Camino de Santiago Camino Frances Ημέρα 35η. 4 Ιουνίου 2025

 

O Pedrouzo – Santiago de Compostela

Ξυπνάω στις 03:30, το μάτι γαρίδα. Γρήγορο πρωϊνό και βγαίνω στον δρόμο.

Σύντομα αφήνω πίσω μου το O Pedrouzo, φορώντας το πόντσο μου. Το ψιλόβροχο δεν χρειάζεται ομπρέλα. Βγαίνοντας από την πόλη βαδίζω μόνος. Ανοίγω τον φακό κεφαλής και στρίβω αριστερά στο θεοσκότεινο μονοπάτι.

Οι ευδιάκριτες ακόμη και το βράδυ πινακίδες δεν αφήνουν αμφιβολίες για την πορεία μου. Μπαίνω στο Carballeira de San Anton (στα Γαλικιανά δάσος με βελανιδιές) και πανύψηλους ευκάλυπτους . Η βροχή συνεχίζει αδιάλειπτα. Το σκοτάδι, τα σύννεφα και τα πανύψηλα δέντρα δημιουργούν το απόλυτο μαύρο.  Όταν τελειώνει το δάσος, από μακριά ατενίζω τα φώτα του αεροδρομίου του Σαντιάγο που αντανακλούνε στα σύννεφα. Παντού μαυρίλα και σκοτάδι και στο βάθος φως. Σαν τούνελ μοιάζει. Συναντώ διάσπαρτα σπίτια μέχρι και την περιοχή O Amenal, όπου μπαίνω για δεύτερη φορά σε δάσος με βελανιδιές και ευκάλυπτους για σήμερα, στο Carballeira de Cimadevilla .

To πηχτό σκοτάδι κυριαρχεί και πάλι. Ο φακός συνεχίζει να μου φωτίζει τον δρόμο. 

Αφήνω την νύχτα να με αγκαλιάσει με το σκοτάδι της. Δεν με φοβίζει. Οι σταγόνες βροχής με χτυπάνε ρυθμικά. Αφήνομαι στην ησυχία του δάσους. Πολύ μακριά φέγγουν τα φώτα του αεροδρομίου. Το σκοτάδι γίνεται ακόμη πυκνότερο με τα μαύρα σύννεφα. Φαίνεται ότι θα αργήσει να χαράξει. Σιωπή ολόγυρα. Μόνο η αναπνοή μου. Η βροχή σκεπάζει τον ήχο των ανηφορικών βημάτων μου. Μόνη πηγή φωτός ο αδύναμος φακός μου. Θεϊκή πορεία.

Όταν έφτασα στην κορυφή του λόφου Alto de Barreira (360 μέτρα) άκουγα τις μηχανές των αεροσκαφών πολύ καθαρά, να περιμένουν στην άκρη του διαδρόμου 17 για απογείωση. Από την κορυφή του λόφου άρχισε να ξημερώνει. Επιτέλους κλείνω τον φακό.  Ο χωματόδρομος έγινε βάτος με την βροχή να με δροσίζει. Επόμενος σταθμός το Porta de Santiago, αλλά είναι όλα κλειστά, ούτε ένα καφέ και συνεχίζω. Λίγο αργότερα, στην Lavacolla συναντάω τους φίλους μου Κορεάτες. Ήταν μπροστά μου και ένα στιγμιαίο λάθος θα τους οδηγούσε εκτός πορείας. Τους είδα και τους φώναξα. Γύρισαν πίσω και περπατήσαμε μαζί μέχρι που ξεπρόβαλε μικρό καφενεδάκι . Ο Πρώτος καφές μου καφές για σήμερα. Οι φίλοι Κορεάτες συνέχισαν. Η βροχή δεν σταμάτησε ούτε στιγμή. Μπήκα μέσα και έσταζα από νερό και ευτυχία. Η νυχτερινή μου διαδρομή ήταν μια μοναδική στιγμή. 

Αυτός ο δρόμος τελικά δεν οδηγεί απλώς στο Σαντιάγο, αλλά σε μια εσωτερική θάλασσα γαλήνης και ηρεμίας. 

Στο Monte de Gozo όλοι ακολουθούμε την οδό Rua de San Marcos έως την κορυφή του λόφου. Από το παρεκκλήσι του Αγίου Μάρκου μπορείς να δεις τον καθεδρικό του Santiago. Εδώ παίρνεις και την τελευταία σφραγίδα. Η οδός μετονομάζεται σε Rua do Gozo, και όλο ευθεία καταλήγει στον Καθεδρικό.  Στο τέλος της κατηφόρας βρίσκεται η είσοδος της πόλης με την ανθοστολισμένη ταμπέλα που γράφει SANTIAGO DE COMPOSTELA.

Eφτασα. Παίρνω σε διαδοχικά τηλεφωνήματα όλη την οικογένεια.

Οδεύω προς την πλατεία του Καθεδρικού ναού Catedral de Santiago de Compostela στην Praza de Obradoiro.

Βαθιά συγκίνηση  και αγκαλιές. Οι Αυστραλοί κλαίνε. Οι Κορεάτες με τα αδύναμα χεράκια τους με σφίγγουν δυνατά. Οι Αμερικάνοι, ο Σουηδός , οι Γερμανοί και πόσοι ακόμη χαιρετισμοί και αγκαλιές. Τους Ιταλούς τους έχω χάσει εδώ και μέρες.  Δεν δώσαμε καμμιά υπόσχεση για το μέλλον αλλά κάποτε θα τους ξαναδώ. Από το κάτω στενό στην οδό Rua das Carretas , πάμε όλοι μαζί να παραλάβουμε τις Compostela μας.

 Αρχικά παίρνεις έναν αριθμό αναμονής. Ούτε πέντε λεπτά δεν περιμέναμε και μπαίνουμε με σειρά σε μια αίθουσα με πολλούς υπολογιστές. Εδώ συμπληρώνω τα στοιχεία μου. Μετά περιμένω πάλι στη σειρά, και πολύ σύντομα πάω στον αρμόδιο υπάλληλο. Ελέγχει τις σφραγίδες και με ρωτάει αν θέλω και πιστοποιητικό για την χιλιομετρική απόσταση. Μου τα τυπώνει και έτοιμος.

 Περί CREDENTIALS  ή Διαπιστευτήριο.

Στο όχι πολύ μακρινό 1958 ο παριζιάνικος σύλλογος αναπτύσσει το πιστοποιητικό προσκυνητή, διαπιστευτήριο ή credential. Καθώς στην διαδρομή συνέρρεαν φυσιογνωμίες που οι κάτοικοι θεωρούσαν τυχοδιώκτες. Με τα διαπιστευτήρια ξεχώρισαν την ήρα από το σιτάρι     

Στις μέρες μας πιστοποιητικό προσκυνητή, διαπιστευτήριο ή credential βρίσκεις παντού.  Το δικό μου το πήρα από την αδελφότητα του Saint Jean Pied de Port.

Έξω από τον καθεδρικό της Παμπλόνα έχει αυτόματο μηχάνημα πώλησης credential . Με πάνω από μισό εκατομμύριο περπατητές τον χρόνο στην Ισπανία, διαπιστευτήρια πουλάνε ακόμη και οι καντίνες. Παίρνεις όσα θέλεις , συμπληρώνεις όσα θέλεις. Από την πρώτη ημέρα έβαζα ακόμη και τρείς σφραγίδες ανά ημέρα, για να έχω να θυμάμαι. Στο τέλος επέδειξα δυο διαπιστευτήρια, ο έλεγχος κράτησε δευτερόλεπτα. Ωραίο είναι ως ενθύμιο να έχεις ακόμη και τρία ενεργά, και όπου βρεις σφραγίδα cello βάζε και από μια. 

Με τα παιδιά δίνουμε ένα αόριστο ραντεβού για το απόγευμα και τώρα πάμε ο καθένας στο δικό του Albergue για ξεκούραση. Το δικό μου είναι το Loop in Hostel. Μεγάλο και άνετο. Στο διάδρομο με πετυχαίνει η μια Κινέζα που με ακολουθούσε στην διαδρομή της 13^ης ημέρας, στην διαδρομή Santovenia- Burgos. Πέρασαν 20 ημέρες και με θυμόταν. Άφησε την παρέα της και έτρεξε να με αγκαλιάσει. Ταυτόχρονα εξηγούσε στους άλλους το πως με ξέρει. Με καλούνε να φάω μαζί τους, αλλά ήμουνα ακόμη φορτωμένος και άπλυτος. Το αφήσαμε για μετά.

Το να κοιμηθώ μεσημεριάτικα στάθηκε αδύνατον.  Μετά το μπάνιο βγαίνω στην πόλη. Ακολουθεί περπάτημα σε όλη την πόλη. Όταν συνάντησα τον Σέρβο μου φώναξε , αδερφέ μου, είμαστε οι μόνοι ορθόδοξοι εδώ. Στο επόμενο μπαράκι με τους Σκωτσέζους πίνω μπύρες.    

Το βράδυ ξεκίνησε να βρέχει και πάλι. Σκεπάστηκα με την κουβέρτα μου και για πρώτη φορά θα με ξύπναγε ο ήλιος.