ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 
Απο την Web Art έλαβα αυτή την κάρτα και μιας και μου άρεσε την μοιράζομαι μαζί σας.
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
NORDKAPP 1995
Το ταξίδι αυτό το εμπνεύστηκα και διδάχτηκα το πώς θα το κάνω, απο τούς Αγγελο Σινάνη και Κώστα Ανδρόνικο, μέλη της ΛΕΜΟΤ.Επίσης η εμπλοκή μου σε χειμερινές καταστάσεις με την παρέα του ΚΕΡΑΣΙ Club, με βοήθησαν να νοιώθω οικεία στον Βόρειο Πολικό Κύκλο.
Καλοκαίρι του 1995.
H Μοναξιά στην πόλη είναι αβάσταχτη, στο ταξίδι είναι εμπειρία.
Ενα (υποτίθεται) μοναχικό ταξίδι στον 71ο παράλληλο.
Αφού έδωσα το DUCATI για ένα κομμάτι ψωμί, σειρά είχε να αποκτήσω μια αλεξίσφαιρη και απροβλημάτιστη μοτοσυκλέτα.
Δεδομένου ότι η μοτοσυκλέτα είναι γένους θηλυκού, δεν θα ήταν δυνατόν η συμβίωση μαζί της να μην είναι απλά υπέροχη, πόσο μάλλον όταν την αφήνεις να ξεδιπλώσει τις χάρες της σε ένα ταξίδι με διάρκεια ενα μήνα στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης.
Δεν είναι κατόρθωμα, πάνε και ποδηλάτες, απλά ήταν το δικό μου Everest.
Πρώτο ταξίδι λοιπόν με γιαπωνέζικο μηχανάκι ,HONDA XL 600V TRANSALP .
Το μεγαλύτερο μου ταξίδι χωρίς να συναντήσω κανένα πρόβλημα, εκτός απο την αλυσίδα που τα είχε παίξει απο τις πολλές και ατελείωτες βροχές του Βόρειου Ημισφαιρίου και, στην Huesca της Ισπανίας την άλλαξα.
Αν έκανα άλλες 27,4 φορές αυτό το ταξίδι θα έφτανα στην Σελήνη .
Πηγή εντυπώσεων και γνωριμιών ήταν όλο το ταξίδι, καμιά σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη , τα Νορβηγικά τοπία απέχουν μακράν όλων.
Απο την Πάτρα το καράβι έπιασε λιμάνι στη Βενετία.
Μεγάλο πλεονέκτημα το βορειότερο λιμάνι της Αδριατικής καθώς σου δίνει ενα προβάδισμα 400 χλμ. περίπου έναντι της Αγκώνας.
Η ταχύτερη είσοδο στην Νορβηγία σε συνδυασμό με την χαμηλή ΜΩΤ της Transalp, απαίτησε 2 μέρες oδήγημα με 1.000 και 900 χιλιόμετρα αντίστοιχα (διανυκτέρευσα στο κέντρο της Γερμανίας στο Kicherheim) και φτάνοντας βράδυ στο Hirtshalls της Δανίας, μπαίνω στο νυχτερινό καράβι για Νορβηγία. Μην φανταστείτε βέβαια οτι οδηγούσα νύχτα, εδω πάνω ο ήλιος χάθηκε στίς 23:45.
Μέχρι να μπώ στο καράβι επισκέφτηκα ενα εστιατόριο και δοκίμασα μοσχάρι με μαρμελάδα βατόμουρο.
Το ξημέρωμα με βρήκε στο Νορβηγικό λιμάνι του Kristiansad
Απο την αρχή εισόδου στην χώρα, απο τα νότια ακόμη άρχισε ο πάγος και το χιόνι, στην περιοχή του Evje το κλίμα έγινε πιο εύκρατο , στο Grotli και στο Geiranger περιοχές βόρεια του Bergen, έμεινα και πάλι άλαλος .
Συνέχεια στο περίφημο Golden Route με τα επιβλητικά Fjord, έτσι γέμισα μπαταρίες για να φτάσω απο το βαρετό Trondheim μέχρι το σημείο διάσχισης του Βόρειου Πόλου σε στίγμα 66 μοίρες βόρειο πλάτος, λίγο πιο βόρεια απο το Mo i Rana.
Στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχε μνημείο για τους πεσόντες Σέρβους .
Στην διάρκεια του Β Π.Π. (2ος Παγκόσμιος πόλεμος) οι Κροάτες σαν συνεργάτες των Ναζί που ήταν, απέστελναν τους ορθόδοξους Σέρβους σε τούτα εδω τα άγρια και αφιλόξενα μέρη, μιας και εκείνα τα χρόνια οι Ναζί φοβόντουσαν τυχόν απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Νορβηγία , και είχαν ανάγκη απο εργατικά χέρια για την κατασκευή δρόμων και άλλων αμυντικών έργων.
Τα τοπία είναι απερίγραπτα όμορφα και επιβλητικά, πότε-πότε την μονοτονία του παραδεισένιου τοπίου σπάει κάποιος τάρναδος που θέλει να περάσει τον δρόμο , αν αυτοί οι τάρανδοι υπήρχαν στην Ελλάδα , ποιός άραγε θα υπάκουε στον νόμο και δεν θα σκότωνε αυτά τα υπέροχα ζώα .
Απο ενα καταυλισμό λαπώνων αγόρασα κέρατα τάρανδου για 30 κορώνες, μικρό σχετικά ποσό.
Οσο ανέβαινα βόρεια τόσο η θερμοκρασία έπεφτε , τώρα πια όλο και πιο συχνά έπεφτα σε καταιγίδες, απλά τώρα πήγαινα μόνο για την σημαία , δεν πίστευα οτι βορειότερα θα είναι ωραία , ευτυχώς διαψεύστηκα .
Στο δρόμο πολύ μοναξιά μιας και δεν συναντούσα τίποτα , πιο πολλοί οι τάρανδοι παρά οι άνθρωποι .
Το ταξίδι προς τα Βόρεια συνεχίστηκε για ημέρες .
Η κασέτα με Χιώτη και Καζαντίδη έχει λιώσει πια μέσα στο walkman απο το συνεχές παίξιμο.
Κάτι που διαπίστωσα στην αλλοδαπή είναι η ανάγκη για Ελληνικά ακούσματα.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς Μουσική .
Δεν έχω λείψει ποτέ περισσότερο απο μήνα απο την Ελλάδα και όμως την νοσταλγούσα.
Τουλάχιστον σταμάτησα να κοροϊδεύω αυτούς που μαζί τους παίρνουν σακουλάκι με άμμο απο την πατρίδα, όταν έφευγαν μετανάστες.
Βράδυ έφτασα και διέσχισα το πέρασμα για το νησί του Magerøya, (στη βόρεια άκρη αυτού του νησιού βρίσκεται το ανεμοδαρμένο NORDKAPP σε στίγμα 71ο 10’ 21’’) ευτυχώς βρήκα αμέσως camping με το που βγήκα στο νησί , στο νότιο άκρο του , και πέφτω για ύπνο , κατά τις 01:00 τα μεσάνυχτα με ξύπνησε ο δυνατός ο ήλιος.
Η Καταιγίδα είχε περάσει, περασμένα μεσάνυχτα πια και ο ήλιος δεν σε αφήνει να κοιμηθείς, δεν χάνω ευκαιρία, καβάλησα το TRANSALP και ξεχύθηκα να ρουφήξω το άγνωστο και πολύφημο νησί.
Ο ήλιος του Μεσονυχτίου, φαινόμενο που μπορείτε να το δείτε αν έρθετε μέχρι εδώ, απο 14 Μάη έως τίς 30 του Ιούλη.
Το Χαλάνδρι απο εδώ απέχει μόλις 5.275 χιλιόμετρα.
Υπάρχει και αεροδρόμιο (Honningsvag) για όσους βαριούνται να οδηγήσουν και έχει φυσικά συνδετικές πτήσεις με το Oslo.
Εδώ πάνω η ζωή καταντάει (ίσως βαριά λέξη για τούς πλούσιους Νορβηγούς) επιβίωση. Δεν χρειάζεται να δεί κάποιος τον δύστροπο καιρό, φαίνεται και απο τίς δορυφορικές, που σημαίνει πολύ ώρα κλεισμένος μέσα στο σπίτι.
Το τρομερό νησί του Magerøya κάτω απο τις συνθήκες που το πέρασα στις 03:00 το βράδυ , με τον ήλιο δίπλα μου , με έκανε να μην ξέρω πως να αντιδράσω , απο την υπερβολική ομορφιά του τοπίου . Οταν έφτασα Honningsvag πιστευα οτι μια διανυκτέρευση ήταν αρκετή , στις 01:00 που σταμάτησε η καταιγίδα όλος ο κόσμος άρχισε να κατευθύνεται βόρεια προς το Nordkapp για να θαυμάσει αυτό το τοπίο . Πρώτη μου φορά κινδυνεύω με εγκεφαλικό απο την υπερβολή του τοπίου, αν είναι έστι ο παράδεισος τότε προλαβαίνω να μετανοήσω .
Το βιβλίο της σειράς «Οι Μπλέ Οδηγοί», αναφέρουν σχετικά ότι πρόκειται για κατόρθωμα κ.λ.π. κ.λ.π.. Τίποτα απο αυτά δεν είναι ακριβές. Μην μασάτε.
Στα βουνά της Ελλάδας έχω ζήσει με την παρέα πολύ χειρότερες στιγμές.
Το Nordkapp ειδικά για μας τους Μοτοσυκλετιστές είναι κάτι σαν το everest των ορειβατών, η αλήθεια είναι όμως οτι το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις άδεια 12 ημερών τουλάχιστον και αγάπη για το οδήγημα, τίποτα άλλο, τόσο απλά.
Η δεύτερη διανυκτέρευση στο Nordkapp δεν ολοκληρώθηκε, καθώς η καταιγίδα που ξέσπασε στίς 03:30 το βράδυ, εκτός του οτι με ξύπνησε, μιάς και το ύφασμα της σκηνής ακουμπούσε στο προσωπό μου, μου έσπασε και το igloo μου.
Την νύχτα την έβγαλα στο καφέ του camping φτιάχνοντας απανωτούς Ελληνικούς και γράφοντας στο ημερολογίό μου, σχεδόν μέχρι τίς 07:00, ώρα που άνοιγε το πορθμείο και το φέρυ θα με πέρναγε απέναντι. Στίς μέρες μας οι Νορβηγοί έχουν φτιάξει τούνελ και το φέρυ έχει καταργηθεί.
Οι Ξένοι (στην πλειονότητα Γερμανοί) μοτοσυκλετιστές, αντί του αντισκήνου προτιμούν το Hitja , ξύλινα σπιτάκια εντός του camping, λίγο πιο ακριβά αλλά δεν κουβαλάς, δεν βρέχεσε, δεν κρυώνεις και άλλες λεπτομέρειες για πολιτισμένους.
Η Διαδρομή της Φιλανδίας αντί για 4 ημέρες με απογοήτευσε και έκανα 2 ημέρες , περνώντας τον φινλανδικό πολικό κύκλο που στα τοπικά λέγεται ΝAPAPIIRI σταμάτησα για καφέ , οι Φιλανδοί χαρακτηρίζονται σαν πιο κακοντυμένοι απο τους άλλους σκανδιναβικούς λαούς , οι 60.000 λίμνες είναι ωραίες μόνο στις φωτογραφίες , στην πραγματικότητα είναι γεμάτες κουνούπια , σκόνη , σπόρους και φυσική βρωμιά στην επιφανειά τους, τις σιχάθηκα τόσο που ούτε σάουνα δεν ήθελα να κάνω. Τα κουνούπια οσο πιο βόρεια τόσο πιο πολλά, τουλάχιστον στον νότο προς το TURKU δεν υπήρχε τίποτα απο τα αιμοσταγή έντομα.
Ακόμη και σε parking δεν τόλμαγα να βγάλω το κράνος, ενω στο camping ήμουνα ταυτόχρονα με 2 φιδάκια και με λοσιόν.
Οι θερμοκρασίες ευνοούν την ύπαρξή τους, καθώς απο τούς 6 βαθμούς στην Νορβηγία περάσσαμε στούς 21 !!!.
Τα φυλετικά χαρακτηριστικά των σκανδιναβών είναι διαφορετικά μεταξύ τους , οι φιλανδοί μοιάζουν με τα άλλα έθνη της βαλτικής , και απο οτι λένε τουλάχιστον προέρχονται απο Ουγγροτουρκικά φύλλα , με περιέργα ζυγωματικά , οι Σουηδέζες είναι κούκλες , και οι Νορβηγέζες πολύ λευκές για να είναι ωραίες .
Οι Νορβηγέζες μοιάζουν με τις Ολλανδές για χρήση μόνο στην αναβροχιά , οι Σουηδέζες δίκαια καταλαμβάνουν μια θέση στο πόντιουμ μαζί με τους άλλους τους θεοκόματους τις Πολωνέζες και Ιρλανδέζες
Ευτυχώς απο την βαρετή κάθοδο της φιλανδίας αποζημιώθηκα στην Σουηδία .
Απο το ödeshog μέχρι το πιο νότιο λιμάνι της Σουηδίας του Trelleborg μια διαδρομή ωραία , με λίγες λίμνες, γεμάτες νούφαρα , χωρίς καμμιά βρωμιά κύλισαν απολαυστικά το ταξίδι .
Απο το Σουηδικό λιμάνι του Trelleborg με το καράβι βγήκα στο Sassnitz , όπου και έμεινα . Στο καράβι είχα και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με Σουηδό φοιτητή της Ιστορίας αφού πιάσαμε κουβέντα για τον Β' παγκόσμιο Πόλεμο μου είπε οτι η στάση της Σουηδίας του έμοιαζε πιο πολύ με προδοτική , ενώ έδειχνε δέος για τους αγώνες των Ελλήνων .
Μπαίνοντας στην Πολωνία ξεκίνησα με πρόθεση να μπώ για δυο ώρες, μόνο για την σημαία δηλαδή και τελικά έμεινα 2 ημέρες, τα πάντα τσάμπα, με 10.000δρχ. καλυψα φαγητό διαμονή , καύσιμο , μπύρες , και μου έμειναν και λεφτά .
Το μόνο άσχημο στη Πολωνία , είναι οτι κινδυνεύεις να σκοτωθείς , αν κάνεις το σφάλμα να κοιτάς τις Πολωνέζες ενώ οδηγάς , λες και ο Θεός όλες τις καλές τις πέταξε εδώ, το κακό είναι οτι με κοίταζαν και πολλές απο αυτές , βέβαια βοήθαγε και η μηχανή , μιας και δεν κυκλοφορούν δυτικές μοτοσυκλέττες λόγω σχετικής φτώχειας τότε. Δύο ημέρες στην Πολωνία , με μεγάλη ηλιοφάνεια , και το 90 % των γυναικών κυκλοφορούσε με μίνι, (τώρα πια ξυρίζονται, γιατί το 88 στην Ουγγαρία είχα πάθει σόκ) αυτές τις δύο ημέρες κινδύνεψα αρκετές φορές . Τι γυναικάρες ήταν αυτές ?????
Ζαλισμένος ακόμη εγκαταλέιπω την χώρα και μπάινω στην Τσεχία , χώρα που και αυτή φημίζεται για το αθενές φύλο , αλλά δεν έχει την επίδοση της Πολωνίας . Ετσι εξηγείται γιατί η Πρωσία ήταν ανέκαθεν το νυφοπάζαρο για τους ευγενείς της Ευρώπης , απο αυτό το νυφοπάζαρο για καλή μας τύχη προήρθε και η Αικατερίνη η Μεγάλη .
Η Πράγα για δεύτερη φορά με εντυπωσιάζει , το ταξίδι συνεχίζεται με κατέβασμα νότια , απο το Liechtenstein, Ελβετία και πάλι στην βαρετή Γαλλία, απο την οπoία μόνο η Τουλούζη μου άρεσε .
Μπαίνοντας Ισπανία οι συνεχείς βροχοπτώσεις είχαν εξαντλήσει την ζωή της αλυσίδας, την οποία στην Huesca πλέον την ξεφορτώθηκα.
Διέσχισα την αστυνομοκρατούμενη Euskadi κατά τους γαλλόφωνους - Vasco για τους Ισπανόφωνους. Ησυχος πιά και με καινούργια αλυσίδα συνεχίζω για Ανδόρρα και στην συνέχεια μέσω Monte Carlo και Genova στην αιώνια πόλη την Ρώμη .
Την επόμενη ημέρα περπάτησα τόσο μέσα στη Ρώμη που ζαλιζόμουνα απο την πείνα και την κούραση , στην Piazza Navonna έφαγα την καλίτερη σαλάτα που έχω φάει. Σπανακοσαλάτα απλή στην παρασκευή, ωμά σπανάκια με λάδι , τυρί , και κρέας καπνιστό συνοδείας δύο μπουκαλιών Nastro Azzuro.
Κατέβηκα Νότια Ιταλία και Μπρίντεζι μέσω Νάπολης. Απο την Ρώμη και κάτω, εκτός απο τα τούνελ της Νάπολης και έναντι ενός ευτελούς ποσού, δεν πληρώνω πουθενά διόδια, 670 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμου με μηδέν κόστος.
Υπάρχει φυσικά μια έκπτωση στην ποιότητα και πλέον δεν την λένε Autostrada αλλά Superstrada, αλλά μην φανταστείτε διαφορές μεγάλες, η superstrada είναι καλλύτερη απο την Εθνική Οδο αθηνών Θεσσαλονίκης.
Απο τον εμφανώς φτωχό Ιταλικό Νότο και το λιμάνι του Μπρίντεζι πήρα το καράβι για Ηγουμενίτσα όπου έφτασα απόγευμα.
14.000 χιλιόμετρα και πέρασμα απο Italy , Östereich , Deutchland , Danemark , Norge , Suomi - Filand , Sverige , Polski , Czech , Lichtenstein , Swiss , France , Espagna , Andorra , Monte Carlo , Vatikano, σε 28 ημέρες.
Μέσος όρος την ημέρα 496 χιλιόμετρα
Συνολικά τράβηξα 22 φίλμ, που μπορείτε να τα δείτε εδω.
http://s559.photobucket.com/albums/ss40/Dmoraitis/1995%20From%20Athens%20to%20Nordkapp/
Στο δρόμο πολύ μοναξιά μιας και δεν συναντούσα τίποτα , πιο πολλοί οι τάρανδοι παρά οι άνθρωποι .
Το ταξίδι προς τα Βόρεια συνεχίστηκε για ημέρες .
Η κασέτα με Χιώτη και Καζαντίδη έχει λιώσει πια μέσα στο walkman απο το συνεχές παίξιμο.
Κάτι που διαπίστωσα στην αλλοδαπή είναι η ανάγκη για Ελληνικά ακούσματα.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς Μουσική .
Δεν έχω λείψει ποτέ περισσότερο απο μήνα απο την Ελλάδα και όμως την νοσταλγούσα.
Τουλάχιστον σταμάτησα να κοροϊδεύω αυτούς που μαζί τους παίρνουν σακουλάκι με άμμο απο την πατρίδα, όταν έφευγαν μετανάστες.
Βράδυ έφτασα και διέσχισα το πέρασμα για το νησί του Magerøya, (στη βόρεια άκρη αυτού του νησιού βρίσκεται το ανεμοδαρμένο NORDKAPP σε στίγμα 71ο 10’ 21’’) ευτυχώς βρήκα αμέσως camping με το που βγήκα στο νησί , στο νότιο άκρο του , και πέφτω για ύπνο , κατά τις 01:00 τα μεσάνυχτα με ξύπνησε ο δυνατός ο ήλιος.
Η Καταιγίδα είχε περάσει, περασμένα μεσάνυχτα πια και ο ήλιος δεν σε αφήνει να κοιμηθείς, δεν χάνω ευκαιρία, καβάλησα το TRANSALP και ξεχύθηκα να ρουφήξω το άγνωστο και πολύφημο νησί.
Ο ήλιος του Μεσονυχτίου, φαινόμενο που μπορείτε να το δείτε αν έρθετε μέχρι εδώ, απο 14 Μάη έως τίς 30 του Ιούλη.
Το Χαλάνδρι απο εδώ απέχει μόλις 5.275 χιλιόμετρα.
Υπάρχει και αεροδρόμιο (Honningsvag) για όσους βαριούνται να οδηγήσουν και έχει φυσικά συνδετικές πτήσεις με το Oslo.
Εδώ πάνω η ζωή καταντάει (ίσως βαριά λέξη για τούς πλούσιους Νορβηγούς) επιβίωση. Δεν χρειάζεται να δεί κάποιος τον δύστροπο καιρό, φαίνεται και απο τίς δορυφορικές, που σημαίνει πολύ ώρα κλεισμένος μέσα στο σπίτι.
Το τρομερό νησί του Magerøya κάτω απο τις συνθήκες που το πέρασα στις 03:00 το βράδυ , με τον ήλιο δίπλα μου , με έκανε να μην ξέρω πως να αντιδράσω , απο την υπερβολική ομορφιά του τοπίου . Οταν έφτασα Honningsvag πιστευα οτι μια διανυκτέρευση ήταν αρκετή , στις 01:00 που σταμάτησε η καταιγίδα όλος ο κόσμος άρχισε να κατευθύνεται βόρεια προς το Nordkapp για να θαυμάσει αυτό το τοπίο . Πρώτη μου φορά κινδυνεύω με εγκεφαλικό απο την υπερβολή του τοπίου, αν είναι έστι ο παράδεισος τότε προλαβαίνω να μετανοήσω .
Το βιβλίο της σειράς «Οι Μπλέ Οδηγοί», αναφέρουν σχετικά ότι πρόκειται για κατόρθωμα κ.λ.π. κ.λ.π.. Τίποτα απο αυτά δεν είναι ακριβές. Μην μασάτε.
Στα βουνά της Ελλάδας έχω ζήσει με την παρέα πολύ χειρότερες στιγμές.
Το Nordkapp ειδικά για μας τους Μοτοσυκλετιστές είναι κάτι σαν το everest των ορειβατών, η αλήθεια είναι όμως οτι το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις άδεια 12 ημερών τουλάχιστον και αγάπη για το οδήγημα, τίποτα άλλο, τόσο απλά.
Η δεύτερη διανυκτέρευση στο Nordkapp δεν ολοκληρώθηκε, καθώς η καταιγίδα που ξέσπασε στίς 03:30 το βράδυ, εκτός του οτι με ξύπνησε, μιάς και το ύφασμα της σκηνής ακουμπούσε στο προσωπό μου, μου έσπασε και το igloo μου.
Την νύχτα την έβγαλα στο καφέ του camping φτιάχνοντας απανωτούς Ελληνικούς και γράφοντας στο ημερολογίό μου, σχεδόν μέχρι τίς 07:00, ώρα που άνοιγε το πορθμείο και το φέρυ θα με πέρναγε απέναντι. Στίς μέρες μας οι Νορβηγοί έχουν φτιάξει τούνελ και το φέρυ έχει καταργηθεί.
Οι Ξένοι (στην πλειονότητα Γερμανοί) μοτοσυκλετιστές, αντί του αντισκήνου προτιμούν το Hitja , ξύλινα σπιτάκια εντός του camping, λίγο πιο ακριβά αλλά δεν κουβαλάς, δεν βρέχεσε, δεν κρυώνεις και άλλες λεπτομέρειες για πολιτισμένους.
Η Διαδρομή της Φιλανδίας αντί για 4 ημέρες με απογοήτευσε και έκανα 2 ημέρες , περνώντας τον φινλανδικό πολικό κύκλο που στα τοπικά λέγεται ΝAPAPIIRI σταμάτησα για καφέ , οι Φιλανδοί χαρακτηρίζονται σαν πιο κακοντυμένοι απο τους άλλους σκανδιναβικούς λαούς , οι 60.000 λίμνες είναι ωραίες μόνο στις φωτογραφίες , στην πραγματικότητα είναι γεμάτες κουνούπια , σκόνη , σπόρους και φυσική βρωμιά στην επιφανειά τους, τις σιχάθηκα τόσο που ούτε σάουνα δεν ήθελα να κάνω. Τα κουνούπια οσο πιο βόρεια τόσο πιο πολλά, τουλάχιστον στον νότο προς το TURKU δεν υπήρχε τίποτα απο τα αιμοσταγή έντομα.
Ακόμη και σε parking δεν τόλμαγα να βγάλω το κράνος, ενω στο camping ήμουνα ταυτόχρονα με 2 φιδάκια και με λοσιόν.
Οι θερμοκρασίες ευνοούν την ύπαρξή τους, καθώς απο τούς 6 βαθμούς στην Νορβηγία περάσσαμε στούς 21 !!!.
Τα φυλετικά χαρακτηριστικά των σκανδιναβών είναι διαφορετικά μεταξύ τους , οι φιλανδοί μοιάζουν με τα άλλα έθνη της βαλτικής , και απο οτι λένε τουλάχιστον προέρχονται απο Ουγγροτουρκικά φύλλα , με περιέργα ζυγωματικά , οι Σουηδέζες είναι κούκλες , και οι Νορβηγέζες πολύ λευκές για να είναι ωραίες .
Οι Νορβηγέζες μοιάζουν με τις Ολλανδές για χρήση μόνο στην αναβροχιά , οι Σουηδέζες δίκαια καταλαμβάνουν μια θέση στο πόντιουμ μαζί με τους άλλους τους θεοκόματους τις Πολωνέζες και Ιρλανδέζες
Ευτυχώς απο την βαρετή κάθοδο της φιλανδίας αποζημιώθηκα στην Σουηδία .
Απο το ödeshog μέχρι το πιο νότιο λιμάνι της Σουηδίας του Trelleborg μια διαδρομή ωραία , με λίγες λίμνες, γεμάτες νούφαρα , χωρίς καμμιά βρωμιά κύλισαν απολαυστικά το ταξίδι .
Απο το Σουηδικό λιμάνι του Trelleborg με το καράβι βγήκα στο Sassnitz , όπου και έμεινα . Στο καράβι είχα και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με Σουηδό φοιτητή της Ιστορίας αφού πιάσαμε κουβέντα για τον Β' παγκόσμιο Πόλεμο μου είπε οτι η στάση της Σουηδίας του έμοιαζε πιο πολύ με προδοτική , ενώ έδειχνε δέος για τους αγώνες των Ελλήνων .
Μπαίνοντας στην Πολωνία ξεκίνησα με πρόθεση να μπώ για δυο ώρες, μόνο για την σημαία δηλαδή και τελικά έμεινα 2 ημέρες, τα πάντα τσάμπα, με 10.000δρχ. καλυψα φαγητό διαμονή , καύσιμο , μπύρες , και μου έμειναν και λεφτά .
Το μόνο άσχημο στη Πολωνία , είναι οτι κινδυνεύεις να σκοτωθείς , αν κάνεις το σφάλμα να κοιτάς τις Πολωνέζες ενώ οδηγάς , λες και ο Θεός όλες τις καλές τις πέταξε εδώ, το κακό είναι οτι με κοίταζαν και πολλές απο αυτές , βέβαια βοήθαγε και η μηχανή , μιας και δεν κυκλοφορούν δυτικές μοτοσυκλέττες λόγω σχετικής φτώχειας τότε. Δύο ημέρες στην Πολωνία , με μεγάλη ηλιοφάνεια , και το 90 % των γυναικών κυκλοφορούσε με μίνι, (τώρα πια ξυρίζονται, γιατί το 88 στην Ουγγαρία είχα πάθει σόκ) αυτές τις δύο ημέρες κινδύνεψα αρκετές φορές . Τι γυναικάρες ήταν αυτές ?????
Ζαλισμένος ακόμη εγκαταλέιπω την χώρα και μπάινω στην Τσεχία , χώρα που και αυτή φημίζεται για το αθενές φύλο , αλλά δεν έχει την επίδοση της Πολωνίας . Ετσι εξηγείται γιατί η Πρωσία ήταν ανέκαθεν το νυφοπάζαρο για τους ευγενείς της Ευρώπης , απο αυτό το νυφοπάζαρο για καλή μας τύχη προήρθε και η Αικατερίνη η Μεγάλη .
Η Πράγα για δεύτερη φορά με εντυπωσιάζει , το ταξίδι συνεχίζεται με κατέβασμα νότια , απο το Liechtenstein, Ελβετία και πάλι στην βαρετή Γαλλία, απο την οπoία μόνο η Τουλούζη μου άρεσε .
Μπαίνοντας Ισπανία οι συνεχείς βροχοπτώσεις είχαν εξαντλήσει την ζωή της αλυσίδας, την οποία στην Huesca πλέον την ξεφορτώθηκα.
Διέσχισα την αστυνομοκρατούμενη Euskadi κατά τους γαλλόφωνους - Vasco για τους Ισπανόφωνους. Ησυχος πιά και με καινούργια αλυσίδα συνεχίζω για Ανδόρρα και στην συνέχεια μέσω Monte Carlo και Genova στην αιώνια πόλη την Ρώμη .
Την επόμενη ημέρα περπάτησα τόσο μέσα στη Ρώμη που ζαλιζόμουνα απο την πείνα και την κούραση , στην Piazza Navonna έφαγα την καλίτερη σαλάτα που έχω φάει. Σπανακοσαλάτα απλή στην παρασκευή, ωμά σπανάκια με λάδι , τυρί , και κρέας καπνιστό συνοδείας δύο μπουκαλιών Nastro Azzuro.
Κατέβηκα Νότια Ιταλία και Μπρίντεζι μέσω Νάπολης. Απο την Ρώμη και κάτω, εκτός απο τα τούνελ της Νάπολης και έναντι ενός ευτελούς ποσού, δεν πληρώνω πουθενά διόδια, 670 χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμου με μηδέν κόστος.
Υπάρχει φυσικά μια έκπτωση στην ποιότητα και πλέον δεν την λένε Autostrada αλλά Superstrada, αλλά μην φανταστείτε διαφορές μεγάλες, η superstrada είναι καλλύτερη απο την Εθνική Οδο αθηνών Θεσσαλονίκης.
Απο τον εμφανώς φτωχό Ιταλικό Νότο και το λιμάνι του Μπρίντεζι πήρα το καράβι για Ηγουμενίτσα όπου έφτασα απόγευμα.
14.000 χιλιόμετρα και πέρασμα απο Italy , Östereich , Deutchland , Danemark , Norge , Suomi - Filand , Sverige , Polski , Czech , Lichtenstein , Swiss , France , Espagna , Andorra , Monte Carlo , Vatikano, σε 28 ημέρες.
Μέσος όρος την ημέρα 496 χιλιόμετρα
Συνολικά τράβηξα 22 φίλμ, που μπορείτε να τα δείτε εδω.
http://s559.photobucket.com/albums/ss40/Dmoraitis/1995%20From%20Athens%20to%20Nordkapp/
Mην ξεχάσετε να πατήστε πάνω δεξιά στο κόκκινο πλαίσιο το Slideshow, είναι ο μόνος τρόπος για να δείτε ξεκούραστα 105 φωτογραφίες.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
VITTORIA RANDONNEUR
Από το ιαπωνικό blog http://www.carnivaltokyo.com/news.php?catid=9&blogid=3 αναδημοσιεύω το ελαστικό της vittoria το Randonneur , φυσικά με προφανή χρήση τα πολλά χιλιόμετρα σε όχι πάντα άψογο και καλοστρωμένο δίκτυο.
Τα σωματίδια Kevlar και η πλέξη Aramid, μάλλον εγγυώνται τα πολλά χιλιόμετρα χωρίς ταλαιπωρίες.
Το μόνο δυστύχημα είναι ότι δεν έρχεται σε στενή διάσταση, αλλά σε τουριστική, 700χ32 και 700χ37, με μέγιστη πίεση τις 90 bar.
Για μεγάλες αποστάσεις με ξεκούραστα άκρα χωρίς μουδιάσματα.
Στην Ιαπωνία έχει 2600 Γιέν, στο http://www.wiggle.co.uk/c/cycle/7/Tyres_-_Road_City/ 22 λίρες
Τα σωματίδια Kevlar και η πλέξη Aramid, μάλλον εγγυώνται τα πολλά χιλιόμετρα χωρίς ταλαιπωρίες.
Το μόνο δυστύχημα είναι ότι δεν έρχεται σε στενή διάσταση, αλλά σε τουριστική, 700χ32 και 700χ37, με μέγιστη πίεση τις 90 bar.
Για μεγάλες αποστάσεις με ξεκούραστα άκρα χωρίς μουδιάσματα.
Στην Ιαπωνία έχει 2600 Γιέν, στο http://www.wiggle.co.uk/c/cycle/7/Tyres_-_Road_City/ 22 λίρες
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
JAGUAR
Κατεβαίνοντας πρίν μερικές ώρες απο τον Υμηττό, συνάντησα αυτή την θεσπέσια JAGUAR ,στον Χολαργό, στην 17ης Νοέμβρη λίγο πριν την Μεσογείων.Με αυτό το γνήσιο Classic British Car, μου ήρθανε στο μυαλό τα άρθρα του Σταγκωνάκη για τις VINCENT κ.λ.π., οπότε έχω μελέτη το βράδυ, να θυμηθώ μερικά από τα ανεκπλήρωτα....
Φυσικά σταμάτησα και με το κινητό μου συνέλαβα αυτήν την εικόνα.
Δεν ξέρω ούτε ποιας χρονιάς είναι, ούτε και το μοντέλο.
Ούτε και ο μόνος που την θαύμαζε ήμουνα όμως.
Είμαι Ευρωπαιόφιλος , είμαι κλασσικόφιλος, άντε να δούμε τι άλλο χούι θα κολλήσω.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ
Δύσκολη συνταγή, δύσκολη εκτέλεση, αλλά οι μέρες το απαιτούν.Ευτυχώς την συνταγή και την εκτέλεσή της, τα ανέλαβε η Βίκυ (η σύζυγος) εγώ απλά δοκίμασα μόνο (ο παραδοσιακός ρόλος του άντρα).
Ας μην καθυστερούμε, πάμε.
400 γραμ πορτοκάλι (το χυμό).
540 ml λάδι (εννοείται ελαιόλαδο).
1200 γραμ αλεύρι λευκό
30 γραμ ζάχαρη άχνη
Κονιάκ 1 κουταλιά της σούπας.
Σόδα και Μπαίηκιν πάουντερ από μισή κουταλιά.
Κανέλα, Γαρύφαλλο και λίγο ξύσμα πορτοκάλι.
Ένα ζευγάρι χέρια στοργικά τώρα θα πλάσουν όλα τα παραπάνω υλικά αναμιγνύοντας τα σιγά-σιγά, μέχρι να γίνει μια εύπλαστη απαλή σκουρόχρωμη ζύμη.
Τελειώνοντας το ζύμωμα, τα πλάθε τε ανάμεσα στα χέρια σας και τούς δίνετε το τελικό κλασσικό σχήμα.
Μετά σειρά έχει το ψήσιμο, στους 180 βαθμούς για μισή ώρα.
Δεν τελειώσαμε, γύρνα πίσω... βάζουμε τώρα μισό κιλό περίπου νερό να βράσει,
και ρίχνουμε μέσα 700 γραμ. Ζάχαρη, φλούδα ενός λεμονιού, κανέλα ολόκληρο ξύλο και περίπου 100 ml μέλι.
Ολο αυτό σιρόπι το βράζουμε μέχρι να δέσει.
Οτι και να βγάλουμε πρώτα, είτε τα μελομακάρονα είτε το σιρόπι, απαγορεύεται (όπως και σε όλα τα γλυκά) να ρίξουμε καυτό σιρόπι σε ζεστά γλυκά ή κρύο σιρόπι σε κρύα γλυκά. Πάντοτε το ένα από τα δύο υλικά θα είναι καυτό.
Ετσι έχοντας κρύα τα μελομακάρονα τα βουτάμε στο καυτό σιρόπι, μετρήστε μέχρι το 20 και βγάλτε τα.
Περιμένετε να κρυώσουν πρώτα για να δοκιμάσετε.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Ετσι έχοντας κρύα τα μελομακάρονα τα βουτάμε στο καυτό σιρόπι, μετρήστε μέχρι το 20 και βγάλτε τα.
Περιμένετε να κρυώσουν πρώτα για να δοκιμάσετε.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Supernova E3 Triple - Light for Brevet
Η SUPERNOVA ήρθε και στην Ελλάδα, μέσω της http://www.action3.gr/ .
Η Supernova κατασκευάζει υπέροχα φωτιστικά σώματα, μεταξύ αυτών και το E3 Triple με τα 680 lumen !!!!
Η Supernova κατασκευάζει υπέροχα φωτιστικά σώματα, μεταξύ αυτών και το E3 Triple με τα 680 lumen !!!!
Μιλάμε η νύχτα, μέρα.
Πέρα από την λειτουργικότητα το σώμα από ανοδιωμένο αλουμίνιο θα καλύψει όσους ψάχνουν και για όμορφα αξεσουάρ.
Ενδείκνυται για Brevet και γενικότερα για κάθε ανήσυχο νιάτο που βολοδέρνει με το ποδήλατό του νυχτιάτικα, σε μέρη με μηδενικό φωτισμό.
http://www.supernova-lights.com/en/index.html θαυμάστε την δουλειά που κάνουν οι Γερμανοί.
Νεο Στεκι για το ΚΕΡΑΣΙ CLUB
Η παρέα του ΚΕΡΑΣΙ CLUB βρήκε νέο στέκι.
Δύο φορές την εβδομάδα πλέον θα συναντιόμαστε στο φιλόξενο MOBY BAR της Νέας Σμύρνης, στην Ελευθερίου Βενιζέλου 105.
Δύο φορές την εβδομάδα πλέον θα συναντιόμαστε στο φιλόξενο MOBY BAR της Νέας Σμύρνης, στην Ελευθερίου Βενιζέλου 105.
Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείτε, θα δείτε απ' έξω κάμποσα KTM 640 Adventure, 950 και 990 Adventure, DUCATI MULTISTRADA και ST3, (εντάξει υπάρχουν και γιαπωνέζικα στην παρέα).
Σε πολύ λίγο η παρέα θα εξαπλωθεί και στο χώρο των 4χ4, έχοντας ήδη ένα Land Rover και έρχονται σύντομα δύο ακόμη 4χ4.
Ποτό πεντακάθαρο (δεν πονάει το κεφάλι την επομένη), Μουσική 70s, 80s, 90s και 00s, εξυπηρέτηση άψογη, parking άνετο και τιμές φιλικότατες.
Δεν κάνω διαφήμιση, αλλά το καλό πρέπει να λέγεται.
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
Clean SLR Sensor
Φόβος και τρόμος μας καταλαμβάνει όχι επειδή βλέπουμε τις απαίσιες μαύρες κηλίδες στις φωτογραφίες μας, αλλά επειδή έχουμε όλοι ακούσει τόσα και τόσα για την επικινδυνότητα του εγχειρήματος της απομάκρυσνης των σκουπιδιών απο την επιφάνεια του σένσορα.
Ο καθαρισμός τού σένσορα της φωτογραφικής μας μηχανής, αργά η γρήγορα θα πρέπει να γίνει.
Το αναπόφευκτο μου χτύπησε και μένα την πόρτα, έτσι όταν διαπίστωσα τις κηλίδες, στην δική μου Nikon D70s, μπήκα αμέσως στον μεγάλο (Nikonian) Ken Rockwell να δω τι παίζει.
Ο κύριος Rockwell http://www.kenrockwell.com/tech/cleaning.htm μας τονίζει ότι , ΔΕΝ πρέπει με τίποτα να αγγίξουμε τον αισθητήρα. Μάλιστα μας παραπέμπει σε πιο ειδικούς, στο http://www.cleaningdigitalcameras.com/ , οι οποίοι αφού μας επιστήσουν την προσοχή για τη επικινδυνότητα του καθαρίσματος, μας προτείνουν ως καλύτερο το Sensor Swab and Eclipse .
Ετσι έτρεξα και γω να το παραγγείλω εδώ http://www.amazon.co.uk/Photographic-Solutions-Sensor-Nikon-leaning/dp/B001787B3S/ref=sr_1_3?ie=UTF8&s=electronics&qid=1261432490&sr=8-3 .
Μετά από τόσα που έχω διαβάσει, είδα και δύο βιντεάκια , ουσιαστικά με τα 2 βασικά βήματα, το πρώτο http://www.youtube.com/watch?v=huOdzpl534k κάπως επιφυλακτικό, καθώς κάνει την δουλειά με το φυσερό ενώ, το δεύτερο από την εταιρία που τα φτιάχνει, http://www.youtube.com/watch?v=67vLGotCFd0 , όπου βλέπουμε χέρια άνετα να πασπατεύουν αυτό που δεν πρέπει κανείς να αγγίζει.
Η όλη επιχείρηση έχει ως εξής :
Διάφραγμα στο f22 και τραβάμε λευκό χαρτί ή ουρανό ή λευκή οθόνη του κομπιούτερ μας.
Λοιπόν βλέπετε μαύρα στίγματα ? ΟΚ.
Το Owner ή Service Manual της μηχανής σας παραμάσχαλα για να βρείτε το mirror lock up, ξεβιδώστε τον φακό και γυρίστε την μηχανή προς τα κάτω, (υποτίθεται ότι η βαρύτητα θα κάνει τη δουλειά της) και στη συνέχεια φύσηξε με το φυσερό, κατευθείαν πάνω στον σένσορα.
Αν η σκόνη έφυγε τότε όλα καλά. 
Ο καθαρισμός τού σένσορα της φωτογραφικής μας μηχανής, αργά η γρήγορα θα πρέπει να γίνει.
Το αναπόφευκτο μου χτύπησε και μένα την πόρτα, έτσι όταν διαπίστωσα τις κηλίδες, στην δική μου Nikon D70s, μπήκα αμέσως στον μεγάλο (Nikonian) Ken Rockwell να δω τι παίζει.
Ο κύριος Rockwell http://www.kenrockwell.com/tech/cleaning.htm μας τονίζει ότι , ΔΕΝ πρέπει με τίποτα να αγγίξουμε τον αισθητήρα. Μάλιστα μας παραπέμπει σε πιο ειδικούς, στο http://www.cleaningdigitalcameras.com/ , οι οποίοι αφού μας επιστήσουν την προσοχή για τη επικινδυνότητα του καθαρίσματος, μας προτείνουν ως καλύτερο το Sensor Swab and Eclipse .
Ετσι έτρεξα και γω να το παραγγείλω εδώ http://www.amazon.co.uk/Photographic-Solutions-Sensor-Nikon-leaning/dp/B001787B3S/ref=sr_1_3?ie=UTF8&s=electronics&qid=1261432490&sr=8-3 .
Μετά από τόσα που έχω διαβάσει, είδα και δύο βιντεάκια , ουσιαστικά με τα 2 βασικά βήματα, το πρώτο http://www.youtube.com/watch?v=huOdzpl534k κάπως επιφυλακτικό, καθώς κάνει την δουλειά με το φυσερό ενώ, το δεύτερο από την εταιρία που τα φτιάχνει, http://www.youtube.com/watch?v=67vLGotCFd0 , όπου βλέπουμε χέρια άνετα να πασπατεύουν αυτό που δεν πρέπει κανείς να αγγίζει.
Η όλη επιχείρηση έχει ως εξής :
Διάφραγμα στο f22 και τραβάμε λευκό χαρτί ή ουρανό ή λευκή οθόνη του κομπιούτερ μας.
Λοιπόν βλέπετε μαύρα στίγματα ? ΟΚ.
Το Owner ή Service Manual της μηχανής σας παραμάσχαλα για να βρείτε το mirror lock up, ξεβιδώστε τον φακό και γυρίστε την μηχανή προς τα κάτω, (υποτίθεται ότι η βαρύτητα θα κάνει τη δουλειά της) και στη συνέχεια φύσηξε με το φυσερό, κατευθείαν πάνω στον σένσορα.
Αν η σκόνη έφυγε τότε όλα καλά.
Φυσικά σύντομα θα σας επισκεφτεί και πάλι, καθώς η σκόνη κόβει βόλτες εκεί μέσα, απλά μια φορά το μήνα, π.χ. κάθη 1η μπορούμε να το φυσάμε.
Αν η σκόνη επιμένει με λίγα πλέον σημάδια, μην ξεχνάτε και η Μαίριλυν Μονρόε και η Σίντυ Κρώφορντ είχαν ελιά σε εμφανές σημείο, δεν είδα κανείς να μιλήσει για ασχήμια, μια χαρά είστε , συνεχίστε την φωτογραφική ζωή σας.
Αν η σκόνη επιμένει σε μεγάλο βαθμό και έχετε ένα καλό κομπόδεμα στην άκρη ή γενικά το φυσάτε το παρά, τότε καθαρίστε τον σένσορα, αν τα παίξει ο Αντιπρόσωπος να’ναι καλά, έχει μηχανές απόθεμα.
Ρίξτε μια ματιά στο δεύτερο βίντεο του you tube ή στο http://www.photosol.com/ , και η διαδικασία έχει ως εξής, από το μπουκαλάκι (με το κόκκινο καπάκι) ρίχνουμε 3 σταγόνες πάνω στο μικρό σπατουλάκι, στη συνέχεια το περνάμε πάνω από τον αισθητήρα και κατά μήκος όλης του της επιφάνειας και ακόμη μια δεύτερη βόλτα στην επιστροφή. Μετά απλά τοποθετούμε τον φακό, είμαστε έτοιμοι.
Αν η σκόνη επιμένει με λίγα πλέον σημάδια, μην ξεχνάτε και η Μαίριλυν Μονρόε και η Σίντυ Κρώφορντ είχαν ελιά σε εμφανές σημείο, δεν είδα κανείς να μιλήσει για ασχήμια, μια χαρά είστε , συνεχίστε την φωτογραφική ζωή σας.
Αν η σκόνη επιμένει σε μεγάλο βαθμό και έχετε ένα καλό κομπόδεμα στην άκρη ή γενικά το φυσάτε το παρά, τότε καθαρίστε τον σένσορα, αν τα παίξει ο Αντιπρόσωπος να’ναι καλά, έχει μηχανές απόθεμα.
Ρίξτε μια ματιά στο δεύτερο βίντεο του you tube ή στο http://www.photosol.com/ , και η διαδικασία έχει ως εξής, από το μπουκαλάκι (με το κόκκινο καπάκι) ρίχνουμε 3 σταγόνες πάνω στο μικρό σπατουλάκι, στη συνέχεια το περνάμε πάνω από τον αισθητήρα και κατά μήκος όλης του της επιφάνειας και ακόμη μια δεύτερη βόλτα στην επιστροφή. Μετά απλά τοποθετούμε τον φακό, είμαστε έτοιμοι.
Με την μικρή εμπειρία που έχω, εγώ προσωπικά δεν προχώρησα στο δεύτερο στάδιο, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν με διασφαλίζει ότι ο χώρος του σένσορα μετά θα είναι αποστειρωμένος, αφήστε που όπου να είναι και ποια στιγμή θα αλλάξεις και φακό.
Οτι και να κάνεις σκόνη εκεί μέσα θα υπάρχει, με ενα φυσερό δεν διακινδυνέυεις τίποτα, με τον άλλο τρόπο, ακόμη και τα καταφέρεις, όλη η γειτονιά του σένσορα θα είναι βρώμικη και αύριο-μεθαύριο θα αλλάξεις φακό.
Μέχρι και αγορά OLYMPUS σκέφτηκα, αλλά διάβασα ότι και αυτοί έχουν προβλήματα.
Εν κατακλείδι, οι SLR θέλουν τον μάστορά τους.
Ξέχασα να σας πω ότι αντιπαθώ τούς μάστορες, προτιμώ να τα χαλάω μόνος μου.
Ενας ευτυχής ιδιοκτήτης της Nikon D70s.
Ενας ευτυχής ιδιοκτήτης της Nikon D70s.
Επάνω : όπως ήταν πρίν τον καθαρισμό, προσέξτε τη μαύρη κηλίδα στο κέντρο ψηλά.
Κάτω: όπως έγινε με το φυσερό. Πλέον δεν είναι ενοχλητικό στίς φωτό οπότε μένει έτσι.
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Γλυκό σταφύλι στα γρήγορα
Οι απογευματινές υπογλυκαιμίες είναι οι χειρότερες.Αν σας πιάσουν και δεν έχετε κάτι πρόχειρο, εδώ είμαστε.
Πάρτε από το ψυγείο ότι σταφύλι υπάρχει, το καλύτερο φυσικά είναι η ποικιλία φράουλα, όπως είναι (τα βγάζουμε τα κουκούτσια, δεν είναι ωραίο μετά να φτύνουμε ειδικά αν έχουμε και καλεσμένους, άσε που θα τρέχουν και τα σάλια) τα πετάμε σε μικρή κατσαρόλα (είπαμε φτιάχνουμε λίγα γιατί μετά θέλει πολύ ποδήλατο) βάζουμε και λίγη ζάχαρη, η οποία σύντομα θα πήξει το ζωμό του σταφυλιού.
Αν έχετε (εγώ δεν είχα βάλτε και φιστίκι)
Μόλις βράσει εγκαινίασε το πάνω σε Γιαούρτι σε πήλινο βάζο.
Γλυκό Μπανάνα στα γρήγορα
Πιστός στη γρήγορη αλλά και καλή κουζίνα, για σήμερα σας έχω ένα οικονομικό και γρήγορο γλυκό.Ξεκινάμε με 1 ή 2 ή 3 μπανάνες ανάλογα τα άτομα.
Κάποια στιγμή που θα ψήνεται φαγητό στο φούρνο (εδώ κολλάει το οικονομικό) , πάρτε τις μπανάνες, κάντε μια τομή και ρίξτε μέσα cointreau ή όποιο άλλο λικέρ σας αρέσει, κανέλα και ζάχαρη άχνη στο τέλος.
Συνολικό χρόνο ψησίματος υπολογίστε κάπου μισή ώρα.
Για πιο πλούσια εμφάνιση, στο τέλος βγάλτε την ψίχα της μπανάνας και ρίξτε τριμμένο μπισκότο, πραλίνα φουντουκιού και σαντιγί.
Ενα πρωϊνό στο Χαλάνδρι
Μετά την βροχή, ακολουθεί πάντα ο Ήλιος.
Μια βόλτα, ένα πρωί, στο μουσκεμένο Χαλάνδρι.
Ενα παλιό ποδήλατοκαι μια Ινδική Μοτοσυκλέτα (πιστό αντίγραφο των ROYAL ENFIELD του '50), δεν έχουν τίποτα κοινό.
Εμένα πάντως μου έφτιαξαν την μέρα (φωτογραφικά !)
Μια βόλτα, ένα πρωί, στο μουσκεμένο Χαλάνδρι.
Ενα παλιό ποδήλατοκαι μια Ινδική Μοτοσυκλέτα (πιστό αντίγραφο των ROYAL ENFIELD του '50), δεν έχουν τίποτα κοινό.
Εμένα πάντως μου έφτιαξαν την μέρα (φωτογραφικά !)
Fixed Gear Gallery
http://www.fixedgeargallery.com/ Απολαυστικό site γεμάτο με τι άλλο ? με fixed gear ποδήλατα.
Exει επίσης πολλές προσωπικές δημιουργίες ή απλά αγορές, αναγνωστών του.
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
COPENHAGEN 2009
Το σκίτσο του ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ απο την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", τα λέει όλα.
Μας βλέπω να κολυμπάμε ομαδικά σε λίγα χρόνια.
Τελικά η σύνοδος στην Κοπεχάγη, δεν εξελίχθηκε καλά.
Μας βλέπω να κολυμπάμε ομαδικά σε λίγα χρόνια.
Τελικά η σύνοδος στην Κοπεχάγη, δεν εξελίχθηκε καλά.
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
KERASI CLUB - KTM Ταξίδια στην Ελλάδα
http://www.advrider.com/forums/showthread.php?t=533858
Το φωτογραφικό τμήμα της λέσχης (δηλ. ο Δημήτρης Παπακυρίλου) έχει δημοσιεύσει στο φιλόξενο site του Adv Rider (Άγιοι άνθρωποι), τις σκονισμένες φωτογραφίες κάμποσων ετών, από μια ομάδα αυτοβαζανιζόμενων KTMατζήδων, με το περίεργο brand name ΚΕΡΑΣΙ CLUB (σοβαρό όνομα !!!) .
Τα ταξίδια περιλαμβάνουν τον βασικό ορεινό όγκο της Ελλάδας (και που αλλού να πάς δηλαδή με ΚΤΜ ?) , συνήθως από Λιδορίκι μέχρι Πρέσπες.
Σε αυτή την ομάδα, για να ευλογήσω τα γένια μου είμαι και γω.
Στις φωτογραφίες για όσους δεν με γνωρίζουν, είμαι ο πιο χοντρός και πιο λασπωμένμος, σωστό γουρούνι δηλαδή.
Οσες δεν είναι τέλεια νεταρισμένες, δεν φταίει ο μήτσος (το φωτογραφικό τμήμα που λέγαμε), αλλά εμείς που τον αγχώναμε.....άντε πάλι φωτογραφίες τραβάς, τελείωνεεεεεεε....
Την επομένη βέβαια του την πέφταμε....καλά ρε Μητσάρα μόνο 50 φωτογραφίες με τράβηξες ?? Καλά εκεί που πέρναγα με σούζα μέσα από την λακκούβα, δεν με τράβηξες ??
Το φωτογραφικό τμήμα της λέσχης (δηλ. ο Δημήτρης Παπακυρίλου) έχει δημοσιεύσει στο φιλόξενο site του Adv Rider (Άγιοι άνθρωποι), τις σκονισμένες φωτογραφίες κάμποσων ετών, από μια ομάδα αυτοβαζανιζόμενων KTMατζήδων, με το περίεργο brand name ΚΕΡΑΣΙ CLUB (σοβαρό όνομα !!!) .
Τα ταξίδια περιλαμβάνουν τον βασικό ορεινό όγκο της Ελλάδας (και που αλλού να πάς δηλαδή με ΚΤΜ ?) , συνήθως από Λιδορίκι μέχρι Πρέσπες.
Σε αυτή την ομάδα, για να ευλογήσω τα γένια μου είμαι και γω.
Στις φωτογραφίες για όσους δεν με γνωρίζουν, είμαι ο πιο χοντρός και πιο λασπωμένμος, σωστό γουρούνι δηλαδή.
Οσες δεν είναι τέλεια νεταρισμένες, δεν φταίει ο μήτσος (το φωτογραφικό τμήμα που λέγαμε), αλλά εμείς που τον αγχώναμε.....άντε πάλι φωτογραφίες τραβάς, τελείωνεεεεεεε....
Την επομένη βέβαια του την πέφταμε....καλά ρε Μητσάρα μόνο 50 φωτογραφίες με τράβηξες ?? Καλά εκεί που πέρναγα με σούζα μέσα από την λακκούβα, δεν με τράβηξες ??
Το Εγχειρίδιο του Δρομέα
300 σελίδες που αναλύουν τα πάντα !!!Ο Ιατρός (Χειρούργος Ορθοπεδικός) Νίκος Μαρκέας, χρησιμοποιεί την απλή καθομιλουμένη όσο γίνεται αποστεωμένη από επιστημονικούς και τεχνικά δύσκολους όρους .
Χρήσιμο από νέους και ιδιαίτερα παλιούς δρομείς.
Δεν καταπιάνεται μόνο με τα ορθοπεδικά γνωστά προβλήματα, αλλά μας εξηγεί όλα όσα πιθανά προβλήματα θα συναντήσει ένας δρομέας (και ποδηλάτης και τριαθλητής κ.λ.π.) ακόμη και με τον ύπνο ή το φαγητό.
Εχει ακόμη και συμβουλές όπως για την κοιλιακή αναπνοή (Ξαπλωμένος με βιβλία στην κοιλιά, προσπαθείς να τα ανεβάσεις και κατεβάσεις στις φάσεις της αναπνοής) μιας και λίγοι ξέρουν να αναπνέουν σωστά.
Το σπουδαιότερο είναι ότι και ο ίδιος είναι αθλητής μα περισσότερους από 10 τερματισμούς στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Η ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ
Από τις "Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης".
Γραμμένο μοναδικά από τον Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργο Γραμματικάκη
"Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Ο επιστήμονας που το σχεδίασε δεν είναι πια τριγύρω για να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε και κυρίως, τι σκοπό εξυπηρετούσε. Ηταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος, που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. Το πείραμα αυτό ήταν η δημιουργία του ίδιου του Σύμπαντος. Την μεγαλειώδη γένεση και την εξέλιξή του, είναι κατά πρώτο λόγο που επιχειρούν να περιγράψουν οι σελίδες που ακολουθούν"
Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας.
Μετά τον Ελύτη μας το εξηγεί και ο Ηρακλειώτης Πανεπιστημιακός
Γραμμένο μοναδικά από τον Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργο Γραμματικάκη
"Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Ο επιστήμονας που το σχεδίασε δεν είναι πια τριγύρω για να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε και κυρίως, τι σκοπό εξυπηρετούσε. Ηταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος, που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. Το πείραμα αυτό ήταν η δημιουργία του ίδιου του Σύμπαντος. Την μεγαλειώδη γένεση και την εξέλιξή του, είναι κατά πρώτο λόγο που επιχειρούν να περιγράψουν οι σελίδες που ακολουθούν"
Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας.
Μετά τον Ελύτη μας το εξηγεί και ο Ηρακλειώτης Πανεπιστημιακός
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΛΟΙΑ
Αρχές Δεκαετία του '90.
Ότι είχαν έρθει τα ολοκαίνουργια Ελικόπτερα AGUSTA A 109 MkII.
Φυσικά βρισκόμαστε στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Η Ολυμπιακή Αεροπλοΐα είχε μεταποιήσει τον ένα ελικόπτερο με μεγαλύτερες πόρτες για να χωράει φορείο με μπουκάλες οξυγόνου κ.λ.π.
Ειδικά εκείνα τα χρόνια που είχαμε ενεργό ρόλο στο ΕΚΑΒ, σώσαμε πολύ κόσμο από ξερονήσια και γενικά από οπουδήποτε ήταν αδύνατη η ταχεία περισυλλογή με άλλο μέσο.
Πως νοιώθω σήμερα μετά από 21 χρόνια ? ......
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Απο τo EUROVELO στο USBRS
Μετά το EuroVelo σειρά έχουν οι Αμερικανοί να ονειρευτούν τα δικά τους 200.000 μίλια ποδηλατόδρομων.
Αλήθεια εκείνο το σχέδιο να γίνει ποδηλατόδρομος η Παλαιά Σιδηροδρομική και άχρηστη στον ΟΣΕ πλέον, οδός που ενώνει την Ελευσίνα με την Πάτρα ?.
Βλέπω να ΄χει την μοίρα της παραλιακής διαδρομής "Καβούρι-Φάληρο".
Οι Δανοί πάντως κατάφεραν πολλά και μην ακούσω ανοησίες για επίπεδη χώρα κ.λ.π., γιατί οικόπεδο άλλο σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει.
Εδώ ούτε βρέχει, ούτε νοιώθουμε την ανάσα του αφηνιασμένου Ατλαντικού κάθε τρείς και λίγο.
Η διαδρομή Ελευσίνα Πάτρα είναι πιο επίπεδη απο οποιαδήποτε άλλη.
Αντε στην υγειά μας.
Ελλάδα - Τουρκία
Ακόμη μια ταξιδιωτική εμπειρία από το Adv Rider.
Αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές είναι Ελληνες και μάλιστα από τον Αλμυρό Βόλου.
Ενας εξ' αυτών, ο Δημήτρης Παπακυρίλλου.
Το ταξίδι http://www.advrider.com/forums/showthread.php?t=532387 έγινε στην Τουρκία, ενώ φυσικά δεν παρέλειψαν να περάσουν και από την ιδιαίτερη πατρίδα την Καππαδοκία
Μοτοσυκλετιστικό Φωτογραφικό και γευσιγνωστικό ταξίδι, δηλαδή όλα τα λεφτά.
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Photo Tour from Canada to Mexico
To Adv Rider είναι ίσως το σπουδαιότερο ταξιδιωτικό μοτοσυκλετιστικό forum.Στις 25 σελίδες, του http://www.advrider.com/forums/showthread.php?t=511498 θα παρακολουθήσουμε ένα παλικάρι με ένα ταπεινό KLR 650, να ταξιδεύει και κυρίως να φωτογραφίζει (πολύ καλό μάτι), οτιδήποτε τον συγκινεί.
Μέχρι και πτήση με Υδροπλάνο έκανε.
Ααα βέβαια, ξέχασα τον προορισμό, από Καναδά στο Μεξικό.
Κάντε τον κόπο να περιηγηθείτε και τις 25 σελίδες , αξίζει φωτογραφικά τον κόπο.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΛΟΪΑ
Σε 9 ώρες απολύομαι.
Πέρασαν κιόλας 21 χρόνια.
Ξημερώνοντας η 15 του Δεκέμβρη, θα μας δώσουν τις απολύσεις μας.
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μου μέρα, πρίν 21 χρόνια, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΛΟΪΑ ( OLYMPIC AVIATION ), θυγατρική της μαμάς ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ.
Έχω πολύ υλικό, κάποια μέρα θα αρχίσω να το βγάζω προς τα έξω, να γνωρίσουν όσοι θέλουν, την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ που έφυγε.
Πάω για ύπνο, αύριο με περιμένει δύσκολη μέρα.
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Η Ζωή μου στο Οριο
Ο Reinhold Messner, ίσως ο κορυφαίος ορειβάτης της σύγχρονης εποχής αποτυπώνει το απόσταγμα μιας ζωής στο όριο, από τις πρώτες αναρριχήσεις στα βουνά της γενέτειράς του, στο Νότιο Τιρόλο το 1978 στην πρώτη ανάβαση στο Everest χωρίς οξυγόνο και το 1980 την πρώτη σόλο ανάβαση της Βόρειοανατολικής Κόψης του Everest, πάλι χωρίς οξυγόνο, στην περίοδο μάλιστα των μουσώνων. Επίσης είναι ο πρώτος ιμαλαϊστής που συμπλήρωσε το 1986 την ανάβαση και των 14 κορυφών άνω των 8000 μέτρων.
Ενεργός πολίτης και πολιτικός μέσα από τις τάξεις των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο .
Σημαδεμένος έως σήμερα απο την μνήμη του αδελφού του, που χάθηκε σε ανάβαση στα Ιμαλάια
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=147951
εκδόσεις "ΜΕΤΕΩΡΟ" .
Ενεργός πολίτης και πολιτικός μέσα από τις τάξεις των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο .
Σημαδεμένος έως σήμερα απο την μνήμη του αδελφού του, που χάθηκε σε ανάβαση στα Ιμαλάια
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=147951
εκδόσεις "ΜΕΤΕΩΡΟ" .
ΚΟΚΟΡΑΣ ΚΡΑΣΑΤΟΣ
Μια νόστιμη συνταγή για Κυριακάτικο τραπέζι, που δεν μπορώ αναφέρω από που πήρα την συνταγή γιατί αφ΄ενός δεν πιστεύω σε πατρότητες συνταγών αφ’ ετέρου είναι αποτέλεσμα συνδυασμού πολλών συνταγών, και κρατώντας τα καλύτερα κατά τη γνώμη μου, κρατάμε την ουσία.
Ενα φαγητό πρέπει να μπορεί να φτιαχτεί γρήγορα.
Δεν είμαι Σεφ, ούτε μάγειρας, απλά μαγειρεύω με σκοπό να φτιάξω τα γεύματα μου όσο πιο ‘‘βασιλικά’’ γίνεται.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ξεκινάμε :
Για 2-3 άτομα.
Μισός Κόκορας (χωρίς πέτσα δηλαδή χωρίς λίπος) , 4 ντομάτες ξεφλουδισμένες, Κρεμμύδι (εγώ έβαλα φρέσκο) , Σκόρδο, 1 ποτήρι κρασί ή κονιάκ (προτιμήστε το) ή βότκα ή ότι σας φωτίσει ο θεός, Κανέλα, Ζάχαρη, Τζίντζερ, Αλάτι, Δαφνόφυλλα και φυσικά Μακαρόνι χοντρό με τρύπα ας πούμε 5 νούμερο.
Αν έχετε όλα τα παραπάνω υλικά μπροστά σας, τότε σε 45 λεπτά θα τρώτε.
Τσιγαρίζουμε τον Κόκκορα και το κρεμμύδι με το σκόρδο, ακολουθεί το σβήσιμο με το αλκοόλ, μπόλικο ζεστό νερό οι ξεφλουδισμένες και χοντροκομμένες ντομάτες Κανέλα, Ζάχαρη, Τζίντζερ, Αλάτι και τα Δαφνόφυλλα.
Ελέγχουμε το νερό συνέχεια, πίνει πολύ νερό ό άτιμος ο κόκορας
Περίπου σε 35 λεπτά ρίχνουμε μέσα τα μακαρόνια σπασμένα στη μέση.
Σερβίρουμε με Κεφαλοτύρι Γραβιέρα ή όποιο άλλο τυρί σκληρό και αλμυρό σας αρέσει.
Ενα φαγητό πρέπει να μπορεί να φτιαχτεί γρήγορα.
Δεν είμαι Σεφ, ούτε μάγειρας, απλά μαγειρεύω με σκοπό να φτιάξω τα γεύματα μου όσο πιο ‘‘βασιλικά’’ γίνεται.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ξεκινάμε :
Για 2-3 άτομα.
Μισός Κόκορας (χωρίς πέτσα δηλαδή χωρίς λίπος) , 4 ντομάτες ξεφλουδισμένες, Κρεμμύδι (εγώ έβαλα φρέσκο) , Σκόρδο, 1 ποτήρι κρασί ή κονιάκ (προτιμήστε το) ή βότκα ή ότι σας φωτίσει ο θεός, Κανέλα, Ζάχαρη, Τζίντζερ, Αλάτι, Δαφνόφυλλα και φυσικά Μακαρόνι χοντρό με τρύπα ας πούμε 5 νούμερο.
Αν έχετε όλα τα παραπάνω υλικά μπροστά σας, τότε σε 45 λεπτά θα τρώτε.
Τσιγαρίζουμε τον Κόκκορα και το κρεμμύδι με το σκόρδο, ακολουθεί το σβήσιμο με το αλκοόλ, μπόλικο ζεστό νερό οι ξεφλουδισμένες και χοντροκομμένες ντομάτες Κανέλα, Ζάχαρη, Τζίντζερ, Αλάτι και τα Δαφνόφυλλα.
Ελέγχουμε το νερό συνέχεια, πίνει πολύ νερό ό άτιμος ο κόκορας
Περίπου σε 35 λεπτά ρίχνουμε μέσα τα μακαρόνια σπασμένα στη μέση.
Σερβίρουμε με Κεφαλοτύρι Γραβιέρα ή όποιο άλλο τυρί σκληρό και αλμυρό σας αρέσει.
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009
RANDONNEURS OF CHINA
Στις 14 Απρίλη του 2007, οι Κινέζοι Randonneurs έκαναν το πρώτο τους Brevet .
Στην πραγματικότητα και παρ όλη την ιστορία της ποδηλατοκίνησης αυτής της αχανούς χώρας, οι Κινέζοι ήταν ...ένας...και οι υπόλοιποι 8 !!! Αμερικάνοι και Αυστραλοί..
Εχουν πολύ δρόμο να καλύψουν ακόμη, μιας και οι ντόπιοι δεν φαίνονται να συγκινούνται
Η ROC, είναι υπό την αγκάλη του Audax Club Prisien, και ανήκει στην Διεθνή κοινότητα των Randonneurs .
http://roc.bikealot.org/index.html
Στην πραγματικότητα και παρ όλη την ιστορία της ποδηλατοκίνησης αυτής της αχανούς χώρας, οι Κινέζοι ήταν ...ένας...και οι υπόλοιποι 8 !!! Αμερικάνοι και Αυστραλοί..
Εχουν πολύ δρόμο να καλύψουν ακόμη, μιας και οι ντόπιοι δεν φαίνονται να συγκινούνται
Η ROC, είναι υπό την αγκάλη του Audax Club Prisien, και ανήκει στην Διεθνή κοινότητα των Randonneurs .
http://roc.bikealot.org/index.html
BIKE KITCHEN
Να μια πρωτότυπη ιδέα για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Τώρα που διαφαίνεται μια οικονομική στενότης, καιρός είναι να σκεφτούμε και το Do It Yourself.
Αυτό ακριβώς είναι το BIKE KITCHEN.
Ένας χώρος με εθελοντές μηχανικούς πρόθυμους να συμβουλέψουν και «πελάτες» πρόθυμους να λερωθούν.
Η προσωπική εργασία στην επισκευή εκτός από χρήματα, χαρίζει και γνώσεις και, πιστέψτε με αυτό είναι το σπουδαιότερο.
Μέχρι να βρεθεί ο πρώτος Έλληνας που θα ανοίξει ένα τέτοιο χώρο, θαυμάστε εδώ την ωραία δουλειά που γίνεται στο San Francisco.
http://bikekitchen.org/
Αυτό το κοινωνικό κίνημα, έχει βρει μιμητές τουλάχιστον σε Ιταλία και Βραζιλία.
Περισσότερα για την φιλοσοφία του DIY στα ποδήλατα, και περισσότερες φώτο από μια μετακόμιση του καταστήματος στο, http://sf.streetsblog.org/2009/02/25/critical-soggy-move/
Τώρα που διαφαίνεται μια οικονομική στενότης, καιρός είναι να σκεφτούμε και το Do It Yourself.
Αυτό ακριβώς είναι το BIKE KITCHEN.
Ένας χώρος με εθελοντές μηχανικούς πρόθυμους να συμβουλέψουν και «πελάτες» πρόθυμους να λερωθούν.
Η προσωπική εργασία στην επισκευή εκτός από χρήματα, χαρίζει και γνώσεις και, πιστέψτε με αυτό είναι το σπουδαιότερο.
Μέχρι να βρεθεί ο πρώτος Έλληνας που θα ανοίξει ένα τέτοιο χώρο, θαυμάστε εδώ την ωραία δουλειά που γίνεται στο San Francisco.
http://bikekitchen.org/
Αυτό το κοινωνικό κίνημα, έχει βρει μιμητές τουλάχιστον σε Ιταλία και Βραζιλία.
Περισσότερα για την φιλοσοφία του DIY στα ποδήλατα, και περισσότερες φώτο από μια μετακόμιση του καταστήματος στο, http://sf.streetsblog.org/2009/02/25/critical-soggy-move/
BROOKS για POLO με Fixed Gear Ποδήλατα
Το δημοφιλές POLO παίζεται με διάφορες παραλαγές σε όλο τον κόσμο.Αλήθεια έχετε δεί τους Αφγανούς που έφιπποι αντί για μπάλα έχουν κεφάλι κατσικιού.
Εδω έχουμε ενα μικρό αφιέρωμα για σέλες σε POLO με Fixed Gear Ποδήλατα.
Συγκεκριμμένα η ελιτίστικη εταιρία κατασκευής σελλών για ποδήλατα, ονόματι BROOKS, έχει βγάλει συλλεκτική σειρά για αυτούς τους αγώνες.
Η Brooks χαίρει βαθιάς εκτιμήσεως απο τούς ποδηλάτες Μεγάλων Αποστάσεων.
Θαυμάστε την πλήρη συλλογή εδώ.
http://www.carnivaltokyo.com/news.php?itemid=557&catid=7
Θεραπευτικό ανέκδοτο
Για όλους εσάς που ενίοτε βιώνετε μια άσχημη μέρα ,και απλά θέλετε να τα χώσετε σε κάποιον,μην το κάνετε σε κάποιον γνωστό σας, αλλά σε κάποιον άγνωστο.
Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα.Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα.
Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας
«Εμπρός?».
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Θωμάς Φιλίππου, και ότι ήθελα να μιλήσω με την Έλενα"Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Έλενας, και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία)Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « είσαι πολύ μαλάκας» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη.
Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου.
Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «είσαι πολύ μαλάκας» .
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων,σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά » τηλεφωνήματα στον «μαλάκα».
Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα :
«Γεια, είμαι ο Γιάννης Δημητρόπουλος από την τηλεφωνική εταιρείακαι θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων".
Εκείνος μου φώναξε
« ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα
« πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας»
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking,ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση,που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου.Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν.
Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα,ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ».Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα»(τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση),μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα με τη BMW.Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε
« Εμπρός?».
« Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω.
« Ναι, ακριβώς» μου απαντάει.
«Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω.
« Βεβαίως, μένω στη οδό Ελ.Βενιζέλου 28. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο " .
"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.
"Το όνομα μου είναι Μάρκος Δρόσος," απάντησε.
" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Μάρκο?"
" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.
"Ακου, Μάρκο, μπορώ να σου πω κάτι ?"
" Ναι ?"
" Μάρκο, είσαι μαλάκας!"
Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μαλάκες,συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
Μια μέρα τηλεφώνησα στον μαλάκα #1.
"Γεια "
"Είσαι μαλάκας!" ( αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
" Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.
"Φυσικά," απάντησα
"Σταμάτα να μου τηλεφωνείς," μου φώναξε ουρλιάζοντας.
" Ανάγκασε με " του απάντησα ..
" Ποιος είσαι ρε ?" με ρώτησε .
" Λέγομαι Μάρκος Δρόσος."
" Αλήθεια ? Και που μένεις ρε πούστη?"
" Μένω στην οδό Ελ.Βενιζέλου 28, μαλάκα ..... Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW ".Τότε μου λέει,
" Έρχομαι από εκεί τώρα!! Γαμιόλη, καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι.
"Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα!"Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον μαλάκα # 2. "Εμπρός?" απάντησε."
Γεια σου μαλάκα" του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, " Αν μάθω ποιος είσαι..."
" Τι θα κάνεις?" του απάντησα.
" Θα σου κόψω το κώλο" μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, " Λοιπόν μαλάκα, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!"
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία,λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη Ελ.Βενιζέλου 28.
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το Alter και τους ανέφερα για ένα ερωτικό έγκλημα,που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη Ελ.Βενιζέλου 28.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη Ελ.Βενιζέλου 28,.
Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο,μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τις κάμερες του Alter.
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα
Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα.Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα.
Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας
«Εμπρός?».
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Θωμάς Φιλίππου, και ότι ήθελα να μιλήσω με την Έλενα"Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Έλενας, και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία)Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « είσαι πολύ μαλάκας» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη.
Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου.
Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «είσαι πολύ μαλάκας» .
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων,σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά » τηλεφωνήματα στον «μαλάκα».
Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα :
«Γεια, είμαι ο Γιάννης Δημητρόπουλος από την τηλεφωνική εταιρείακαι θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων".
Εκείνος μου φώναξε
« ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα
« πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας»
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking,ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση,που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου.Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν.
Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα,ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ».Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα»(τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση),μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα με τη BMW.Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε
« Εμπρός?».
« Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω.
« Ναι, ακριβώς» μου απαντάει.
«Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω.
« Βεβαίως, μένω στη οδό Ελ.Βενιζέλου 28. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο " .
"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.
"Το όνομα μου είναι Μάρκος Δρόσος," απάντησε.
" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Μάρκο?"
" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.
"Ακου, Μάρκο, μπορώ να σου πω κάτι ?"
" Ναι ?"
" Μάρκο, είσαι μαλάκας!"
Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μαλάκες,συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
Μια μέρα τηλεφώνησα στον μαλάκα #1.
"Γεια "
"Είσαι μαλάκας!" ( αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
" Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.
"Φυσικά," απάντησα
"Σταμάτα να μου τηλεφωνείς," μου φώναξε ουρλιάζοντας.
" Ανάγκασε με " του απάντησα ..
" Ποιος είσαι ρε ?" με ρώτησε .
" Λέγομαι Μάρκος Δρόσος."
" Αλήθεια ? Και που μένεις ρε πούστη?"
" Μένω στην οδό Ελ.Βενιζέλου 28, μαλάκα ..... Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW ".Τότε μου λέει,
" Έρχομαι από εκεί τώρα!! Γαμιόλη, καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι.
"Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα!"Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον μαλάκα # 2. "Εμπρός?" απάντησε."
Γεια σου μαλάκα" του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, " Αν μάθω ποιος είσαι..."
" Τι θα κάνεις?" του απάντησα.
" Θα σου κόψω το κώλο" μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, " Λοιπόν μαλάκα, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!"
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία,λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη Ελ.Βενιζέλου 28.
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το Alter και τους ανέφερα για ένα ερωτικό έγκλημα,που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη Ελ.Βενιζέλου 28.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη Ελ.Βενιζέλου 28,.
Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο,μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τις κάμερες του Alter.
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Τρία ταξίδια με DUCATI 1990-91-92
Φωτογραφίες έχουν μπεί στο photobucket. H ποιότητα είναι χάλια, καθώς είναι από slides 20ετίας σε σκάνερ 5ετίας.
Οταν μπείτε στο photobucket, επάνω δεξιά στο κόκκινο πλαίσιο πατήστε το slideshow για ξεκούραστη θέαση.
http://s559.photobucket.com/albums/ss40/Dmoraitis/Me%20and%20my%20DUCATI%20in%20Europe%201990-91-92/
Βρισκόμαστε στο 1990, πέρασαν ήδη δύο χρόνια από το προηγούμενο ταξίδι μου ,το MZ έφυγε και έχω στην κατοχή μου καινούργια μηχανή, μπροστά μου καινούργιες χώρες απλώνονται.
Την θέση του εργατικού ΜΖ πήρε μια DUCATI 350 (GACIVA 350 ALLAZZURA όπως την έλεγε το εργοστάσιο, προσπαθώντας να καπηλευθεί την αίγλη του ονόματος της DUCATI), καμιά σχέση όμως με το προηγούμενο όχημα.
Στην Γιουγκοσλαβία βρωμάει μπαρούτι, έτσι η βόρεια οδός μέσω Γιουγκοσλαβίας κλείνει, οι βαποράδες κάνουνε πλέον χρυσές δουλειές. Νέα καράβια ρίχνονται στον αγώνα της επικράτησης στο Ιόνιο και Αδριατικό Πέλαγος.
Υπόσχονται τρελά ωράρια για τις συνδέσεις που συνήθως είναι σύν 2 ώρες απο το αναμενόμενο.
Απο Αθήνα και μέχρι Ανκώνα δεν ασχολούμαστε καθόλου, το ταξίδι ξεκινά απο την προβλήτα της Ανκώνας.
Στο Μόναχο για πρώτη και μοναδική φορά κάνω χρήση Ξενοδοχείου, στο κέντρο της πόλης στην Maxmilianplatz,τελικά έμεινα δυο ημέρες που ήταν αρκετές για να γυρίσω και να γνωρίσω την πρωτεύουσα της Βαυαρίας.
Σε μια υπαίθρια έκθεση για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω φωτογραφική έκθεση με πειραματόζωα, έκτοτε τα «Not tested in Animals» τα προτιμώ πάντα.
Φρικάρω εντελώς και συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο ζώο είναι το δίποδο, λίγο πιο βόρεια το Αουσβιτς, φέρνω στο μυαλό μου διάφορα και πρίν ξεράσω, καβαλάω την μηχανή μου και φεύγω.
Πηγαίνοντας για το nijmegen της Ολλανδίας , ( η πόλη συνδέεται με την γέφυρα του Arnhem εκεί που εξελίχθηκε η περίφημη επιχείρηση Market Garden κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. ) εκεί είχα και την πρώτη μου επαφή με την autobahn και την οδηγική άνεση και ασφάλεια .
Αν και αρχικά απογοητεύτηκα απο την επιπεδότητα της Ολλανδίας τελικά δεν ήταν άσχημη χώρα, το μόνο που με απογοήτευσε ήταν τα ανθρώπινα σκουπίδια, ηρωινομανείς και πόρνες γεμάτο , μόνο όταν σταμάτησα να κοιτάζω αυτά τα άτυχα παιδιά, απόλαυσα το Αμστερνταμ .
Την τρίτη ημέρα παραμονής μου στο Αμστερνταμ αποφασίζω να την κάνω για Hoek van Holland , η υπάλληλος του κάμπινγκ απορεί που φεύγω την ημέρα γενεθλίων της βασίλισσας βεατρίκης. Οι γιορτές κρατάνε 3 μέρες και ήδη το κάμπινγκ είχε γεμίσει ασφυκτικά.
Καβάλησα το DUCATI και απομακρύνθηκα, πήρα τον δρόμο για τίς ακτές.
Απο την βαρετή Ολλανδία ακτοπλοϊκώς καταφθάνω στην Βρετανία, όμορφη χώρα. Κατά την διαδρομή συνεχώς χανόμουν, δεν ήμουνα κουρασμένος αλλά έκανα συνεχώς λάθη, οσο πιο βόρεια τόσο πιο ωραία, το αποκορύφωμα ήταν στην Σκωτία , τόσο ωραία μέρη , μόνο οι νυχιές των παγετώνων θα μπορούσαν να αφήσουν τα ανεξίτηλα χαράγματά τους, το μικρό Ben Nevis μόνο του να μοιάζει με μεγάλο βουνό , δίπλα στους άλλους λόφους.
Καθόμουν στα υπαίθρια καφέ οχι τόσο για να πιώ εγώ , αλλά πιο πολύ για να ρουφήξουν τα μάτια μου και η ψυχή μου τοπία .
Μέρη όπως το Grianlarich και ο ωραίος δρόμος Α82 , μου μείνανε .
Η Συνέχεια στο πορθμείο απο Starnaer για Larne και είμαι πια στην Ιρλανδία την βόρεια την υπερβολικά γεμάτη στρατό και αστυνομία, απορώ πως αντέχουν εκεί. Φεύγω γρήγορα με νότια κατεύθυνση για την Eire Poplacht την Ιρλανδία την έτσι απλά αποκαλούμενη , ούτε νότια ούτε τίποτα , την χώρα με τις ομορφότερες γυναίκες, ενας περίεργος συνδυασμός μεσογειακής ομορφιάς με κόκκινα ή ξανθά μαλλιά και φοβερά κορμιά , ακόμη και η ρεσεψιονίστ στο κάμπινκ έμοιαζε με μοντέλο και το κυριότερο είναι και φιλικές, είναι απλά πανέμορφες.
Διαπιστώνω οτι τα μέρη μοιάζουν με Ελλάδα, καμιά σχέση με Κέλτες .
Με ευχαρίστηση διαπιστώνω οτι υπάρχουν και χειρότεροι δρόμοι απο τους δικούς μας, έχουν όμως και την καλλύτερη μπύρα όπως εκείνη, απο την St James gate και έτσι δεν πολυκαταλαβαίνουν τις άπειρες λακκούβες .
Αστυνομικός επίσης μηχανόβιος μου συστήνει να κάνω τον γύρο του Ring of Kerry , την επόμενη ημέρα νωρίς - νωρίς και ευτυχώς με ήλιο ξεκίνησα για εκεί , δεν με μάγεψε όμως, κι' ετσι παίρνω καράβι πίσω για Αγγλία.
Στο πορθμείο της Rosslaire τα μικρά κυβικά και ο μακρυνός τόπος του ερχομού μου , κάνει 2 αγγλους μηχανόβιους ο ενας ήταν αλεξιπτωτιστής, να με κερνάνε συνέχεια μέχρι και έξω απο το Λονδίνο, αν και είχαν ο ενας GPX 1000 KAWASAKI και ο άλλος 900 XJ YAMAHA εν τούτοις στο επαρχιακό δίκτυο είχα κολλήσει πίσω τους με το 350άρι μου. Το βράδυ στο Dover πάνω στα άσπρα βράχια ,το camping φιλοξένησε το κουρασμένο μου κορμί, και το στομάχι μου φιλοξένησε μια τρομερή μακαρονάδα με μπαίηκον, αγναντεύοντας τις απέναντι ακτές του Calaiς, υπό το φώς της πανσελήνου, ρουφώντας κρύες μπύρες Guiness … αχ, καταραμένη φτώχεια !!.
Για την Γαλλία τι να γράψω, τι άλλο εκτός απο το οτι είναι πολύ βαρετά .
Η Βόρεια Γαλλία σταμάτησε να είναι βαρετή όταν πιά συνάντησε την Ελβετία.
Το ταξίδι σχεδόν τελειώνη στη γαλήνια λίμνη του Montreaux, πλέον σε 2 μέρες με χαλαρό οδήγημα βγαίνω Ancona.
Ωρα για δουλειά και να μαζέψω λεφτά για το επόμενο ταξίδι
Αισίως έφτασε και η Ανοιξη του 1991.
Δεν χόρτασα πέρυσι Σκωτία και να'μαι πάλι εδώ.
Απο τα Duty free αγόρασα ενα ελβετικό σουγιά που με συνοδεύει εως και σήμερα στα ταξίδια μου, πριν βγω απο το καράβι οι καραμπινιέροι με ψάξανε γιατί ήδη καταζητούσαν κάποιο με το ίδιο όνοματεπώνυμο με μένα, ευτυχώς αυτός ήταν απο Θεσσαλονίκη και σαν να μην έφτανε αυτό βγαίνοντας απο το καράβι αντιλήφθηκα οτι μου έλειπαν τα γάντια μου, αγόρασα κάτι ψηλά γάντια απο ενα κατάστημα της YAMAHA και στην συνέχεια πλακώθηκα για μια γρήγορη διαδρομή μέχρι την Ελβετία ,αφού πρώτα ρούφηξα ενα espresso που ακόμη τον θυμάμαι στο Formipopoli λίγο πριν την Μπολώνια , στην συνέχεια και μόνο απο επαρχιακό δίκτυο φτάνω Μιλάνο όπου και χάνομαι για τα καλά.
Σε λιγότερο απο δυο ώρες και ανηφορίζοντας προς Como φτάνω στο Lago Maggiore στην πόλη Maroggia κοντά στο Lugano, τι παραδεισένια μέρη, ξετρελάθηκα με ολη την περιοχή, πολύ πιο ωραία απο οτι τα φανταζόμουνα.
Την επομένη τα εγκαταλείπω για χάρη της βαρετής Γαλλίας, με μια πρώτη στάση στο ενδιαφέρον Thionville της Αλσατίας. Το βράδυ για πρώτη φορά δοκιμάζω αλσατική μπύρα την φίσερ, καθήμενος στο φαρδύ ποτάμι που διατρέχει την πόλη , τελικά τα μοναχικά ταξίδια δεν είναι μόνο για να γνωρίζεις άλλα μέρη αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σου, πρέπει να μείνης μόνος για να σκεφτείς, Το καλό με την μπύρα οτι την άλλη μέρα ξεκινάς νηφάλιος , το μεσημέρι φτάνω στο Calais το βράδυ με βρίσκει πάνω στα white cliffs να επαναλαμβάνω την περυσινή φοβερή μακαρονάδα , συνοδευόμενη απο Guiness .
Μια απόλαυση που συνεχίστηκε με την αγγλική ύπαιθρο .
Βόρεια του Durham το κρύο φοβερό τόσο που στα parking έσκυβα πλάι στην μηχανή για να μου κόβει τις παγωμένες ανάσες της όμορφης Σκωτσέζικης Γής . Σε ένα τέτοιο parking δοκίμασα και ένα σάντουιτς ( μισό καρβέλι ψωμί) γεμάτο μανιτάρια και κρέμα με κρεμμύδια, κέτσαπ και άλλα delicius thinks .
Για δεύτερη φορά λοιπόν στην Σκωτία και πάλι δεν βρέχει καθόλου , φαίνεται ο θεός των κελτών με συμπάθησε, ότι δεν έκανα πέρυσι το έκανα φέτος .
Με τέτοιον καιρό άλλωστε ενδείκνυται το όργωμα της χώρας, χωρίς να χάνω καιρό και όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου τριγύρναγα όλη μέρα , σταμάταγα μόνο για καύσιμα και φωτογράφιση
Ιnverness πρωτεύουσα των highlands, για βόρεια πόλη πολύ ωραία, τυπικά εγγλέζικη.
Σαν το Ben Nevis που πηγάζει νερό, το DUCATI βγάζει κατασκευαστικές βλάβες, σαν σταματώ για λίγο αποφεύγω να το σβήνω, γιατί έχει τρέξιμο μετά μιας και δεν παίρνει μπροστά.
Περισσότερο αναξιόπιτο δεν γίνεται.
Ο Α87 ισάξιος του Α82 , το νησί του Skye δεν είχε αυτό που περίμενα , ενώ πολύ πιο νότια στο Kendall , έμεινα σε μια ωραία λίμνη , την περίφημη Lake District ,πίνοντας πολλή μπύρα και ακούγοντας Tim Buckley , αν και λιωμένος βρίσκω την είσοδο της σκηνής, κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Το πρωϊ έχει ομίχλη και το ψωφόκρυο διαπερνά σκηνή και υπνόσακο.
Ισως λόγω του κρύου όταν έφαγα μια πίττα με παγωμένη κόκκινη σάλτσα και κιμά, μια σαξωνική αηδία απο αυτές που μόνο οι άγγλοι ξέρουν να φτιάχνουν, δεν με ξένισε η γεύση της.
Τα δυό κακά του κρύου είναι η πείνα και το κατούρημα, εισαγωγές, εξαγωγές.
Κατεβαίνοντας νότια μπήκα στο Manchester , όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω εμπειρία απο εγγλέζικο πρόστιμο, ενας Bobby με σημείωνε κανονικά, τον πήρα με το καλό και στο τέλος, αφού τον ρώτησα που θα πάω να το πληρώσω (φοβούμενος μην μου ζητήσει επι τόπου καταβολή ) , φρόντισα να μιμηθώ τον πρώτο μας Ολυμπιονίκη, τον Σπύρο Λούη, κουφαλίτσες Σάξωνες, σιγά μην τους έδινα 16 λίρες ( 5000 δρχ.) .
Κατεβαίνω για νότο και φυσικά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να δω την Ουαλλία – Gymru.
Το DUCATI ενθυμούμενο τις ρίζες του, αποφάσισε ότι αρκετά δούλεψε και ήταν ώρα και για τις δικές του διακοπές, αφού υποχρέωσα και αστυνόμο να με σπρώξει μετακινούμενος πάνω στον MOTORWAY, με το ζόρι καταφθάνω σε μικρό επαρχιακό συνεργείο, πριν τους ζητήσω βοήθεια το παλεύω και ταυτόχρονα με την κουβέντα μαθαίνω οτι η αδερφή του μηχανικού είναι παντρεμένη στην κρήτη.
Τελικά το φτιάχνω μόνος μου, άλλαξα ρελέ μίζας μια πατέντα του φίλου μου και συχωρεμένου πιά, Γιάννη Ιωάννου (κάτοχος της μοναδικής στην Ελλάδα F1 750 DUCATI). Φεύγοτας θέλω να τους πληρώσω, αρνούνται, αρνούμενος και γω τέτοια χάρη πάω σε μπακάλικο και γεμίζω μια σακούλα με μπύρες και τους τις πάω, πάντα καλοπληρωτές οι Ελληνες.
Εντύπωση βαθιά χαραγμένη, στο parking που έμεινα από βλάβη το μεσημέρι , σταμάτησαν ΟΛΑ τα δίτροχα για βοήθεια, όταν λέμε όλα το εννοούμε, ακόμη και ένα Dax HONDA. Tούς έδιωχνα όμως, το DUCATI δεν έπρεπε να το αγγίζουν άλλοι.
Η ιδρωμένος και περήφανος ή καταδεχτικός, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ έφτασα με συνεχή βροχή στο Southampton.
Την επόμενη ημέρα, θα μπάρκαρα με καράβι για Dieppe, έτσι ολο το
μεσοδιάστημα γνώριζα καλύτερα το Southampton, ωραία ήταν σαν πόλη ,με καλή πολεοδομία , αλλά όλος περιέργως και με αρκετό μποτιλιάρισμα , έξω απο την πόλη απο παρακείμενο αεροδρόμιο εξορμούσαν μικρά αεροπλάνα με αλεξιπτωτιστές , οι οποίοι έκαναν ομαδικές φιγούρες , όταν πιάστηκε ο σβέρκος μου πια, έφυγα και πήγα και άραξα στο λιμάνι με τα γιώτ. Με την αποφασή μου να κατηφορίσω στη συνέχεια για την Γαλλία , ήξερα οτι με περίμεναν βαρετά τοπία .
Χιόνια απο το Saint Etienne μέχρι και το πέρασμα της μανταλένας δώσανε μια ευχάριστη νότα σε αυτή την βαρετή χώρα .
Απο τα ορεινά περάσματα της Μανταλένας έως το Μεσογειακό λιμάνι της Γένοβα, κοντράρομε άγρια με ενα Γερμανό με BMW που δυσκολευόμουνα να ξεκολλήσω, για μια διαδρομή πάνω απο 200 χιλιόμετρα μου φύγανε τα χέρια.
Αισθανόμουνα μεγάλη πίεση και όσες φορές με πέρναγε, κόλαγα στην πινακίδα του.
Για 200 χιλιόμετρα δεν κάναμε διαφορά πάνω απο 4 μέτρα ποτέ.
Φτάνοντας στην Γένοβα ιδρωμένοι και οι δυό απο την προσπάθεια δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε αυτός θα πήγαινε για Κορσική και γω για Ανκώνα.
Εικόνα που δεν ξεχνώ, όταν βγάλαμε τα κράνη για να σφιξουμε τα χέρια ήταν ιδρωμένος αλλά και χαμογελαστός φυσικά και γω το ίδιο .
Αχ αυτά τα ταξίδια, τέτοιες στιγμές ζείς και δεν μπορείς να εγκαταλείψης . Οδηγούσαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια.
Εκπληξη αποτέλεσαν για μένα τα μεγάλα έργα στην πόλη της Γένοβας , τέτοιες τεράστιες χαραδρογέφυρες δεν είχα ξαναδεί. Με τέτοια τεράστια έργα ο ίλιγγος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο .
Το απόγευμα δεν σπατάλησα αλλά απόλαυσα τον χρόνο μου στην Φώρεντία και τι να δείς σε τόσο λίγο, αντιλαμβάνομαι οτι για Ανκώνα ο δρόμος είναι μακρύς και φτάνοντας στο Cita dι Castelo κατασκηνώνω στο ομώνυμο camping, μόνος μου ακόμη και η γυναίκα φύλακας το κλείδωσε και έφυγε αφού πρώτα μου αναψε το θερμοσίφωνα για να κάνω το μπάνιο μου , λόγω εποχής κανείς δεν ταξίδευε ακόμη, ασε που τούτω εδώ το μέρος είναι μέσα στο δάσος στα κεντρικά απέννινα . Πρώτη μου φορά κοιμάμαι μόνος μου σε camping το οποίο εκτός απο κλειδωμένο ήταν και λασπωμένο και κρύο, χωμένο μέσα στα έλατα με μια ψιλή ομίχλη να το διαπερνά. Μόνο το ροχαλητό μου πρόδιδε ανθρώπινη παρουσία .
Η Κάθοδος μου ως την ανκόνα έγινε σε πολύ αργούς ρυθμούς, όλο το τοπίο με τα αμπέλια και τα παραδοσιακά χωριά της Τοσκάνης μου θύμιζαν πίνακες .
Ο Χειμώνας πέρασε, το DUCATI υποτίθεται ότι έγινε καινούργιο υπο τη στοργική αγκάλη διαφόρων συνεργειατζήδων, γενικά τα έσκασα χοντρά και έχοντας καλή ψυχολογία και πάλι την Ανοιξη, πέρνω το δρόμο για την Πάτρα.
Βρισκόμαστε στο 1992 πλέον και η εμπειρία για να κάνω ένα ταξίδι έσβησε άδοξα απο την αναξιοπιστία που χαρακτήριζε το DUCATI, πολλά προβλήματα για εναν αρχάριο στα ηλεκτρο-μηχανολογικά.
Και στα τρία ταξίδια που με συνόδεψε μου δημιούργησε προβλήματα με μεγαλύτερο το φετεινό, όπου εκτός απο την ασφάλεια της αλυσίδας και την πεσμένη μπαταρία το αποκορύφωμα ήταν ο ανορθωτής, χάρη στον Dejong, ενα υπάλληλο του κάμπινκ στο Gaasper plaas του Amsterdam, παράγγειλα γρήγορα ενα καινούργιο απο την Ουλτρέχτη μιας και ολόκληρο Αμστερνταμ δεν είχε καμμιά αντιπροσωπειά για DUCATI , τουλάχιστον αυτές τις μέρες γύρισα ολόκληρο το Αμστερνταμ.
Χάρη στα προβλήματα της μοτοσυκλέτας μου, έμεινα 13 μέρες στο Amsterdam, πλέον δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να πάω κάπου αλλού.
Σκεφτείτε εναν άπειρο με ενα πολύμετρο στο χέρι να προσπαθεί να βρεί τι φταίει !!!
Οικονομικά κι ψυχολογικά ο δείκτης έδειχνε χαμηλά.
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν αναμενόμενος.
Μετά απο ημέρες παραμονής στην βροχερή Ολλανδία, στο ταξίδι του γυρισμού, έμεινα στην ενωση του μοζελα και του ρηνου σε ενα καταπρασινο camping. Στo Koblenz στην περιοχή του Neudorfer Eck, τα ποταμόπλοια πέρναγαν σε απόσταση αναπνοής.
Εβγαλα όλη την διαδρομή του Ρήνου με τα ατελείωτα αμπέλια.
Με μόνο πρόβλημα, λόγω συνεχούς βροχής δεν με έπαιρνε να βγάζω τις νυτσεράδες μου συνέχεια και έτσι δεν μπόρεσα να απολαύσω ενα καφέ στον παραποτάμιο δρόμο.
Στο ταξίδι του γυρισμού ήλπιζα να μείνω για βράδυ στην Μοντενα αλλά λίγο πριν ενα τουμπάρισμα νταλίκας κόλλησε ολους τους μετακινούμενους προς νότο, λίγο πριν την Μόντενα.
Η Autostrada άνοιξε κατά τις 03:00 το βράδυ, τώρα ποιά, τι να πάω για ύπνο σε 10 ώρες το καράβι θα έφευγε για Πάτρα. Παίρνω την γενναία απόφαση για ένα ολονύχτιο. Παιρνώντας την μηχανή στα χέρια δίπλα απο την παραμερισμένη νταλίκα πιά, μια πέτρα σαν αυτές της Καρύστου, μου τρυπάει το Φίλτρο λαδιού , ευτυχώς είχα ανταλλακτικό και χάρις στην έγκαιρη επεμβαση μου έχασα λίγο λάδι ,έτσι πήγα σιγά - σιγά μέχρι την μπολώνια , αφού γέμισα λάδια το κάρτερ , ξαναβγήκα πάλι στην Autostrada.
Tο έσκισα το μηχανάκι , κατέβηκα μαλλιοκούβαρα την autostrada, οχι γιατί βιαζόμουνα αλλά γιατί είχα DUCATI και βρισκόμουνα στην autostrada , σπάνια έπεφτε απο τα κόκκινα η βελόνα του στοφομέτρου , ήταν η καλλυτερή του, γεμάτο κόκκινη βενζίνη , τελεικιασμένο , ελαφρά σκυφτός , απόλαυση σκέτη , όταν έφτασα ανκόνα , η DUCATI δούλευε πια υπέροχα, είχανε στρώσει και οι βαλβίδες, το άκουγες να κελαηδαέι, σκέτη απόλαυση.
Πρίν την βάλω στο πλοίο, σταμάτησε να κελαϊδάει η Μίζα !!!!
Οχι δεν θύμωσα καθόλου όταν είδα τις καλώδιωσεις τίς παλιές, ενω είχα στάξει 20 μέρες πρίν σε πρωτοκλασάτο μάστορα 60.000 δρχ. την εποχή εκείνη για αλλαγή πλεξούδας. !!! Οχι δεν θύμωσα με εκείνον, θύμωσα με εμένα,.
Εκτοτε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναδώσω λεφτά σε μαστοράτζα, προτιμώ να τα χαλάω μόνος μου, στο κάτω- κάτω εγώ αγαπάω περισσότερο την μηχανή μου απο τον κάθε απατεώνα.
Στό πλοίο με σύντομες κινήσεις ασφαλίζω το DUCATI στο αμπάρι, και το ξενυχτησμένο μου κορμί σε μια σεζλόγκ στο κατάστρωμα . Οι Ντιζελομηχανές στο μηχανοστάσιο του πλοίου εκτός απο ταχύτητα στο σκαρί , χαρίζουν και νανούρισμα .
Ειδα και όνειρο ότι, το επόμενο ταξίδι μου θα ήταν χωρίς DUCATI.
ΒΛΑΒΕΣ 1990
Δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου
Το Αμπερόμετρο βραχυκλυκλωσε και δεν δούλευε τίποτα στο Λόχ Λίβεν της Σκωτίας
ΒΛΑΒΕΣ 1991
Και πάλι δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου.
Ρελέ μίζας κάπου στο πουθενά της Ουαλλίας
ΒΛΑΒΕΣ 1992
Ντίζα αμπραγιάζ στη Ζυρίχη (παιδική βλάβη αυτή)
Ανορθωτής συνοδευόμενος απο ξαφνική απώλεια της ασφάλειας της αλυσίδας και πτώση της μπαταρίας στο Αμστερνταμ
Το κοντέρ παρέδωσε πνεύμα στη Στουτγκάρδη,
Το Φίλτρο λαδιού (το φορτηγό έφταιγε) στη Λάγκο ντι Γκάρντα που τρύπησε.
Μίζα στην Ανκώνα σπρώχνοντας μπήκε μπήκε στο πλοίο το μουλάρι.
Γαμώ την γκαντεμιά μου , γιατί δεν ανοίγω ένα συνεργείο …..
Οι χώρες που επισκέφτηκα αυτά τα τρία χρόνια , με συνολικά 20.000 χιλιόμετρα ή 340 ώρες ευχάρισου οδηγήματος, ήταν οι : Ιταλία, Βρεταννία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ολλανδία, Αγιος Μαρίνος και Λιχνενσταϊν.
Προσπάθησα να αποτυπώσω οτι είδα σε 26 φίλμ.
Την θέση του εργατικού ΜΖ πήρε μια DUCATI 350 (GACIVA 350 ALLAZZURA όπως την έλεγε το εργοστάσιο, προσπαθώντας να καπηλευθεί την αίγλη του ονόματος της DUCATI), καμιά σχέση όμως με το προηγούμενο όχημα.
Στην Γιουγκοσλαβία βρωμάει μπαρούτι, έτσι η βόρεια οδός μέσω Γιουγκοσλαβίας κλείνει, οι βαποράδες κάνουνε πλέον χρυσές δουλειές. Νέα καράβια ρίχνονται στον αγώνα της επικράτησης στο Ιόνιο και Αδριατικό Πέλαγος.
Υπόσχονται τρελά ωράρια για τις συνδέσεις που συνήθως είναι σύν 2 ώρες απο το αναμενόμενο.
Απο Αθήνα και μέχρι Ανκώνα δεν ασχολούμαστε καθόλου, το ταξίδι ξεκινά απο την προβλήτα της Ανκώνας.
Στο Μόναχο για πρώτη και μοναδική φορά κάνω χρήση Ξενοδοχείου, στο κέντρο της πόλης στην Maxmilianplatz,τελικά έμεινα δυο ημέρες που ήταν αρκετές για να γυρίσω και να γνωρίσω την πρωτεύουσα της Βαυαρίας.
Σε μια υπαίθρια έκθεση για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω φωτογραφική έκθεση με πειραματόζωα, έκτοτε τα «Not tested in Animals» τα προτιμώ πάντα.
Φρικάρω εντελώς και συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο ζώο είναι το δίποδο, λίγο πιο βόρεια το Αουσβιτς, φέρνω στο μυαλό μου διάφορα και πρίν ξεράσω, καβαλάω την μηχανή μου και φεύγω.
Πηγαίνοντας για το nijmegen της Ολλανδίας , ( η πόλη συνδέεται με την γέφυρα του Arnhem εκεί που εξελίχθηκε η περίφημη επιχείρηση Market Garden κατά την διάρκεια του Β΄ Π.Π. ) εκεί είχα και την πρώτη μου επαφή με την autobahn και την οδηγική άνεση και ασφάλεια .
Αν και αρχικά απογοητεύτηκα απο την επιπεδότητα της Ολλανδίας τελικά δεν ήταν άσχημη χώρα, το μόνο που με απογοήτευσε ήταν τα ανθρώπινα σκουπίδια, ηρωινομανείς και πόρνες γεμάτο , μόνο όταν σταμάτησα να κοιτάζω αυτά τα άτυχα παιδιά, απόλαυσα το Αμστερνταμ .
Την τρίτη ημέρα παραμονής μου στο Αμστερνταμ αποφασίζω να την κάνω για Hoek van Holland , η υπάλληλος του κάμπινγκ απορεί που φεύγω την ημέρα γενεθλίων της βασίλισσας βεατρίκης. Οι γιορτές κρατάνε 3 μέρες και ήδη το κάμπινγκ είχε γεμίσει ασφυκτικά.
Καβάλησα το DUCATI και απομακρύνθηκα, πήρα τον δρόμο για τίς ακτές.
Απο την βαρετή Ολλανδία ακτοπλοϊκώς καταφθάνω στην Βρετανία, όμορφη χώρα. Κατά την διαδρομή συνεχώς χανόμουν, δεν ήμουνα κουρασμένος αλλά έκανα συνεχώς λάθη, οσο πιο βόρεια τόσο πιο ωραία, το αποκορύφωμα ήταν στην Σκωτία , τόσο ωραία μέρη , μόνο οι νυχιές των παγετώνων θα μπορούσαν να αφήσουν τα ανεξίτηλα χαράγματά τους, το μικρό Ben Nevis μόνο του να μοιάζει με μεγάλο βουνό , δίπλα στους άλλους λόφους.
Καθόμουν στα υπαίθρια καφέ οχι τόσο για να πιώ εγώ , αλλά πιο πολύ για να ρουφήξουν τα μάτια μου και η ψυχή μου τοπία .
Μέρη όπως το Grianlarich και ο ωραίος δρόμος Α82 , μου μείνανε .
Η Συνέχεια στο πορθμείο απο Starnaer για Larne και είμαι πια στην Ιρλανδία την βόρεια την υπερβολικά γεμάτη στρατό και αστυνομία, απορώ πως αντέχουν εκεί. Φεύγω γρήγορα με νότια κατεύθυνση για την Eire Poplacht την Ιρλανδία την έτσι απλά αποκαλούμενη , ούτε νότια ούτε τίποτα , την χώρα με τις ομορφότερες γυναίκες, ενας περίεργος συνδυασμός μεσογειακής ομορφιάς με κόκκινα ή ξανθά μαλλιά και φοβερά κορμιά , ακόμη και η ρεσεψιονίστ στο κάμπινκ έμοιαζε με μοντέλο και το κυριότερο είναι και φιλικές, είναι απλά πανέμορφες.
Διαπιστώνω οτι τα μέρη μοιάζουν με Ελλάδα, καμιά σχέση με Κέλτες .
Με ευχαρίστηση διαπιστώνω οτι υπάρχουν και χειρότεροι δρόμοι απο τους δικούς μας, έχουν όμως και την καλλύτερη μπύρα όπως εκείνη, απο την St James gate και έτσι δεν πολυκαταλαβαίνουν τις άπειρες λακκούβες .
Αστυνομικός επίσης μηχανόβιος μου συστήνει να κάνω τον γύρο του Ring of Kerry , την επόμενη ημέρα νωρίς - νωρίς και ευτυχώς με ήλιο ξεκίνησα για εκεί , δεν με μάγεψε όμως, κι' ετσι παίρνω καράβι πίσω για Αγγλία.
Στο πορθμείο της Rosslaire τα μικρά κυβικά και ο μακρυνός τόπος του ερχομού μου , κάνει 2 αγγλους μηχανόβιους ο ενας ήταν αλεξιπτωτιστής, να με κερνάνε συνέχεια μέχρι και έξω απο το Λονδίνο, αν και είχαν ο ενας GPX 1000 KAWASAKI και ο άλλος 900 XJ YAMAHA εν τούτοις στο επαρχιακό δίκτυο είχα κολλήσει πίσω τους με το 350άρι μου. Το βράδυ στο Dover πάνω στα άσπρα βράχια ,το camping φιλοξένησε το κουρασμένο μου κορμί, και το στομάχι μου φιλοξένησε μια τρομερή μακαρονάδα με μπαίηκον, αγναντεύοντας τις απέναντι ακτές του Calaiς, υπό το φώς της πανσελήνου, ρουφώντας κρύες μπύρες Guiness … αχ, καταραμένη φτώχεια !!.
Για την Γαλλία τι να γράψω, τι άλλο εκτός απο το οτι είναι πολύ βαρετά .
Η Βόρεια Γαλλία σταμάτησε να είναι βαρετή όταν πιά συνάντησε την Ελβετία.
Το ταξίδι σχεδόν τελειώνη στη γαλήνια λίμνη του Montreaux, πλέον σε 2 μέρες με χαλαρό οδήγημα βγαίνω Ancona.
Ωρα για δουλειά και να μαζέψω λεφτά για το επόμενο ταξίδι
Αισίως έφτασε και η Ανοιξη του 1991.
Δεν χόρτασα πέρυσι Σκωτία και να'μαι πάλι εδώ.
Απο τα Duty free αγόρασα ενα ελβετικό σουγιά που με συνοδεύει εως και σήμερα στα ταξίδια μου, πριν βγω απο το καράβι οι καραμπινιέροι με ψάξανε γιατί ήδη καταζητούσαν κάποιο με το ίδιο όνοματεπώνυμο με μένα, ευτυχώς αυτός ήταν απο Θεσσαλονίκη και σαν να μην έφτανε αυτό βγαίνοντας απο το καράβι αντιλήφθηκα οτι μου έλειπαν τα γάντια μου, αγόρασα κάτι ψηλά γάντια απο ενα κατάστημα της YAMAHA και στην συνέχεια πλακώθηκα για μια γρήγορη διαδρομή μέχρι την Ελβετία ,αφού πρώτα ρούφηξα ενα espresso που ακόμη τον θυμάμαι στο Formipopoli λίγο πριν την Μπολώνια , στην συνέχεια και μόνο απο επαρχιακό δίκτυο φτάνω Μιλάνο όπου και χάνομαι για τα καλά.
Σε λιγότερο απο δυο ώρες και ανηφορίζοντας προς Como φτάνω στο Lago Maggiore στην πόλη Maroggia κοντά στο Lugano, τι παραδεισένια μέρη, ξετρελάθηκα με ολη την περιοχή, πολύ πιο ωραία απο οτι τα φανταζόμουνα.
Την επομένη τα εγκαταλείπω για χάρη της βαρετής Γαλλίας, με μια πρώτη στάση στο ενδιαφέρον Thionville της Αλσατίας. Το βράδυ για πρώτη φορά δοκιμάζω αλσατική μπύρα την φίσερ, καθήμενος στο φαρδύ ποτάμι που διατρέχει την πόλη , τελικά τα μοναχικά ταξίδια δεν είναι μόνο για να γνωρίζεις άλλα μέρη αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σου, πρέπει να μείνης μόνος για να σκεφτείς, Το καλό με την μπύρα οτι την άλλη μέρα ξεκινάς νηφάλιος , το μεσημέρι φτάνω στο Calais το βράδυ με βρίσκει πάνω στα white cliffs να επαναλαμβάνω την περυσινή φοβερή μακαρονάδα , συνοδευόμενη απο Guiness .
Μια απόλαυση που συνεχίστηκε με την αγγλική ύπαιθρο .
Βόρεια του Durham το κρύο φοβερό τόσο που στα parking έσκυβα πλάι στην μηχανή για να μου κόβει τις παγωμένες ανάσες της όμορφης Σκωτσέζικης Γής . Σε ένα τέτοιο parking δοκίμασα και ένα σάντουιτς ( μισό καρβέλι ψωμί) γεμάτο μανιτάρια και κρέμα με κρεμμύδια, κέτσαπ και άλλα delicius thinks .
Για δεύτερη φορά λοιπόν στην Σκωτία και πάλι δεν βρέχει καθόλου , φαίνεται ο θεός των κελτών με συμπάθησε, ότι δεν έκανα πέρυσι το έκανα φέτος .
Με τέτοιον καιρό άλλωστε ενδείκνυται το όργωμα της χώρας, χωρίς να χάνω καιρό και όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου τριγύρναγα όλη μέρα , σταμάταγα μόνο για καύσιμα και φωτογράφιση
Ιnverness πρωτεύουσα των highlands, για βόρεια πόλη πολύ ωραία, τυπικά εγγλέζικη.
Σαν το Ben Nevis που πηγάζει νερό, το DUCATI βγάζει κατασκευαστικές βλάβες, σαν σταματώ για λίγο αποφεύγω να το σβήνω, γιατί έχει τρέξιμο μετά μιας και δεν παίρνει μπροστά.
Περισσότερο αναξιόπιτο δεν γίνεται.
Ο Α87 ισάξιος του Α82 , το νησί του Skye δεν είχε αυτό που περίμενα , ενώ πολύ πιο νότια στο Kendall , έμεινα σε μια ωραία λίμνη , την περίφημη Lake District ,πίνοντας πολλή μπύρα και ακούγοντας Tim Buckley , αν και λιωμένος βρίσκω την είσοδο της σκηνής, κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Το πρωϊ έχει ομίχλη και το ψωφόκρυο διαπερνά σκηνή και υπνόσακο.
Ισως λόγω του κρύου όταν έφαγα μια πίττα με παγωμένη κόκκινη σάλτσα και κιμά, μια σαξωνική αηδία απο αυτές που μόνο οι άγγλοι ξέρουν να φτιάχνουν, δεν με ξένισε η γεύση της.
Τα δυό κακά του κρύου είναι η πείνα και το κατούρημα, εισαγωγές, εξαγωγές.
Κατεβαίνοντας νότια μπήκα στο Manchester , όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω εμπειρία απο εγγλέζικο πρόστιμο, ενας Bobby με σημείωνε κανονικά, τον πήρα με το καλό και στο τέλος, αφού τον ρώτησα που θα πάω να το πληρώσω (φοβούμενος μην μου ζητήσει επι τόπου καταβολή ) , φρόντισα να μιμηθώ τον πρώτο μας Ολυμπιονίκη, τον Σπύρο Λούη, κουφαλίτσες Σάξωνες, σιγά μην τους έδινα 16 λίρες ( 5000 δρχ.) .
Κατεβαίνω για νότο και φυσικά εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να δω την Ουαλλία – Gymru.
Το DUCATI ενθυμούμενο τις ρίζες του, αποφάσισε ότι αρκετά δούλεψε και ήταν ώρα και για τις δικές του διακοπές, αφού υποχρέωσα και αστυνόμο να με σπρώξει μετακινούμενος πάνω στον MOTORWAY, με το ζόρι καταφθάνω σε μικρό επαρχιακό συνεργείο, πριν τους ζητήσω βοήθεια το παλεύω και ταυτόχρονα με την κουβέντα μαθαίνω οτι η αδερφή του μηχανικού είναι παντρεμένη στην κρήτη.
Τελικά το φτιάχνω μόνος μου, άλλαξα ρελέ μίζας μια πατέντα του φίλου μου και συχωρεμένου πιά, Γιάννη Ιωάννου (κάτοχος της μοναδικής στην Ελλάδα F1 750 DUCATI). Φεύγοτας θέλω να τους πληρώσω, αρνούνται, αρνούμενος και γω τέτοια χάρη πάω σε μπακάλικο και γεμίζω μια σακούλα με μπύρες και τους τις πάω, πάντα καλοπληρωτές οι Ελληνες.
Εντύπωση βαθιά χαραγμένη, στο parking που έμεινα από βλάβη το μεσημέρι , σταμάτησαν ΟΛΑ τα δίτροχα για βοήθεια, όταν λέμε όλα το εννοούμε, ακόμη και ένα Dax HONDA. Tούς έδιωχνα όμως, το DUCATI δεν έπρεπε να το αγγίζουν άλλοι.
Η ιδρωμένος και περήφανος ή καταδεχτικός, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ έφτασα με συνεχή βροχή στο Southampton.
Την επόμενη ημέρα, θα μπάρκαρα με καράβι για Dieppe, έτσι ολο το
μεσοδιάστημα γνώριζα καλύτερα το Southampton, ωραία ήταν σαν πόλη ,με καλή πολεοδομία , αλλά όλος περιέργως και με αρκετό μποτιλιάρισμα , έξω απο την πόλη απο παρακείμενο αεροδρόμιο εξορμούσαν μικρά αεροπλάνα με αλεξιπτωτιστές , οι οποίοι έκαναν ομαδικές φιγούρες , όταν πιάστηκε ο σβέρκος μου πια, έφυγα και πήγα και άραξα στο λιμάνι με τα γιώτ. Με την αποφασή μου να κατηφορίσω στη συνέχεια για την Γαλλία , ήξερα οτι με περίμεναν βαρετά τοπία .
Χιόνια απο το Saint Etienne μέχρι και το πέρασμα της μανταλένας δώσανε μια ευχάριστη νότα σε αυτή την βαρετή χώρα .
Απο τα ορεινά περάσματα της Μανταλένας έως το Μεσογειακό λιμάνι της Γένοβα, κοντράρομε άγρια με ενα Γερμανό με BMW που δυσκολευόμουνα να ξεκολλήσω, για μια διαδρομή πάνω απο 200 χιλιόμετρα μου φύγανε τα χέρια.
Αισθανόμουνα μεγάλη πίεση και όσες φορές με πέρναγε, κόλαγα στην πινακίδα του.
Για 200 χιλιόμετρα δεν κάναμε διαφορά πάνω απο 4 μέτρα ποτέ.
Φτάνοντας στην Γένοβα ιδρωμένοι και οι δυό απο την προσπάθεια δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε αυτός θα πήγαινε για Κορσική και γω για Ανκώνα.
Εικόνα που δεν ξεχνώ, όταν βγάλαμε τα κράνη για να σφιξουμε τα χέρια ήταν ιδρωμένος αλλά και χαμογελαστός φυσικά και γω το ίδιο .
Αχ αυτά τα ταξίδια, τέτοιες στιγμές ζείς και δεν μπορείς να εγκαταλείψης . Οδηγούσαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια.
Εκπληξη αποτέλεσαν για μένα τα μεγάλα έργα στην πόλη της Γένοβας , τέτοιες τεράστιες χαραδρογέφυρες δεν είχα ξαναδεί. Με τέτοια τεράστια έργα ο ίλιγγος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο .
Το απόγευμα δεν σπατάλησα αλλά απόλαυσα τον χρόνο μου στην Φώρεντία και τι να δείς σε τόσο λίγο, αντιλαμβάνομαι οτι για Ανκώνα ο δρόμος είναι μακρύς και φτάνοντας στο Cita dι Castelo κατασκηνώνω στο ομώνυμο camping, μόνος μου ακόμη και η γυναίκα φύλακας το κλείδωσε και έφυγε αφού πρώτα μου αναψε το θερμοσίφωνα για να κάνω το μπάνιο μου , λόγω εποχής κανείς δεν ταξίδευε ακόμη, ασε που τούτω εδώ το μέρος είναι μέσα στο δάσος στα κεντρικά απέννινα . Πρώτη μου φορά κοιμάμαι μόνος μου σε camping το οποίο εκτός απο κλειδωμένο ήταν και λασπωμένο και κρύο, χωμένο μέσα στα έλατα με μια ψιλή ομίχλη να το διαπερνά. Μόνο το ροχαλητό μου πρόδιδε ανθρώπινη παρουσία .
Η Κάθοδος μου ως την ανκόνα έγινε σε πολύ αργούς ρυθμούς, όλο το τοπίο με τα αμπέλια και τα παραδοσιακά χωριά της Τοσκάνης μου θύμιζαν πίνακες .
Ο Χειμώνας πέρασε, το DUCATI υποτίθεται ότι έγινε καινούργιο υπο τη στοργική αγκάλη διαφόρων συνεργειατζήδων, γενικά τα έσκασα χοντρά και έχοντας καλή ψυχολογία και πάλι την Ανοιξη, πέρνω το δρόμο για την Πάτρα.
Βρισκόμαστε στο 1992 πλέον και η εμπειρία για να κάνω ένα ταξίδι έσβησε άδοξα απο την αναξιοπιστία που χαρακτήριζε το DUCATI, πολλά προβλήματα για εναν αρχάριο στα ηλεκτρο-μηχανολογικά.
Και στα τρία ταξίδια που με συνόδεψε μου δημιούργησε προβλήματα με μεγαλύτερο το φετεινό, όπου εκτός απο την ασφάλεια της αλυσίδας και την πεσμένη μπαταρία το αποκορύφωμα ήταν ο ανορθωτής, χάρη στον Dejong, ενα υπάλληλο του κάμπινκ στο Gaasper plaas του Amsterdam, παράγγειλα γρήγορα ενα καινούργιο απο την Ουλτρέχτη μιας και ολόκληρο Αμστερνταμ δεν είχε καμμιά αντιπροσωπειά για DUCATI , τουλάχιστον αυτές τις μέρες γύρισα ολόκληρο το Αμστερνταμ.
Χάρη στα προβλήματα της μοτοσυκλέτας μου, έμεινα 13 μέρες στο Amsterdam, πλέον δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να πάω κάπου αλλού.
Σκεφτείτε εναν άπειρο με ενα πολύμετρο στο χέρι να προσπαθεί να βρεί τι φταίει !!!
Οικονομικά κι ψυχολογικά ο δείκτης έδειχνε χαμηλά.
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν αναμενόμενος.
Μετά απο ημέρες παραμονής στην βροχερή Ολλανδία, στο ταξίδι του γυρισμού, έμεινα στην ενωση του μοζελα και του ρηνου σε ενα καταπρασινο camping. Στo Koblenz στην περιοχή του Neudorfer Eck, τα ποταμόπλοια πέρναγαν σε απόσταση αναπνοής.
Εβγαλα όλη την διαδρομή του Ρήνου με τα ατελείωτα αμπέλια.
Με μόνο πρόβλημα, λόγω συνεχούς βροχής δεν με έπαιρνε να βγάζω τις νυτσεράδες μου συνέχεια και έτσι δεν μπόρεσα να απολαύσω ενα καφέ στον παραποτάμιο δρόμο.
Στο ταξίδι του γυρισμού ήλπιζα να μείνω για βράδυ στην Μοντενα αλλά λίγο πριν ενα τουμπάρισμα νταλίκας κόλλησε ολους τους μετακινούμενους προς νότο, λίγο πριν την Μόντενα.
Η Autostrada άνοιξε κατά τις 03:00 το βράδυ, τώρα ποιά, τι να πάω για ύπνο σε 10 ώρες το καράβι θα έφευγε για Πάτρα. Παίρνω την γενναία απόφαση για ένα ολονύχτιο. Παιρνώντας την μηχανή στα χέρια δίπλα απο την παραμερισμένη νταλίκα πιά, μια πέτρα σαν αυτές της Καρύστου, μου τρυπάει το Φίλτρο λαδιού , ευτυχώς είχα ανταλλακτικό και χάρις στην έγκαιρη επεμβαση μου έχασα λίγο λάδι ,έτσι πήγα σιγά - σιγά μέχρι την μπολώνια , αφού γέμισα λάδια το κάρτερ , ξαναβγήκα πάλι στην Autostrada.
Tο έσκισα το μηχανάκι , κατέβηκα μαλλιοκούβαρα την autostrada, οχι γιατί βιαζόμουνα αλλά γιατί είχα DUCATI και βρισκόμουνα στην autostrada , σπάνια έπεφτε απο τα κόκκινα η βελόνα του στοφομέτρου , ήταν η καλλυτερή του, γεμάτο κόκκινη βενζίνη , τελεικιασμένο , ελαφρά σκυφτός , απόλαυση σκέτη , όταν έφτασα ανκόνα , η DUCATI δούλευε πια υπέροχα, είχανε στρώσει και οι βαλβίδες, το άκουγες να κελαηδαέι, σκέτη απόλαυση.
Πρίν την βάλω στο πλοίο, σταμάτησε να κελαϊδάει η Μίζα !!!!
Οχι δεν θύμωσα καθόλου όταν είδα τις καλώδιωσεις τίς παλιές, ενω είχα στάξει 20 μέρες πρίν σε πρωτοκλασάτο μάστορα 60.000 δρχ. την εποχή εκείνη για αλλαγή πλεξούδας. !!! Οχι δεν θύμωσα με εκείνον, θύμωσα με εμένα,.
Εκτοτε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναδώσω λεφτά σε μαστοράτζα, προτιμώ να τα χαλάω μόνος μου, στο κάτω- κάτω εγώ αγαπάω περισσότερο την μηχανή μου απο τον κάθε απατεώνα.
Στό πλοίο με σύντομες κινήσεις ασφαλίζω το DUCATI στο αμπάρι, και το ξενυχτησμένο μου κορμί σε μια σεζλόγκ στο κατάστρωμα . Οι Ντιζελομηχανές στο μηχανοστάσιο του πλοίου εκτός απο ταχύτητα στο σκαρί , χαρίζουν και νανούρισμα .
Ειδα και όνειρο ότι, το επόμενο ταξίδι μου θα ήταν χωρίς DUCATI.
ΒΛΑΒΕΣ 1990
Δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου
Το Αμπερόμετρο βραχυκλυκλωσε και δεν δούλευε τίποτα στο Λόχ Λίβεν της Σκωτίας
ΒΛΑΒΕΣ 1991
Και πάλι δυσκολίες στην πρωϊνή εκκίνηση, καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου.
Ρελέ μίζας κάπου στο πουθενά της Ουαλλίας
ΒΛΑΒΕΣ 1992
Ντίζα αμπραγιάζ στη Ζυρίχη (παιδική βλάβη αυτή)
Ανορθωτής συνοδευόμενος απο ξαφνική απώλεια της ασφάλειας της αλυσίδας και πτώση της μπαταρίας στο Αμστερνταμ
Το κοντέρ παρέδωσε πνεύμα στη Στουτγκάρδη,
Το Φίλτρο λαδιού (το φορτηγό έφταιγε) στη Λάγκο ντι Γκάρντα που τρύπησε.
Μίζα στην Ανκώνα σπρώχνοντας μπήκε μπήκε στο πλοίο το μουλάρι.
Γαμώ την γκαντεμιά μου , γιατί δεν ανοίγω ένα συνεργείο …..
Οι χώρες που επισκέφτηκα αυτά τα τρία χρόνια , με συνολικά 20.000 χιλιόμετρα ή 340 ώρες ευχάρισου οδηγήματος, ήταν οι : Ιταλία, Βρεταννία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ολλανδία, Αγιος Μαρίνος και Λιχνενσταϊν.
Προσπάθησα να αποτυπώσω οτι είδα σε 26 φίλμ.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Ο Πίνακας της Δευτέρας
Πίνακας που ζωγραφίστηκε με παραγγελία από τον φίλο μου Ιωάννη Γκρίτση.
Είναι ένας αγαπημένος πίνακας που εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται σε μόνιμη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Ιωάννης Γκρίτσης - Ταξιδεύοντας
Είναι ένας αγαπημένος πίνακας που εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται σε μόνιμη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Ιωάννης Γκρίτσης - Ταξιδεύοντας
Αστυνομικοί Μοτοσυκλετιστές στην Ιταλία
Στην γειτονική μας Ιταλία (τελικά μόνο ως προς τα σύνορα) στις 13 του Δεκέμβρη ημέρα Κυριακή, διοργανώνεται η ετήσια εκδήλωση από την Ένωση Αστυνομικών Δυνάμεων Μοτοσικλετιστών – AMFOP, προς τιμήν των παιδιών, που νοσηλεύονται με παιδιατρικά ογκολογικά προβλήματα στα Νοσοκομεία της Ρώμης.Καραμπινιέροι Τροχαίοι και γενικά ένα καραβάνι αλληλεγύης από εκατοντάδες μοτοσυκλετιστές, από τις 10:00, θα καταλήξει μετά από μεγάλη πορεία στις 14:00 στο Parco Commerciale ROMA EST της Ρώμης.
Παρόντες Ηθοποιοί, καλλιτέχνες , ο πρωταθλητής SBK Michel Fabrizio και πλήθος κόσμου.
Απο το www.motoblog.it
Αντε να δούμε και απο τούς δικούς μας ένστολους ανάλογες πρωτοβουλίες.
Τιμές Ιταλίας για Multistrada & Hypermotard DUCATI
Στις παρακάτω τιμές θα πωλούνται τα Μultistrada στην Ιταλία.
Multistrada 1200: 14.900 euro
Multistrada 1200 ABS: 15.900 euro
Multistrada 1200 S: 18.900 euro
Multistrada 1200 T: 18.900 euro
Εδω οι τιμές που θα πωλούνται τα Hypermotard
Hypermotard 1100 Evo: 11.700
Hypermotard 1100 Evo SP: 13.990
Από το Motoblog.it
Multistrada 1200: 14.900 euro
Multistrada 1200 ABS: 15.900 euro
Multistrada 1200 S: 18.900 euro
Multistrada 1200 T: 18.900 euro
Εδω οι τιμές που θα πωλούνται τα Hypermotard
Hypermotard 1100 Evo: 11.700
Hypermotard 1100 Evo SP: 13.990
Από το Motoblog.it
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Ποδηλατοφωτούμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο
H Κοπεγχάγη άναψε το χριστουγεννιάτικο της δέντρο, χρησιμοποιώντας ενέργεια από 15 στατικά ποδήλατα που εθελοντές βοηθούσαν να μένει αναμμένο.
500 Led στόλισαν συνολικά το 17 μέτρο δέντρο.
Παρόντες και φυσικά ποδηλάτισαν ο Δήμαρχος της Πόλης και λοιποί υψηλά ιστάμενοι.
Οπως Αθήνα δηλαδή...
Πληροφορίες από το http://news.cnet.com/
Υπάρχει και το σχετικό βίντεο στο You tube
http://www.youtube.com/watch?v=59JYRyzSfz4
500 Led στόλισαν συνολικά το 17 μέτρο δέντρο.
Παρόντες και φυσικά ποδηλάτισαν ο Δήμαρχος της Πόλης και λοιποί υψηλά ιστάμενοι.
Οπως Αθήνα δηλαδή...
Πληροφορίες από το http://news.cnet.com/
Υπάρχει και το σχετικό βίντεο στο You tube
http://www.youtube.com/watch?v=59JYRyzSfz4
Με Μοτοσυκλέτα στην Ανατολική Ευρώπη 1988
Το 1987 έπεσε η σπορά και το καλοκαίρι του 1988 ακολούθησε ο θερισμός.
Πέρισυ είχα δεί ενα ταξιδιωτικό σε περιοδικό που με είχε στοιχειώσει.
Αυτο-απολύομαι απο το βαφείο που δούλευα αφού πρώτα εξασφάλισα την περίφημη αποζημίωση και , ήταν πλεόν ώρα να απολαύσω για πρώτη μου φορά ενα ταξίδι έξω απο την Ελλάδα παρέα με το αγαπημένο μου αναξιόπιστο και κακότροπο οδηγικά MZ ETZ 250, Ανατολικογερμανικής εμπνέυσεως και προέλευσης δίτροχη διχρονίλα, που βρωμοκόπαγαν τα ρούχα άκαυστο λαδάκι.
15 Αυγούστου ανήμερα της Παναγίας, χαράματα μπάινω Βουλγαρία.
Αυτό ήταν, έτσι απλά.
Εκτοτε ζω και αναπνέω για τα ταξίδια.
Γυρνωντας λίγο πίσω, ενα ταξίδι και ειδικά στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήθελε και λίγο τρέξιμο.
Διεθνές δίπλωμα και πολύπτυχο απο την ΕΛΠΑ, Πράσινη απο την ασφαλιστική μου, βίζες που ευτυχώς, μια ευγενική κυρία απο ταξιδιωτικό γραφείο μου της ετοίμασε για να μην τρέχω.
Η 14η Αυγούστου με βρίσκει να κοιμάμαι σε μια παραλία στην Κυανή Ακτή κοντά στα Ασπροβάλτα, την επομένη το πρωϊ που μάτι δεν έκλεισα ολο το βράδυ, με βρήκε καβάλα στο ΜΖ να ταξιδεύω στο ήσυχο πρωϊνό.
Στην αρχή του ταξιδιού μπαίνοντας Βουλγαρία κακή εντύπωση μου έκαναν τα πολλά κόπρανα των ζώων στους δρόμους, και οι πανύψηλες πολυκατοικίες κουτιά.
Επίσης κακή εντύπωση μου έκανε αστυνομικός πρίν την Sofia, με Lada όταν με σταμάτησε για να μου ‘’αγοράσει’’ το Lewis παντελόνι μου , φυσικά η πείνα ρίχνει κάστρα , έτσι έπεσε και το κομμουνιστικό σύστημα .
Οι Ανατολικοί λαοί είχαν χορτασμένο μυαλό και στομάχι αλλά πείναγαν τα μάτια.
Η λιτότητα κυριαρχεί, την είδα μπαίνοντας στην Σόφια αφού πρώτα είχα καταλύσει στο camping της Slivinitsa ( 20 χλμ. έξω απο την Σόφια ) , μη έχοντας να βρώ τίποτα για φαγητό, κατέφυγα σε ενα πεπόνι και μπισκότα , όλος περιέργως τα μπακάλικα ήταν άδεια , θυμάμαι συγκεκριμμένα σε ενα ψυγείο-βιτρίνα το μόνο που υπήρχε ήταν ενα τέταρτο τυρί, έβρισκα φυσικά άφθωνα όσπρια, αλλά όλα στην ίδια άχαρη συσκευασία.
Εννοείται οτι δεν ήθελα να πάω στα εστιατόρια για δυτικούς που έβρισκα αρκετά και είχαν τα πάντα.
Ενα εστιατόριο για τούς ντόπιους το βρήκα τυχαία στην Λεωφόρο Papaparaskeva 120, τουλάχιστον είχε ωραία φαγητά, έτσι φαίνονταν, η δυσκολία στην συννενόηση όμως, με την έλλειψη φαντασίας απο μεριάς τους στάθηκε αδύνατον να παραγγείλω, απλά στο τέλος ήπια μια μπύρα .
Ευτυχώς την επομένη ημέρα στην Γιουγκοσλαβία έβρισκα αρκετά φαγητά και μεγάλη ποικιλία, στην Ουγγαρία ένοιωσα κάτι σαν να είμα στον παράδεισο, μαγαζιά ακόμη και για πρωϊνό , μια κούπα γάλα με μηλόπιττα ή κεικ , κρέπες γλυκιές ή αλμυρές και συνοδεία απο χυμό καλαμπόκι , τρομερό παγωτό αχλάδι κ.λ.π. πολύ ωραία και φτηνά φαγητά , η Αυστρία κλασικά τα πάντα , και η τσεχοσλοβακία οπου η κουζίνα της είχε πιο πολύ κρέας .
Απο φαγητά μόνο στη Ουγγαρία καλύφθηκαν οι γαστριμαργικές μου ανησυχίες, εκεί πραγματικά χόρτασα γεύσεις και ποικιλία .
Ταξίδι διαψεύσεων το 1988 , δεν πέρναγαν και τόσο άσχημα ειδικά οι Ούγγροι , είχαν κατ'ευφημισμό κομμουνισμό , στην σκιά, τους ακολουθούσαν οι Γιουγκοσλάβοι που μόνο κλέφτες δεν ήταν, έξω απο το Βελιγράδι με κυνήγησαν για να μου επιστρέψουν ρέστα που είχα ξεχάσει μπερδεμένος απο τις ισοτιμίες και δεν ήταν και λίγα.
Πρός θεού ποτέ μην παίρνετε στα σοβαρά τις γενικότητες και φήμες για τούς λαούς.
Το χρώμα που πλανώνταν στον αέρα ήταν αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο , αν είχαν ψυχολογικά προβλήματα οι τσεχοσλοβάκοι σίγουρα θα οφείλονταν σε αυτό το χρώμα .
Τα χρόνια μέχρι την πτώση του συστήματος απο το 1945 έως και τα πρώτα χρόνια τις δεκαετίας του 90 ήταν πολύ δύσκολα για όλους, αν και το 1988 θυμάμαι στην πλατεία της Μόσχας στην Βουδαπέστη ήδη πούλαγαν κονκάρδες με την Glasnost και Perestroika τα δύο κυρίαρχα συνθήματα για τον άνεμο της αλλαγής που έπνευσε ως και την αχανή Σιβηρία , μια αλλαγή τόσο γρήγορη που κατέστρεψε αρκετά γρανάζια του μηχανισμού της, για αρκετές δεκαετίες τα σπασμένα αυτά γρανάζια έκανα δύσκολη την ζωή οχι μόνο αυτών των χωρών αλλά και των όμορων κρατών , κυρίαρχο όλων η τρομακτική αύξηση της εγκληματικότητας πράγμα προτόγνωρο για τα πρωκτοσφυκτικά κράτη των τέλειων εργατοπατέρων .
Ολα όσα μαθαίναμε στην δυτική απομόνωση οτι οι γυναίκες τους ξεπουλιούνται , ζούνε πολύ φτωχά , είναι θλιμμένοι και άλλα φαιδρά μόνο ως αποκύηματα της φαντασίας τους μπορώ να τα χαρακτηρίσω , βέβαια εκείνο το γκρίζο χρώμα δεν ξεχνιέται και οσο για τις δυσκολίες που τους είχε επιβάλει το καθεστώς, τελικά ήταν και περήφανοι και χαμογελαστοί και πλούσιοι και προπάντων πάρα πολύ καθαροί τόσο που όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, στα σύνορα αντικρύζοντας βρώμικες τουαλέττες και κάτι βλάχους που την πέφτανε στίς τουρίστριες κάθησα στα σκαλάκια του τελωνείου μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα, για πάνω απο μισή ώρα, γαμώτο 21 χρόνια άλλα άκουγα για αυτούς.
Σπιτικό φαγητό δοκίμασα όταν επισκεπτόμενος σπίτι ανατολικογερμανού φυγάδα (στην ουγγαρία) καλεσμένος απο την υπόλοιπη παρέα των γερμανών συνταξιδιωτών μηχανόβιων , για βράδυ φάγαμε λίπος με μια κουταλιά κρέας στην κυριολεξία , πιπεριές πράσινες , και τσάϊ .
Πρώτη επαφή με την διοργάνωση πανευρωπαικών συγκετρώσεων εγινε τυχαία στο Szeged όταν καταφθάνοντας απόγευμα, ρωτάω περιπλανόμενο μηχανόβιο "Camping?"
Πριν προλάβω καλά-καλά να τελείώσω μου κάνει σήμα να τον ακολουθήσω , σε λίγο με οδηγούσε στην είσοδο του camping , ήταν γεμάτο μηχανές και πούχρωμα ντυμένους αναβάτες κυρίως απο τα Ανατολικά κράτη, ενω ταυτόχρονα έρχονταν και άλλοι, στη Γραμματεία με βάλανε να συμπληρώσω τα απαραίτητα έντυπα , μου έδωσαν και το μετάλλιο της συμμετοχής μου, και όλα καλά.
PANNONIA λέγονται οι συγκεντρώσεις αυτές, και γίνονται κάθε χρόνο σε διαφορετικά σημεία της χώρας , αυτή την χρονιά συμμετείχαν γύρω στους 3.000 μοτοσυκλετιστές , ήμουν ο μόνος απο Ελλάδα , γνώρισα και κόσμο που είχα αλληλογραφία για τα επόμενα 2 χρόνια μετά.
Κατά βάθος λυπόμουνα τους Ανατολικούς που ήθελαν με οποιοδήποτε τρόπο να μοιάσουν στούς Δυτικούς.
Οτι κι αν είχε ο καθένας, όσο χρέπι κι αν ήταν, το στόλιζε του έβαζε αυτοκόλητα ή το έκανε να μοιάζει με τσόπερ, με ρεϊσινκ ανάλογα την πείνα του καθένα.
Ηταν ολοφάνερο ότι ο κόσμος ήθελε ελευθερία, απορώ πως δεν το κατάλαβαν, ότι κάποια στιγμή θα έσκαγε με κακό τρόπο αυτό το καζάνι.
Πέρισυ είχα δεί ενα ταξιδιωτικό σε περιοδικό που με είχε στοιχειώσει.
Αυτο-απολύομαι απο το βαφείο που δούλευα αφού πρώτα εξασφάλισα την περίφημη αποζημίωση και , ήταν πλεόν ώρα να απολαύσω για πρώτη μου φορά ενα ταξίδι έξω απο την Ελλάδα παρέα με το αγαπημένο μου αναξιόπιστο και κακότροπο οδηγικά MZ ETZ 250, Ανατολικογερμανικής εμπνέυσεως και προέλευσης δίτροχη διχρονίλα, που βρωμοκόπαγαν τα ρούχα άκαυστο λαδάκι.
15 Αυγούστου ανήμερα της Παναγίας, χαράματα μπάινω Βουλγαρία.
Αυτό ήταν, έτσι απλά.
Εκτοτε ζω και αναπνέω για τα ταξίδια.
Γυρνωντας λίγο πίσω, ενα ταξίδι και ειδικά στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήθελε και λίγο τρέξιμο.
Διεθνές δίπλωμα και πολύπτυχο απο την ΕΛΠΑ, Πράσινη απο την ασφαλιστική μου, βίζες που ευτυχώς, μια ευγενική κυρία απο ταξιδιωτικό γραφείο μου της ετοίμασε για να μην τρέχω.
Η 14η Αυγούστου με βρίσκει να κοιμάμαι σε μια παραλία στην Κυανή Ακτή κοντά στα Ασπροβάλτα, την επομένη το πρωϊ που μάτι δεν έκλεισα ολο το βράδυ, με βρήκε καβάλα στο ΜΖ να ταξιδεύω στο ήσυχο πρωϊνό.
Στην αρχή του ταξιδιού μπαίνοντας Βουλγαρία κακή εντύπωση μου έκαναν τα πολλά κόπρανα των ζώων στους δρόμους, και οι πανύψηλες πολυκατοικίες κουτιά.
Επίσης κακή εντύπωση μου έκανε αστυνομικός πρίν την Sofia, με Lada όταν με σταμάτησε για να μου ‘’αγοράσει’’ το Lewis παντελόνι μου , φυσικά η πείνα ρίχνει κάστρα , έτσι έπεσε και το κομμουνιστικό σύστημα .
Οι Ανατολικοί λαοί είχαν χορτασμένο μυαλό και στομάχι αλλά πείναγαν τα μάτια.
Η λιτότητα κυριαρχεί, την είδα μπαίνοντας στην Σόφια αφού πρώτα είχα καταλύσει στο camping της Slivinitsa ( 20 χλμ. έξω απο την Σόφια ) , μη έχοντας να βρώ τίποτα για φαγητό, κατέφυγα σε ενα πεπόνι και μπισκότα , όλος περιέργως τα μπακάλικα ήταν άδεια , θυμάμαι συγκεκριμμένα σε ενα ψυγείο-βιτρίνα το μόνο που υπήρχε ήταν ενα τέταρτο τυρί, έβρισκα φυσικά άφθωνα όσπρια, αλλά όλα στην ίδια άχαρη συσκευασία.
Εννοείται οτι δεν ήθελα να πάω στα εστιατόρια για δυτικούς που έβρισκα αρκετά και είχαν τα πάντα.
Ενα εστιατόριο για τούς ντόπιους το βρήκα τυχαία στην Λεωφόρο Papaparaskeva 120, τουλάχιστον είχε ωραία φαγητά, έτσι φαίνονταν, η δυσκολία στην συννενόηση όμως, με την έλλειψη φαντασίας απο μεριάς τους στάθηκε αδύνατον να παραγγείλω, απλά στο τέλος ήπια μια μπύρα .
Ευτυχώς την επομένη ημέρα στην Γιουγκοσλαβία έβρισκα αρκετά φαγητά και μεγάλη ποικιλία, στην Ουγγαρία ένοιωσα κάτι σαν να είμα στον παράδεισο, μαγαζιά ακόμη και για πρωϊνό , μια κούπα γάλα με μηλόπιττα ή κεικ , κρέπες γλυκιές ή αλμυρές και συνοδεία απο χυμό καλαμπόκι , τρομερό παγωτό αχλάδι κ.λ.π. πολύ ωραία και φτηνά φαγητά , η Αυστρία κλασικά τα πάντα , και η τσεχοσλοβακία οπου η κουζίνα της είχε πιο πολύ κρέας .
Απο φαγητά μόνο στη Ουγγαρία καλύφθηκαν οι γαστριμαργικές μου ανησυχίες, εκεί πραγματικά χόρτασα γεύσεις και ποικιλία .
Ταξίδι διαψεύσεων το 1988 , δεν πέρναγαν και τόσο άσχημα ειδικά οι Ούγγροι , είχαν κατ'ευφημισμό κομμουνισμό , στην σκιά, τους ακολουθούσαν οι Γιουγκοσλάβοι που μόνο κλέφτες δεν ήταν, έξω απο το Βελιγράδι με κυνήγησαν για να μου επιστρέψουν ρέστα που είχα ξεχάσει μπερδεμένος απο τις ισοτιμίες και δεν ήταν και λίγα.
Πρός θεού ποτέ μην παίρνετε στα σοβαρά τις γενικότητες και φήμες για τούς λαούς.
Το χρώμα που πλανώνταν στον αέρα ήταν αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο , αν είχαν ψυχολογικά προβλήματα οι τσεχοσλοβάκοι σίγουρα θα οφείλονταν σε αυτό το χρώμα .
Τα χρόνια μέχρι την πτώση του συστήματος απο το 1945 έως και τα πρώτα χρόνια τις δεκαετίας του 90 ήταν πολύ δύσκολα για όλους, αν και το 1988 θυμάμαι στην πλατεία της Μόσχας στην Βουδαπέστη ήδη πούλαγαν κονκάρδες με την Glasnost και Perestroika τα δύο κυρίαρχα συνθήματα για τον άνεμο της αλλαγής που έπνευσε ως και την αχανή Σιβηρία , μια αλλαγή τόσο γρήγορη που κατέστρεψε αρκετά γρανάζια του μηχανισμού της, για αρκετές δεκαετίες τα σπασμένα αυτά γρανάζια έκανα δύσκολη την ζωή οχι μόνο αυτών των χωρών αλλά και των όμορων κρατών , κυρίαρχο όλων η τρομακτική αύξηση της εγκληματικότητας πράγμα προτόγνωρο για τα πρωκτοσφυκτικά κράτη των τέλειων εργατοπατέρων .
Ολα όσα μαθαίναμε στην δυτική απομόνωση οτι οι γυναίκες τους ξεπουλιούνται , ζούνε πολύ φτωχά , είναι θλιμμένοι και άλλα φαιδρά μόνο ως αποκύηματα της φαντασίας τους μπορώ να τα χαρακτηρίσω , βέβαια εκείνο το γκρίζο χρώμα δεν ξεχνιέται και οσο για τις δυσκολίες που τους είχε επιβάλει το καθεστώς, τελικά ήταν και περήφανοι και χαμογελαστοί και πλούσιοι και προπάντων πάρα πολύ καθαροί τόσο που όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, στα σύνορα αντικρύζοντας βρώμικες τουαλέττες και κάτι βλάχους που την πέφτανε στίς τουρίστριες κάθησα στα σκαλάκια του τελωνείου μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα, για πάνω απο μισή ώρα, γαμώτο 21 χρόνια άλλα άκουγα για αυτούς.
Σπιτικό φαγητό δοκίμασα όταν επισκεπτόμενος σπίτι ανατολικογερμανού φυγάδα (στην ουγγαρία) καλεσμένος απο την υπόλοιπη παρέα των γερμανών συνταξιδιωτών μηχανόβιων , για βράδυ φάγαμε λίπος με μια κουταλιά κρέας στην κυριολεξία , πιπεριές πράσινες , και τσάϊ .
Πρώτη επαφή με την διοργάνωση πανευρωπαικών συγκετρώσεων εγινε τυχαία στο Szeged όταν καταφθάνοντας απόγευμα, ρωτάω περιπλανόμενο μηχανόβιο "Camping?"
Πριν προλάβω καλά-καλά να τελείώσω μου κάνει σήμα να τον ακολουθήσω , σε λίγο με οδηγούσε στην είσοδο του camping , ήταν γεμάτο μηχανές και πούχρωμα ντυμένους αναβάτες κυρίως απο τα Ανατολικά κράτη, ενω ταυτόχρονα έρχονταν και άλλοι, στη Γραμματεία με βάλανε να συμπληρώσω τα απαραίτητα έντυπα , μου έδωσαν και το μετάλλιο της συμμετοχής μου, και όλα καλά.
PANNONIA λέγονται οι συγκεντρώσεις αυτές, και γίνονται κάθε χρόνο σε διαφορετικά σημεία της χώρας , αυτή την χρονιά συμμετείχαν γύρω στους 3.000 μοτοσυκλετιστές , ήμουν ο μόνος απο Ελλάδα , γνώρισα και κόσμο που είχα αλληλογραφία για τα επόμενα 2 χρόνια μετά.
Κατά βάθος λυπόμουνα τους Ανατολικούς που ήθελαν με οποιοδήποτε τρόπο να μοιάσουν στούς Δυτικούς.
Οτι κι αν είχε ο καθένας, όσο χρέπι κι αν ήταν, το στόλιζε του έβαζε αυτοκόλητα ή το έκανε να μοιάζει με τσόπερ, με ρεϊσινκ ανάλογα την πείνα του καθένα.
Ηταν ολοφάνερο ότι ο κόσμος ήθελε ελευθερία, απορώ πως δεν το κατάλαβαν, ότι κάποια στιγμή θα έσκαγε με κακό τρόπο αυτό το καζάνι.
Η Διαδρομή της Αυστρίας σε εκείνο το κομμάτι που πέρασα δεν έλεγε τίποτα εκτός φυσικά απο την πολύβουη Βιέννη .
Διαδρομή αρκετά ωραιότερη βρήκα τις φιδισιες διαδρομές ανάμεσα στα ψηλά έλατα στην Τσεχοσλοβακία . Σίγουρα σε αυτή την διαδρομή θα έχουν γυρίσει ταινίες, επιβλητικό τοπίο, έρημα δάση, καμπύλες τόσες ώστε να ομορφαίνει το τοπίο. Ταξίδευα με το ΜΖ γύρω στα 80 - 90 χαλαρά και άνετα, απολάμβανα την διαδρομή .
Απο Jihlava πηγαίνοντας για την πρωτεύουσα , το κακό δέσιμο των πραγμάτων με έκανε εξω απο την Πράγα να χάσω το αντίσκηνο, με αποτέλεσμα να ψάχνω για camping με δένδρα για να κάνω πατέντα με ενα απλό τεντόπανο για την βροχή .
Ο Αγγλικός ήχος της λέξης camping σε κανένα δεν έλεγε τίποτα , ούτε ακόμη και στους νεαρούς, δυστυχώς για μένα, όλοι σχεδόν μίλαγαν Γερμανικά όσο για Αγγλικά άστο καλύτερα.
Για καλή μου τύχη παρέα με ενα ανατολικογερμανό βρήκαμε ενα camping εξω απο την mala strana .
Η Πράγα πόλη ωραία , μπορεί ολη η Τσεχοσλοβακία να είναι γκρίζα και μουντή η μητροπολή της όμως είναι πόλη φωτεινή και ωραία .
Στην πόλη της μπύρας την Česke Budesoviče , για πρώτη μου φορά χάθηκα οχι τυχαία, εδώ στην Česke Budesoviče παράγεται η περίφημη Βudweiser, και με το όνομα Bud στην αμερική.
Εδω και το μπάνιο μέσα σε μπύρα γίνεται, οπότε οι μπυρομανείς έχουν ενα θέμα.
Φτάνοντας στα σπήλαια του Agtellek του οποίου οι στοές γυρνάνε κάτω απο την Ούγγρο-τσεχοσλαβάκικη μεθόριο , ( Είναι τόσο μεγάλο που δίνονται και συναυλίες στο εσωτερικό του ) διεπίστωσα θορύβους στο κιβώτιο , και σύντομα με εγκατέλειψαν οι τέσσερις πρώτες ταχύτητες . Μόνο η 5η δούλευε και έκανα 220 χλμ. μέσα απο χωριά , μέχρι το debrecen να βρώ το συνεργείο του Istvan Gyongosi στην Bartok Bela utca 40 , ( διεύθυνση που μου την έδωσαν έξω απο το Agtellek, κάτι μηχανόβιοι οι οποίοι με θυμόντουσαν απο την συμμετοχή μου στη PANNONIA ) τότε το μγηχαν.άκι έιχε ήδη 36.000 χλμ..
Μετά απο 3 μέρες δουλειάς πλήρωσα 5.000 δρχ για την επισκευή ποσό εξευτελιστικά μικρό για την εποχή αλλά οχι για τον τόπο .
Το ΜΖ είχε ενα καλό, ότι ήταν πολύ απλό στη κατασκευή του.
Τότε παλιά είχαμε στίς μηχανές, τίς πλατίνες, οι οποίες έκαναν σε προκαθορισμένα σημεία επαφή απο το βολάν, έτσι έδιναν σήμα για σπινθήρα και τα γνωστά. Τα μαστόρια το είχαν αναγάγει σε επιστήμη κα φόβηζαν τον κόσμο να μην αγγίζει τις πλατίνες.
Στο ΜΖ η θεραπεία είχε ως εξής, ξεβίδωνες και πέταγες τις παλιές πλατίνες, βίδωνες τίς νέες, έβγαζες το μπουζί, πέταγες ενα κατσαβίδι μέσα για να δείς το Ανω Νεκρό Σημείο, μέτραγες 3 χιλιοστά στίς πλατίνες και αυτό ήταν.
Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό το κατέγραψα σε 7 μόλις φίλμ .
Συνολικά έκανα μέσα σε 20 ημέρες 5.600 χλμ απο τα οποία τα 1.265 τα έκανα την τελευταία νύχτα μονορούφι, απλά γιατί έτσι μου έκατσε, συνολικά οδήγησα 118 ώρες.
Πέρασα απο την Βουλγαρία, Γιουγκσλαβία (εννοείται πρίν την καταστροφή), Ουγγαρία, Αυστρία και στην Ενωμένη τότε Τσεχοσλοβακία.
Διαδρομή αρκετά ωραιότερη βρήκα τις φιδισιες διαδρομές ανάμεσα στα ψηλά έλατα στην Τσεχοσλοβακία . Σίγουρα σε αυτή την διαδρομή θα έχουν γυρίσει ταινίες, επιβλητικό τοπίο, έρημα δάση, καμπύλες τόσες ώστε να ομορφαίνει το τοπίο. Ταξίδευα με το ΜΖ γύρω στα 80 - 90 χαλαρά και άνετα, απολάμβανα την διαδρομή .
Απο Jihlava πηγαίνοντας για την πρωτεύουσα , το κακό δέσιμο των πραγμάτων με έκανε εξω απο την Πράγα να χάσω το αντίσκηνο, με αποτέλεσμα να ψάχνω για camping με δένδρα για να κάνω πατέντα με ενα απλό τεντόπανο για την βροχή .
Ο Αγγλικός ήχος της λέξης camping σε κανένα δεν έλεγε τίποτα , ούτε ακόμη και στους νεαρούς, δυστυχώς για μένα, όλοι σχεδόν μίλαγαν Γερμανικά όσο για Αγγλικά άστο καλύτερα.
Για καλή μου τύχη παρέα με ενα ανατολικογερμανό βρήκαμε ενα camping εξω απο την mala strana .
Η Πράγα πόλη ωραία , μπορεί ολη η Τσεχοσλοβακία να είναι γκρίζα και μουντή η μητροπολή της όμως είναι πόλη φωτεινή και ωραία .
Στην πόλη της μπύρας την Česke Budesoviče , για πρώτη μου φορά χάθηκα οχι τυχαία, εδώ στην Česke Budesoviče παράγεται η περίφημη Βudweiser, και με το όνομα Bud στην αμερική.
Εδω και το μπάνιο μέσα σε μπύρα γίνεται, οπότε οι μπυρομανείς έχουν ενα θέμα.
Φτάνοντας στα σπήλαια του Agtellek του οποίου οι στοές γυρνάνε κάτω απο την Ούγγρο-τσεχοσλαβάκικη μεθόριο , ( Είναι τόσο μεγάλο που δίνονται και συναυλίες στο εσωτερικό του ) διεπίστωσα θορύβους στο κιβώτιο , και σύντομα με εγκατέλειψαν οι τέσσερις πρώτες ταχύτητες . Μόνο η 5η δούλευε και έκανα 220 χλμ. μέσα απο χωριά , μέχρι το debrecen να βρώ το συνεργείο του Istvan Gyongosi στην Bartok Bela utca 40 , ( διεύθυνση που μου την έδωσαν έξω απο το Agtellek, κάτι μηχανόβιοι οι οποίοι με θυμόντουσαν απο την συμμετοχή μου στη PANNONIA ) τότε το μγηχαν.άκι έιχε ήδη 36.000 χλμ..
Μετά απο 3 μέρες δουλειάς πλήρωσα 5.000 δρχ για την επισκευή ποσό εξευτελιστικά μικρό για την εποχή αλλά οχι για τον τόπο .
Το ΜΖ είχε ενα καλό, ότι ήταν πολύ απλό στη κατασκευή του.
Τότε παλιά είχαμε στίς μηχανές, τίς πλατίνες, οι οποίες έκαναν σε προκαθορισμένα σημεία επαφή απο το βολάν, έτσι έδιναν σήμα για σπινθήρα και τα γνωστά. Τα μαστόρια το είχαν αναγάγει σε επιστήμη κα φόβηζαν τον κόσμο να μην αγγίζει τις πλατίνες.
Στο ΜΖ η θεραπεία είχε ως εξής, ξεβίδωνες και πέταγες τις παλιές πλατίνες, βίδωνες τίς νέες, έβγαζες το μπουζί, πέταγες ενα κατσαβίδι μέσα για να δείς το Ανω Νεκρό Σημείο, μέτραγες 3 χιλιοστά στίς πλατίνες και αυτό ήταν.
Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό το κατέγραψα σε 7 μόλις φίλμ .
Συνολικά έκανα μέσα σε 20 ημέρες 5.600 χλμ απο τα οποία τα 1.265 τα έκανα την τελευταία νύχτα μονορούφι, απλά γιατί έτσι μου έκατσε, συνολικά οδήγησα 118 ώρες.
Πέρασα απο την Βουλγαρία, Γιουγκσλαβία (εννοείται πρίν την καταστροφή), Ουγγαρία, Αυστρία και στην Ενωμένη τότε Τσεχοσλοβακία.
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
TOUR DIVIDE Canada - New Mexico με MTB
Tour divide
2.745 Μίλια , δηλαδή 4.418 χιλιόμετρα από τον Καναδά στο Μεξικό, μέσα από χωματόδρομους .
Ο μεγαλύτερος σε απόσταση και διάρκεια αγώνας ποδηλάτου που διεξάγεται σχεδόν αποκλειστικά σε χωματόδρομους από αυτοεξυπηρετούμενους αναβάτες.
Αν δείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες από ψηλά, μοιάζουν με φλιτζάνι του καφέ, ο αγώνας ξεκινάει από τον Καναδά δηλαδή από τα χείλια του καφέ και φτάνει στο Μεξικό, δηλαδή κάτω από τον πάτο, πολύς καφές και μονορούφι δεν πίνετε.
Από την πόλη Banf της Καναδικής Alberta στην British Columbia, συνεχίζει στις ΗΠΑ Montana, Idaho, Wyoming, Colorado, και καταλήγει στο Antilope Wells του New Mexico.
http://tourdivide.org/leaderboard
Αν δείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες από ψηλά, μοιάζουν με φλιτζάνι του καφέ, ο αγώνας ξεκινάει από τον Καναδά δηλαδή από τα χείλια του καφέ και φτάνει στο Μεξικό, δηλαδή κάτω από τον πάτο, πολύς καφές και μονορούφι δεν πίνετε.
Από την πόλη Banf της Καναδικής Alberta στην British Columbia, συνεχίζει στις ΗΠΑ Montana, Idaho, Wyoming, Colorado, και καταλήγει στο Antilope Wells του New Mexico.
http://tourdivide.org/leaderboard
Συνολικά 7 φορές από το επίπεδο της Θάλασσας στο Έβερεστ ή 200.000 πόδια κάπου 61 χιλιόμετρα.
Επί 3 βδομάδες, για 16 ώρες περίπου την ημέρα στη σέλα, ανάμεσα από αρκούδες και πούμα.
Το Ιούνιο του 2009 από 42 εκκινήσαντες τερμάτισαν μόλις 16 !!! με χρόνους να καλύπτονται από τον πρώτο (Mathew Lee) σε 17 μέρες και 23 ώρες και, τον τελευταίο (Michael komp) σε 31 μέρες και 22 ώρες.
Μεγάλη Ηρωίδα η Deanna Adams, που ναι μέν δεν τερμάτισε, έβγαλε όμως με Fixed gear πολύ μεγάλο μέρος του αγώνα.
http://tourdivide.org/
Επί 3 βδομάδες, για 16 ώρες περίπου την ημέρα στη σέλα, ανάμεσα από αρκούδες και πούμα.
Το Ιούνιο του 2009 από 42 εκκινήσαντες τερμάτισαν μόλις 16 !!! με χρόνους να καλύπτονται από τον πρώτο (Mathew Lee) σε 17 μέρες και 23 ώρες και, τον τελευταίο (Michael komp) σε 31 μέρες και 22 ώρες.
Μεγάλη Ηρωίδα η Deanna Adams, που ναι μέν δεν τερμάτισε, έβγαλε όμως με Fixed gear πολύ μεγάλο μέρος του αγώνα.
http://tourdivide.org/
ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ
Την δανείστηκα από το flickr.
Ανήκει στον Φωτογράφο Dajams.
Μου τράβηξε το μάτι αμέσως. Θεωρητικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν είναι τεχνικά άρτια. Αυτή την λάμψη όμως μπροστά από τον άνθρωπο, εγώ θέλω να την βλέπω ως ένα μέλλον φωτεινό που απλώνετε μπροστά του.
Οι κολώνες μου χαλάνε την σκηνή, αν δεν υπήρχαν ...
BTC Bicycle Torque Coupling
BTC (Bicycle Torque Coupling)
Ο ιδρυτής της S and S Machine, Steve Smilanick παθιασμένος ποδηλάτης και ο ίδιος, με όνειρο μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο χωρίς όμως να αποχωριστεί το αγαπημένο του ποδήλατο, τον ανάγκασε να κατασκευάσει ένα μηχανισμό σύζευξης (BTC), που θα του επέτρεπε να σπάει ο σκελετός σε δυο μέρη, μιας και αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι σε ένα ποδήλατο, και το μεγαλύτερο πρόβλημα στη μεταφορά του.
Ουσιαστικά το ποδήλατο χωράει πλέον μέσα σε μια απλή βαλίτσα, έτσι δεν πληρώνετε τα έξτρα μεταφορικά σε αεροπορικές εταιρίες, ούτε χρειάζεστε πλέον μεγάλες και δύσχρηστες βαλίτσες .
Ο μηχανισμός BTC τοποθετείται στον πάνω και κάτω σωλήνα ενώ, κατασκευάζεται από διάφορα υλικά προκειμένου να ικανοποιήσει όλα τα γούστα, όπως 17-4 PH ανοξείδωτο ατσάλι, 304, 7005 αλουμίνιο, 6AL/4V τιτάνιο, κάρμπον και Χρωμομολυβδενιούχο ατσάλι.
Όλοι οι μηχανισμοί σύζευξης BTC δουλεύονται σε μια Mazak Multiplex CNC εργαλειομηχανή.
Ο μηχανισμός BTC τοποθετείται στον πάνω και κάτω σωλήνα ενώ, κατασκευάζεται από διάφορα υλικά προκειμένου να ικανοποιήσει όλα τα γούστα, όπως 17-4 PH ανοξείδωτο ατσάλι, 304, 7005 αλουμίνιο, 6AL/4V τιτάνιο, κάρμπον και Χρωμομολυβδενιούχο ατσάλι.
Όλοι οι μηχανισμοί σύζευξης BTC δουλεύονται σε μια Mazak Multiplex CNC εργαλειομηχανή.
Κούρσες, MTB, Tandem, Recumbent, σε όλα μπορεί να τοποθετηθεί ο μηχανισμός, εκτός από ποδήλατα με μονό σωλήνα φυσικά και κόστος που ξεκινάει από 200 δολάρια με χρόνο παράδοσης από 1 έως 12 εβδομάδες.
Οι πλησιέστεροι αντιπρόσωποι σε μας είναι οι, Best Bikes στην πόλη Carouge της Ελβετίας τηλ.41-22-342-3635 και η Fahrradtechnik haas Gmbh στην πόλη Rosenheim της Γερμανίας τηλ. ++49 08031-14573
Η S & S πουλάει τον μηχανισμό μόνο σε κατασκευαστές τους οποίους αυτή αναγνωρίζει και όχι σε ιδιώτες.
Δυστυχώς η IDEAL δεν συμπεριλαμβάνεται, ούτε και η Van Nicholas που την έβλεπα για μελλοντική αγορά.
S and S Machine, 9334 Viking Place, Roseville, CA. 95747
http://www.sandsmachine.com/
Η S & S πουλάει τον μηχανισμό μόνο σε κατασκευαστές τους οποίους αυτή αναγνωρίζει και όχι σε ιδιώτες.
Δυστυχώς η IDEAL δεν συμπεριλαμβάνεται, ούτε και η Van Nicholas που την έβλεπα για μελλοντική αγορά.
S and S Machine, 9334 Viking Place, Roseville, CA. 95747
http://www.sandsmachine.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
