Camino de Santiago Camino Frances Ημέρα 31η. 31 Μαΐου 2025.

 

Sarria - Portomarin

Νυχτερινό ξύπνημα και τι όμορφα που είναι να περπατάς στην πόλη όταν ακόμη κοιμάται. Τα μπατόν στο χέρι. Και περπατάμε στους ρυθμούς μας. 

Βγαίνοντας από την πόλη έχει αρχίσει να ξημερώνει αλλά από τον μικρό λόφο στην έξοδο, δεν μπορείς να δεις και πολλά , γιατί μας εμποδίζει η ομίχλη. Η οποία θα κάνει ώρες για να διαλυθεί. Για αρκετή ώρα πάω με τους Κορεάτες. 

Σε μια στάση πίνουμε τα καφεδάκια μας. Στο καφέ τα παιδιά θα παραμείνουν λίγο περισσότερο για ξεκούραση. Προσωπικά προσπαθώ να τηρώ τον κανόνα των δεκάλεπτων στάσεων αυστηρά. Ο κανόνας λέει όπου βρεις παγκάκι κάθεσαι, εάν βρεις παγκάκι. Η Ισπανία έχει τρομερή έλλειψη σε παγκάκια. Δεν τα έχουν ανακαλύψει ακόμη. Στην Ελλάδα το κάθε χωριό , περιμετρικά αυτού διαθέτει άφθονα παγκάκια για τους διαβάτες. Το κάθε μία ώρα, διάλειμμα 10 λεπτών, δύσκολο να το τηρήσεις. Μετατρέπεται από την φύση των πραγμάτων και συνθηκών σε κάθε μια καφετέρια διάλειμμα. Αυτό θες δε θες το τηρείς ΑΥΣΤΗΡΑ.  Μόνο έτσι θα φτάσεις μακριά.

Θα βοηθούσε ίσως ένα μικρό κομμάτι νάιλον για να κάθεσαι στα βρεγμένα και λερωμένα μέρη. Όμως απολύτως κανείς δεν κουβαλάει τίποτα περιττό, όταν έχει να κάνει 1.000.000 βήματα.

Πολύ πράσινο, ομίχλη και πολλά κοπάδια ζώων όμως, κανένα σταβλισμένο, όλα στα λιβάδια.

Ίσως επειδή νοιώθω ότι πλησιάζω στο τέλος να πονάω εύκολα περισσότερο. Το κυριότερο πρόβλημα έρχεται με τις φλύκταινες – φουσκάλες που πρέπει με τα πρώιμα σημάδια εμφάνισης να προλάβουμε. Τα προπονημένα πόδια είναι λιγότερο ευαίσθητα σε φουσκάλες. Το τακτικό και καθημερινό περπάτημα σκληραίνει τα πόδια. Τα βρεγμένα παπούτσια και κάλτσες είναι εγγύηση για καταστροφή. Μικρή ανακούφιση οι στεγνές (νέο ζευγάρι)κάλτσες. Επίσης Βαζελίνη η άλλο υδατοαπωθητικό γράσο. Αν και το καλύτερο παραμένει η διπλή κάλτσα. Πάντα στο τέλος της ημέρας ΠΛΥΣΙΜΟ και ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ των ποδιών. Ελέγχουμε νύχια, φτέρνα κλπ.

Καθημερινά σωστό δέσιμο τα κορδόνια.

Φυσικά περπατάμε αποκλειστικά με τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΥΘΜΟ.

Και η σημερινή ημέρα ήταν κουραστική. Στην διαδρομή προσπέρασα παππού που ήταν ξυπόλητος. Μάλλον για λόγους τάματος. Περπατάει πολύ αργά. Η πόλη του Portomarin που θα μείνω απόψε είναι καινούργια, δημιουργήθηκε στην δεκαετία του 60 όταν μετακινήθηκε η παλιά πόλη που τώρα είναι βυθισμένη στον ποταμό Mino εξαιτίας κατασκευής φράγματος.

 Η νέα πόλη έχει ωραία θεά στην λίμνη που δημιουργήθηκε. Καταλήγω στο Albergue Ferramenteiro. Είναι οργανωμένο και σύγχρονο, με δυο τεράστια δωμάτια με 130 κρεβάτια. Ευτυχώς για πλυντήριο στεγνωτήριο δεν χρειάστηκε να περιμένω. Έτσι ξοδεύω το μεσημέρι μου με παρέα Αυστραλιανοί σε Χαμπουρκεράδικο με θέα την Λίμνη. Στο σουπερμάρκετ με τους Κορεάτες και μετά στο καφέ με τους Γερμανούς και τον Σουηδό.

Το Albergue έχει μηχάνημα για αυτόματο μασάζ ποδιών. Βάζω 2 ευρώ στην σχισμή και νοιώθω να μου συμπιέζει και αποσυμπιέζει όλους τους μύες της κνήμης.  Με τους Κινέζους φάγαμε μαζί δείπνο στην τραπεζαρία του Albergue, με θέα τι άλλο, την λίμνη. Μετά πάλι στο μασάζ. Αυτό μηχάνημα θα έπρεπε να υπάρχει παντού.   Με 130 κρεβάτια ολόγυρα, τυχερός όποιος κοιμάται γρήγορα.