κάτι μηχανόβιοι οι οποίοι με θυμόντουσαν απο την συμμετοχή μου στη PANNONIA ) τότε το μγηχαν.άκι έιχε ήδη 36.000 χλμ..
Μετά απο 3 μέρες δουλειάς πλήρωσα 5.000 δρχ για την επισκευή ποσό εξευτελιστικά μικρό για την εποχή αλλά οχι για τον τόπο .
Το ΜΖ είχε ενα καλό, ότι ήταν πολύ απλό στη κατασκευή του.
Τότε παλιά είχαμε στίς μηχανές, τίς πλατίνες, οι οποίες έκαναν σε προκαθορισμένα σημεία επαφή απο το βολάν, έτσι έδιναν σήμα για σπινθήρα και τα γνωστά. Τα μαστόρια το είχαν αναγάγει σε επιστήμη κα φόβηζαν τον κόσμο να μην αγγίζει τις πλατίνες.
Στο ΜΖ η θεραπεία είχε ως εξής, ξεβίδωνες και πέταγες τις παλιές πλατίνες, βίδωνες τίς νέες, έβγαζες το μπουζί, πέταγες ενα κατσαβίδι μέσα για να δείς το Ανω Νεκρό Σημείο, μέτραγες 3 χιλιοστά στίς πλατίνες και αυτό ήταν.

Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό το κατέγραψα σε 7 μόλις φίλμ .
Συνολικά έκανα μέσα σε 20 ημέρες 5.600 χλμ απο τα οποία τα 1.265 τα έκανα την τελευταία νύχτα μονορούφι, απλά γιατί έτσι μου έκατσε, συνολικά οδήγησα 118 ώρες.

Πέρασα απο την Βουλγαρία, Γιουγκσλαβία (εννοείται πρίν την καταστροφή), Ουγγαρία, Αυστρία και στην Ενωμένη τότε Τσεχοσλοβακία.