Φωτογραφίες έχουν μπεί στο photobucket. H ποιότητα είναι χάλια, καθώς είναι από slides 20ετίας σε σκάνερ 5ετίας.
Οταν μπείτε στο photobucket, επάνω δεξιά στο κόκκινο πλαίσιο πατήστε το slideshow για ξεκούραστη θέαση.
http://s559.photobucket.com/albums/ss40/Dmoraitis/Me%20and%20my%20DUCATI%20in%20Europe%201990-91-92/
Βρισκόμαστε στο 1990, πέρασαν ήδη δύο χρόνια από το προηγούμενο ταξίδι μου ,το MZ έφυγε και έχω στην κατοχή μου καινούργια μηχανή, μπροστά μου καινούργιες χώρες απλώνονται.
Την θέση του εργατικού ΜΖ πήρε μια DUCATI 350 (GACIVA 350 ALLAZZURA όπως την έλεγε το εργοστάσιο, προσπαθώντας να καπηλευθεί την αίγλη του ονόματος της DUCATI), καμιά σχέση όμως με το προηγούμενο όχημα.
Στην Γιουγκοσλαβία βρωμάει μπαρούτι, έτσι η βόρεια οδός μέσω Γιουγκοσλαβίας κλείνει, οι βαποράδες κάνουνε πλέον χρυσές δουλειές. Νέα καράβια ρίχνονται στον αγώνα της επικράτησης στο Ιόνιο και Αδριατικό Πέλαγος.
Υπόσχονται τρελά ωράρια για τις συνδέσεις που συνήθως είναι σύν 2 ώρες απο το αναμενόμενο.
Απο Αθήνα και μέχρι Ανκώνα δεν ασχολούμαστε καθόλου, το ταξίδι ξεκινά απο την προβλήτα της Ανκώνας.
Στο Μόναχο για πρώτη και μοναδική φορά κάνω χρήση Ξενοδοχείου, στο κέντρο της πόλης στην Maxmilianplatz,τελικά έμεινα δυο ημέρες που ήταν αρκετές για να γυρίσω και να γνωρίσω την πρωτεύουσα της Βαυαρίας.
Σε μια υπαίθρια έκθεση για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω φωτογραφική έκθεση με πειραματόζωα, έκτοτε τα «Not tested in Animals» τα προτιμώ πάντα.
Φρικάρω εντελώς και συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο ζώο είναι το δίποδο, λίγο πιο βόρεια το Αουσβιτς, φέρνω στο μυαλό μου διάφορα και πρίν ξεράσω, καβαλάω την μηχανή μου και φεύγω.
Πηγαίνοντας για το nijmegen της Ολλανδίας , ( η πόλη συνδέεται με την γέφυρα του Arnhem εκεί που εξελίχθηκε η περίφημη επιχείρηση Market Garden κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. ) εκεί είχα και την πρώτη μου επαφή με την autobahn και την οδηγική άνεση και ασφάλεια .
Αν και αρχικά απογοητεύτηκα απο την επιπεδότητα της Ολλανδίας τελικά δεν ήταν άσχημη χώρα, το μόνο που με απογοήτευσε ήταν τα ανθρώπινα σκουπίδια, ηρωινομανείς και πόρνες γεμάτο , μόνο όταν σταμάτησα να κοιτάζω αυτά τα άτυχα παιδιά, απόλαυσα το Αμστερνταμ .
Την τρίτη ημέρα παραμονής μου στο Αμστερνταμ αποφασίζω να την κάνω για Hoek van Holland , η υπάλληλος του κάμπινγκ απορεί που φεύγω την ημέρα γενεθλίων της βασίλισσας βεατρίκης. Οι γιορτές κρατάνε 3 μέρες και ήδη το κάμπινγκ είχε γεμίσει ασφυκτικά.
Καβάλησα το DUCATI και απομακρύνθηκα, πήρα τον δρόμο για τίς ακτές.
Απο την βαρετή Ολλανδία ακτοπλοϊκώς καταφθάνω στην Βρετανία, όμορφη χώρα. Κατά την διαδρομή συνεχώς χανόμουν, δεν ήμουνα κουρασμένος αλλά έκανα συνεχώς λάθη, οσο πιο βόρεια τόσο πιο ωραία, το αποκορύφωμα ήταν στην Σκωτία , τόσο ωραία μέρη , μόνο οι νυχιές των παγετώνων θα μπορούσαν να αφήσουν τα ανεξίτηλα χαράγματά τους, το μικρό Ben Nevis μόνο του να μοιάζει με μεγάλο βουνό , δίπλα στους άλλους λόφους.
Καθόμουν στα υπαίθρια καφέ οχι τόσο για να πιώ εγώ , αλλά πιο πολύ για να ρουφήξουν τα μάτια μου και η ψυχή μου τοπία .
Μέρη όπως το Grianlarich και ο ωραίος δρόμος Α82 , μου μείνανε .
Η Συνέχεια στο πορθμείο απο Starnaer για Larne και είμαι πια στην Ιρλανδία την βόρεια την υπερβολικά γεμάτη στρατό και αστυνομία, απορώ πως αντέχουν εκεί. Φεύγω γρήγορα με νότια κατεύθυνση για την Eire Poplacht την Ιρλανδία την έτσι απλά αποκαλούμενη , ούτε νότια ούτε τίποτα , την χώρα με τις ομορφότερες γυναίκες, ενας περίεργος συνδυασμός μεσογειακής ομορφιάς με κόκκινα ή ξανθά μαλλιά και φοβερά κορμιά , ακόμη και η ρεσεψιονίστ στο κάμπινκ έμοιαζε με μοντέλο και το κυριότερο είναι και φιλικές, είναι απλά πανέμορφες.
Διαπιστώνω οτι τα μέρη μοιάζουν με Ελλάδα, καμιά σχέση με Κέλτες .
Με ευχαρίστηση διαπιστώνω οτι υπάρχουν και χειρότεροι δρόμοι απο τους δικούς μας, έχουν όμως και την καλλύτερη μπύρα όπως εκείνη, απο την St James gate και έτσι δεν πολυκαταλαβαίνουν τις άπειρες λακκούβες .
Αστυνομικός επίσης μηχανόβιος μου συστήνει να κάνω τον γύρο του Ring of Kerry , την επόμενη ημέρα νωρίς - νωρίς και ευτυχώς με ήλιο ξεκίνησα για εκεί , δεν με μάγεψε όμως, κι' ετσι παίρνω καράβι πίσω για Αγγλία.
Στο πορθμείο της Rosslaire τα μικρά κυβικά και ο μακρυνός τόπος του ερχομού μου , κάνει 2 αγγλους μηχανόβιους ο ενας ήταν αλεξιπτωτιστής, να με κερνάνε συνέχεια μέχρι και έξω απο το Λονδίνο, αν και είχαν ο ενας GPX 1000 KAWASAKI και ο άλλος 900 XJ YAMAHA εν τούτοις στο επαρχιακό δίκτυο είχα κολλήσει πίσω τους με το 350άρι μου. Το βράδυ στο Dover πάνω στα άσπρα βράχια ,το camping φιλοξένησε το κουρασμένο μου κορμί, και το στομάχι μου φιλοξένησε μια τρομερή μακαρονάδα με μπαίηκον, αγναντεύοντας τις απέναντι ακτές του Calaiς, υπό το φώς της πανσελήνου, ρουφώντας κρύες μπύρες Guiness … αχ, καταραμένη φτώχεια !!.
Για την Γαλλία τι να γράψω, τι άλλο εκτός απο το οτι είναι πολύ βαρετά .
Η Βόρεια Γαλλία σταμάτησε να είναι βαρετή όταν πιά συνάντησε την Ελβετία.
Το ταξίδι σχεδόν τελειώνη στη γαλήνια λίμνη του Montreaux, πλέον σε 2 μέρες με χαλαρό οδήγημα βγαίνω Ancona.
Ωρα για δουλειά και να μαζέψω λεφτά για το επόμενο ταξίδι
Αισίως έφτασε και η Ανοιξη του 1991.
Δεν χόρτασα πέρυσι Σκωτία και να'μαι πάλι εδώ.
Απο τα Duty free αγόρασα ενα ελβετικό σουγιά που με συνοδεύει εως και σήμερα στα ταξίδια μου, πριν βγω απο το καράβι οι καραμπινιέροι με ψάξανε γιατί ήδη καταζητούσαν κάποιο με το ίδιο όνοματεπώνυμο με μένα, ευτυχώς αυτός ήταν απο Θεσσαλονίκη και σαν να μην έφτανε αυτό βγαίνοντας απο το καράβι αντιλήφθηκα οτι μου έλειπαν τα γάντια μου, αγόρασα κάτι ψηλά γάντια απο ενα κατάστημα της YAMAHA και στην συνέχεια πλακώθηκα για μια γρήγορη διαδρομή μέχρι την Ελβετία ,αφού πρώτα ρούφηξα ενα espresso που ακόμη τον θυμάμαι στο Formipopoli λίγο πριν την Μπολώνια , στην συνέχεια και μόνο απο επαρχιακό δίκτυο φτάνω Μιλάνο όπου και χάνομαι για τα καλά.
Σε λιγότερο απο δυο ώρες και ανηφορίζοντας προς Como φτάνω στο Lago Maggiore στην πόλη Maroggia κοντά στο Lugano, τι παραδεισένια μέρη, ξετρελάθηκα με ολη την περιοχή, πολύ πιο ωραία απο οτι τα φανταζόμουνα.
Την επομένη τα εγκαταλείπω για χάρη της βαρετής Γαλλίας, με μια πρώτη στάση στο ενδιαφέρον Thionville της Αλσατίας. Το βράδυ για πρώτη φορά δοκιμάζω αλσατική μπύρα την φίσερ, καθήμενος στο φαρδύ ποτάμι που διατρέχει την πόλη , τελικά τα μοναχικά ταξίδια δεν είναι μόνο για να γνωρίζεις άλλα μέρη αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σου, πρέπει να μείνης μόνος για να σκεφτείς, Το καλό με την μπύρα οτι την άλλη μέρα ξεκινάς νηφάλιος , το μεσημέρι φτάνω στο Calais το βράδυ με βρίσκει πάνω στα white cliffs να επαναλαμβάνω την περυσινή φοβερή μακαρονάδα , συνοδευόμενη απο Guiness .
Μια απόλαυση που συνεχίστηκε με την αγγλική ύπαιθρο .
Βόρεια του Durham το κρύο φοβερό τόσο που στα parking έσκυβα πλάι στην μηχανή για να μου κόβει τις παγωμένες ανάσες της όμορφης Σκωτσέζικης Γής . Σε ένα τέτοιο parking δοκίμασα και ένα σάντουιτς ( μισό καρβέλι ψωμί) γεμάτο μανιτάρια και κρέμα με κρεμμύδια, κέτσαπ και άλλα delicius thinks .
Για δεύτερη φορά λοιπόν στην Σκωτία και πάλι δεν βρέχει καθόλου , φαίνεται ο θεός των κελτών με συμπάθησε, ότι δεν έκανα πέρυσι το έκανα φέτος .
Με τέτοιον καιρό άλλωστε ενδείκνυται το όργωμα της χώρας, χωρίς να χάνω καιρό και όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου τριγύρναγα όλη μέρα , σταμάταγα μόνο για καύσιμα και φωτογράφιση
Ιnverness πρωτεύουσα των highlands, για βόρεια πόλη πολύ ωραία, τυπικά εγγλέζικη.
Σαν το Ben Nevis που πηγάζει νερό, το DUCATI βγάζει κατασκευαστικές βλάβες, σαν σταματώ για λίγο αποφεύγω να το σβήνω, γιατί έχει τρέξιμο μετά μιας και δεν παίρνει μπροστά.
Περισσότερο αναξιόπιτο δεν γίνεται.
Ο Α87 ισάξιος του Α82 , το νησί του Skye δεν είχε αυτό που περίμενα , ενώ πολύ πιο νότια στο Kendall , έμεινα σε μια ωραία λίμνη , την περίφημη Lake District ,πίνοντας πολλή μπύρα και ακούγοντας Tim Buckley , αν και λιωμένος βρίσκω την είσοδο της σκηνής, κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Το πρωϊ έχει ομίχλη και το ψωφόκρυο διαπερνά σκηνή και υπνόσακο.
Ισως λόγω του κρύου όταν έφαγα μια πίττα με παγωμένη κόκκινη σάλτσα και κιμά, μια σαξωνική αηδία απο αυτές που μόνο οι άγγλοι ξέρουν να φτιάχνουν, δεν με ξένισε η γεύση της.
Τα δυό κακά του κρύου είναι η πείνα και το κατούρημα, εισαγωγές, εξαγωγές.
Κατεβαίνοντας νότια μπήκα στο Manchester , όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω εμπειρία απο εγγλέζικο πρόστιμο, ενας Bobby με σημείωνε κανονικά, τον πήρα με το καλό και στο τέλος, αφού τον ρώτησα που θα πάω να το πληρώσω (φοβούμενος μην μου ζητήσει επι τόπου καταβολή ) , φρόντισα να μιμηθώ τον πρώτο μας Ολυμπιονίκη, τον Σπύρο Λούη, κουφαλίτσες Σάξωνες, σιγά μην τους έδινα 16 λίρες ( 5000 δρχ.) .
Κατεβαίνω για νότο και φυσικά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να δω την Ουαλλία – Gymru.
Το DUCATI ενθυμούμενο τις ρίζες του, αποφάσισε ότι αρκετά δούλεψε και ήταν ώρα και για τις δικές του διακοπές, αφού υποχρέωσα και αστυνόμο να με σπρώξει μετακινούμενος πάνω στον MOTORWAY, με το ζόρι καταφθάνω σε μικρό επαρχιακό συνεργείο, πριν τους ζητήσω βοήθεια το παλεύω και ταυτόχρονα με την κουβέντα μαθαίνω οτι η αδερφή του μηχανικού είναι παντρεμένη στην κρήτη.
Τελικά το φτιάχνω μόνος μου, άλλαξα ρελέ μίζας μια πατέντα του φίλου μου και συχωρεμένου πιά, Γιάννη Ιωάννου (κάτοχος της μοναδικής στην Ελλάδα F1 750 DUCATI). Φεύγοτας θέλω να τους πληρώσω, αρνούνται, αρνούμενος και γω τέτοια χάρη πάω σε μπακάλικο και γεμίζω μια σακούλα με μπύρες και τους τις πάω, πάντα καλοπληρωτές οι Ελληνες.
Εντύπωση βαθιά χαραγμένη, στο parking που έμεινα από βλάβη το μεσημέρι , σταμάτησαν ΟΛΑ τα δίτροχα για βοήθεια, όταν λέμε όλα το εννοούμε, ακόμη και ένα Dax HONDA. Tούς έδιωχνα όμως, το DUCATI δεν έπρεπε να το αγγίζουν άλλοι.
Η ιδρωμένος και περήφανος ή καταδεχτικός, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ έφτασα με συνεχή βροχή στο Southampton.
Την επόμενη ημέρα, θα μπάρκαρα με καράβι για Dieppe, έτσι ολο το
μεσοδιάστημα γνώριζα καλύτερα το Southampton, ωραία ήταν σαν πόλη ,με καλή πολεοδομία , αλλά όλος περιέργως και με αρκετό μποτιλιάρισμα , έξω απο την πόλη απο παρακείμενο αεροδρόμιο εξορμούσαν μικρά αεροπλάνα με αλεξιπτωτιστές , οι οποίοι έκαναν ομαδικές φιγούρες , όταν πιάστηκε ο σβέρκος μου πια, έφυγα και πήγα και άραξα στο λιμάνι με τα γιώτ. Με την αποφασή μου να κατηφορίσω στη συνέχεια για την Γαλλία , ήξερα οτι με περίμεναν βαρετά τοπία .
Χιόνια απο το Saint Etienne μέχρι και το πέρασμα της μανταλένας δώσανε μια ευχάριστη νότα σε αυτή την βαρετή χώρα .
Απο τα ορεινά περάσματα της Μανταλένας έως το Μεσογειακό λιμάνι της Γένοβα, κοντράρομε άγρια με ενα Γερμανό με BMW που δυσκολευόμουνα να ξεκολλήσω, για μια διαδρομή πάνω απο 200 χιλιόμετρα μου φύγανε τα χέρια.
Αισθανόμουνα μεγάλη πίεση και όσες φορές με πέρναγε, κόλαγα στην πινακίδα του.
Για 200 χιλιόμετρα δεν κάναμε διαφορά πάνω απο 4 μέτρα ποτέ.
Φτάνοντας στην Γένοβα ιδρωμένοι και οι δυό απο την προσπάθεια δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε αυτός θα πήγαινε για Κορσική και γω για Ανκώνα.
Εικόνα που δεν ξεχνώ, όταν βγάλαμε τα κράνη για να σφιξουμε τα χέρια ήταν ιδρωμένος αλλά και χαμογελαστός φυσικά και γω το ίδιο .
Αχ αυτά τα ταξίδια, τέτοιες στιγμές ζείς και δεν μπορείς να εγκαταλείψης . Οδηγούσαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια.
Εκπληξη αποτέλεσαν για μένα τα μεγάλα έργα στην πόλη της Γένοβας , τέτοιες τεράστιες χαραδρογέφυρες δεν είχα ξαναδεί. Με τέτοια τεράστια έργα ο ίλιγγος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο .
Το απόγευμα δεν σπατάλησα αλλά απόλαυσα τον χρόνο μου στην Φώρεντία και τι να δείς σε τόσο λίγο, αντιλαμβάνομαι οτι για Ανκώνα ο δρόμος είναι μακρύς και φτάνοντας στο Cita dι Castelo κατασκηνώνω στο ομώνυμο camping, μόνος μου ακόμη και η γυναίκα φύλακας το κλείδωσε και έφυγε αφού πρώτα μου αναψε το θερμοσίφωνα για να κάνω το μπάνιο μου , λόγω εποχής κανείς δεν ταξίδευε ακόμη, ασε που τούτω εδώ το μέρος είναι μέσα στο δάσος στα κεντρικά απέννινα . Πρώτη μου φορά κοιμάμαι μόνος μου σε camping το οποίο εκτός απο κλειδωμένο ήταν και λασπωμένο και κρύο, χωμένο μέσα στα έλατα με μια ψιλή ομίχλη να το διαπερνά. Μόνο το ροχαλητό μου πρόδιδε ανθρώπινη παρουσία .
Η Κάθοδος μου ως την ανκόνα έγινε σε πολύ αργούς ρυθμούς, όλο το τοπίο με τα αμπέλια και τα παραδοσιακά χωριά της Τοσκάνης μου θύμιζαν πίνακες .
Ο Χειμώνας πέρασε, το DUCATI υποτίθεται ότι έγινε καινούργιο υπο τη στοργική αγκάλη διαφόρων συνεργειατζήδων, γενικά τα έσκασα χοντρά και έχοντας καλή ψυχολογία και πάλι την Ανοιξη, πέρνω το δρόμο για την Πάτρα.
Βρισκόμαστε στο 1992 πλέον και η εμπειρία για να κάνω ένα ταξίδι έσβησε άδοξα απο την αναξιοπιστία που χαρακτήριζε το DUCATI, πολλά προβλήματα για εναν αρχάριο στα ηλεκτρο-μηχανολογικά.
Και στα τρία ταξίδια που με συνόδεψε μου δημιούργησε προβλήματα με μεγαλύτερο το φετεινό, όπου εκτός απο την ασφάλεια της αλυσίδας και την πεσμένη μπαταρία το αποκορύφωμα ήταν ο ανορθωτής, χάρη στον Dejong, ενα υπάλληλο του κάμπινκ στο Gaasper plaas του Amsterdam, παράγγειλα γρήγορα ενα καινούργιο απο την Ουλτρέχτη μιας και ολόκληρο Αμστερνταμ δεν είχε καμμιά αντιπροσωπειά για DUCATI , τουλάχιστον αυτές τις μέρες γύρισα ολόκληρο το Αμστερνταμ.
Χάρη στα προβλήματα της μοτοσυκλέτας μου, έμεινα 13 μέρες στο Amsterdam, πλέον δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να πάω κάπου αλλού.
Σκεφτείτε εναν άπειρο με ενα πολύμετρο στο χέρι να προσπαθεί να βρεί τι φταίει !!!
Οικονομικά κι ψυχολογικά ο δείκτης έδειχνε χαμηλά.
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν αναμενόμενος.
Μετά απο ημέρες παραμονής στην βροχερή Ολλανδία, στο ταξίδι του γυρισμού, έμεινα στην ενωση του μοζελα και του ρηνου σε ενα καταπρασινο camping. Στo Koblenz στην περιοχή του Neudorfer Eck, τα ποταμόπλοια πέρναγαν σε απόσταση αναπνοής.
Εβγαλα όλη την διαδρομή του Ρήνου με τα ατελείωτα αμπέλια.
Με μόνο πρόβλημα, λόγω συνεχούς βροχής δεν με έπαιρνε να βγάζω τις νυτσεράδες μου συνέχεια και έτσι δεν μπόρεσα να απολαύσω ενα καφέ στον παραποτάμιο δρόμο.
Στο ταξίδι του γυρισμού ήλπιζα να μείνω για βράδυ στην Μοντενα αλλά λίγο πριν ενα τουμπάρισμα νταλίκας κόλλησε ολους τους μετακινούμενους προς νότο, λίγο πριν την Μόντενα.
Η Autostrada άνοιξε κατά τις 03:00 το βράδυ, τώρα ποιά, τι να πάω για ύπνο σε 10 ώρες το καράβι θα έφευγε για Πάτρα. Παίρνω την γενναία απόφαση για ένα ολονύχτιο. Παιρνώντας την μηχανή στα χέρια δίπλα απο την παραμερισμένη νταλίκα πιά, μια πέτρα σαν αυτές της Καρύστου, μου τρυπάει το Φίλτρο λαδιού , ευτυχώς είχα ανταλλακτικό και χάρις στην έγκαιρη επεμβαση μου έχασα λίγο λάδι ,έτσι πήγα σιγά - σιγά μέχρι την μπολώνια , αφού γέμισα λάδια το κάρτερ , ξαναβγήκα πάλι στην Autostrada.
Tο έσκισα το μηχανάκι , κατέβηκα μαλλιοκούβαρα την autostrada, οχι γιατί βιαζόμουνα αλλά γιατί είχα DUCATI και βρισκόμουνα στην autostrada , σπάνια έπεφτε απο τα κόκκινα η βελόνα του στοφομέτρου , ήταν η καλλυτερή του, γεμάτο κόκκινη βενζίνη , τελεικιασμένο , ελαφρά σκυφτός , απόλαυση σκέτη , όταν έφτασα ανκόνα , η DUCATI δούλευε πια υπέροχα, είχανε στρώσει και οι βαλβίδες, το άκουγες να κελαηδαέι, σκέτη απόλαυση.
Πρίν την βάλω στο πλοίο, σταμάτησε να κελαϊδάει η Μίζα !!!!
Οχι δεν θύμωσα καθόλου όταν είδα τις καλώδιωσεις τίς παλιές, ενω είχα στάξει 20 μέρες πρίν σε πρωτοκλασάτο μάστορα 60.000 δρχ. την εποχή εκείνη για αλλαγή πλεξούδας. !!! Οχι δεν θύμωσα με εκείνον, θύμωσα με εμένα,.
Εκτοτε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναδώσω λεφτά σε μαστοράτζα, προτιμώ να τα χαλάω μόνος μου, στο κάτω- κάτω εγώ αγαπάω περισσότερο την μηχανή μου απο τον κάθε απατεώνα.
Στό πλοίο με σύντομες κινήσεις ασφαλίζω το DUCATI στο αμπάρι, και το ξενυχτησμένο μου κορμί σε μια σεζλόγκ στο κατάστρωμα . Οι Ντιζελομηχανές στο μηχανοστάσιο του πλοίου εκτός απο ταχύτητα στο σκαρί , χαρίζουν και νανούρισμα .
Ειδα και όνειρο ότι, το επόμενο ταξίδι μου θα ήταν χωρίς DUCATI.
ΒΛΑΒΕΣ 1990
Δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου
Το Αμπερόμετρο βραχυκλυκλωσε και δεν δούλευε τίποτα στο Λόχ Λίβεν της Σκωτίας
ΒΛΑΒΕΣ 1991
Και πάλι δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου.
Ρελέ μίζας κάπου στο πουθενά της Ουαλλίας
ΒΛΑΒΕΣ 1992
Ντίζα αμπραγιάζ στη Ζυρίχη (παιδική βλάβη αυτή)
Ανορθωτής συνοδευόμενος απο ξαφνική απώλεια της ασφάλειας της αλυσίδας και πτώση της μπαταρίας στο Αμστερνταμ
Το κοντέρ παρέδωσε πνεύμα στη Στουτγκάρδη,
Το Φίλτρο λαδιού (το φορτηγό έφταιγε) στη Λάγκο ντι Γκάρντα που τρύπησε.
Μίζα στην Ανκώνα σπρώχνοντας μπήκε μπήκε στο πλοίο το μουλάρι.
Γαμώ την γκαντεμιά μου , γιατί δεν ανοίγω ένα συνεργείο …..
Οι χώρες που επισκέφτηκα αυτά τα τρία χρόνια , με συνολικά 20.000 χιλιόμετρα ή 340 ώρες ευχάρισου οδηγήματος, ήταν οι : Ιταλία, Βρεταννία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ολλανδία, Αγιος Μαρίνος και Λιχνενσταϊν.
Προσπάθησα να αποτυπώσω οτι είδα σε 26 φίλμ.
Την θέση του εργατικού ΜΖ πήρε μια DUCATI 350 (GACIVA 350 ALLAZZURA όπως την έλεγε το εργοστάσιο, προσπαθώντας να καπηλευθεί την αίγλη του ονόματος της DUCATI), καμιά σχέση όμως με το προηγούμενο όχημα.
Στην Γιουγκοσλαβία βρωμάει μπαρούτι, έτσι η βόρεια οδός μέσω Γιουγκοσλαβίας κλείνει, οι βαποράδες κάνουνε πλέον χρυσές δουλειές. Νέα καράβια ρίχνονται στον αγώνα της επικράτησης στο Ιόνιο και Αδριατικό Πέλαγος.
Υπόσχονται τρελά ωράρια για τις συνδέσεις που συνήθως είναι σύν 2 ώρες απο το αναμενόμενο.
Απο Αθήνα και μέχρι Ανκώνα δεν ασχολούμαστε καθόλου, το ταξίδι ξεκινά απο την προβλήτα της Ανκώνας.
Στο Μόναχο για πρώτη και μοναδική φορά κάνω χρήση Ξενοδοχείου, στο κέντρο της πόλης στην Maxmilianplatz,τελικά έμεινα δυο ημέρες που ήταν αρκετές για να γυρίσω και να γνωρίσω την πρωτεύουσα της Βαυαρίας.
Σε μια υπαίθρια έκθεση για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω φωτογραφική έκθεση με πειραματόζωα, έκτοτε τα «Not tested in Animals» τα προτιμώ πάντα.
Φρικάρω εντελώς και συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο ζώο είναι το δίποδο, λίγο πιο βόρεια το Αουσβιτς, φέρνω στο μυαλό μου διάφορα και πρίν ξεράσω, καβαλάω την μηχανή μου και φεύγω.
Πηγαίνοντας για το nijmegen της Ολλανδίας , ( η πόλη συνδέεται με την γέφυρα του Arnhem εκεί που εξελίχθηκε η περίφημη επιχείρηση Market Garden κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. ) εκεί είχα και την πρώτη μου επαφή με την autobahn και την οδηγική άνεση και ασφάλεια .
Αν και αρχικά απογοητεύτηκα απο την επιπεδότητα της Ολλανδίας τελικά δεν ήταν άσχημη χώρα, το μόνο που με απογοήτευσε ήταν τα ανθρώπινα σκουπίδια, ηρωινομανείς και πόρνες γεμάτο , μόνο όταν σταμάτησα να κοιτάζω αυτά τα άτυχα παιδιά, απόλαυσα το Αμστερνταμ .
Την τρίτη ημέρα παραμονής μου στο Αμστερνταμ αποφασίζω να την κάνω για Hoek van Holland , η υπάλληλος του κάμπινγκ απορεί που φεύγω την ημέρα γενεθλίων της βασίλισσας βεατρίκης. Οι γιορτές κρατάνε 3 μέρες και ήδη το κάμπινγκ είχε γεμίσει ασφυκτικά.
Καβάλησα το DUCATI και απομακρύνθηκα, πήρα τον δρόμο για τίς ακτές.
Απο την βαρετή Ολλανδία ακτοπλοϊκώς καταφθάνω στην Βρετανία, όμορφη χώρα. Κατά την διαδρομή συνεχώς χανόμουν, δεν ήμουνα κουρασμένος αλλά έκανα συνεχώς λάθη, οσο πιο βόρεια τόσο πιο ωραία, το αποκορύφωμα ήταν στην Σκωτία , τόσο ωραία μέρη , μόνο οι νυχιές των παγετώνων θα μπορούσαν να αφήσουν τα ανεξίτηλα χαράγματά τους, το μικρό Ben Nevis μόνο του να μοιάζει με μεγάλο βουνό , δίπλα στους άλλους λόφους.
Καθόμουν στα υπαίθρια καφέ οχι τόσο για να πιώ εγώ , αλλά πιο πολύ για να ρουφήξουν τα μάτια μου και η ψυχή μου τοπία .
Μέρη όπως το Grianlarich και ο ωραίος δρόμος Α82 , μου μείνανε .
Η Συνέχεια στο πορθμείο απο Starnaer για Larne και είμαι πια στην Ιρλανδία την βόρεια την υπερβολικά γεμάτη στρατό και αστυνομία, απορώ πως αντέχουν εκεί. Φεύγω γρήγορα με νότια κατεύθυνση για την Eire Poplacht την Ιρλανδία την έτσι απλά αποκαλούμενη , ούτε νότια ούτε τίποτα , την χώρα με τις ομορφότερες γυναίκες, ενας περίεργος συνδυασμός μεσογειακής ομορφιάς με κόκκινα ή ξανθά μαλλιά και φοβερά κορμιά , ακόμη και η ρεσεψιονίστ στο κάμπινκ έμοιαζε με μοντέλο και το κυριότερο είναι και φιλικές, είναι απλά πανέμορφες.
Διαπιστώνω οτι τα μέρη μοιάζουν με Ελλάδα, καμιά σχέση με Κέλτες .
Με ευχαρίστηση διαπιστώνω οτι υπάρχουν και χειρότεροι δρόμοι απο τους δικούς μας, έχουν όμως και την καλλύτερη μπύρα όπως εκείνη, απο την St James gate και έτσι δεν πολυκαταλαβαίνουν τις άπειρες λακκούβες .
Αστυνομικός επίσης μηχανόβιος μου συστήνει να κάνω τον γύρο του Ring of Kerry , την επόμενη ημέρα νωρίς - νωρίς και ευτυχώς με ήλιο ξεκίνησα για εκεί , δεν με μάγεψε όμως, κι' ετσι παίρνω καράβι πίσω για Αγγλία.
Στο πορθμείο της Rosslaire τα μικρά κυβικά και ο μακρυνός τόπος του ερχομού μου , κάνει 2 αγγλους μηχανόβιους ο ενας ήταν αλεξιπτωτιστής, να με κερνάνε συνέχεια μέχρι και έξω απο το Λονδίνο, αν και είχαν ο ενας GPX 1000 KAWASAKI και ο άλλος 900 XJ YAMAHA εν τούτοις στο επαρχιακό δίκτυο είχα κολλήσει πίσω τους με το 350άρι μου. Το βράδυ στο Dover πάνω στα άσπρα βράχια ,το camping φιλοξένησε το κουρασμένο μου κορμί, και το στομάχι μου φιλοξένησε μια τρομερή μακαρονάδα με μπαίηκον, αγναντεύοντας τις απέναντι ακτές του Calaiς, υπό το φώς της πανσελήνου, ρουφώντας κρύες μπύρες Guiness … αχ, καταραμένη φτώχεια !!.
Για την Γαλλία τι να γράψω, τι άλλο εκτός απο το οτι είναι πολύ βαρετά .
Η Βόρεια Γαλλία σταμάτησε να είναι βαρετή όταν πιά συνάντησε την Ελβετία.
Το ταξίδι σχεδόν τελειώνη στη γαλήνια λίμνη του Montreaux, πλέον σε 2 μέρες με χαλαρό οδήγημα βγαίνω Ancona.
Ωρα για δουλειά και να μαζέψω λεφτά για το επόμενο ταξίδι
Αισίως έφτασε και η Ανοιξη του 1991.
Δεν χόρτασα πέρυσι Σκωτία και να'μαι πάλι εδώ.
Απο τα Duty free αγόρασα ενα ελβετικό σουγιά που με συνοδεύει εως και σήμερα στα ταξίδια μου, πριν βγω απο το καράβι οι καραμπινιέροι με ψάξανε γιατί ήδη καταζητούσαν κάποιο με το ίδιο όνοματεπώνυμο με μένα, ευτυχώς αυτός ήταν απο Θεσσαλονίκη και σαν να μην έφτανε αυτό βγαίνοντας απο το καράβι αντιλήφθηκα οτι μου έλειπαν τα γάντια μου, αγόρασα κάτι ψηλά γάντια απο ενα κατάστημα της YAMAHA και στην συνέχεια πλακώθηκα για μια γρήγορη διαδρομή μέχρι την Ελβετία ,αφού πρώτα ρούφηξα ενα espresso που ακόμη τον θυμάμαι στο Formipopoli λίγο πριν την Μπολώνια , στην συνέχεια και μόνο απο επαρχιακό δίκτυο φτάνω Μιλάνο όπου και χάνομαι για τα καλά.
Σε λιγότερο απο δυο ώρες και ανηφορίζοντας προς Como φτάνω στο Lago Maggiore στην πόλη Maroggia κοντά στο Lugano, τι παραδεισένια μέρη, ξετρελάθηκα με ολη την περιοχή, πολύ πιο ωραία απο οτι τα φανταζόμουνα.
Την επομένη τα εγκαταλείπω για χάρη της βαρετής Γαλλίας, με μια πρώτη στάση στο ενδιαφέρον Thionville της Αλσατίας. Το βράδυ για πρώτη φορά δοκιμάζω αλσατική μπύρα την φίσερ, καθήμενος στο φαρδύ ποτάμι που διατρέχει την πόλη , τελικά τα μοναχικά ταξίδια δεν είναι μόνο για να γνωρίζεις άλλα μέρη αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σου, πρέπει να μείνης μόνος για να σκεφτείς, Το καλό με την μπύρα οτι την άλλη μέρα ξεκινάς νηφάλιος , το μεσημέρι φτάνω στο Calais το βράδυ με βρίσκει πάνω στα white cliffs να επαναλαμβάνω την περυσινή φοβερή μακαρονάδα , συνοδευόμενη απο Guiness .
Μια απόλαυση που συνεχίστηκε με την αγγλική ύπαιθρο .
Βόρεια του Durham το κρύο φοβερό τόσο που στα parking έσκυβα πλάι στην μηχανή για να μου κόβει τις παγωμένες ανάσες της όμορφης Σκωτσέζικης Γής . Σε ένα τέτοιο parking δοκίμασα και ένα σάντουιτς ( μισό καρβέλι ψωμί) γεμάτο μανιτάρια και κρέμα με κρεμμύδια, κέτσαπ και άλλα delicius thinks .
Για δεύτερη φορά λοιπόν στην Σκωτία και πάλι δεν βρέχει καθόλου , φαίνεται ο θεός των κελτών με συμπάθησε, ότι δεν έκανα πέρυσι το έκανα φέτος .
Με τέτοιον καιρό άλλωστε ενδείκνυται το όργωμα της χώρας, χωρίς να χάνω καιρό και όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου τριγύρναγα όλη μέρα , σταμάταγα μόνο για καύσιμα και φωτογράφιση
Ιnverness πρωτεύουσα των highlands, για βόρεια πόλη πολύ ωραία, τυπικά εγγλέζικη.
Σαν το Ben Nevis που πηγάζει νερό, το DUCATI βγάζει κατασκευαστικές βλάβες, σαν σταματώ για λίγο αποφεύγω να το σβήνω, γιατί έχει τρέξιμο μετά μιας και δεν παίρνει μπροστά.
Περισσότερο αναξιόπιτο δεν γίνεται.
Ο Α87 ισάξιος του Α82 , το νησί του Skye δεν είχε αυτό που περίμενα , ενώ πολύ πιο νότια στο Kendall , έμεινα σε μια ωραία λίμνη , την περίφημη Lake District ,πίνοντας πολλή μπύρα και ακούγοντας Tim Buckley , αν και λιωμένος βρίσκω την είσοδο της σκηνής, κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Το πρωϊ έχει ομίχλη και το ψωφόκρυο διαπερνά σκηνή και υπνόσακο.
Ισως λόγω του κρύου όταν έφαγα μια πίττα με παγωμένη κόκκινη σάλτσα και κιμά, μια σαξωνική αηδία απο αυτές που μόνο οι άγγλοι ξέρουν να φτιάχνουν, δεν με ξένισε η γεύση της.
Τα δυό κακά του κρύου είναι η πείνα και το κατούρημα, εισαγωγές, εξαγωγές.
Κατεβαίνοντας νότια μπήκα στο Manchester , όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω εμπειρία απο εγγλέζικο πρόστιμο, ενας Bobby με σημείωνε κανονικά, τον πήρα με το καλό και στο τέλος, αφού τον ρώτησα που θα πάω να το πληρώσω (φοβούμενος μην μου ζητήσει επι τόπου καταβολή ) , φρόντισα να μιμηθώ τον πρώτο μας Ολυμπιονίκη, τον Σπύρο Λούη, κουφαλίτσες Σάξωνες, σιγά μην τους έδινα 16 λίρες ( 5000 δρχ.) .
Κατεβαίνω για νότο και φυσικά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να δω την Ουαλλία – Gymru.
Το DUCATI ενθυμούμενο τις ρίζες του, αποφάσισε ότι αρκετά δούλεψε και ήταν ώρα και για τις δικές του διακοπές, αφού υποχρέωσα και αστυνόμο να με σπρώξει μετακινούμενος πάνω στον MOTORWAY, με το ζόρι καταφθάνω σε μικρό επαρχιακό συνεργείο, πριν τους ζητήσω βοήθεια το παλεύω και ταυτόχρονα με την κουβέντα μαθαίνω οτι η αδερφή του μηχανικού είναι παντρεμένη στην κρήτη.
Τελικά το φτιάχνω μόνος μου, άλλαξα ρελέ μίζας μια πατέντα του φίλου μου και συχωρεμένου πιά, Γιάννη Ιωάννου (κάτοχος της μοναδικής στην Ελλάδα F1 750 DUCATI). Φεύγοτας θέλω να τους πληρώσω, αρνούνται, αρνούμενος και γω τέτοια χάρη πάω σε μπακάλικο και γεμίζω μια σακούλα με μπύρες και τους τις πάω, πάντα καλοπληρωτές οι Ελληνες.
Εντύπωση βαθιά χαραγμένη, στο parking που έμεινα από βλάβη το μεσημέρι , σταμάτησαν ΟΛΑ τα δίτροχα για βοήθεια, όταν λέμε όλα το εννοούμε, ακόμη και ένα Dax HONDA. Tούς έδιωχνα όμως, το DUCATI δεν έπρεπε να το αγγίζουν άλλοι.
Η ιδρωμένος και περήφανος ή καταδεχτικός, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ έφτασα με συνεχή βροχή στο Southampton.
Την επόμενη ημέρα, θα μπάρκαρα με καράβι για Dieppe, έτσι ολο το
μεσοδιάστημα γνώριζα καλύτερα το Southampton, ωραία ήταν σαν πόλη ,με καλή πολεοδομία , αλλά όλος περιέργως και με αρκετό μποτιλιάρισμα , έξω απο την πόλη απο παρακείμενο αεροδρόμιο εξορμούσαν μικρά αεροπλάνα με αλεξιπτωτιστές , οι οποίοι έκαναν ομαδικές φιγούρες , όταν πιάστηκε ο σβέρκος μου πια, έφυγα και πήγα και άραξα στο λιμάνι με τα γιώτ. Με την αποφασή μου να κατηφορίσω στη συνέχεια για την Γαλλία , ήξερα οτι με περίμεναν βαρετά τοπία .
Χιόνια απο το Saint Etienne μέχρι και το πέρασμα της μανταλένας δώσανε μια ευχάριστη νότα σε αυτή την βαρετή χώρα .
Απο τα ορεινά περάσματα της Μανταλένας έως το Μεσογειακό λιμάνι της Γένοβα, κοντράρομε άγρια με ενα Γερμανό με BMW που δυσκολευόμουνα να ξεκολλήσω, για μια διαδρομή πάνω απο 200 χιλιόμετρα μου φύγανε τα χέρια.
Αισθανόμουνα μεγάλη πίεση και όσες φορές με πέρναγε, κόλαγα στην πινακίδα του.
Για 200 χιλιόμετρα δεν κάναμε διαφορά πάνω απο 4 μέτρα ποτέ.
Φτάνοντας στην Γένοβα ιδρωμένοι και οι δυό απο την προσπάθεια δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε αυτός θα πήγαινε για Κορσική και γω για Ανκώνα.
Εικόνα που δεν ξεχνώ, όταν βγάλαμε τα κράνη για να σφιξουμε τα χέρια ήταν ιδρωμένος αλλά και χαμογελαστός φυσικά και γω το ίδιο .
Αχ αυτά τα ταξίδια, τέτοιες στιγμές ζείς και δεν μπορείς να εγκαταλείψης . Οδηγούσαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια.
Εκπληξη αποτέλεσαν για μένα τα μεγάλα έργα στην πόλη της Γένοβας , τέτοιες τεράστιες χαραδρογέφυρες δεν είχα ξαναδεί. Με τέτοια τεράστια έργα ο ίλιγγος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο .
Το απόγευμα δεν σπατάλησα αλλά απόλαυσα τον χρόνο μου στην Φώρεντία και τι να δείς σε τόσο λίγο, αντιλαμβάνομαι οτι για Ανκώνα ο δρόμος είναι μακρύς και φτάνοντας στο Cita dι Castelo κατασκηνώνω στο ομώνυμο camping, μόνος μου ακόμη και η γυναίκα φύλακας το κλείδωσε και έφυγε αφού πρώτα μου αναψε το θερμοσίφωνα για να κάνω το μπάνιο μου , λόγω εποχής κανείς δεν ταξίδευε ακόμη, ασε που τούτω εδώ το μέρος είναι μέσα στο δάσος στα κεντρικά απέννινα . Πρώτη μου φορά κοιμάμαι μόνος μου σε camping το οποίο εκτός απο κλειδωμένο ήταν και λασπωμένο και κρύο, χωμένο μέσα στα έλατα με μια ψιλή ομίχλη να το διαπερνά. Μόνο το ροχαλητό μου πρόδιδε ανθρώπινη παρουσία .
Η Κάθοδος μου ως την ανκόνα έγινε σε πολύ αργούς ρυθμούς, όλο το τοπίο με τα αμπέλια και τα παραδοσιακά χωριά της Τοσκάνης μου θύμιζαν πίνακες .
Ο Χειμώνας πέρασε, το DUCATI υποτίθεται ότι έγινε καινούργιο υπο τη στοργική αγκάλη διαφόρων συνεργειατζήδων, γενικά τα έσκασα χοντρά και έχοντας καλή ψυχολογία και πάλι την Ανοιξη, πέρνω το δρόμο για την Πάτρα.
Βρισκόμαστε στο 1992 πλέον και η εμπειρία για να κάνω ένα ταξίδι έσβησε άδοξα απο την αναξιοπιστία που χαρακτήριζε το DUCATI, πολλά προβλήματα για εναν αρχάριο στα ηλεκτρο-μηχανολογικά.
Και στα τρία ταξίδια που με συνόδεψε μου δημιούργησε προβλήματα με μεγαλύτερο το φετεινό, όπου εκτός απο την ασφάλεια της αλυσίδας και την πεσμένη μπαταρία το αποκορύφωμα ήταν ο ανορθωτής, χάρη στον Dejong, ενα υπάλληλο του κάμπινκ στο Gaasper plaas του Amsterdam, παράγγειλα γρήγορα ενα καινούργιο απο την Ουλτρέχτη μιας και ολόκληρο Αμστερνταμ δεν είχε καμμιά αντιπροσωπειά για DUCATI , τουλάχιστον αυτές τις μέρες γύρισα ολόκληρο το Αμστερνταμ.
Χάρη στα προβλήματα της μοτοσυκλέτας μου, έμεινα 13 μέρες στο Amsterdam, πλέον δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να πάω κάπου αλλού.
Σκεφτείτε εναν άπειρο με ενα πολύμετρο στο χέρι να προσπαθεί να βρεί τι φταίει !!!
Οικονομικά κι ψυχολογικά ο δείκτης έδειχνε χαμηλά.
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν αναμενόμενος.
Μετά απο ημέρες παραμονής στην βροχερή Ολλανδία, στο ταξίδι του γυρισμού, έμεινα στην ενωση του μοζελα και του ρηνου σε ενα καταπρασινο camping. Στo Koblenz στην περιοχή του Neudorfer Eck, τα ποταμόπλοια πέρναγαν σε απόσταση αναπνοής.
Εβγαλα όλη την διαδρομή του Ρήνου με τα ατελείωτα αμπέλια.
Με μόνο πρόβλημα, λόγω συνεχούς βροχής δεν με έπαιρνε να βγάζω τις νυτσεράδες μου συνέχεια και έτσι δεν μπόρεσα να απολαύσω ενα καφέ στον παραποτάμιο δρόμο.
Στο ταξίδι του γυρισμού ήλπιζα να μείνω για βράδυ στην Μοντενα αλλά λίγο πριν ενα τουμπάρισμα νταλίκας κόλλησε ολους τους μετακινούμενους προς νότο, λίγο πριν την Μόντενα.
Η Autostrada άνοιξε κατά τις 03:00 το βράδυ, τώρα ποιά, τι να πάω για ύπνο σε 10 ώρες το καράβι θα έφευγε για Πάτρα. Παίρνω την γενναία απόφαση για ένα ολονύχτιο. Παιρνώντας την μηχανή στα χέρια δίπλα απο την παραμερισμένη νταλίκα πιά, μια πέτρα σαν αυτές της Καρύστου, μου τρυπάει το Φίλτρο λαδιού , ευτυχώς είχα ανταλλακτικό και χάρις στην έγκαιρη επεμβαση μου έχασα λίγο λάδι ,έτσι πήγα σιγά - σιγά μέχρι την μπολώνια , αφού γέμισα λάδια το κάρτερ , ξαναβγήκα πάλι στην Autostrada.
Tο έσκισα το μηχανάκι , κατέβηκα μαλλιοκούβαρα την autostrada, οχι γιατί βιαζόμουνα αλλά γιατί είχα DUCATI και βρισκόμουνα στην autostrada , σπάνια έπεφτε απο τα κόκκινα η βελόνα του στοφομέτρου , ήταν η καλλυτερή του, γεμάτο κόκκινη βενζίνη , τελεικιασμένο , ελαφρά σκυφτός , απόλαυση σκέτη , όταν έφτασα ανκόνα , η DUCATI δούλευε πια υπέροχα, είχανε στρώσει και οι βαλβίδες, το άκουγες να κελαηδαέι, σκέτη απόλαυση.
Πρίν την βάλω στο πλοίο, σταμάτησε να κελαϊδάει η Μίζα !!!!
Οχι δεν θύμωσα καθόλου όταν είδα τις καλώδιωσεις τίς παλιές, ενω είχα στάξει 20 μέρες πρίν σε πρωτοκλασάτο μάστορα 60.000 δρχ. την εποχή εκείνη για αλλαγή πλεξούδας. !!! Οχι δεν θύμωσα με εκείνον, θύμωσα με εμένα,.
Εκτοτε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναδώσω λεφτά σε μαστοράτζα, προτιμώ να τα χαλάω μόνος μου, στο κάτω- κάτω εγώ αγαπάω περισσότερο την μηχανή μου απο τον κάθε απατεώνα.
Στό πλοίο με σύντομες κινήσεις ασφαλίζω το DUCATI στο αμπάρι, και το ξενυχτησμένο μου κορμί σε μια σεζλόγκ στο κατάστρωμα . Οι Ντιζελομηχανές στο μηχανοστάσιο του πλοίου εκτός απο ταχύτητα στο σκαρί , χαρίζουν και νανούρισμα .
Ειδα και όνειρο ότι, το επόμενο ταξίδι μου θα ήταν χωρίς DUCATI.
ΒΛΑΒΕΣ 1990
Δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου
Το Αμπερόμετρο βραχυκλυκλωσε και δεν δούλευε τίποτα στο Λόχ Λίβεν της Σκωτίας
ΒΛΑΒΕΣ 1991
Και πάλι δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου.
Ρελέ μίζας κάπου στο πουθενά της Ουαλλίας
ΒΛΑΒΕΣ 1992
Ντίζα αμπραγιάζ στη Ζυρίχη (παιδική βλάβη αυτή)
Ανορθωτής συνοδευόμενος απο ξαφνική απώλεια της ασφάλειας της αλυσίδας και πτώση της μπαταρίας στο Αμστερνταμ
Το κοντέρ παρέδωσε πνεύμα στη Στουτγκάρδη,
Το Φίλτρο λαδιού (το φορτηγό έφταιγε) στη Λάγκο ντι Γκάρντα που τρύπησε.
Μίζα στην Ανκώνα σπρώχνοντας μπήκε μπήκε στο πλοίο το μουλάρι.
Γαμώ την γκαντεμιά μου , γιατί δεν ανοίγω ένα συνεργείο …..
Οι χώρες που επισκέφτηκα αυτά τα τρία χρόνια , με συνολικά 20.000 χιλιόμετρα ή 340 ώρες ευχάρισου οδηγήματος, ήταν οι : Ιταλία, Βρεταννία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ολλανδία, Αγιος Μαρίνος και Λιχνενσταϊν.
Προσπάθησα να αποτυπώσω οτι είδα σε 26 φίλμ.
Τυχερά τα εγγόνια σου - θα έχεις να τους πεις πολλές ιστορίες !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ΄ναι καλά το DUCATI, που το απλό ταξίδι το έκανε περιπέτεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή