Puente la Reina Gares – Lorca (Albergue on the left)
Ξημερώνοντας τακτοποιώ το σακίδιο μου και οδεύοντας για αναχώρηση, διαπιστώνω ότι τα μπατόν μου, λείπουν. Τα μπατόν τα είχα αγοράσει από το saint jean pied de port. Τα απόλυτα φθηνότερα και τώρα, κάποιος τα πήρε. Καθώς ήταν τα φθηνότερα και έχοντας αφαιρέσει τα λουράκια χειρολαβής τους, το μόνο λογικό που φαντάζομαι είναι ότι κάποιος τα μπέρδεψέ. Μόνο δυο μπλε υπήρχαν, τώρα έμεινε μόνο ένα ζευγάρι. Εντάξει λοιπόν, δεν θα σκάσω, πήρα τα άλλα μπλε που βρήκα και έφυγα. Περπατώντας από το κέντρο της πόλης βλέπω τον φούρνο ανοιχτό, μυρωδιές παντού, βιτρίνα γεμάτη με ολόφρεσκα και ζεστά καλούδια να τραβάει σαν τις μύγες στην ζάχαρη τούς περιπατητές. Πράγματι δεν πρόλαβα να περάσω την μεγάλη τοξωτή γέφυρα πάνω από τον ποταμό Rio Arga (Runa), και το κρουασάν με γέμιση κρέμα ανανά, είχε ήδη περάσει από φάρυγγα και οισοφάγο. Τόση απόλαυση. Με το πέρασμα της μεγάλης τοξωτής γέφυρας του ενδέκατου αιώνα, περνάω πάνω από το ποτάμι που το είχα συντροφιά μου μετά το zubiri.
Αφήνοντας για τα καλά την πόλη πίσω μου, κατευθύνομαι μέσα από μονοπάτια και χωματόδρομους. Νοιώθω συναισθήματα ευφορίας μαζί με λίγο κούραση. Έχω ήδη πέντε ημέρες καθημερινής μετακίνησης και νοιώθω πολύ όμορφα. Τι κι αν ο καιρός εμφανίζεται με μαύρα σύννεφά , φαίνεται σαν να μην με αγγίζει τίποτα. Δεν ανησυχώ για τίποτα. Οι φόβοι που είχα για τα στρώματα των Albergue πέρασε, είναι ανετά και καθαρά τα κρεβάτια μας. Ο φόβος για τα διώροφα κρεβάτια πέρασε κι αυτός. Ακόμη και η πρωινή κάθοδος είναι παιχνίδι τελικά, ακόμη και η μεταμεσονύχτια επίσκεψη στην τουαλέτα είναι εύκολη. Κανένα πρόβλημα.
Όλες μου οι ανησυχίες στον καιρό της προετοιμασίας με κάνουν να χαμογελώ πια. Ημέρες συνεχούς περπατήματος και νοιώθω σαν να πετάω. Νοιώθω ευτυχισμένος. Ποια βροχή και ποιο κρύο. Σαν τίποτα να μην με αγγίζει. Από μακριά μέσα από τον απειλητικό με μαύρα σύννεφα ουρανό ξεπροβάλει το γραφικό χωρίο Cirauqui (Zirauki Βασκικά). Το τοπίο σε μαγνητίζει. Γεμάτο χρώματα τα λιβάδια.
Στο βάθος κυπαρίσσια και περιφραγμένος τόπος, μάλλον νεκροταφείο. Και πως γίνεται ένα νεκροταφείο να έχει ομορφιά?. Η φύση στο Cirauqui το κατάφερε.
Ένα πράγμα που οφείλει κάθε περπατητής να κάνει είναι οι συχνές στάσεις. Οπότε υποχρεωτικά κάνω μια στάση στο καφέ zirauki.
Εδώ στο καφέ υπάρχει ένας τεράστιος χάρτης με την επιγραφή where are you from ? Με μπόλικες ήδη πινέζες τοποθετημένες πάνω σε διάφορες χώρες. Περίμενα να δω και κάτι από Ελλάδα αλλά τίποτα. Παραδοσιακά οι περισσότερες πινέζες κάλυπταν Ευρώπη , Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία , Ταιβάν, κίνα, Ιαπωνία και Κορέα.
Σε όλη την βόρεια Ισπανία όχι μόνο τα καφενεία στην διαδρομή που περνάει το μονοπάτι του αγίου Ιακώβου αλλά και τα χωριά έχουν πλουτίσει, από τούς πεζοπόρους. Οι ανάγκες για τον εφοδιασμό μας είναι καθημερινά μεγάλες. Επίσης πιστεύω ότι όλοι οι προσκυνητές είναι ευγενικοί, καλόβολοι και χωρίς παραξενιές. Πρέπει να είμαστε οι πιο καλοί πελάτες.
Τα δάχτυλα των ποδιών μας , από την κάτω πλευρά , το δέρμα δεν είναι κυλινδρικό αλλά έχει μια πτυχή , η οποία με τα συμπιεσμένα από το παπούτσι δάχτυλα, πιάνει ανεπαίσθητα χώρο ακόμη και κάτω από το γειτονικό δάχτυλο.
Με περπάτημα στην πόλη για καθημερινές δουλειές αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, όμως, με υγρασία και τριβή αναπτύσσονται ερυθρότητα και φουσκάλες. Αυτή η ενόχληση στον δρόμο του Αγίου Ιακώβου γίνεται η επώδυνη πραγματικότητα.
Στο φαρμακείο του χωριού παίρνω ένα πολύ καλό μπλε επίδεσμο (Anti Blister blue Tape) που είναι ειδικός για να τον τυλίξεις σαν προστατευτικό δακτύλιο στα δάχτυλα του ποδιού και βοηθάει στην ομοιόμορφη κατανομή της πίεσης. Οι κάλτσες που έφυγα από Ελλάδα έχουν πεταχτεί, οι πενταδάχτυλες της injinji αποδίδουν περίφημα και τώρα με τους μπλε δακτυλίους προβλέπω ακόμη περισσότερη άνεση.
Οι διαδρομές που κάνουμε έχουν συχνά χορτάρι , ακόμη και κοντό. Το πρωινό περπάτημα όμως, στο μουσκεμένο χορτάρι αφήνει τις σταγόνες να περάσουν από το γρασίδι πάνω στα παπούτσια μας. Και μέχρι να βγει για τα καλά ο ήλιος , τα δάχτυλα μας είναι ήδη μουσκεμένα.
Ενώ σε περίπτωση βροχής προβιβαζόμαστε από μουσκεμένα σε μουλιασμένα δάχτυλα. Λίγα χιλιόμετρα ακόμη και φτάνω στην La bodega και στο Albergue on the left.
Μοιάζει πολύ μίζερο τόσο το χωριό όσο και το Albergue . Όπως φαίνεται περνάμε σιγά σιγά από τα πλούσια βασκικά χωριά σε πιο φτωχικά και τυπικά ισπανικά χωριά. Πλένω ρούχα και στο δείπνο μάλλον αλλάζω γνώμη για την μίζερη εικόνα του Albergue , μιας και οι ιδιοκτήτες φτιάχνουν ωραίο κλίμα. Συζητάνε μαζί μας στην τραπεζαρία. Το αρχικά άσχημο Albergue μεταμορφώθηκε σε κύκνο. Σαν προξενήτρες οι ιδιοκτήτες σπάνε τον πάγο, μας ρωτάνε όλους και εμπλεκόμαστε σε συζητήσεις. Είμαστε κάπου δέκα άτομα, αλλά τρώμε παρέα και μιλάμε για την διαδρομή. Το κρασί ξεπερνάει το ένα ποτήρι. Το φαγητό αρκετό, τόσο αρκετό που περισσεύει στο τέλος και ο ύπνος πολύ καλός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου