Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 28η. 28 Μαΐου 2025

 

Ambasmestas (Casa Cantadora) – O CEBREIRO    

Η χθεσινή ημέρα μου γέμισε τις μπαταρίες μου 101%.

Μετά το πρωινό και έτοιμος να φύγω, δηλώνω τον θαυμασμό μου για αυτό το Albergue, λέγοντας στον ιδιοκτήτη του, ότι αυτό το μέρος είναι το μοναδικό που ένιωσα ότι είναι ζωντανό, ότι έχει ψυχή. Μάλλον τον συγκίνησα γιατί με αγκάλιασε. Φεύγοντας κλείνω την πόρτα και παρέα με τον Σουηδό, τραβάμε δυτικά. 

Προσπερνάμε το Vega de Valcarce που ακόμη κοιμάται και φτάνουμε στο Las Herreiras με τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου. 

Εναλλακτικά η ανάβαση μπορεί να γίνει και με άλογα που ξεκινάνε από εδώ. Με 50 ευρώ ανά άτομο σε δυο ώρες έχετε ανεβεί στο O Cebreiro. 

 Συζητώντας με τον Σουηδό του αναφέρω ότι εγώ δεν βιάζομαι, γιατί έχω βρει κρεβάτι στο Laguna de Castilla, τρία χιλιόμετρα πριν την κορυφή στο O Cebreiro. Ατυχώς στο O Cebreiro δεν υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι να κλείσω τηλεφωνικά, είναι όλα γεμάτα. Ο Σουηδός καθώς ετοιμάζεται να φύγει μου λέει , τράβα O Cebreiro , το δημοτικό Albergue είναι μεγάλο, θα προλάβεις. Ξεκίνα φύγε. Ο ίδιος φεύγει και εγώ αφού περιποιηθώ τα πόδια μου, σηκώνομαι όρθιος και αγναντεύω το βουνό. Τώρα πρέπει να ανεβώ στα 1.300.   

Στο μεταξύ με είχαν περάσει όλο το πρωί πολύς κόσμος. Πρέπει να περάσω πολλούς από αυτούς τώρα, γιατί στα Albergue’s ισχύει ότι εξυπηρετείται oποιος φτάνει πρώτος, έως ότου γεμίσουν. Τα δημοτικά Albergue’s δεν δέχονται κρατήσεις.

Δένω κορδόνια, ανοίγω μπατόν, το κεφάλι κάτω και πιάνω ρυθμό. 

Όλες οι αναβάσεις του Υμηττού και όλες οι ανηφόρες στο άλσος Συγγρού εδώ σήμερα μετρήσανε. Έχω πιάσει ρυθμό και δεν μπορώ να σταματήσω. Χωρίς εναλλαγές στην ταχύτητα με σταθερό ρυθμό ανεβαίνω και αρχίζω να προσπερνάω συνέχεια κόσμο. 

Τα βήματα γίνονται ρυθμός καρδιάς, οι αναπνοές και τα μπατόν συντονίζονται αρμονικά. Ανεβαίνω με έναν Γάλλο, δεν μιλάμε αλλά συνεννοούμαστε.  Με το Γάλλο πάμε παράλληλα για χιλιόμετρα.

Ο ήλιος αστράφτει στα λευκά όστρακα-κοχύλια (Concha) που κρέμονται από τα σακίδια των πεζοπόρων προσκυνητών που προσπερνάμε. Κάθε περιπατητής έχει τουλάχιστον ένα, να κρέμεται εξωτερικά στο σακίδιο του. Σταδιακά άρχισα να προσπερνώ όποιον συναντούσα. Δεν μπορούσα να κόψω ρυθμό. Στην La Faba ο Γάλλος κόβει και περιμένει την γυναίκα του. Στο μεταξύ συναντώ πάλι τον Σουηδό. Όσο πίνει το καφεδάκι του, παίρνω κι εγώ ένα κομμάτι κατσικίσιο Τυρί (Queso) Veigadarte σερβιρισμένο πάνω σε ξεροψημένη φέτα ψωμί με λίγο μέλι και ένα καρύδι από πάνω.  Το τυρί Veigadarte είναι χειροποίητο τυρί με κρεμώδη υφή από κατσικίσιο παστεριωμένο γάλα. Απλά θεϊκό.

Ο φίλος Σουηδός παραμένει πίσω και με αυστραλιανή παρέα πλέον συνεχίζω για O Cebreiro. Περνάω την Laguna που είχα κλείσει δωμάτιο, απλά δεν μου αρέσει καθόλου και συνεχίζω για τα σύνορα της Castilla y Leon με την Galicia, που είναι δίπλα.

 Απαραίτητη στάση για φωτογραφίες ενώ πολύ σύντομα φτάνουμε στην είσοδο του οικισμού του O cebreiro. Εδώ μας υποδέχεται οργανοπαίκτης με γκάιντα. Χρόνος ανάβασης 2 ώρες, όσο κάνουν και τα άλογα. 

Φτάνω στο δημοτικό Albergue και βάζω το σακίδιο μου, όγδοο στην σειρά. Έχει κάπου 130 κρεβάτια. Γειά σου ρε φίλε Σουηδέ.  Τα δημοτικά Albergue και πολλά ιδιωτικά δεν δέχονται κρατήσεις. Ο πρώτος που φτάνει κοιμάται. Μιας και εξασφάλισα θέση εδώ, παίρνω τηλέφωνο το Albergue στην Laguna για να ακυρώσω την θέση μου. Τώρα τα πόδια μου έχουν συνέλθει. Οι φουσκάλες δεν υπάρχουν πιά. Τα παπούτσια τα δένω κανονικά τώρα. Βολτάρω στην ορεινή πόλη, εδώ που εφημέρευε ο Don Elias Valina Sampedro, ο ιθύνων νους και σχεδιαστής του μονοπατιού του Αγίου Ιακώβου, στην σύγχρονη εποχή. Μετά τα καθημερινά τυπικά και εντελώς ξεκούραστος μπαίνω στο εθνογραφικό μουσείο . Εδώ καταλαβαίνεις ότι εμείς οι νεότεροι έχουμε πολλά να μάθουμε από τους παλαιότερους. Το Μουσείο στεγάζεται σε ένα χαρακτηριστικό οίκημα των ορεσίβιων που τα λένε Palozzas. 

Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το ολοστρόγγυλο σχήμα τους, χωρίς εγκοπές και ανοίγματα, με χοντρή λιθοκατασκευή και όλο αυτό το δημιούργημα για στέγη έχει άχυρο . Η στέγη στηρίζεται σε ξύλα που προηγουμένως έχουν καπνιστεί για την απαραίτητη σκλήρυνση και αντοχή. Έξω έχει ήλιο και ζέστη, μέσα στην Palozza τόσο δροσιά που σχεδόν αν ξάπλωνα για να κοιμηθώ θα σκεπαζόμουνα. Απίστευτες επιδόσεις από πέτρα άχυρο και έξυπνη σχεδίαση. Μέσα στο σπίτι υπάρχουν δυο κύριοι χώροι, τo Astrago για τους ανθρώπους και, η Estravariza για τα ζώα τους. Εδώ πάνω ο χειμώνας είναι βαρύς και τα ζώα θέλουν φροντίδα. Εννοείται ότι η στέγη αντέχει στα χιόνια . 

Επισκέπτομαι το μοναδικό παντοπωλείο της περιοχής και βλέπω στην πλαϊνή του πόρτα μια ξύλινη επιγραφή που έγραφε στα Ελληνικά, «Αγορά», Γεμάτος περιέργεια ρωτάω την ταμία του καταστήματος μια όμορφη κοπέλα αφρικανικής καταγωγής, τι είναι αυτή η ταμπέλα. Μου απάντησε ότι ήταν του προηγούμενου ιδιοκτήτη.  

 Η υπόλοιπη αγορά του O Cebreiro περιλαμβάνει αποκλειστικά ταβέρνες που σερβίρουν και καφέ, ενώ σχεδόν όλα τα καταστήματα διαθέτουν ενθύμια που σχετίζονται φυσικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με το μονοπάτι. 

Το απόγευμα συναντιέμαι με τους Κορεάτες.  Συζητάμε για αρκετή ώρα.  Ονειρεύονται κι αυτοί κάποια στιγμή να πραγματοποιήσουν την μεγάλη διαδρομή των 1000 χιλιομέτρων στο Camino Via de la Plata. Πριν νυχτώσει επιστρέφουμε στον δημοτικό ξενώνα. 

Παρ’ ότι είναι εννιά το βράδυ, ήδη τα φώτα είναι κλειστά και ακούς ροχαλητό αρκετό. Με τόση κούραση δεν προλαβαίνεις να παραπονεθείς. Ο Μορφέας έρχεται γρήγορα.   

Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 29η 29 Μαΐου 2025.

 

O CEBREIRO  -  Triacastela

Νυχτερινό ξύπνημα σήμερα συνοδεύονταν από την επιθυμία να προλάβω τον ζωοδότη μας ήλιο στις πρώτες του ακτίνες.  Από τα 1300 μέτρα υψόμετρο βλέπεις διαφορετικά. Το λογισμικό των κινητών δεν μπορεί να συλλάβει τα ασύλληπτα χρώματα όπως οι φιλμάτες μηχανές. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπει η Nikon μου. Κάθομαι κάμποσα λεπτά της ώρας να αγναντεύω.

 Μαζεύονται κι άλλοι να αποθανατίσουν την στιγμή. Στέκομαι και μας κοιτάζω όλους. Όλος αυτός ο κόσμος, πάνε τόσες ημέρες κι ούτε ένας τσακωμός, ούτε φωνές, ούτε πίκρες. Κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα τώρα και χαμογελάμε. Θα φωνάξουμε δυνατά ο ένας στον άλλο, μόνο για να μας ακούσει ο συνοδοιπόρος μας και συνήθως λέμε …Buen Camino ή το πολύ σπάνιο Ultreia, στα λατινικά ultra = πιο πέρα , & eia = πάμε. Με απάντηση, Et Suseia ( και πιο ψηλά) . 

Σήμερα ακούγεται παντού το Buen Camino μόνο.

Η διαδρομή προς το Santiago de Compostela είναι ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και αυτογνωσίας. Κανείς δεν πάει τυχαία..  

 Τώρα το μονοπάτι είναι πια εύκολα κατηφορικό και σύντομα με τον ήλιο να έχει αρχίσει να στεγνώνει την πρωινή υγρασία, βρίσκουμε καταφύγιο στο Hospital de la Condesa. Στον πετρόκτιστο καφενέ μπαίνοντας βλέπω ένα αυτοκόλλητο διαφημιστικό. Γράφει The Shikoku henro, 88 temples, JAPAN. 1200 χιλιόμετρα σε 45 ημέρες, στην Ιαπωνία. Το ακόμη πιο γνωστό Kumano Kodo, επίσης στην Ιαπωνία,  έχει αδελφοποιηθεί με τα Camino της Ισπανίας, ενώ είναι πολύ μικρότερο σε απόσταση.

 Το καταγράφω στην μνήμη μου.  Πλάκα θα ‘χει.

  Η ημέρα κυλάει με ήσυχο κατηφορικό δρόμο, συνήθως μέσα σε πυκνή βλάστηση, με χωματόδρομο που σκίζεται από ρυάκια μικρά, μέχρι και την Triacastela. 

Ένα χωριό που καθώς φαίνεται ζει σχεδόν αποκλειστικά από του περιπατητές. Φαγητό και μπύρα άφθονα, τι άλλο να ζητήσει κάνεις. Κι όλοι λιάζονται στον ήλιο.

 Το απόγευμα έχουν ήδη μαζευτεί σύννεφα και το βράδυ ξαπλωμένος στην κουκέτα μου, ακούω τις αστραπές.

Camino de Santiago - Camino Frances. Ημέρα 30η 30 Μαΐου 2025

 

Triacastela - SARRIA

Ο Χθεσινός ήλιος ήταν χθες, σήμερα είχαμε λίγο βροχή. 

Με το πόντσο μέχρι και το Μοναστήρι Samos. Το μεγάλο Μοναστήρι κατοικείται από τον 6^ο αιώνα και είναι λειτουργικό από Βενεδικτίνους μοναχούς. Μέσα στην εκκλησία, όπως και σε όλες σχεδόν τις εκκλησίες των καθολικών , υπάρχουν τα σύμβολα με τα Ελληνικά γράμματα, α ω.  Παραπέμπουν στο (εγώ ειμί το α και το ω, η αρχή και το τέλος). 

Όλο το εσωτερικό του μοναστηριού, είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες, σε διαφορετικές τεχνικές. Δυστυχώς η ξενάγηση ήταν αποκλειστικά στα Ισπανικά. Δεν με πείραξε καθόλου, τα έργα τέχνης έτσι κι αλλιώς τα θαυμάζουν τα μάτια. Το Μοναστήρι στην Samos διαθέτει και πωλητήριο αναμνηστικών, το καλύτερο όμως είναι οι σοκολάτες τους. 

Πήρα μια με πικρή γεύση (Bitter) και φρούτα. Οι Ισπανοί μοναχοί φτιάχνουν σοκολάτα εδώ και αιώνες.  Μέχρι να αφήσω πίσω μου το μοναστήρι η σοκολάτα ήταν παρελθόν. 

Μέσα στο Μοναστήρι πέρασα μιάμιση ώρα, χρόνος αρκετός για να φύγει το μαύρο σύννεφο από πάνω μας και να το διαδεχτεί ο ήλιος. Ξαναγεμίζω το παγούρι μου γιατί η Sarria ακόμη απέχει αρκετά.

Στον δρόμο με προσπερνάει ο Σέρβος που είχαμε γνωριστεί στο O Cebreiro. Πάω στον δικό μου ρυθμό, κι άμα βρω χώρο για να ξαποστάσω, τότε κάθομαι. Ο ήλιος είναι δυνατός. Μια πηγή με φρέσκο τρεχούμενο νερό με ανανεώνει αρκετά. Μόνο μπάνιο που δεν έκανα. Κάθε βήμα που κάνω με φέρνει πιο κοντά στην Sarria. 

Στα πρανή του δρόμου αρκετός κόσμος κάνει διάλειμμα . εδώ και μέρες συναντώ ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων , πατέρας και υιός. Ο υιός στη ηλικία μου. Ο πατέρας είναι πάντα κουρασμένος αλλά πάντα βρίσκομαι να τους προσπερνάω. Μα τι κάνουν, πετάνε από πάνω μου, πότε με περνάνε δεν έχω καταλάβει.  Κάποια στιγμή φτάνω Sarria στο Albergue Oasis. Μετά τα καθέκαστα ακολουθεί η βόλτα στην πόλη και μια επίσκεψη σε ένα μαγαζί αποκάλυψη. Το “www kilometro112 com”. Μπήκα για να ανανεώσω τις προμήθειες μου σε compeed για τα πόδια. Διαλέγω ότι νόμιζα καλό. Αλλά η  πωλήτρια δεν πείστηκε για την σωστή αγορά μου και με έβαλε να καθίσω σε καρέκλα, μου έπιασε το πόδι και ψηλαφώντας το , μου επέλεξε η ίδια ποιο να πάρω.  Με το χέρι της μου έπιανε τις φουσκάλες μου. Τέτοια άνεση, μάλλον θα έχει βοηθήσει χιλιάδες περπατητές.   Το “www kilometro112 com” στην Sarria, έχει οτιδήποτε μπορεί να χρειαστεί ένας περιπατητής. Ωραίο γεύμα στην πόλη και γυρνώντας στο Albergue Βρίσκω τα απλωμένα ρούχα μου, στεγνά και διπλωμένα. Μάλλον από την ιδιοκτήτρια. Ίσως με πέρασε για ανεπρόκοπο. Πεντακάθαρος χώρος με πολύ ευρύχωρες ντουζιέρες και τουαλέτες. Στην πίσω του πλευρά έχει κήπο με γκαζόν και καρέκλες.  

Η Sarria είναι μια πόλη σταθμός στο δρόμο του Αγίου Ιακώβου. Σύμφωνα με τους κανόνες αυτή η πόλη είναι η κοντινότερη προς το Santiago , για να ξεκινήσεις , έτσι ώστε στο Santiago να λάβεις το επίσημο αποδεικτικό ότι περπάτησες την διαδρομή  (Compostela). Για αυτό από εδώ και πέρα ο κόσμος έχει αυξηθεί κατά πολύ. Τα καταλύματα λένε ότι είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεις ελεύθερο. Καλό είναι από δω και πέρα να κάνεις κράτηση, για την επόμενη διανυκτέρευση, ειδικά την καλοκαιρινή περίοδο . Επίσης από δω και πέρα το διαπιστευτήριο μας (credential) θα χρειάζεται δυο σφραγίδες (celo) καθημερινά. Εδώ πέθανε και ο Alfonso IX, βασιλιάς του Λεόν (Rey de Leon) καθώς πήγαινε για προσκύνημα στο Santiago.

Camino de Santiago Camino Frances Ημέρα 31η. 31 Μαΐου 2025.

 

Sarria - Portomarin

Νυχτερινό ξύπνημα και τι όμορφα που είναι να περπατάς στην πόλη όταν ακόμη κοιμάται. Τα μπατόν στο χέρι. Και περπατάμε στους ρυθμούς μας. 

Βγαίνοντας από την πόλη έχει αρχίσει να ξημερώνει αλλά από τον μικρό λόφο στην έξοδο, δεν μπορείς να δεις και πολλά , γιατί μας εμποδίζει η ομίχλη. Η οποία θα κάνει ώρες για να διαλυθεί. Για αρκετή ώρα πάω με τους Κορεάτες. 

Σε μια στάση πίνουμε τα καφεδάκια μας. Στο καφέ τα παιδιά θα παραμείνουν λίγο περισσότερο για ξεκούραση. Προσωπικά προσπαθώ να τηρώ τον κανόνα των δεκάλεπτων στάσεων αυστηρά. Ο κανόνας λέει όπου βρεις παγκάκι κάθεσαι, εάν βρεις παγκάκι. Η Ισπανία έχει τρομερή έλλειψη σε παγκάκια. Δεν τα έχουν ανακαλύψει ακόμη. Στην Ελλάδα το κάθε χωριό , περιμετρικά αυτού διαθέτει άφθονα παγκάκια για τους διαβάτες. Το κάθε μία ώρα, διάλειμμα 10 λεπτών, δύσκολο να το τηρήσεις. Μετατρέπεται από την φύση των πραγμάτων και συνθηκών σε κάθε μια καφετέρια διάλειμμα. Αυτό θες δε θες το τηρείς ΑΥΣΤΗΡΑ.  Μόνο έτσι θα φτάσεις μακριά.

Θα βοηθούσε ίσως ένα μικρό κομμάτι νάιλον για να κάθεσαι στα βρεγμένα και λερωμένα μέρη. Όμως απολύτως κανείς δεν κουβαλάει τίποτα περιττό, όταν έχει να κάνει 1.000.000 βήματα.

Πολύ πράσινο, ομίχλη και πολλά κοπάδια ζώων όμως, κανένα σταβλισμένο, όλα στα λιβάδια.

Ίσως επειδή νοιώθω ότι πλησιάζω στο τέλος να πονάω εύκολα περισσότερο. Το κυριότερο πρόβλημα έρχεται με τις φλύκταινες – φουσκάλες που πρέπει με τα πρώιμα σημάδια εμφάνισης να προλάβουμε. Τα προπονημένα πόδια είναι λιγότερο ευαίσθητα σε φουσκάλες. Το τακτικό και καθημερινό περπάτημα σκληραίνει τα πόδια. Τα βρεγμένα παπούτσια και κάλτσες είναι εγγύηση για καταστροφή. Μικρή ανακούφιση οι στεγνές (νέο ζευγάρι)κάλτσες. Επίσης Βαζελίνη η άλλο υδατοαπωθητικό γράσο. Αν και το καλύτερο παραμένει η διπλή κάλτσα. Πάντα στο τέλος της ημέρας ΠΛΥΣΙΜΟ και ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ των ποδιών. Ελέγχουμε νύχια, φτέρνα κλπ.

Καθημερινά σωστό δέσιμο τα κορδόνια.

Φυσικά περπατάμε αποκλειστικά με τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΥΘΜΟ.

Και η σημερινή ημέρα ήταν κουραστική. Στην διαδρομή προσπέρασα παππού που ήταν ξυπόλητος. Μάλλον για λόγους τάματος. Περπατάει πολύ αργά. Η πόλη του Portomarin που θα μείνω απόψε είναι καινούργια, δημιουργήθηκε στην δεκαετία του 60 όταν μετακινήθηκε η παλιά πόλη που τώρα είναι βυθισμένη στον ποταμό Mino εξαιτίας κατασκευής φράγματος.

 Η νέα πόλη έχει ωραία θεά στην λίμνη που δημιουργήθηκε. Καταλήγω στο Albergue Ferramenteiro. Είναι οργανωμένο και σύγχρονο, με δυο τεράστια δωμάτια με 130 κρεβάτια. Ευτυχώς για πλυντήριο στεγνωτήριο δεν χρειάστηκε να περιμένω. Έτσι ξοδεύω το μεσημέρι μου με παρέα Αυστραλιανοί σε Χαμπουρκεράδικο με θέα την Λίμνη. Στο σουπερμάρκετ με τους Κορεάτες και μετά στο καφέ με τους Γερμανούς και τον Σουηδό.

Το Albergue έχει μηχάνημα για αυτόματο μασάζ ποδιών. Βάζω 2 ευρώ στην σχισμή και νοιώθω να μου συμπιέζει και αποσυμπιέζει όλους τους μύες της κνήμης.  Με τους Κινέζους φάγαμε μαζί δείπνο στην τραπεζαρία του Albergue, με θέα τι άλλο, την λίμνη. Μετά πάλι στο μασάζ. Αυτό μηχάνημα θα έπρεπε να υπάρχει παντού.   Με 130 κρεβάτια ολόγυρα, τυχερός όποιος κοιμάται γρήγορα.

Camino de Santiago Camino Frances Ημέρα 32η 1 Ιουνίου 2025

 

Portomarin  - Palas de Rei

Νύχτα βαθιά, στην λίμνη αντανακλάνε τα φώτα της γέφυρας. 

Περιπατητές περνάνε από πάνω της και στο τέλος της ο δρόμος διακλαδίζεται . Αριστερά η δεξιά ? και τα δύο είναι σωστά. Άλλοι κάθονται και αναρωτιούνται, τους προσπερνώ και πάω την δεξιά διαδρομή. Συναντώ και τον παππού τον ξυπόλητο. Πάει πολύ αργά. Ευτυχώς ο χωματόδρομος είναι βατός, ειδάλλως από την μια τα ψηλά δέντρα από την άλλη το σκοτάδι, θα σκοντάφταμε συνεχώς.

Νέος μήνας και έχω κλείσει 32 ημέρες στον δρόμο. Δεν ξέρω αν όντως έχουν πρηστεί τα πόδια μου, αλλά κάπως έτσι τα νοιώθω. Έχω ακούσει από άλλους ότι σε αυτές τις ημέρες αφήνουν τα παπούτσια πεζοπορίας και παίρνουν αθλητικά ελαφρά περπατήματος. Σίγουρα δεν είναι καιρός τώρα για δοκιμές.

Κυριακάτικα και δεν βρίσκεις εύκολα ανοιχτό καφέ. Μια μεγάλη καφετέρια στο Gonzar είναι κλειστή.  Κινούμαστε για αρκετή ώρα στο πλάι του δρόμου LU-633. Η μεγάλη ευθεία με βοηθάει να δω αυτό που δεν μπορούσα χθες λόγω ομίχλης. Κόσμος, πολύς κόσμος. Όπως εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε τα μυρμήγκια στη σειρά, έτσι θα μας έβλεπε κάποιος από ψηλά.  Μετά την Sarria , η μοναχικότητα ξεχνιέται. Πολλοί νεαροί, που μοιάζουν μαθητές Λυκείου, περπατάνε σε οργανωμένες ομάδες, από την Sarria σε διαδρομή πέντε ημέρων, στο Santiago, προκειμένου να λάβουν την Compostela τους.   

Για αρκετή ώρα συνταξίδευα με την Αυστραλιανή ομάδα. Ίσως ότι βγήκα από τον ρυθμό μου να ήταν αυτό που με κούρασε. Στο A paso de Formiga μια στάση για χάμπουργκερ. Παρατήρησα κάθε φορά με τους Αυστραλούς τρώω πάντα χάμπουργκερ. Που στην Ελλάδα δεν τρώω ποτέ. 

 Κάποια στιγμή έρχονται και οι Κορεάτες . Δεν ακολουθάω άλλο τους γρήγορους Αυστραλούς και συνεχίζω το καφεδάκι μου με τους Κορεάτες.  Ευτυχώς που με την επιλογή του σακιδίου που έχω κάνει όλα πήγαν καλά. Το 33λιτρο Talon της OSPREY, απέδωσε άψογα στον ρόλο του, όχι απλά να κουβαλάω στην πλάτη μου κιλά, αλλά να καταφέρει και να μην μου τα δείχνει. Σαν το δικό μου είχαν λίγοι. Οι περισσότεροι είχαν είτε τα EXOS, είτε τα STRATOS της OSPREY, κάπου στα 40 λίτρα. Σαν χωρητικότητα το δικό μου 33λιτρο είναι τέλειο. Δεν χρειάζομαι περισσότερο χώρο.  Έτσι πάντως όπως τα παρατηρούσα μάλλον αν ξαναπήγαινα θα διάλεγα το Stratos αν και βαρύτερο, καθώς έχει φαρδύτερη, άρα και πιο άνετη ζώνη στο ισχίο και επίσης πιο άκαμπτο στην λεκάνη. Το δικό μου το Talon για να είναι το ελαφρύτερο της osprey, ήταν κάτι σαν υβριδικό στον σκελετό. Όχι και τόσο άκαμπτο, με μια ψιλή ζώνη στο ισχίο. Όλα τα παραπάνω μετά από 35 ημέρες του άφησαν μια παραμόρφωση του σακιδίου. Πήρε το σχήμα της λεκάνης μου. Μοιάζει λίγο περίεργο αλλά κούμπωσε πάνω μου για τα καλά.  Τελευταίες ημέρες δεν μετράω τα γραμμάρια. Κουβαλάω στην πλάτη μου άνετα τα πέντε κιλά , τόσο άνετα που ξεχνάω ότι έχω σακίδιο. Στο Camino και το τελευταίο γραμμάριο μετράει. Οι μετρήσεις βαρών γίνονται μανία στην προετοιμασία, αργότερα αποφεύγεις να συμπληρώνεις και μετά από τόσες ημέρες δεν δίνεις σημασία. Ακόμη και το ημερολόγιο μου χάνει το σιδερένιο του σπιράλ και στην θέση του μπαίνει ένα μικρό κορδονάκι. Ίσα που να κρατάει τις σκέψεις μου με σωστή ημερολογιακή σειρά.   Αν παραθέσω τα νούμερα θα ξοδευτούν πολλές σελίδες. Σημασία έχει ότι στο Αεροδρόμιο παρουσιάστηκα με 4.840 γραμμάρια !!. Μια μυθική μέτρηση, στην πλάτη μου. Και το καλύτερο είναι ότι μετά από 35 ημέρες στον παράδεισο, συνήθισα τόσο που άνετα θα κουβάλαγα και το διπλάσιο βάρος.

Πάντως στα δύσκολα υπάρχουν εταιρείες που μεταφέρουν τα σακίδια, όπως η  Correos ,η Jaco trans και η Transporte. Σε όλα τα Albergue υπάρχει σχετική ενημέρωση.  

Τα πέλματα αποζητάνε χαλάρωση. Αργότερα μέσα στην μέρα πλησιάζω στην πόλη Palas de Rei. Το «παλάτι του βασιλιά» δεν το είδα αλλά εντόπισα ένα μαγέρικο πολύ ενδιαφέρον. Πρέπει πρώτα να βρω το μέρος που θα κοιμηθώ. Έτσι κατηφορίζω στην λεωφόρο Ourensee ψάχνοντας για το Albergue Zendoira. Σήμερα Κυριακή και είναι σχεδόν τα πάντα κλειστά. Το Albergue Zendoira τις Κυριακές δεν δουλεύει η κουζίνα ούτε για τοστ. Ξεφορτώνομαι τα παπούτσια, ένα ντους τα ρούχα στο πλυντήριο – στεγνωτήριο και το σώμα μου στο μαγέρικο που εντόπισα προηγουμένως. Θεωρητικά είναι γεμάτο, σε τούτα εδώ τα μέρη κάθεσαι όπου βρεις. Μεγάλη παρέα, Ιρλανδοί, Αμερικανοί και Αυστραλοί με έναν Έλληνα (μοιάζει με ανέκδοτο), καταβροχθίζουν ότι έχει στο τραπέζι. Μετά πάμε οι μισοί για καφέ και άλλοι για μπύρες. Καθόμαστε με τις ώρες στον καφέ με Αμερικάνους και Σουηδό. 

Το απόγευμα αναχωρώ για το κρεβάτι μου. Οι κοιτώνες μας είναι πεντακάθαροι, τα κρεβάτια έχουν κουρτίνα. Ξαπλώνω και ακούω μουσική. Συνήθως ακούω φλαμέγκο Ανδαλουσιανά ή Ελληνικά λαϊκά πάντα με ακουστικά και συμπληρώνω το ημερολόγιό μου.