Villava (Pamplona) – Puente la Reina Gares
Σχεδόν δεν έχει ακόμη ξημερώσει και πριν βρεθώ στον δρόμο, αφήνω τον υπνόσακο μου στην έξοδο του Albergue, δώρο σε όποιον το θέλει να το κρατήσει. Η μεγαλύτερη πατάτα στον εξοπλισμό μου. Στις δοκιμές στην Ελλάδα που γίνανε χειμώνα, τα πήγε καλά, στην Γαλλία και Ισπανία όμως, μέσα στα Albergue είναι πιο ζεστά. Τέσσερις μέρες το κράτησα και υπέφερα τα βράδια. Λυτρώθηκα όταν το παράτησα. Προτιμώ να κοιμάμαι μες τα ρούχα μου παρά με αυτό.
Μια ανησυχία με πιάνει όταν συνειδητοποιώ ότι είναι Κυριακή και είναι όλα κλειστά. Είμαι στο κέντρο της πανέμορφης Pamplona και τα ρολά είναι κατεβασμένα. ΟΛΑ κλειστά. Πως γίνεται?. Μπαίνοντας στα στενά βλέπω μια κοπέλα που θυμήθηκα ότι την είχα δει στα γραφεία της αδελφότητας στο saint jean pied de port, την βλέπω να εισβάλει σε ένα μαγαζί. Είναι Starbucks. Έφτασα μέχρι εδώ για να πιώ καφέ στα Starbucks !!!. Είναι το μοναδικό μαγαζί Κυριακάτικα που είναι ανοιχτό αυτή την ώρα. Ευτυχώς έχει και προϊόντα ολικής άλεσης.
Πιάνουμε κουβέντα με την κοπέλα, είναι ινδικής καταγωγής και δουλεύει στην Barcelona. Καθώς δεν έχει σκοπό να συνεχίσει είχε μόνο λίγες ημέρες άδεια κι έτσι θα περιμένει το τρένο για να επιστρέψει σπίτι της. Καλό μάθημα πήρα σήμερα, πρέπει να οργανώσω περισσότερο την αυτοδυναμία μου. Σήμερα προστάτεψα με λευκοπλάστη το τρίτο μου δάχτυλο. Χθες η μουσκεμένη ημέρα μάλλον δοκίμασε τα δάχτυλα των ποδιών μου. Έτσι απόκτησα την πρώτη μου ένδειξη για φουσκάλα. Ανησυχώ καθώς έχω μόλις τέσσερις ημέρες περπατήματος και μπροστά μου απλώνεται η Ισπανία και κάπου τριάντα ημέρες. Θα βγούνε άραγε ? Η Παμπλόνα πολύ όμορφη πόλη με ρυμοτομία καλή. Περνάω μπροστά από το ομώνυμο πανεπιστήμιο της πόλης με τον πολύ όμορφο προαύλιο και καταπράσινο χώρο. Δεν αντέχω άλλο την κάλτσα μου. Την βγάζω, την ξαναβάζω και συνεχίζω.
Τώρα φοβάμαι για το πως θα συνεχίσω μέχρι Santiago με αυτές τίς κάλτσες. Τι ωραίο πρωϊνό με τον ήλιο να στεγνώνει τα μουσκεμένα χορτάρια από το βράδυ.
Στα πέντε χιλιόμετρα από Παμπλόνα, βρίσκεται το επίσης όμορφο χωριό του Cizur Menor.
Περνάω το Albergue με τα σύμβολα των Ναϊτών ιπποτών και στο κέντρο του χωριού μια στάση για πρωινό καφεδάκι.
Θα βάλω και μια σφραγίδα στο ημερολόγιο μου στην θέση του χθεσινού Albergue της villava αφού ως δημοτική επιχείρηση το μεσημέρι κατέβαζε ρολά. Δεύτερο μάθημα κι αυτό. Να σφραγίζω διαπιστευτήριο και ημερολόγιο ταυτόχρονα. Στο ημερολόγιο μου θέλω σε κάθε σελίδα να βάζω μια σφραγίδα από το Albergue που θα κοιμάμαι.
Έξω από το καφέ βγάζω για τελευταία φορά την άχρηστη κάλτσα που φοράω και βάζω την πενταδάχτυλη injinji που είχα αγοράσει από Θεσσαλονίκη, από το performance store. Οι κάλτσες αυτές από merino wool, έχουν την ιδιομορφία ότι έχουν ξεχωριστά διαμερίσματα για το κάθε δάχτυλο, κι έτσι καθώς τα βρεγμένα η ταλαιπωρημένα δάχτυλα δεν τρίβονται μεταξύ τους δεν αναπτύσσεται η φουσκάλα.
Η φουσκάλα είναι η καταστροφή του περπατητή . Αυτό το έπαρμα της επιδερμίδας με το διαυγές υγρό στο εσωτερικό του, όταν είναι μικρότερη από ένα εκατοστό λέγεται φουσκάλα, ενώ όταν είναι μεγαλύτερη από ένα εκατοστό λέγεται φλύκταινα . Κυρίως από τριβή, προκαλείται διαχωρισμός επιδερμίδας και δέρματος. Εκεί λοιπόν παρατηρείται η διαρροή υγρού από τούς γύρω ιστούς , και καταλαμβάνει τον υποτιθέμενο κενό χώρο.
Αυτό γίνεται για προστασία και είναι ο λόγος που δεν πρέπει να το σπάμε. Αν και σχεδόν όλοι τις φλύκταινες τις τρυπάνε με αποστειρωμένη βελόνα , που έχει καεί με την μπλε φλόγα του αναπτήρα και που πίσω της , σέρνει κλωστή βουτηγμένη στο ιώδιο. Περνάμε την βελόνα με διαμπερή πέρασμα και ακολουθεί η κλωστή , η οποία παρασύρει έξω το υγρό και αφήνει μια υπόνοια ιωδίου εντός, για απολύμανση. Υπό άσηπτες συνθήκες ο ιατρός μπορεί να κάνει σωστή παροχέτευση και όχι όπως συνήθως μέσα στα Albergue που δύσκολα πετυχαίνουμε άσηπτες συνθήκες.
Πριν εμφανιστεί το πύον έχουμε αρχικά ερυθρότητα και μετά οίδημα. Το σώμα μας δίνει σημάδια για να τα προλάβουμε. Στο Cizur Menor με την εμφάνιση του οιδήματος , έβαλα αυτές τις απίστευτες κάλτσες τις Injinji, και τις ξαναέβγαλα όταν γύρισα Αθήνα. Είναι απλά τέλειες και μοναδικές. Τις κάλτσες τις παλιές δεν θυμάμαι σε ποιο κάδο απορριμμάτων τις απέρριψα. Σώθηκα. Τώρα ξέρω ότι θα φτάσω Santiago.
Το χωριό Zariquegui είναι σε ύψωμα και βλέπει όλο τον κάμπο ίσα με την Παμπλόνα.
Άραγμα για καφέ και σύνδεση στο διαδίκτυο για εύρεση και κλείσιμο κρεβατιού. Σε όλα τα καταστήματα σερβίρουν αυγά ομελέτα με πατάτα. Δεν είναι και ότι καλύτερο για τον Διαβήτη, σε κρατάει όμως πολύ καλά.
Σειρά έχει το alto del Pedron, το μνημείο γλυπτό που έφτιαξαν οι εταιρείες αιολικής ενέργειας για να εξευμενίσουν τον κόσμο για την ασχήμια των ανεμογεννητριών.
Το Orbanos δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο για να αξίζει να καθίσεις και νωρίς το μεσημέρι φτάνω στην όμορφη Punta la Reina (γέφυρα της Βασίλισσας) ή Gares στα Βασκικά . Οποία έκπληξη , το Albergue Gares είναι κλειστό για διάλλειμα !!! . Ξανανοίγει στις 17:00. Και εγώ που θέλω ν κάνω μπάνιο, να βγάλω μπότες, να απιθώσω το σακίδιο μου και να γευματίσω ? Πλημμυρισμένος από θυμό, αράζω σε ένα κοντινό καφέ. Παραδοσιακά μπύρες, ότι υπήρχε για φαγητό και μετά καφέ.
Η κούραση μετά από δύο ώρες στο καφέ υποχώρησε και κατευθύνομαι στο δωμάτιο. Στον προθάλαμο έχει μια μικρή ουρά, αλλά σύντομα είμαι στο ντους, πλένω τα ρούχα μου και δρόμο για το χωριό. Κάτω από την μεγάλη πέτρινη γέφυρα μιλάω στο τηλέφωνο αρκετή ώρα με την οικογένεια.
Για πρώτη μου φορά μαγειρεύω στην κουζίνα του Albergue. Μακαρόνια με διάφορα. Πήρα και νιφάδες βρώμης για πρωινό. Από εδώ και πέρα καθημερινά θα έχω δικό μου πρωινό. Ακόμη και χωρίς γάλα. Με σκέτο νερό.
Και ξάφνου στα μπαγκάζια μου ανακαλύπτω το κλειδί από το ερμάρια του κοιτώνα της Villava. Απλά ξέχασα να το δώσω πίσω. Δυστυχώς το απόγευμα που το ανακάλυψα ήταν αργά να το στείλω με το ισπανικό ταχυδρομείο (correos). Αναζητώντας την επόμενη πόλη που έχει ταχυδρομικό γραφείο βρήκα στην Estella lizara, δύο ημέρες δρόμο από εδώ. Με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο επικοινωνώ με το Albergue της Villava και τους αναφέρω ότι θα στείλω τα κλειδιά με την πρώτη ευκαιρία.
Το βράδυ στο δωμάτιο του κοιτώνα έχει γύρω στα 10 κρεβάτια και είμαι ο μοναδικός άντρας. Ξάπλωσα να κοιμηθώ και για να μην φέρω σε δύσκολη θέση τις κυρίες, σκέπασα τα μάτια μου για να κοιμηθώ. Πλάκα έχουν τα Albergue, φαίνεται ότι όλες κυκλοφορούν με εσώρουχα, χωρίς φυσικά να ντρέπονται ή να επιδεικνύουν τα σώματά τους. Απλά, με τον καιρό νοιώθεις το Albergue σαν το σπίτι σου , και τούς υπόλοιπους προσκυνητές – περπατητές φίλους. Αν κάπου δεν μετράει η φυλή, θρησκεία και το χρώμα είναι εδώ. Old dog new tricks.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου