ΙΣΛΑΝΔΙΑ ICELAND

Η Λίμνη λίγο πρίν το Myvatn, απλά δεν σου κάνει καρδιά να βγείς έξω απο το ζεστό νερό.

Η χώρα που συνδυάζει φωτιά και πάγο, βρέχεται ολόγυρα από τον Βόρειο Ατλαντικό ενώ δέχεται και το ζεστό χάδι του Γκολφ Στρήμ (Gulf stream) του ζεστού θαλάσσιου ρεύματος που ξεκινά από το Μεξικό. Ηφαίστεια και σεισμοί (κάθε 100 χρόνια γίνεται ένας ισχυρός) κρατάνε τους πάντες σε διαρκή επαγρύπνηση. Toν 4^ο αιώνα π.χ. ο Έλληνας θαλασσοπόρος Πυθέας ο Μασσαλιώτης είχε περιγράψει τούτη εδώ την γη, γνωστή τότε ως Θούλη. Στη συνέχεια Νορβηγοί Viking αποίκησαν το νησί, το 1000 μ.Χ. ασπάζονται τον Χριστιανισμό, λένε μάλιστα ότι στον καταρράκτη του Godafoss πέταξαν τα ειδωλολατρικά σύμβολα και τέλος το 1944 γίνεται ανεξάρτητη δημοκρατία. Σήμερα η Ισλανδία σχεδόν δεν παράγει τίποτα, τα πάντα είναι εισαγόμενα, άρα και ακριβά. Ο πληθυσμός που κατοικεί το νησί είναι κάπου 250.000 και απασχολούνται με την (άπειρα πρόβατα) κτηνοτροφία (εκτροφή και εμπορία της Ισλανδικής ράτσας αλόγου) και την αλιεία. Η ανεργία βρίσκεται (βρίσκονταν δηλαδή) σε μηδενικό επίπεδο. Επίσης η παρατήρηση φαλαινών επικερδές επάγγελμα για αρκετούς με συνήθως έδρα το λιμάνι της πρωτεύουσας Ρέυκιαβικ. Μετά την γνωστή οικονομική κρίση που την χτύπησε πέρυσι η Ισλανδία προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της. Ας αφήσουμε τους τεχνοκράτες λογιστές να σώσουν την χώρα και πάμε μια βόλτα στην πανέμορφη χώρα των πάγων και της φωτιάς, την μοναδική Ισλανδία. Κατ’ αρχάς η πρώην Δανέζικη επαρχία συνδέεται αεροπορικώς με όλο τον κόσμο και ακτοπλοϊκώς μόνο με την μαμά-Δανία. Αεροπορικώς πύλη εισόδου είναι το αεροδρόμιο Keflavik 30 περίπου χλμ. νότια της πρωτεύουσας Reykjavik. Εδώ σε αυτή την χώρα έχουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς, μιας και είναι μικρή η πατρίδα τους, οι πάντες σε εξυπηρετούν προσωπικά, δηλαδή στο λεωφορείο, (που συνδέει αεροδρόμιο με πρωτεύουσα) λες στον οδηγό που έχεις κλείσει ξενοδοχείο και σε κατεβάζει όσο πιο κοντά γίνεται, στο lost and found (χάθηκε η βαλίτσα μου στη Κοπεγχάγη, αεροσταθμός μετεπιβίβασης καθώς δεν υπάρχει απ’ ευθείας πτήση από Αθήνα για Ρέικιαβικ ) του αεροδρομίου δηλώνεις ένα τηλέφωνο κινητό και την άλλη μέρα το πρωί πριν το πρωινό ακόμη, η βαλίτσα ήταν στο δωμάτιό μου, camping και ξενοδοχεία τους λες που θες να πάς και σε πάνε είτε με τα Ι.Χ. τους (το ζήσαμε κι αυτό) η με τα εταιρικά van σχεδόν δωρεάν. Παρότι είναι ψευδαίσθηση σε κάνουν να νοιώθεις σαν μέλος οικογένειας. Αρχικά λοιπόν ξοδεύουμε την πρώτη ημέρα στο Ρέυκιαβικ, μέχρι να ενοικιάσω αυτοκίνητο (σφάξιμο στο γόνατο το κόστος του 4χ4, σχεδόν απαγορευτικό για τα βαλκάνια πορτοφόλια μας) και να πάρουμε μια ιδέα για ην Ισλανδία ημέρα έφυγε κιόλας.
Το μοναδικό βενζινάδικο στην ενδοχώρα, λίγο πρίν το Hveravelir.

Έχετε υπόψη ότι αυτή η χώρα αν είναι ζωντανή δηλαδή κατοικήσιμη το χρωστάει στην γεωθερμία (http://www.energy.rochester.edu/is/reyk/works.htm ) που ζεσταίνει τα νοικοκυριά σχεδόν τσάμπα όλο το 24ωρο και στο ζεστό ρεύμα του γκόλφστρήμ. Έτσι λοιπόν μακριά από την θάλασσα ξεχνάτε το γλυκό πρόσωπο και περνάτε σε μια χώρα σχεδόν αποκλειστικά κινούμενη σε χωματόδρομους με κρύο θύελλες χιόνια και βροχή. Την Δεύτερη μέρα ξεκινάμε πρωί από το Ρέικιαβικ για το Akureyri, εννοείται ότι δεν φτιάχνουμε πρόγραμμα, απλά κατεύθυνση παίρνουμε, έχουμε και ένα αντίσκηνο στο jimny κι ότι ήθελε προκύψει. Μπαίνοντας στην ενδοχώρα ανακουφίστηκα, μιας και το SUZUKI JIMNY μου κόστισε τα διπλά λεφτά από ένα άλλο βασικό όχημα, εδώ όμως υπάρχει μόνο χώμα και αυτή η χώρα είναι η χαρά του χωματερού παιδιού. Είναι η μέρα που συναντάμε και τα Γκέϊζερ Geysir, καυτούς πίδακες νερού, που φτάνουν τα 60 μέτρα ύψος, πίδακες με πολύ υψηλή θερμοκρασία, ψήνεις κανονικά λουκάνικο, αν και θα μυρίζει θειάφι. Στο κέντρο της χώρας ο μόνιμος παγετώνας Hofsjokull, εκεί κάπου στην διαδρομή και το μοναδικό βενζινάδικο στη μέση του πουθενά με μια αντλία του 70. Ο δρόμος 821 είναι καλοπατημένος και το jimny πάει αέρα πατέρα, όσο του επιτρέπει δηλαδή η απαγορευτική σχεδίαση του αυτοκινήτου για χρήση σε ανοιχτό δρόμο. Το μικρό γιαπωνέζικο κατσίκι ζητάει κακοτράχαλο χώμα μόνο. Το Akureyri μας φιλοξενεί την νύχτα (εδώ να πούμε ότι νύχτα δεν υπάρχει όπως την ξέρουμε οι νότιοι) και την επομένη ξεκινάμε γενικά και άσχετα όπου υπάρχει δρόμο να μπαίνουμε και βλέπουμε. Ένα μικρό πρόβλημα είναι με το ντους, καθώς το δωρεάν γεωθερμικό νερό μυρίζει κάπως θειάφι, αλλά παρ’ όλα αυτά έστω κι έτσι το άφθονο νερό ξεπλένει την κούραση της ημέρας. Στην περιοχή πριν το Myvatn (σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν θυμάμαι το όνομα της λίμνης) η μεγάλη έκπληξη, μια γεωθερμική πηγή, λίμνη με άσπρο νερό γεμάτη κόσμο, (http://www.flickr.com/photos/jenniewoo/318963/ ) στην αρχή δειλά και αργότερα κάνουμε και βουτιές μη μπορώντας να βγούμε έξω στον κρύο και πάλι αέρα. Μετά από αρκετή ώρα μέσα στο νερό νοιώθουμε σαν ξαναγεννημένοι, απίστευτη αίσθηση. Πάμε που δοκιμάζουμε να φύγουμε, η θαλπωρή που μας χαρίζει η ζεστή λίμνη μας τραβάει και πάλι πίσω. Παρόμοια λίμνη κοντά στο Ρέυκιαβικ είναι η Blue Lagoon www.bluelagoon.is εδώ συχνάζει ο περισσότερος κόσμος.Η Λίμνη Myvatn έχει μεγάλο μέγεθος, είναι 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενώ έχει μόνο 25 μέτρα βάθος, στην όψη στέκει λίγο απόκοσμη με το μαύρο χρώμα της αν και προσελκύει πολλούς κολυμβητές. Η βροχή είναι μόνιμη, έτσι εξηγείται το πλούσιο χορτάρι, τροφή για τα χιλιάδες πρόβαλα της Ισλανδικής Γής. Ο αμέσως επόμενος πολυπληθέστερος πληθυσμός είναι αυτός των Ισλανδικών αλόγων. Στην χώρα ήρθαν κάπου 1100 χρόνια πριν, σήμερα αριθμούν περίπου 80.000. Τα μικρόσωμα Ισλανδικά άλογα βρίσκονται άλλα σε άγρια ή ημιάγρια κατάσταση ενώ πολλά εκτρέφονται και εξάγονται ακόμη και στην Νέα Ζηλανδία.
Στην ενδοχώρα η άσφαλτος είναι άγνωστη λέξη, αυτή η χώρα είναι η χαρά του παιδιού.

Στο ανατολικό άκρο του νησιού βρίσκεται το Seydisfjordur , λιμάνι που συνδέει την Ισλανδία με την Ευρώπη, ενώ λίγο δυτικότερα το Egilsstadir περηφανεύεται ότι στην λίμνη του ζει ένα τέρας !!! σπεύστε τουρίστες να το δείτε. Συνεχίζοντας την παραλιακή μας περιπλάνηση φτάνουμε στο Jokulsarlon (βάθος 294 μέτρα) που ουσιαστικά είναι μια λίμνη απορροής του παγετώνα (ετοιμαστείτε για γλωσσοδέτη) του Breidamerkurjokull, (που αποτελεί την συνέχεια του Vatnajokull του μεγαλύτερου παγετώνα της Ισλανδίας) και φυσικά δέχεται τα παγόβουνα που αποκαλούνται από τον παγετώνα και στη συνέχεια ξύνοντας το χώμα με την πάροδο των ετών δημιούργησαν μια διαδρομή προς την θάλασσα . Εδώ η βόλτα μας έγινε με αμφίβιο όχημα (παρόμοια έχω δει σε ασκήσεις Αμερικανών Πεζοναυτών ), και μας δόθηκε η ευκαιρία ακόμη και να χαϊδέψουμε παγετώνες μέσα στο νερό. Η περιοχή επίσης μάζευε πολλές φώκιες. Άλλο να τα βλέπεις στην TV και άλλο να νοιώθεις την ανάσα τους δίπλα σου. Από τα πλέον πολυφωτογραφημένα μέρη στην Ισλανδία. Εδώ έγιναν και τα γυρίσματα της ταινίας James Bond. Die another day με τον Pierce Brosnan και την μοναδική ASTON MARTIN V12 Vanquish. http://www.filminiceland.com/news/110/default.aspx H μεγάλη πόλη της περιοχής είναι το HOF, πόλη σταθμός και για μας. Όταν λέμε πόλη μην φανταστείτε πόλη με χάος κίνηση κ.λπ., εδώ πόλη σημαίνει μερικά σπίτια, 1-2 ταχυφαγεία, καθόλου φανάρια και βάρκες περισσότερες από Ι.Χ. ενώ συνήθως φιλοξενούν και κάποια τουριστική ατραξιόν, όπως μουσεία κ.λπ. Η γειτνίαση με τον μεγαλύτερο παγετώνα της Ισλανδίας προσφέρει στην πόλη του HOF ευκαιρία για εκμετάλλευση ανήσυχων τουριστών μέσω εκδρομών με ερπυστριοφόρα ήμεγαθήρια (συνήθως HUMMER H1 ) τετρακίνητα. Στο νοτιότερο κομμάτι του νησιού συναντάμε τον καταρράκτης Skogafoss, πρέπει να είναι ο πιο φημισμένος μιας και είχε ακόμη και νύφες που πόζαραν, χώρια τις ορδές των τουριστών. Πάντως ο ψηλότερος καταρράκτης της Ισλανδίας βρίσκεται βόρεια του Ρέικιαβικ και είναι ο Glymur με ύψος 198 μέτρα.
Απελπισμένος αυτόχειρ λόγω φαλάκρας ? ίσως. Πάντως ο τύπος προκαλούσε την τύχη του. Τελικά δεν τράβηξα την φωτό της ζωής μου, στο τέλος πρυτάνευσε η λογική.

Στον Νότο στην περιοχή του Skogafoss (foss ίσον καταράκτης) και του Eyjafjallajokull (jokull ίσον παγετώνας) συναντάμε και τοπική λέσχη μοτοσυκλετών και για να πω την αλήθεια λυπήθηκα την πλειονότητα της λέσχης ,τους κατόχους street. Να έχεις GSXR 1000 και να ζεις στην Ισλανδία, σα να λέμε ο Γκουζγκούνης ναυαγός σε ερημονήσι. Για την Ισλανδία ταιριάζει στην χειρότερη supermoto ή φυσικά enduro (πάλι στο ΚΤΜ καταλήξαμε).

To Eyjafjallajokull ενα ενεργό ηφαίστειο που τα τελευταία 1100 χρόνια έχει σκάσει 4 φορές η τέταρτη ήταν τώρα το 2010. Για να το προφέρεται χωρίστε το στα 3, δηλαδή Eyjaf - jalla - jokul, εύκολο έτσι ?

Στο εσωτερικό δίκτυο της χώρας, κάθε τόσο συναντάμε ξύλινες πόρτες τις οποίες κατεβαίνουμε ανοίγουμε και αφού περάσουμε τις ξανακλείνουμε, στις ασφάλτινες διαδρομές που δεν μπορούν να βάλουν πόρτες, ο δρόμος έχει λούκια από σωλήνες για να μην μπορούν να περάσουν τα πρόβατα. Στην Ισλανδία θα βρείτε πολλές φάρμες για να μείνετε, http://www.farmholidays.is/ , οι τιμές πλέον σε μερικά ξενοδοχεία που έλεγξα είδα ότι είχαν προσγειωθεί πλέον στον πλανήτη μας. Αν δεν θέλετε να ενοικιάσετε αυτοκίνητο υπάρχει η υποδομή οργανωμένων διαδρομών με το αντίστοιχο ισλανδικό ΚΤΕΛ. Αν θελήσετε να οδηγήσετε, αποφύγετε την κεντρική χώρα με απλό αμάξι ειδικά αν έχει ο δρόμος το γράμμα F. Το παραπάνω κόστος του τετρακίνητου θα σας αποζημιώσει. Στο γραφείο ενοικιάσεων επιστρέφω το αυτοκίνητο, το γραφείο είναι όμως κλειστό, τους παίρνω τηλέφωνο και μου λένε που να αφήσω τα κλειδιά, τους ρωτάω , δεν θα το ελέγξετε, και μου απαντάνε για ποιο λόγο,αφού μας είπατε ότι είναι εντάξει …. βουβαμάρα, τους ευχαριστώ και κλείνουμε. Το JIMNY τελικά ως αυτοκίνητο αν εξαιρέσουμε την κακή του οδηγική συμπεριφορά στην άσφαλτο, στο χώμα δεν έχει αντίπαλο και μάλιστα όσο χειρότερο το τερέν τόσο καλύτερα. Προσωπικά κούμπωσα μέσα σε αυτό αμάξι και απόλαυσα την οδήγηση με αυτό. Εν γνώσει μου πήγαινα με ταξιδιωτικούς ρυθμούς και ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν φοβήθηκα λάσπες, νερά, ποτάμια στην όλη μας διαδρομή. Στην ενδοχώρα μου έλειψε η αυτονομία σε καύσιμα, η βαθειά διείσδυση απαιτεί αυτονομία και το μικρό SUZUKI δεν φημίζεται για αυτό. Αν ξαναπήγαινα Ισλανδία θα έπαιρνα μαζί μου δύο 20λιτρα κάνιστρα. Στο εσωτερικό της χώρας κάποια στιγμή μετά από μεγάλη περιπλάνηση ένοιωθα μάγκας που βρέθηκα σε τούτες εδώ τις ερημιές, μέχρι που σε μια στιγμή στο πουθενά, συναντάω ασπρομάλλη υπερήλικα με ποδήλατο τίγκα φορτωμένο να περιπλανιέται ευτυχισμένος. Τελικά πάντα υπάρχει κάποιος σπουδαιότερος από εμάς.

Το μεγάλο μου πρόβλημα στην Ισλανδία ήταν η ανυπαρξία ποικιλιών καφέ, καθώς το ενδιαφέρον εδώ μονοπωλούσε ο Γαλλικός και σπάνια βρίσκαμε καπουτσίνο και σε ανθρώπους σαν κι εμένα με 4-6 καφέδες την ημέρα, αυτό το ξέπλυμα που το λένε Γαλλικό με είχε χαλάσει. Η ομορφιά του αναπάντεχου είναι εκεί που δεν περιμένεις τίποτα, να σου ξεπροβάλει ένα ξύλινο κουκλόσπιτο, η συνήθης αρχιτεκτονική δηλαδή, ενώ το περίεργο είναι στο σέρβις που έχεις ως πελάτης, εφάμιλλο των καλύτερων καφέ μεγαλουπόλεων. Δεν υπάρχει κάποιο αμιγώς Ισλανδικό γλυκό που να συνοδεύει τον καφέ, φαντάζομαι υπερψυγμένα Δανέζικα θα ήταν τα περισσότερα και συνήθως κυριαρχούσε η μηλόπιτα (σερβιρισμένη πάντα με Σαντιγύ και μερίδα που ικανοποιεί ποσοτικά και ποιοτικά το ντελικάτο στομάχι μου).Υψηλή θέση έχει η βιβλιοφιλία καθώς εκδίδονται 400 με 500 νέοι τίτλοι κάθε χρόνο.

Έχοντας γυρίσει όλη την Ευρώπη πια, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η Ελλάδα θα αποτελεί πάντα πόλο έλξης όσων αποζητούν το τέλειο, καθώς σε τούτο εδώ το χωράφι που εμείς οι τυχεροί μόνιμα κατοικούμε, έτυχε ο ήλιος η θάλασσα και το βουνό σε τέλεια αναλογία.