Lorca ( La Bodega on the left) – Ayegui (Camping Iratxe)
Πόσο αναζωογονητικό να ακούς τις φωνές αγαπημένων προσώπων. Ο Ουρανός παραμένει απειλητικός και γκρίζος. Σύντομα φτάνω στην πανέμορφη Estella – (Lizarra Βασκικά) . Μια πόλη του ενδέκατου αιώνα που σε συνδυασμό με τα κάστρα , το δάσος ολόγυρα και το ποτάμι (Rio Ega) να διασχίζει την πόλη, με έκανε να μην θέλω να φύγω.
Άρχισα να κόβω βόλτες στην πόλη, αφού πρώτα όμως επισκέφθηκα το ταχυδρομείο για να στείλω το κλειδί του φoριαμού στην Villava. Πολύ όμορφη πόλη που ευχαρίστως θα έμενα για αρκετό καιρό. Τα δυτικά της προάστεια είναι υποβαθμισμένα καθώς ο ενδέκατος αιώνας τελειώνει εκεί που αρχίζουν οι σύγχρονες πολυκατοικίες – κουτιά. Εκτρώματα με μοναδικό σκοπό, ίσα που να κοιμίζουν το κόσμο τους. Οι ανατολικές συνοικίες και το ιστορικό κέντρο είναι πανέμορφα. Ξάφνου μια φωνή με φωνάζει με το όνομά μου, γυρνάω και βλέπω τον Γερμανό που ήταν κι αυτός στο χθεσινοβραδινό μίζερο Albergue. Μου προτείνει να πιούμε καφέ, εννοείται δέχομαι.
Το ιστορικό κέντρο ήταν γεμάτο από καφέ. Πελώριες και πλημμυρισμένες βιτρίνες από γλυκά και αλμυρά, κάνουν τις κόρες των ματιών μου να διαστέλλονται και την μύτη μου να οσφραίνεται στέλνοντας παράλληλα στον εγκέφαλο σήματα. Αντέχω, ίσως επειδή ξέρω ότι τα χιλιόμετρα φορτωμένος δεν συγχωρούν. Ο Γερμανός τρώει και πίνει και εγώ ρουφάω τον espresso μου. Ο ίδιος δηλώνει ψιλό τραυματισμένος και κουρασμένος, μου λέει ότι κάπου εδώ κοντά θα αράξει.
Ξεκούραστοι πια για τα καλά παίρνουμε ο καθένας τον δρόμο του. Στην έξοδο της πόλης ανηφόρα ελαφρά που καταλήγει στην επόμενη πόλη το Ayegui . Όλες τις μέχρι εδώ και μέχρι τώρα ημέρες, απίστευτη και απίθανη εντύπωση μου έχουν κάνει οι τουαλέτες. Όσον αφορά σε ξενοδοχεία, Albergue και εστιατόρια τις περιμένεις καθαρές. Στα πάρκα , στις πλατείες και στα δημόσια ουρητήρια περίμενα όπως και Ελλάδα να είναι βρώμικα και μίζερα. Ειδικά όμως εδώ στο Ayegui η καθαριότητα έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Οι δημόσιες τουαλέτες ουρητήρια στο χωριό, είναι πιο καθαρά και από το Προεδρικό μέγαρο. Αστράφτει από καθαριότητα. Ζεστό νερό σαπούνι χαρτί, όλα άψογα. Αφήνοντας πίσω μου το Ayegui , περπατώντας στην άκρη του δρόμου NA1110, και έξω από την πόλη μπαίνω σε χωματόδρομο που οδηγεί στο Irache. Αρχικά εδώ βρίσκεται ο πιο φημισμένος σιδεράς σε όλη την διαδρομή του Αγίου Ιακώβου . Δεν πιστεύω να μην υπάρχει περιπατητής που δεν έχει σταματήσει εδώ.
Ο υιός του καλλιτέχνη με ξενάγησε στα έργα του πατέρα, τα οποία με παραγγελία στέλνει σε όλο τον κόσμο.
Σφραγίδα , κοχύλι μενταγιόν και συνεχίζω για την πιο διάσημη πηγή τρεχούμενου κρασιού στον κόσμο. Εννοείται όχι με ελεύθερη ροή. Επαναγεμίζεται με 100 λίτρα την ημέρα. Βάζεις το ποτηράκι σου και πίνεις όσο θέλεις.
Καθώς είμαι νηστικός θεώρησα υπερβολή το τρίτο ποτήρι. Το κρασί μου θύμισε μοσχοστάφυλα. Έχει σώμα και ουδόλως νερωμένο. Τι ωραίο !!!. Και εκεί που έπινα, σκεφτόμουνα κάποιον πονηρό που θα άνοιγε απέναντι καντίνα με σουβλάκια!.
Εδώ και πολύ ώρα δεν έχω συναντήσει κανέναν άλλο περιπατητή. Μοναχική πορεία σήμερα. Και έτσι μοναχική συνεχίζεται. Μεσημέρι και φτάνω στο κάμπινγκ του Irache (Βασκικά Iratxe). Ευτυχώς που έχουν εστιατόριο και μικρή αγορά για εφοδιασμό. Γευματίζω στο εστιατόριο και παραγγέλνω φυσικά μπακαλιάρο. Τα ξύλινα σπιτάκια του κάμπινγκ πρέπει να είναι πάνω από εκατό. Έχω νοικιάσει το αποκλειστικά δικό μου με 45 ευρώ.
Στο μικρό μικρό ξύλινο μπαλκονάκι απολαμβάνω τον καφέ μου και ακούγοντας μουσική και αγναντεύοντας τα μαύρα σύννεφα που πλησιάζουν. Αρχίζει να κάνει κρύο. Το βράδυ πέφτω για ύπνο και σκεπάζομαι και με τις δύο κουβέρτες που βρήκα. Θα ήθελα έναν υπνόσακο με καλές επιδόσεις σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών, με άνεση σαν βαμβακερό ύφασμα και κυρίως ελαφρύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου