Camino de Santiago Camino Frances Ημέρα 32η 1 Ιουνίου 2025

 

Portomarin  - Palas de Rei

Νύχτα βαθιά, στην λίμνη αντανακλάνε τα φώτα της γέφυρας. 

Περιπατητές περνάνε από πάνω της και στο τέλος της ο δρόμος διακλαδίζεται . Αριστερά η δεξιά ? και τα δύο είναι σωστά. Άλλοι κάθονται και αναρωτιούνται, τους προσπερνώ και πάω την δεξιά διαδρομή. Συναντώ και τον παππού τον ξυπόλητο. Πάει πολύ αργά. Ευτυχώς ο χωματόδρομος είναι βατός, ειδάλλως από την μια τα ψηλά δέντρα από την άλλη το σκοτάδι, θα σκοντάφταμε συνεχώς.

Νέος μήνας και έχω κλείσει 32 ημέρες στον δρόμο. Δεν ξέρω αν όντως έχουν πρηστεί τα πόδια μου, αλλά κάπως έτσι τα νοιώθω. Έχω ακούσει από άλλους ότι σε αυτές τις ημέρες αφήνουν τα παπούτσια πεζοπορίας και παίρνουν αθλητικά ελαφρά περπατήματος. Σίγουρα δεν είναι καιρός τώρα για δοκιμές.

Κυριακάτικα και δεν βρίσκεις εύκολα ανοιχτό καφέ. Μια μεγάλη καφετέρια στο Gonzar είναι κλειστή.  Κινούμαστε για αρκετή ώρα στο πλάι του δρόμου LU-633. Η μεγάλη ευθεία με βοηθάει να δω αυτό που δεν μπορούσα χθες λόγω ομίχλης. Κόσμος, πολύς κόσμος. Όπως εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε τα μυρμήγκια στη σειρά, έτσι θα μας έβλεπε κάποιος από ψηλά.  Μετά την Sarria , η μοναχικότητα ξεχνιέται. Πολλοί νεαροί, που μοιάζουν μαθητές Λυκείου, περπατάνε σε οργανωμένες ομάδες, από την Sarria σε διαδρομή πέντε ημέρων, στο Santiago, προκειμένου να λάβουν την Compostela τους.   

Για αρκετή ώρα συνταξίδευα με την Αυστραλιανή ομάδα. Ίσως ότι βγήκα από τον ρυθμό μου να ήταν αυτό που με κούρασε. Στο A paso de Formiga μια στάση για χάμπουργκερ. Παρατήρησα κάθε φορά με τους Αυστραλούς τρώω πάντα χάμπουργκερ. Που στην Ελλάδα δεν τρώω ποτέ. 

 Κάποια στιγμή έρχονται και οι Κορεάτες . Δεν ακολουθάω άλλο τους γρήγορους Αυστραλούς και συνεχίζω το καφεδάκι μου με τους Κορεάτες.  Ευτυχώς που με την επιλογή του σακιδίου που έχω κάνει όλα πήγαν καλά. Το 33λιτρο Talon της OSPREY, απέδωσε άψογα στον ρόλο του, όχι απλά να κουβαλάω στην πλάτη μου κιλά, αλλά να καταφέρει και να μην μου τα δείχνει. Σαν το δικό μου είχαν λίγοι. Οι περισσότεροι είχαν είτε τα EXOS, είτε τα STRATOS της OSPREY, κάπου στα 40 λίτρα. Σαν χωρητικότητα το δικό μου 33λιτρο είναι τέλειο. Δεν χρειάζομαι περισσότερο χώρο.  Έτσι πάντως όπως τα παρατηρούσα μάλλον αν ξαναπήγαινα θα διάλεγα το Stratos αν και βαρύτερο, καθώς έχει φαρδύτερη, άρα και πιο άνετη ζώνη στο ισχίο και επίσης πιο άκαμπτο στην λεκάνη. Το δικό μου το Talon για να είναι το ελαφρύτερο της osprey, ήταν κάτι σαν υβριδικό στον σκελετό. Όχι και τόσο άκαμπτο, με μια ψιλή ζώνη στο ισχίο. Όλα τα παραπάνω μετά από 35 ημέρες του άφησαν μια παραμόρφωση του σακιδίου. Πήρε το σχήμα της λεκάνης μου. Μοιάζει λίγο περίεργο αλλά κούμπωσε πάνω μου για τα καλά.  Τελευταίες ημέρες δεν μετράω τα γραμμάρια. Κουβαλάω στην πλάτη μου άνετα τα πέντε κιλά , τόσο άνετα που ξεχνάω ότι έχω σακίδιο. Στο Camino και το τελευταίο γραμμάριο μετράει. Οι μετρήσεις βαρών γίνονται μανία στην προετοιμασία, αργότερα αποφεύγεις να συμπληρώνεις και μετά από τόσες ημέρες δεν δίνεις σημασία. Ακόμη και το ημερολόγιο μου χάνει το σιδερένιο του σπιράλ και στην θέση του μπαίνει ένα μικρό κορδονάκι. Ίσα που να κρατάει τις σκέψεις μου με σωστή ημερολογιακή σειρά.   Αν παραθέσω τα νούμερα θα ξοδευτούν πολλές σελίδες. Σημασία έχει ότι στο Αεροδρόμιο παρουσιάστηκα με 4.840 γραμμάρια !!. Μια μυθική μέτρηση, στην πλάτη μου. Και το καλύτερο είναι ότι μετά από 35 ημέρες στον παράδεισο, συνήθισα τόσο που άνετα θα κουβάλαγα και το διπλάσιο βάρος.

Πάντως στα δύσκολα υπάρχουν εταιρείες που μεταφέρουν τα σακίδια, όπως η  Correos ,η Jaco trans και η Transporte. Σε όλα τα Albergue υπάρχει σχετική ενημέρωση.  

Τα πέλματα αποζητάνε χαλάρωση. Αργότερα μέσα στην μέρα πλησιάζω στην πόλη Palas de Rei. Το «παλάτι του βασιλιά» δεν το είδα αλλά εντόπισα ένα μαγέρικο πολύ ενδιαφέρον. Πρέπει πρώτα να βρω το μέρος που θα κοιμηθώ. Έτσι κατηφορίζω στην λεωφόρο Ourensee ψάχνοντας για το Albergue Zendoira. Σήμερα Κυριακή και είναι σχεδόν τα πάντα κλειστά. Το Albergue Zendoira τις Κυριακές δεν δουλεύει η κουζίνα ούτε για τοστ. Ξεφορτώνομαι τα παπούτσια, ένα ντους τα ρούχα στο πλυντήριο – στεγνωτήριο και το σώμα μου στο μαγέρικο που εντόπισα προηγουμένως. Θεωρητικά είναι γεμάτο, σε τούτα εδώ τα μέρη κάθεσαι όπου βρεις. Μεγάλη παρέα, Ιρλανδοί, Αμερικανοί και Αυστραλοί με έναν Έλληνα (μοιάζει με ανέκδοτο), καταβροχθίζουν ότι έχει στο τραπέζι. Μετά πάμε οι μισοί για καφέ και άλλοι για μπύρες. Καθόμαστε με τις ώρες στον καφέ με Αμερικάνους και Σουηδό. 

Το απόγευμα αναχωρώ για το κρεβάτι μου. Οι κοιτώνες μας είναι πεντακάθαροι, τα κρεβάτια έχουν κουρτίνα. Ξαπλώνω και ακούω μουσική. Συνήθως ακούω φλαμέγκο Ανδαλουσιανά ή Ελληνικά λαϊκά πάντα με ακουστικά και συμπληρώνω το ημερολόγιό μου.