Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 1η . 1 Μαΐου 2025.

 

Saint Jean Pied de Port (Donibane Garazi) – Burguete (Auritz)

 ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ.
 

Καλημέρα Saint Jean Pied de Port, στα Βασκικά Donibane Garazi.            

Ο ύπνος μου ήταν άθλιος, ο υπνόσακος απαίσιος. Το πόδια μου ιδρώνανε και τα έβγαζα έξω συνεχώς, κι έξω όμως κρύωνα. Δεν δουλεύει καθόλου αυτός ο υπνόσακος.  Ξυπνώντας πριν φέξει, μετράω ζάχαρο και μετά από ένα άθλιο πρωϊνό τίγκα στην ζάχαρη, αποφασίζω να μειώσω τα πρωινά στα alberques . Βγήκα στον δρόμο στις 06:45 . Ανηφόρα, πολύ ανηφόρα, ανηφόρα δίχως τέλος.

Στην διαδρομή έβλεπα Taxi να ανεβαίνουν τον φιδίσιο δρόμο, με κόσμο, στα πρώτα δύσκολα κομμάτια και ένιωσα λίγο ζήλεια, ευτυχώς συνήλθα σε δευτερόλεπτα. Μετά την εκκίνηση από το Saint Jean Pied de Port περίπου 2:30 και 3:00 ώρες αντίστοιχα υπάρχουν 2 καταφύγια.

Το πρώτο είναι και το πιο άνετο και βολικό, αλλά θέλω πολύ καιρό πριν κράτηση , το δεύτερο λιγότερο άνετο, θέλει και αυτό προ κράτηση. Ονομάζονται αντίστοιχα Orrison και Borda. Υπάρχει και ένα ακόμη λίγο έξω από το   Saint Jean Pied de Port στα έβδομο χιλιόμετρο,

στο χωριό Honto 480μ. με το ομώνυμο όνομα , αλλά δεν το είδα ζωηρό με κόσμο. Στα όγδοο χιλιόμετρο το Refuge Kayola, αλλά κι αυτό άδειο.

Το πιο περιζήτητο βρίσκεται στα εννιά χιλιόμετρα Το Refuge Auberge d Orisson , θα βόλευε αν είχες πάρει το διαπιστευτήριο από το πρωί και θα έσπαγες την πρώτη δύσκολη ημέρα στα δύο.

Αυτό σχεδίαζα κι εγώ, ας όψεται όμως η air France με την αλλαγή που μου έκανε, και που τελικά κατέληξα να πάρω διαπιστευτήριο το απόγευμα. Στο ενδέκατο χιλιόμετρο βρίσκεται το τελευταίο Albergue της Γαλλικής πλευρά, το Borda.

Σήμερα κι όχι άδικα χαρακτηρίζεται ως η δυσκολότερη ημέρα σε όλη την διαδρομή. Από την πύλη της Ισπανίας, η επόμενη πόλη Roncesvalles ή Ronceveaux (Γαλλικά) ή Orreaga (Βασκικά), απέχει 24,5 χιλιόμετρα, κάπου οκτώ ώρες.

Στο Albergue Orisson σταματώ για διάλλειμα. Διαπιστώνω ότι το πανάκριβο σάντουιτς των 8 ευρώ στο La vita e Bella, εδώ στο orisson που τα περίμενα πανάκριβα , έχουν 4-5 ευρώ. Επόμενη στάση , στο 16^ο χιλιόμετρο η καντίνα που επι σειρά δεκαετιών είναι εδώ από το πρωί έως το απόγευμα, καθημερινά. Μια καντίνα που σε εφοδιάζει επειδή η Ronceveaux δεν έχει τίποτα για φαγητό. Πριν την καντίνα όμως συναντώ την μικρή Παναγία των Βράχων στο 14^ο χιλιόμετρο,

(Statue de la vierge de Biakorri), την επισκέπτομαι και μετά καντίνα. Νοιώθοντας κάποια κούραση, αποφασίζω ακόμη ένα διάλλειμα

με καφέ και χειροποίητο δικό του κέικ, με προμήθεια αυγά βραστά και κομμάτι τυρί για αύριο.

Πυρηναία, πανέμορφα με τοπίο να σε ταξιδεύει στα πέρατα. Είμαι στην κορυφή .

Στα δεξιά μου απλώνεται η Γαλλία και αριστερά μου χύνεται η Ισπανία. Σε μια διασταύρωση στο 17^ο χλμ. έχει μνημείο εκτελεσμένων Γάλλων.

Καλά – καλά δεν πέρασε ούτε μια ώρα από την καντίνα , και στο 19^ο χιλιόμετρο , φτάνω στην πηγή νερού, Fontaine de Roland, όνομα που το πήρε από την ομώνυμη μεγάλη μάχη του Ρολάνδου 778 μ.Χ.. Βρίσκομαι με ένα βήμα πλέον στην Ισπανία. Αυτόνομη επαρχία της χώρας των Βάσκων.  Νοιώθω κούραση αλλά συνεχίζω απτόητος.

Όσο περιμένω να αρχίσει η κατηφόρα και η ανηφόρα τελειωμό δεν έχει, τόσο πιο πολύ κουράζομαι. Σκέφτομαι και λυπάμαι τούς στρατιώτες του Ναπολέοντα που έκανα αυτήν ακριβώς την ίδια διαδρομή , την Route Napoleon.  Αυτήν την ορεινή διαδρομή επέλεξε ο μεγάλος κορσικανός , όταν θέλησε να στριμώξει οικονομικά την Μεγάλη Βρετανία και έχοντας υπογράψει με την φιλική Ισπανία το 1807 την συνθήκη του Φοντενεμπλό , έβαλε πλώρη για Πορτογαλία .  Άλλο που μετά σκέφτηκε να βάλει το αδερφάκι του τον Ιωσήφ, ως βασιλιά της Ισπανίας. Στην συνέχεια οι Ισπανοί , ανέπτυξαν ανταρτικά κινήματα και μετά 6 χρόνια και 250.000 νεκρούς στρατιώτες να λιπαίνουν για πάντα το έδαφος της Ισπανίας, με ότι έμεινε ζωντανό να υποχωρεί. Η χειρότερη ήττα του Κορσικανού. Μετά ήρθαν και οι Μοσχοβίτες (1812). Εν κατακλείδι από το Saint  jean pied de port (Donibane Garazi) για να πάει κάποιος στην Roncesvalles (Orreaca), έχει δύο επιλογές. Η τον δρόμο του Ναπολέοντα ή τον δρόμο που περνάει από Valcarlos (τα παλιά χρόνια αυτός ο δρόμος είχε ληστές) . Σήμερα τα γεροντάκια πάνε από Valcarlos, ενώ εμείς οι νέοι και ορεσίβιοι από πάνω.

Εικοσιδύο χιλιόμετρα ανηφορικής ως επι το πλείστων πορείας, επιτέλους αρχίζει η κατηφόρα. Ξέρω ότι οι κατηφόρες είναι επικίνδυνες για τούς μύες. Προσωπικά θεωρώ ότι οι μύες κινδυνεύουν για βλάβες και πιασίματα περισσότερο τώρα.

Εκεί που αρχίζει η κατηφόρα υπάρχει μια διακλάδωση , δεξιά για ποδήλατα, (chemin historique) πιο πολλά χιλιόμετρα αλλά ομαλή κατηφορική πορεία και αριστερά με μια απότομη λασπερή κατηφόρα. Για αυτήν την κατηφόρα μας είπαν οι εθελοντές χθες ότι ήταν επικίνδυνα.

Για μένα ήταν σκέτη κόλαση, ποτέ δεν χώνεψα τις κατηφόρες. Σύντομα αντίκρυσα το μεγάλο Albergue της Roncesvalles.

Παρότι είχα κλείσει κρεβάτι στην επόμενη πόλη Burguete (Auritz) στην αυτόνομη κοινοτητα της Navarra (Nafaroa), στο Albergue Lorentx Aterpea , σκέφτηκα να δω αν το γεμάτο – πλήρες που μου είχαν πει στο διαδίκτυο , ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Μετά κάνα 20 λεπτο αναμονής κάποιος υπεύθυνος έτρεχε, και μου είπε , θα δούμε , κάπου θα σε βολέψω. Ακόμη τρέχει να τακτοποιήσει κόσμο.

Αφού ξεκούρασα το ταλαιπωρημένο μου σώμα με ένα σάντουιτς και μια μπύρα, συνεχίζω για Burguete (Auritz) περνώντας πρώτα από την διασημότερη ταμπέλα …. SANTIAGO DE COMPOSTELA 790.  

Και η διαδρομή συνεχίζεται για μερικά επίπεδα χιλιόμετρα, τα οποία βγαίνουν πολύ εύκολα. Μπαίνοντας στο χωριό Burquete – Auritz μερικές δεκάδες μέτρα πριν φτάσω στο Albergue Lorenx Aterpea, βλέπω το Hostel Burguete. Το επισκέπτονταν ο Ernest Hemingway κατά την διάρκεια της παραμονής του στην περιοχή ως πολεμικός ανταποκριτής για να καλύψει τον Ισπανικό εμφύλιο. Λίγο πιο κάτω το Lorenx Aterpea. Επιτέλους ανάπαυση. Mετά από 35 χιλιόμετρα και ανάβαση 1.200 μέτρα !!!!

Με τα λεφτά που προπλήρωσα παρόλο που το δωμάτιο έχει τέσσερα κρεβάτια είμαι μόνος μου. Μετά από ένα καλό μπάνιο και πλύσιμο των ρούχων μου, άπλωμα για στέγνωμα, σειρά έχει το φαγητό . Στην πλατεία του χωριού, που φυσικά κυκλοφορώ μες παντόφλες, δοκίμασα εκπληκτικό μπακαλιάρο σαλάτα και μπύρες στο Bar La Posada για 13 μόλις ευρώ. Περίμενα το χωριό Auritz – Burquete να είναι χάλια , τελικά ήταν πανέμορφο ενώ και το alberque LORENX ATERPEA, είχε πολλές ανέσεις .

Αν και νωρίς ακόμη, ωστόσο νομίζω ότι οι Ισπανοί είναι φιλικότεροι. Οι Γάλλοι μου έδωσαν την εντύπωση ότι σε κοιτάνε στα χέρια . Αν κάποτε ξανά έκανα την ιδιά διαδρομή σίγουρα θα ξεκίναγα μεσημέρι από το Saint Jean και θα έμενα στο Orisson το απόγευμα.

Τρομερά τοπία σήμερα, σύννεφα και αέρας πολύς . Θερμοκρασίες.   12–24 βαθμούς κελσίου .

Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 2η . 2 Μαιου 2025.

 

Burguete  Auritz  –  Zubiri

Παρασκευή σήμερα, ο ύπνος μου και σήμερα ήταν άθλιος εξαιτίας του υπνόσακου.  
Ξεκίνημα από Burquete - Auritz με συννεφιασμένο καιρό. Για το πρωινό μου επέλεξα το προαύλιο της εκκλησίας San Nicolas de Bari στο κέντρο του χωριού. Τα Αυγά και το τυρί που είχα προμηθευθεί χθες από την καντίνα στην Γαλλική πλευρά των Πυρηναίων. 

Όμορφη και απαλή η σημερινή διαδρομή. Εντύπωση μου έκανε ότι οι δρόμοι δεν ξέρουν τι θα πει λακκούβα. Περίπου στα εννιά χιλιόμετρα μετά την εκκίνηση, άρχισε η βροχή.

Προς το τέλος της σημερινής διαδρομής, η οποία έχει την φήμη του χειρότερου κομματιού σε όλο το Camino Frances, βρίσκεται το Zubiri – Auritz ( Auritz λένε τόσο το Zubiri όσο και το Burquete στα Βασκικά).

Για αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι έκανα ειδική προετοιμασία στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Υμηττού. Είναι γύρω στα 5 χιλιόμετρα. Το διέσχισα με υποδειγματική ακρίβεια και άνεση. Όλο το κομμάτι με πολύ βροχή.

Εκτός του πόντσο είχα και ομπρέλα. Πρέπει να ήμουν ο πιο χαλαρός περπατητής.

Φτάνοντας στο Zubiri - Auritz, μερικέ δεκάδες μέτρα πριν την άσφαλτο και την γέφυρα Puente de la Rabia,

η βροχή έκοψε και η κίνηση να μαζέψω την ομπρέλα με έκανε να γλιστρήσω στα βράχια και να κερδίσω για πάντα ένα σημάδι από την σκισμένη σάρκα μου. Αίμα αρκετό και προκειμένου να αποφύγω τα πώς και που, από τον περίγυρο, βγάζω το κόκκινο πόντσο μου και τυλίγω το χέρι.

Το απόγευμα που άνοιξε το φαρμακείο πήγα και πήρα όλα τα απαραίτητα. Στο μεταξύ όσο περίμενα στον προθάλαμο του Albergue El Palo de Avellano , είδα πολλούς που ρωτούσαν για κρεβάτι και τους έλεγαν, γεμάτο – φουλ.

Σκέφτομαι να αρχίσω να τα προ κλείνω όλα τα Albergue των μερικών επόμενων ημερών.   
Το μεσημέρι στο Alberque  έδωσα τα μουσκεμένα και λασπωμένα ρούχα για πλυντήριο – στεγνωτήριο με κόστος 8€. Τα παπούτσια όπως όλοι έτσι κι εγώ τα βγάλαμε στο μπαλκόνι και όποτε στεγνώσουν, αν στεγνώσουν ποτέ. Στο δείπνο δύο Ιταλοί κάθισαν μόνοι τους στην άκρη και η οικοδέσποινα, τούς σήκωσε και τούς έβαλε μαζί μας, λέγοντας τους, όλοι μαζί τρώμε. 

Μας σερβίρουν αλλά περιμένουμε να ξεκινήσουμε όλοι μαζί. Το δωμάτιο είχε καμμιά 20αριά κρεββάτι που τα είχαν κλείσει παρέες Ισπανών. Σήμερα μου έτυχε επάνω κρεβάτι. Για πρώτη φορά καλά τα πήγα. Ακόμη και το βράδυ που πήγα τουαλέτα, άνετα ελίχθηκα. Σήμερα έκανα 25   χιλιόμετρα με βροχή λάσπη και κατηφορικά γλιστερά βράχια.

Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 3η . 3 Μαΐου 2025.

 

Zubiri  –  Villava (Pamplona)

Σήμερα η μέρα ξημέρωσε με ομίχλη. Από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του Albergue, El Palo de Avellano, φαίνεται όμορφη η ομίχλη. Τα υδροσταγονίδια νερού προσκολλημένα στα αιωρούμενα σωματίδια της ατμόσφαιρας είναι τόσο ελαφριά που αιωρούνται από το παραμικρό φύσημα, που συνήθως δεν ξεπερνά τους δυο κόμβους.

Αυτό το αδιαπέραστο πέπλο γίνεται σαν τοίχος. Μετά το χιλιόμετρο δύσκολα βλέπεις. Η ομίχλη διαρκεί συνήθως για λίγες ώρες. Ωραίο θέαμα, και τα νέα γίνονται ακόμη καλύτερα καθώς το σκισμένο δέρμα μου δεν τρέχει πλέον αίμα, σταθεροποιήθηκε ευτυχώς, και έτσι καλά φασκιωμένο θα ταξιδέψει για πολλές μέρες ακόμη, σχεδόν σε όλη την διαδρομή του Camino de Santiago ή όπως το λένε στα Βασκικά Donejakue bidea. Η καλή ημέρα αρχίζει με ένα γερό πρωϊνό γεμάτο ζάχαρη .

Πρέπει όμως να εφοδιαστώ για τον δρόμο. Η χθεσινή μου πτώση στα βρεγμένα γλιστερά βράχια του zubiri μετέτρεψε τα βρασμένα αυγά σε ομελέτα !!!! φυσικά, το zubiri διαθέτει και πλατεία την Plaza de la Rabia με το πάντα γεμάτο από πεζοπόρους, El Café del Camino. Εφοδιασμός σε τρόφιμα και ξεκινάει η τρίτη πεζοπορική ημέρα μου. Σύντομα περνάω από τα ορυχεία Μαγνητίτη της MAGNA.

Όσο περνάει η ώρα όλο και μειώνεται η ομίχλη. Η διαδρομή στα περισσότερα σημεία είναι στενή. Κυριαρχεί η λάσπη. Έχουμε ήλιο πιά , αλλά τα πάντα είναι μούσκεμα. Κάπου λίγο μετά το ilaratz μια τοιχογραφία σε αποθήκη μας καλωσορίζει στη χώρα των Βάσκων !!.

Αν και η αυτόνομη επαρχία που είμαι τώρα είναι η Navarra – Nafarroa, εν τούτοις επισήμως δεν είναι χώρα των Βάσκων εδώ. Απλά υψηλό ποσοστό των ντόπιων ομιλεί την Βασκική γλώσσα. Από τα ευχάριστα μπερδέματα. Ατυχώς σε όλη την ηλιόλουστη διαδρομή, παγκάκια για μια στάση δεν υπάρχουν πουθενά. Ακολουθώ την ροή του ποταμού Rio Arga που όλο και θεριεύει όσο κατεβαίνει νότια.  Σε κάποιο σημείο του δρόμου βρήκα ευκαιρία και έβγαλα τα μουσκεμένα παπούτσια μου, μαζί και τις κάλτσες. Κάτω από τον δυνατό ήλιο της Ιβηρικής τα πόδια μου αχνίζουν.

Τι απόλαυση. Όσο κάθομαι τρώω και μια μπανάνα. Απέναντι μου χωροφύλακες με παρατηρούν βαριεστημένα. Πόσους ταλαίπωρους άραγε συναντούν καθημερινά . Ακολουθεί μια μικρή ανηφόρα και μετά 6 ώρες πεζοπορίας φτάνω στην πρωτεύουσα της Navarra, την Pamplona – (Iruna στα Βασκικά), στο προάστιο της, την Villava.

Στο Δημοτικό Albergue όλα διεκπεραιώνονται γρήγορα . Θέλω να χορτάσω την Pamplona όσο είναι ημέρα και να επισκεφθώ καταστήματα για καινούργιο Sleeping Bag , γιατί το άλλο που είχα αγοράσει από Γερμανία, αποδείχτηκε η χειρότερη αγορά που έχω κάνει. Το αγόρασα με ένα και μόνο σκεπτικό, το απόλυτο σε βάρος, οπότε αυτό πήρα, μια πανάκριβη σακούλα νάιλον .

Οι χειρότεροι ύπνοι που έχω κάνει τις τρείς τελευταίες ημέρες. Ένιωθα τα πόδια μου να κολλάνε. Στο decathlon αγόρασα τελικά ένα liner, το οποίο έχει πολύ χειρότερες επιδόσεις από ένα υπνόσακο στην προστασία από το κρύο αλλά παραμένει ελαφρύ.

Οι υπνόσακοι για να πάρεις βαμβακερό σε αίσθηση και πολύ ελαφρύ πρέπει να θυσιάσεις μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού, πράγμα απαγορευτικό σήμερα.

Με το ελαφρύ κάλυμμά (liner) που πήρα με βολεύει τις πολύ ζεστές ημέρες και αν κρυώνω θα παίρνω τίς κουβέρτες που συνήθως διαθέτουν δωρεάν τα περισσότερα Albergue, ή στην χειρότερη θα κοιμάμαι ακόμη και με τα ρούχα. Θα δούμε στην πορεία. Τέλος πάντων το κάλυμμα δείχνει αρκετό. Και τώρα Pamplona - Iruna σου έρχομαι.

Εδώ λαμβάνουν χώρα τα σύγχρονα ταυροκαθάψια της Μινωϊκής εποχής, όχι τόσο περίτεχνα, αλλά και η σύγχρονη έκδοση τους κρύβει κινδύνους.

Λέγεται Encierro και κάθε Ιούλιο στην γιορτή του San Fermin . To κυνηγητό από τούς Ταύρους καταλήγει στην αρένα των ταυρομαχιών (Plaza de Toros).

Στο κέντρο της πόλης στο καφέ iruna δεν έχει χώρο ούτε για όρθιος να σταθείς.

Είναι το καφέ – μουσείο που έπινε εδώ το καφεδάκι του ο Ernest Hemingway, κι εγώ αναζητώ μια celo ή σφραγίδα για το βιβλίο μου, για ενθύμιο.

Όλοι οι υπάλληλοι τρέχουν πανικόβλητοι, κουβαλώντας δίσκους με λαχταριστά κρουασάν, tapas, cerveza, ροφήματα και χυμούς.

Τα παρατηρώ όλα σαν να κατέβηκα μόλις από χωριό. Εσωτερική διακόσμηση από τα παλιά.

Τελικά κάθομαι στο διπλανό μπαρ. Εδώ χόρτασε πρώτα η κοιλιά μου και μετά το μάτι μου.

Βόλτες στην πόλη φωτογραφίες και επίσκεψη στο διάσημο caminoteca με είδη ρουχισμού για τους περιπατητές. Φυσικά από περιέργεια και μόνο επίσκεψη στον καθεδρικό προκειμένου να δω αν όντως υπάρχει το αυτόματο μηχάνημα αγοράς credential – διαπιστευτηρίου, και ναι υπάρχει.

Διαπιστευτήρια πουλιούνται παντού, ακόμη και σε καντίνες. Το όλο θέμα με τα credential – διαπιστευτήρια έχει ως εξής : Για να κινηθείς στην διαδρομή του Αγίου Ιακώβου και να πετύχεις τις οικονομικές διευκολύνσεις χρειάζεσαι την πολύφυλλη κάρτα διαπιστευτήριο . Πριν ξεκινήσω από Ελλάδα, παραδοσιακά πνιγμένος στο άγχος, αναρωτιόμουν κι αν δεν βρω ? μήπως να πάρω μια από τα ευρωπαϊκά μαγαζιά με είδη προσκυνητών ?. Τελικά τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Διαπιστευτήρια εκτός από το επίσημο, έχουν όλοι και παντού. Και όλα ισχύουν. Το αποκλειστικά δικό τους διαπιστευτήριο έχουν και οι Γάλλοι της αδελφότητας του saint jean pied de port. Δεν πρέπει να έχεις άγχος για τίποτα. Όλα είναι λυμένα.

Αργά το απόγευμα παίρνω το αστικό λεωφορείο, το 4,  για την villava. Η είσοδος είναι από τον οδηγό και αφού πληρώσεις πρώτα περνάς μέσα. Καθυστερεί λίγο στις στάσεις αλλά όλοι πληρώνουν για να απολαύσουν ένα δημόσιο αγαθό.   Σύντομα φτάνω στο Albergue atarrabia και τελειώνω την ημέρα μου με δείπνο κοτόπουλο σνίτσελ με σαλάτα και μπύρα. Το μέρος είναι ασφυκτικά γεμάτο από προσκυνητές – περπατητές. Έχουμε και προσωπικά ντουλαπάκια για τα πράγματα μας με δικά μας ατομικά κλειδιά. Κοιμάμαι ήσυχα στην νέα μου κατοικία, μα πριν κοιμηθώ μαζεύω τα στεγνά μου ρούχα, αύριο πρωί – πρωί δεν προλαβαίνω. Το πολύ έως τις εννέα το βράδυ άπαντες είναι στα κρεβάτια τους. Κουρτίνες και παντζούρια είναι ήδη κλειστά. Σε λίγο ξεκινάει η συναυλία των ροχαλητών.