Camino de Santiago - Camino Frances Ημέρα 34η 3 Ιουνίου 2025.

 Arzua – O Pedrouzo

Έχει ήδη ξημερώσει και εντελώς χαλαρός ξεκινάω την μέρα μου .

Το καθημερινό περπάτημα θεωρείται ως εκ των ων ουκ άνευ, για αξιοπρεπή εμφάνιση σε μεγάλες αποστάσεις. Προπονημένος σε ποικιλία διαδρομών με οποιοδήποτε καιρό. Επεδίωκα στις προπονήσεις μου να βρίσκω κακό καιρό, γιατί αυτός ΔΕΝ θα με απέφευγε.  Αρχικά μια φορά την εβδομάδα και αργότερα σχεδόν καθημερινά περπατούσα φορτωμένος με το σακίδιο, όπως ακριβώς σχεδίαζα για την διαδρομή.  Όταν έφτασα άνετα τα επαναλαμβανόμενα 30 - 35 χιλιόμετρα, τότε ήξερα ότι είμαι έτοιμος.

Όλο το προπονητικό μου πρόγραμμα βγήκε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, χωρίς κανένα τραυματισμό ενώ στο Camino, η συνολική μου απόδοση ήταν απίστευτη. Αποκορύφωμα η ανάβαση στο O Cebreiro, ακόμη δεν κατάλαβα πως το έβγαλα τόσο άνετα. Όσο πέρναγαν οι ημέρες έμοιαζα με αλεξίσφαιρος, ακατάβλητος και ακούραστος. Σαν να μην υπήρχε τίποτα ικανό να μου ανακόψει την ταχύτητα και την ορμή. Νοιώθοντας άπειρη αγαλλίαση στην ψυχή, έπαψα να μιλάω με τα πόδια μου, ίσως και να ήταν κουρασμένα. Τα ταξίδια δεν προσφέρουν μόνο αναμνήσεις. Νομίζω με έφτιαξε καλύτερο άνθρωπο. Ακόμη και τώρα στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, μου άλλαξε γνώμη για κάποιες άλλες εθνότητες. Δεν θα ήθελα να φύγω από αυτή την ζωή με λάθος άποψη για κάποιους άλλους. Το ταξίδι αυτό δεν ήταν προς το Santiago, αλλά ήταν προς τα μέσα μου.    

Διασχίζοντας την πόλη της Arzua για τελευταία φορά, ακολουθώ τις ταμπέλες που διαφέρουν από την χάραξη του χάρτη. Οι ταμπέλες δείχνουν νέα πορεία και διαδρομή από τον χάρτη μου.

Σήμερα στο δρόμο συνάντησα και αρκετούς καλλιτέχνες σπαρμένους σε όλο το μήκος της διαδρομής, οι οποίοι σφραγίζουν το διαπιστευτήριο με βούλα από κερί και πατάνε διαφορά σύμβολα που έχεις επιλέξει προηγουμένως ο ίδιος.

Η κούραση λιγόστεψε σήμερα.  Έχω ήδη κλείσει τα αεροπορικά και το τρένο για την επιστροφή μου, και το κυριότερο έχω πεθυμήσει την οικογένεια μου. Όλη η διαδρομή στην βροχερή Γαλικία έχει δέντρα ψηλά που μοιάζουν με ευκάλυπτο. Συνεχίζω να βάζω ταινίες στα δάχτυλα για να μην έχω καμμιά δυσάρεστη έκπληξη από φουσκάλα. Έτσι όπως είμαι τώρα, είναι σαν να μην έχω κάνει ούτε ένα χιλιόμετρο . Το βάρος του σακιδίου ούτε που το σκέφτομαι. Η συννεφιασμένη πλάση ολόγυρα είναι απόλαυση.

Κάποια στιγμή περνάω από υπαίθρια έκθεση, το El Muro de la Sabiduria. Είναι ένας μακρόσυρτος τοίχους που στο ύψος των ματιών το οποίο έχει τοποθετημένες ταμπέλες με γνωμικά και σοφίες που έχουν ειπωθεί. 

Αν και έχει βγει ο ήλιος οι ακτίνες του δύσκολα θα μας βρουν κάτω από τόσο πυκνή φυλλωσιά. Στο χωριουδάκι A Calle στο Bar “LINO” ένα εξοικειωμένο σπουργίτι κάθισε στο χέρι μου για να φάει το κέικ μου. Ο θρασύς απόγονος των δεινοσαύρων έφαγε όλο το κομμάτι και έφυγε. 

Πριν προλάβω να βγω από το χωριό, βρισκω τους Ιρλανδούς στο cafe bar “VENO” να πίνουν μπύρες και να τηρούν το έθιμο του καταστήματος.

 Στην μπύρα που θα πιείς σου δίνουν μαρκαδόρο και γράφεις ότι θες πάνω στο μπουκάλι. Στη συνέχεια το τοποθετείς στον τοίχο.  Σίγουρα κάποια στιγμή τα μαζεύουν. Με 300.000 περιπατητές κάθε χρόνο, ο τοίχος γράφει την δικιά του ιστορία καθημερινά. Το VENO φτιάχνει την δικιά του μπύρα, και είναι ωραία. 

Από την προηγούμενη ημέρα είχα κλείσει κρεβάτι στο μικρό χωριό A Rua στο Albergue Espiritu Xacobeo, όμως στάθηκε αδύνατο να σταματήσω. Δεν μου κάνει καρδιά να κόψω. Έχει τόσο ωραία ημέρα και το «κοπάδι» συνεχίζει δυτικά. Κάπως έτσι κι εγώ προχωράω και βρίσκομαι μετά από δύο χιλιόμετρα στην πόλη O Pedrouzo στο δημοτικό διαμέρισμα O Pino, των 1.000 κατοίκων, στο Albergue Municipal (Δημοτικό), ακυρώνοντας τηλεφωνικά το προηγούμενο. Το O Pedrouzo είναι μια πόλη φτιαγμένη για τους προσκυνητές. Είναι η τελευταία πόλη πριν το προσκύνημα στον καθεδρικό του Santiago. 

Ο δημοτικός ξενώνας μέχρι το βράδυ είχε γεμίσει. Στην πόλη κορμιά απλωμένα. Κανένας δεν πόναγε, κανένας δεν παραπονιόνταν. Ξέρουμε ότι αύριο είναι η τελευταία μας ημέρα στην διαδρομή του Αγίου Ιακώβου. Μια διαδρομή που κάποιοι από εμάς την περιμέναμε χρόνια να συμβεί. Το όλο σκηνικό μου θύμισε την πλατεία του χωριού μου, όταν περνώντας από τα μαγαζιά της πλατείας, σταματάς σε όλα τα τραπέζια να ανταλλάξεις κουβέντες με όλους. Αν όχι κουβέντες τουλάχιστον ένα χαμόγελο. Όπου κάθομαι εναλλάσσω πότε καφέ και πότε μπύρα. Το απόγευμα μάζεψε μαύρα σύννεφα και κάτι αστραπές που φαίνονται μακρινές. Το κρεβάτι μου είναι δίπλα στο παράθυρο και το βράδυ κοιμάμαι με την βροχή να με νανουρίζει.