Camino de Santiago - Camino Frances Ημέρα 33η 2 Ιουνίου 2025

Palas de Rei  -  Arzua

Ξυπνάω και αθόρυβα γλιστράω από το κρεβάτι για να βρεθώ στο σαλόνι. Πριν αρχίσω να ντύνομαι, περιποιούμαι τα δάχτυλα των ποδιών μου. Τελευταίες ημέρες και θέλω να αποφύγω οτιδήποτε θα μπορούσε να με κρατήσει πίσω. Στο πρώτο μεγάλο δάχτυλο και στο μικρό, περνάω μια στρώση Anti Blister ταινία, και μετά φοράω τις Injinji κάλτσες μου.

 Στην έξοδο της πόλης συναντάω την μισή ομάδα των Κορεατών να παίρνουν το πρωϊνό τους. Οι άλλοι μισοί ακόμη κοιμούνται. Δεν κάθομαι για καφέ και συνεχίζω. Στον δρόμο δεν έχω βρει άλλον από την παρέα. Στο μεταξύ έχει και ψιλόβροχο. Με το αγαπημένο μου πόντο και την ομπρέλα μου δεν φοβάμαι τίποτα.  Σε μια άκρη του δρόμου, με τον ήλιο να έχει κρυφτεί από την ψιλή βροχή, βλέπω καφέ και μπαίνω. Του παραγγέλνω εκτός του καφέ και κάτι για πρωϊνό, ψωμί με chorizo και τυρί. Συνωμοτικά ο νεαρός ιδιοκτήτης μου λέει ότι το chorizo είναι για τούς τουρίστες. Θα σου δώσω Zorza που το φτιάχνουμε εμείς, και αν δεν σου αρέσει δεν θέλω λεφτά.  Συνήθως μετά από τέτοιους διαλόγους η συνταγή είναι τέλεια και όχι μόνο πληρώνεις αλλά αφήνεις και γενναίο φιλοδώρημα. Όντως πριν προλάβω να πιώ δυο γουλιές από τον αχνιστό καφέ μου, εμφανίζεται ψωμί καψαλισμένο με κάτι σαν κιμά από πάνω. Στο τέλος του άφησα και κάτι περισσότερο. Τότε μου εξήγησε ότι εξαιτίας των βροχών το chorizo (τσορίθο) εδώ δεν στεγνώνει, ενώ η zorza (ζόρθα) η κρέμα από χοιρινό δεν έχει ανάγκη στεγνώματος. Υπέροχη γεύση πάνω σε ψωμί.

Μετά από ώρες ξανά πετυχαίνω τους Αυστραλούς σε ένα υπέροχο καφέ στο Meson a Ponte, στην παλιά Μεσαιωνική γέφυρα, του 12^ου αιώνα, στην είσοδο της πόλης Furelos δίπλα στην Melide.

 Όπως και παντού στην Γαλικία , φαίνεται ότι οι άνθρωποι λατρεύουν το χταπόδι (pulpa) και όπου δεις Pulperia σημαίνει χταπόδι. Ειδικά οι Κορεάτες είχαν ψύχωση με το χταπόδι.  Μέσα στην Melide πάω αργά να θαυμάσω αυτή την αρχαία πόλη που τα ίχνη της χάνονται στα βάθη των αιώνων. Σήμερα είναι Δευτέρα και ατυχώς έχασα την μεγάλη λαϊκή αγορά που γίνεται κάθε Κυριακή. Είχα ακούσει για αυτή πολλά καλά. Ήθελα να δω τοπικά προϊόντα και τυριά. Σε κάποιο παγκάκι βγάζω παπούτσι και ελέγχω την Anti Blister ταινία. Νοιώθω κούραση στα πόδια, αλλά από τον αστράγαλο και πάνω δεν νοιώθω τίποτα. Παραμένω ακμαιότατος.

Στο χωριό Castaneda ομελέτα και καφέ μαζί με τον Σουηδό και τον Σέρβο. Μια επικοινωνία στο τηλέφωνο με την οικογένεια και όταν τελειώνω το τηλεφώνημα, μια φωνή με ρωτάει.  Έλληνας ? … Μετά από 33 ημέρες ξαναμιλάω σε κάποιον στα Ελληνικά, εκτός οικογένειας φυσικά. Κάνω δευτερόλεπτα να απαντήσω. Πιάνουμε κουβέντα. Ελληνίδα, η οποία έχει έρθει με τουριστικό γκρουπ. Τους συνοδεύει ένα λεωφορείο και απλά σε κάποια ωραία κομμάτια τους αφήνει να περπατήσουν για να δουν και τους προσκυνητές από κοντά. Νομίζω μου ανέφερε κόστος κάπου στα 500 ευρώ, για μερικές ημέρες. 

Την αφήνω και συνεχίζω για το χωριό Ribadiso , καθώς σκεφτόμουνα εδώ να μείνω στο Albergue Milpes , αλλά τελικά λέω να προχωρήσω για Arzua. Βρίσκετε κυριολεκτικά δίπλα και είναι μεγάλη πόλη. 

Στην είσοδο της πόλης χωρίζομαι από τους Γερμανούς. Βρήκα το Albergue μου, το Los Tres Abetos. Οι ιδιοκτήτες είναι Γερμανοί και το έχουν φτιάξει τόσο έξυπνα και σωστά , που αν έφτιαχνα δικό μου πανδοχείο, σίγουρα θα το αντέγραφα. Είχε το πιο ωραίο σύστημα με τα κρεβάτια. Εδώ υπάρχει μια μεγάλη ξύλινη κατασκευή. Τα σκαλιά για να ανέβεις είναι και αποθηκευτικός χώρος ταυτόχρονα. Στα άλλα Albergue τα διώροφα κρεβάτια τρίζουν. Με το χειρότερο όλων εκείνο της Astorga. Εδώ στην Arzua το Albergue Los Tres Abetos στην οδό Rua Lugo 147 έχει με μεγάλη διαφορά το πιο άνετο σχεδιασμό, για αυτούς που μένουν στα πάνω κρεβάτια. Μπαίνοντας στην πόλη είδα διαφήμιση για κεμπάπ ντονέρ, σουβλατζίδικο.

 Σύντομα τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο και στην αυλή, με τους Γερμανούς ιδιοκτήτες κάνουμε διαγωνισμό, ποιος αντέχει να δοκιμάσει την βρωμερότερη κονσέρβα στον κόσμο. Είναι ψάρι μέσα σε νερό, σε άθλια κατάσταση. Ο Ιρλανδός κέρδισε, έφαγε μια μπουκιά. Η δυσωδία ήταν απίστευτη.

 Ευτυχώς είχα σχεδιάσει την κίνηση μου. Φοράω τα σανδάλια μου πάντα με κάλτσα, και φεύγω για το τούρκικο μαγαζί στην άλλη άκρη της πόλης. Αφήνω τον δορυφόρο να οδηγεί τα βήματα μου. Ότι θα έφτανε μια μέρα, που ένας δορυφόρος στο διάστημα θα με καθοδηγούσε για να βρω σουβλατζίδικο, δεν το περίμενα ποτέ. Το βράδυ γύρισα στο κρεβάτι μου χορτασμένος.  Ο Ιρλανδός ακόμη ζεί.