Zubiri – Villava (Pamplona)
Σήμερα η μέρα ξημέρωσε με ομίχλη. Από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του Albergue, El Palo de Avellano, φαίνεται όμορφη η ομίχλη. Τα υδροσταγονίδια νερού προσκολλημένα στα αιωρούμενα σωματίδια της ατμόσφαιρας είναι τόσο ελαφριά που αιωρούνται από το παραμικρό φύσημα, που συνήθως δεν ξεπερνά τους δυο κόμβους.
Αυτό το αδιαπέραστο πέπλο γίνεται σαν τοίχος. Μετά το χιλιόμετρο δύσκολα βλέπεις. Η ομίχλη διαρκεί συνήθως για λίγες ώρες. Ωραίο θέαμα, και τα νέα γίνονται ακόμη καλύτερα καθώς το σκισμένο δέρμα μου δεν τρέχει πλέον αίμα, σταθεροποιήθηκε ευτυχώς, και έτσι καλά φασκιωμένο θα ταξιδέψει για πολλές μέρες ακόμη, σχεδόν σε όλη την διαδρομή του Camino de Santiago ή όπως το λένε στα Βασκικά Donejakue bidea. Η καλή ημέρα αρχίζει με ένα γερό πρωϊνό γεμάτο ζάχαρη .
Πρέπει όμως να εφοδιαστώ για τον δρόμο. Η χθεσινή μου πτώση στα βρεγμένα γλιστερά βράχια του zubiri μετέτρεψε τα βρασμένα αυγά σε ομελέτα !!!! φυσικά, το zubiri διαθέτει και πλατεία την Plaza de la Rabia με το πάντα γεμάτο από πεζοπόρους, El Café del Camino. Εφοδιασμός σε τρόφιμα και ξεκινάει η τρίτη πεζοπορική ημέρα μου. Σύντομα περνάω από τα ορυχεία Μαγνητίτη της MAGNA.
Όσο περνάει η ώρα όλο και μειώνεται η ομίχλη. Η διαδρομή στα περισσότερα σημεία είναι στενή. Κυριαρχεί η λάσπη. Έχουμε ήλιο πιά , αλλά τα πάντα είναι μούσκεμα. Κάπου λίγο μετά το ilaratz μια τοιχογραφία σε αποθήκη μας καλωσορίζει στη χώρα των Βάσκων !!.
Αν και η αυτόνομη επαρχία που είμαι τώρα είναι η Navarra – Nafarroa, εν τούτοις επισήμως δεν είναι χώρα των Βάσκων εδώ. Απλά υψηλό ποσοστό των ντόπιων ομιλεί την Βασκική γλώσσα. Από τα ευχάριστα μπερδέματα. Ατυχώς σε όλη την ηλιόλουστη διαδρομή, παγκάκια για μια στάση δεν υπάρχουν πουθενά. Ακολουθώ την ροή του ποταμού Rio Arga που όλο και θεριεύει όσο κατεβαίνει νότια. Σε κάποιο σημείο του δρόμου βρήκα ευκαιρία και έβγαλα τα μουσκεμένα παπούτσια μου, μαζί και τις κάλτσες. Κάτω από τον δυνατό ήλιο της Ιβηρικής τα πόδια μου αχνίζουν.
Τι απόλαυση. Όσο κάθομαι τρώω και μια μπανάνα. Απέναντι μου χωροφύλακες με παρατηρούν βαριεστημένα. Πόσους ταλαίπωρους άραγε συναντούν καθημερινά . Ακολουθεί μια μικρή ανηφόρα και μετά 6 ώρες πεζοπορίας φτάνω στην πρωτεύουσα της Navarra, την Pamplona – (Iruna στα Βασκικά), στο προάστιο της, την Villava.
Στο Δημοτικό Albergue όλα διεκπεραιώνονται γρήγορα . Θέλω να χορτάσω την Pamplona όσο είναι ημέρα και να επισκεφθώ καταστήματα για καινούργιο Sleeping Bag , γιατί το άλλο που είχα αγοράσει από Γερμανία, αποδείχτηκε η χειρότερη αγορά που έχω κάνει. Το αγόρασα με ένα και μόνο σκεπτικό, το απόλυτο σε βάρος, οπότε αυτό πήρα, μια πανάκριβη σακούλα νάιλον .
Οι χειρότεροι ύπνοι που έχω κάνει τις τρείς τελευταίες ημέρες. Ένιωθα τα πόδια μου να κολλάνε. Στο decathlon αγόρασα τελικά ένα liner, το οποίο έχει πολύ χειρότερες επιδόσεις από ένα υπνόσακο στην προστασία από το κρύο αλλά παραμένει ελαφρύ.
Οι υπνόσακοι για να πάρεις βαμβακερό σε αίσθηση και πολύ ελαφρύ πρέπει να θυσιάσεις μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού, πράγμα απαγορευτικό σήμερα.
Με το ελαφρύ κάλυμμά (liner) που πήρα με βολεύει τις πολύ ζεστές ημέρες και αν κρυώνω θα παίρνω τίς κουβέρτες που συνήθως διαθέτουν δωρεάν τα περισσότερα Albergue, ή στην χειρότερη θα κοιμάμαι ακόμη και με τα ρούχα. Θα δούμε στην πορεία. Τέλος πάντων το κάλυμμα δείχνει αρκετό. Και τώρα Pamplona - Iruna σου έρχομαι.
Εδώ λαμβάνουν χώρα τα σύγχρονα ταυροκαθάψια της Μινωϊκής εποχής, όχι τόσο περίτεχνα, αλλά και η σύγχρονη έκδοση τους κρύβει κινδύνους.
Λέγεται Encierro και κάθε Ιούλιο στην γιορτή του San Fermin . To κυνηγητό από τούς Ταύρους καταλήγει στην αρένα των ταυρομαχιών (Plaza de Toros).
Στο κέντρο της πόλης στο καφέ iruna δεν έχει χώρο ούτε για όρθιος να σταθείς.
Είναι το καφέ – μουσείο που έπινε εδώ το καφεδάκι του ο Ernest Hemingway, κι εγώ αναζητώ μια celo ή σφραγίδα για το βιβλίο μου, για ενθύμιο.
Όλοι οι υπάλληλοι τρέχουν πανικόβλητοι, κουβαλώντας δίσκους με λαχταριστά κρουασάν, tapas, cerveza, ροφήματα και χυμούς.
Τα παρατηρώ όλα σαν να κατέβηκα μόλις από χωριό. Εσωτερική διακόσμηση από τα παλιά.
Τελικά κάθομαι στο διπλανό μπαρ. Εδώ χόρτασε πρώτα η κοιλιά μου και μετά το μάτι μου.
Βόλτες στην πόλη φωτογραφίες και επίσκεψη στο διάσημο caminoteca με είδη ρουχισμού για τους περιπατητές. Φυσικά από περιέργεια και μόνο επίσκεψη στον καθεδρικό προκειμένου να δω αν όντως υπάρχει το αυτόματο μηχάνημα αγοράς credential – διαπιστευτηρίου, και ναι υπάρχει.
Διαπιστευτήρια πουλιούνται παντού, ακόμη και σε καντίνες. Το όλο θέμα με τα credential – διαπιστευτήρια έχει ως εξής : Για να κινηθείς στην διαδρομή του Αγίου Ιακώβου και να πετύχεις τις οικονομικές διευκολύνσεις χρειάζεσαι την πολύφυλλη κάρτα διαπιστευτήριο . Πριν ξεκινήσω από Ελλάδα, παραδοσιακά πνιγμένος στο άγχος, αναρωτιόμουν κι αν δεν βρω ? μήπως να πάρω μια από τα ευρωπαϊκά μαγαζιά με είδη προσκυνητών ?. Τελικά τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Διαπιστευτήρια εκτός από το επίσημο, έχουν όλοι και παντού. Και όλα ισχύουν. Το αποκλειστικά δικό τους διαπιστευτήριο έχουν και οι Γάλλοι της αδελφότητας του saint jean pied de port. Δεν πρέπει να έχεις άγχος για τίποτα. Όλα είναι λυμένα.
Αργά το απόγευμα παίρνω το αστικό λεωφορείο, το 4, για την villava. Η είσοδος είναι από τον οδηγό και αφού πληρώσεις πρώτα περνάς μέσα. Καθυστερεί λίγο στις στάσεις αλλά όλοι πληρώνουν για να απολαύσουν ένα δημόσιο αγαθό. Σύντομα φτάνω στο Albergue atarrabia και τελειώνω την ημέρα μου με δείπνο κοτόπουλο σνίτσελ με σαλάτα και μπύρα. Το μέρος είναι ασφυκτικά γεμάτο από προσκυνητές – περπατητές. Έχουμε και προσωπικά ντουλαπάκια για τα πράγματα μας με δικά μας ατομικά κλειδιά. Κοιμάμαι ήσυχα στην νέα μου κατοικία, μα πριν κοιμηθώ μαζεύω τα στεγνά μου ρούχα, αύριο πρωί – πρωί δεν προλαβαίνω. Το πολύ έως τις εννέα το βράδυ άπαντες είναι στα κρεβάτια τους. Κουρτίνες και παντζούρια είναι ήδη κλειστά. Σε λίγο ξεκινάει η συναυλία των ροχαλητών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου